Hoger sterfte risico na sekse verandering

[ik ben hier niet meer]

En hoeveel lesbische stellen zijn er met kinderen ? Er om heen praten, je persoonlijke leefomstandigheden zijn in een hele hoop zaken niet van belang. Mensen vragen er naar uit gewoonte, of nieuwsgierigheid. Als ik gewoon zeg dat ik 3 kinderen heb vraagt niemand meteen aan mij naar de vader van die kinderen. Misschien ben ik een uitzondering, maar dat geloof ik eigenlijk niet.

[Janiek_]

En hoeveel lesbische stellen zijn er met kinderen ? Er om heen praten, je persoonlijke leefomstandigheden zijn in een hele hoop zaken niet van belang. Mensen vragen er naar uit gewoonte, of nieuwsgierigheid. Als ik gewoon zeg dat ik 3 kinderen heb vraagt niemand meteen aan mij naar de vader van die kinderen. Misschien ben ik een uitzondering, maar dat geloof ik eigenlijk niet.

Het is met name in mijn werk in de thuiszorg dat ik er tegenaan loop. Met die mensen ontwikkel je na verloop van tijd een band, dus die vragen eerst of je kinderen hebt en soms vrij snel daarna wat je man voor werk doet. Als je dan vertelt dat je met een vrouw leeft, is men al gauw nieuwsgierig naar wie van beiden de biologische moeder van de kinderen is etc. Ik geef toe, het is geen dagelijks werk en de dementerenden zijn meestal niet zo belangstellend of bevattelijk meer. En collega's zie je te weinig om zo'n band mee te krijgen.

[lief dinnetje]

Anna schreef :

Ik snap nog steeds niet waarom je moet vertellen dat je van geslacht veranderd bent. Bij een intieme relatie, of een goede vriend(in) kan ik het me voorstellen, maar anders ?

Wel die dingen gaan ook snel rond als je binnen een groep leeft hoor.
En ja dan voel je toch wel aan dat de kaarten anders liggen.
Het is niet enkel in relaties met mannen, maar het weegt ook onrechtstreeks op vriendschappen met andere vrouwen.
Of anders gezegd het kan al eens gebeuren dat de mannelijke partners het niet zo echt zien zitten dat hun vriendin vaak met mij optrekt bijvoorbeeld. Het zit in kleine dingen en je krijgt dat pas later echt door, maar je voelt toch regelmatig dat het niet altijd even simpel ligt.

[lief dinnetje]

Janiek schreef :

Ik kan jou ook wel volgen, Mel, maar ik doe graag mijn best om mij daar niet altijd even hard mee te confronteren. Als het ware een kussentje leggen tussen de wond en wat daaraan kan raken.

Om die reden vroeg ik je dan ook waar je in het proces zat.
Het is heel erg van belang dat je al aan hormonen bezig bent en je SRS hebt gehad om mee te kunnen spreken over de toegenomen emotionaliteit in je beleving.
Ik ken nu toch wat post-op transen en dan blijkt dat het kussentje niet veel helpt bij hevige emotionele hormonale reacties.
Het kan bijvoorbeeld zijn dat je je heel erg kan vinden in je rol van 'meisje' in de puberteit.
Het enige probleem is dan wel dat je leeftijd niet meer zo klopt en uiteraard ook dat je met een relatief vervelend verleden zit.

[Janiek_]

Het is heel erg van belang dat je al aan hormonen bezig bent en je SRS hebt gehad om mee te kunnen spreken over de toegenomen emotionaliteit in je beleving.

Ik zal mijn mond wel houden .

[ik ben hier niet meer]

Het is heel erg van belang dat je al aan hormonen bezig bent en je SRS hebt gehad om mee te kunnen spreken over de toegenomen emotionaliteit in je beleving.

Ik zal mijn mond wel houden .

Ik doe met je mee

[Janiek_]

Nah, eigenlijk een beetje flauw van mij .

Mel, ik weet wel dat elke stap die je doet in deze sfeer je perspectief ingrijpender kan veranderen dan je zelf had kunnen vermoeden. Doorgaans doe ikook vooral mijn best voor mezelf te spreken en je kunt zelf bepalen of je er wat mee aanvangt of niet.

't Ga je goed !

[Gast]

Ik ben benieuwd of je zo ook nog denkt als je bv 5 jaar post-op bent. Het is toch wat je persoonlijke instelling is, en gelukkig mag iedereen zelf weten wat ie voelt. Ik ben een vrouw, ik ben lichamelijk van geslacht veranderd, niet psychisch, niet qua persoonlijkheid. Ik ben nog steeds wie ik was, alleen het schilletje is veranderd.

Tijdens het surfen over ts gerelateerde onderwerpen kwam ik in 'what the papers say' een interview met jou(?) tegen...waaruit blijft dat je pre en post op ook niet zo lekker in je vel bleek te zitten?

Emke trok zich niks van mij aan, had geen belangstelling voor me. De dag dat ik te horen zou krijgen of ik met hormonen mocht beginnen, belde ze me niet op. Ze vroeg er niet naar toen ze thuis kwam. Er gebeurde zoveel in mijn leven, maar het leek niemand wat te kunnen schelen. Dat was zwaar. Te zwaar. In april '98 ben ik opgenomen omdat ik een overdosis medicijnen had geslikt. Ik wilde niet dood, ik wilde rust. Ik vreesde dat de operatie uitgesteld zou worden vanwege de zelfmoordpoging, maar de artsen verzekerden me dat dat niet zou gebeuren.

En toen was de operatie achter de rug en ik een vrouw en begon het allemaal pas. Ik moest leren inhoud te geven aan mijn vrouwelijke identiteit. Ik moest opnieuw mijn houding en mijn zelfbeeld bepalen. Ik werd geconfronteerd met mensen die mij niet accepteerden. Ze zeiden van wel maar uit alles bleek dat ze het niet meenden. Ik vond het uitermate moeilijk om verschillende malen bij sollicitaties te worden afgewezen vanwege mijn geslachtsverandering. Dat kwam allemaal op me af. En werd me teveel. Ik heb een aantal suïcidepogingen gedaan. Achteraf denk ik dat het allemaal te snel gegaan is. Alles bij elkaar heeft het hele proces, van die ene beslissende vakantie tot aan de operatie, nauwelijks twee jaar geduurd.

En als dat interview inderdaad van jou is, vind ik het heel anders klinken allemaal dan je hier doet voorkomen. Dat is geen vloeiend verloop van een ts in transitie die nader tot zichzelf komt en gelukkig(er) wordt. Het klinkt eerder als een besef hoe de realiteit tot je doordrong, hoe de buitenwereld je zag, en dat was niet als vrouw dus.

Maar hoe heb je je verder ontwikkeld dan tot hoe je nu bent? door de realiteit over hoe de buitenwereld je "eigenlijk" ziet naar je hand te zetten om je post op leven leefbaar te maken?

Want zo klinken je postjes in tegenstelling tot het interview wel, hoewel dat interview 12 jaar oud is spreekt het wel boekdelen over je 'ontwikkeling' als post op.

Sommige prille transjes die hier lezen kunnen zo een heel verkeerd beeld krijgen van het leven als post op naar aanleiding van je postjes hier want die zijn een en al rozegeur en maneschijn.


http://www.europeants.org/WTPS/Papers/w ... t_ziet.htm
(indertijd openbaar in de krant, nu op het net voor iedereen die het weet te vinden en te lezen)


Blijkbaar weet je nu wel hoe het zit.... wil je dat even toelichten dan, wat er zo veranderd is sinds die tijd? Want misschien kun je wel waardevolle informatie geven over die veranderingen voor de prille, meelezende ts'en hier............

[ik ben hier niet meer]

Natasha,

je zoekt het zelf maar allemaal lekker uit, jij denkt wat jij denkt, en ik wat ik denk,
Trouwens 2x hetzelfde berichtje plaatsen is wel wat erg overbodig, of ben je nu toch een trol ? Want zo gedraag je je wel.
Schijnbaar is dat hier doodnormaal allemaal. De groetjes allemaal, nu echt voorgoed.

Anna

[Janiek_]

Sommige prille transjes die hier lezen kunnen zo een heel verkeerd beeld krijgen van het leven als post op naar aanleiding van je postjes hier want die zijn een en al rozegeur en maneschijn.


http://www.europeants.org/WTPS/Papers/w ... t_ziet.htm
(indertijd openbaar in de krant, nu op het net voor iedereen die het weet te vinden en te lezen)


Blijkbaar weet je nu wel hoe het zit.... wil je dat even toelichten dan, wat er zo veranderd is sinds die tijd? Want misschien kun je wel waardevolle informatie geven over die veranderingen voor de prille, meelezende ts'en hier............

Goh, wat nobel van je, dat je je om die meelezende prille transjes bekommert.

Verder ben ik bang dat deze discussie niet veel op zal leveren.

[Gast]

Let wel, je hebt een behandeling waardoor mensen het leven daarna veel fijner vinden. Eindelijk zijn ze wie ze willen zijn en vinden ze het echte geluk. En dan plegen ze zelfmoord. Goed, de onderzoekers wisten dat al, maar in dat evaluatie-artikel zie ik het niet erg prominent terugkomen. Die zelfmoord-gevallen konden natuurlijk niet meer ondervraagd worden over hoe gelukkig ze nu waren en die zijn dus uit het onderzoek gevallen.

Hoe bedoel je niet veel zal opleveren? Het levert wel degelijk iets op als post ops eerlijk zouden (durven) zijn over hun transitieproces. Het is nl. wel degelijk nuttig om te weten voor prille TSen wat ze eventueel zouden kunnen verwachten aan teleurstellingen en gevoelens tijdens een transitie. En er zijn dus veel vaker problemen dan toegegeven wordt, zoals ook al duidelijk wordt uit het stukje van Mik van Es.

En dat is voor jou en mij en andere prille transjes wel degelijk nieuwe info........bv.......WAAROM willen die post ops die eindelijk zichzelf zijn dan wel zelfmoord plegen ? Daar hoor je hier niets over.

De VU ook niet. Dat komt omdat een TS er niet lang voor nodig heeft voordat ze zich realiseert dat het niet veel oplevert eerlijk te zijn over gevoelens van spijt na de srs en eventuele bedenkingen. Je omgeving en je behandelaars verwachten namelijk dat je kreeg waar je om vroeg, en begrijpen niet dat het je niet gelukkiger heeft gemaakt, laat staan dat je ongelukkiger bent geworden.

Een TS zal dat dus tijdens een follow up onderzoek niet snel toegeven. Gevoelens van schaamte zijn te groot.

Ik hoor hier als reactie op dit artikel alleen maar:

Anna: Ik snap nog steeds niet waarom je moet vertellen dat je van geslacht veranderd bent.

Bovenstaand interview staat dus sterk in contrast met wat Anna hier de lezers wil doen geloven toch?

Mijn vraag is dan, wat is er in de tussentijd zo veranderd dat er zo'n ommekeer heeft plaatsgevonden in het denken en ervaren van jezelf? Dat lijkt me toch geen onredelijke vraag?

Ze is er anders ook heel snel bij om ""eerlijk" te vertellen over haar leven als TS en te reageren op postjes van anderen. Maar nu iemand een kritische vraag stelt is ze gelijk weg.

Als reactie op Melina's postje lees ik:

Ik ben 13 jaar post-op, en heb niet zo'n negatieve ervaring.

En dat is dus een glasharde leugen.

Lijkt me redelijk dan om te vragen waarom ze hier Melina voorliegt, en haar situatie mooier wil laten uitkomen dan het werkelijk is (geweest)....? We hebben Melina - gelukkig- niet over zelfmoordpogingen horen schrijven immers. En dat lijkt me toch wel een slag erger dan toegeven dat je post op voor sommigen nooit een echte vrouw zal zijn.

[Janiek_]

Hoe bedoel je niet veel zal opleveren? Het levert wel degelijk iets op als post ops eerlijk zouden (durven) zijn over hun transitieproces.

Wat ik bedoel is dat hier tussen jou en Anna dezelfde polarisatie zal optreden als indertijd tussen haar en Snoopy, als jullie al niet een en dezelfde zijn (?).

Jullie zien daardoor op een gegeven moment geen van beiden meer wat er nog aan mogelijkheden ligt tussen een irreële roze bril opzetten en je verwachtingen veiligheidshalve zo laag stellen dat je zelfs niet meer ontvankelijk bent voor wat je wél aan positieve ervaringen toevallen. En dat kan je wel degelijk helpen om al die tegenwind het hoofd te bieden.

[Gast]

Het kan bijvoorbeeld zijn dat je je heel erg kan vinden in je rol van 'meisje' in de puberteit.
Het enige probleem is dan wel dat je leeftijd niet meer zo klopt en uiteraard ook dat je met een relatief vervelend verleden zit.

Ja hihi. Dat klopt. Ik heb daar ook last van. Sterker nog ik hoorde mijzelf laatst per abuis terug en hoorde echt een puber. Ik klink als een puber, gedraag me als een puber... enz. Je moet er toch doorheen om helemaal de vrouw te worden die je bent. En hopelijk is dat ondanks alle moeilijkheden en het verleden toch een beetje genietbaar.

[Gast]

Jullie zien daardoor op een gegeven moment geen van beiden meer wat er nog aan mogelijkheden ligt tussen een irreële roze bril opzetten en je verwachtingen veiligheidshalve zo laag stellen dat je zelfs niet meer ontvankelijk bent voor wat je wél aan positieve ervaringen toevallen. En dat kan je wel degelijk helpen om al die tegenwind het hoofd te bieden.

Ik vind dit niet een inhoudelijke reactie, want hier ging de discussie niet over. Het gaat erom dat de problemen die Melina hier omschrijft en die in het leven voorkomen van elke TS hier ontkent worden door een TS die zelf veel dieper heeft gezeten, en dat is oneerlijk.

Natuurlijk moet je je laten inspireren en bemoedigen door positieve ervaringen... maar hoe wil je dat doen ? Door de negatieve te ontkennen?
Dan lijkt me dat je de klap vroeg of laat toch weer krijgt....niet aan te raden lijkt me.

[Janiek_]

Jullie zien daardoor op een gegeven moment geen van beiden meer wat er nog aan mogelijkheden ligt tussen een irreële roze bril opzetten en je verwachtingen veiligheidshalve zo laag stellen dat je zelfs niet meer ontvankelijk bent voor wat je wél aan positieve ervaringen toevallen. En dat kan je wel degelijk helpen om al die tegenwind het hoofd te bieden.

Ik vind dit niet een inhoudelijke reactie, want hier ging de discussie niet over. Het gaat erom dat de problemen die Melina hier omschrijft en die in het leven voorkomen van elke TS hier ontkent worden door een TS die zelf veel dieper heeft gezeten, en dat is oneerlijk.

Natuurlijk moet je je laten inspireren en bemoedigen door positieve ervaringen... maar hoe wil je dat doen ? Door de negatieve te ontkennen?
Dan lijkt me dat je de klap vroeg of laat toch weer krijgt....niet aan te raden lijkt me.

Jullie discussie is volgens mij ook niet echt inhoudelijk, maar is een weerslag van jullie beider nogal tegenstrijdige strategieën om de situatie het hoofd te bieden.

Wat is het belang van Anna's (on)eerlijkheid en haar ontmaskering? Waarom doe je zelfs zoveel moeite dat je van elders materiaal zoekt om haar doopceel te lichten en haar in haar hemd te zetten? Is het niet voldoende om te zeggen "ik denk dat jij een roze bril opzet"? Heeft niet iedereen (ook de prille transjes) dat allang door? En snapt niet iedereen waar dat toe dient?

Ziet ook niet iedereen dat Melina op dit moment vooral haar teleurstelling ziet? Zij praat tegen mij over "ben je wel aan de hormonen?" en haalt andere post-ops aan waaraan zij heeft kunnen zien dat bij gebruik van hormonen het "kussentje" niet meer helpt. Maar om wie of wat gaat het eigenlijk? Meestal steeds om ons eigen zellufje, als je het mij vraagt.

Gaat het er echt om elkaar te helpen? Met "realiteitszin" of met "roze wolken"? Met "eerlijkheid" of met "bemoediging"? Of zijn we er eigenlijk allemaal zo beroerd aan toe dat we onszelf een rad voor de ogen draaien ofwel dat we dat een ander niet gunnen?

Laat ik eens even eerlijk zijn over mijzelf: ik ben mij er goed van bewust dat ik als transvrouw niet elk terrein van het leven verken en mij niet met elke mogelijke teleurstelling confronteer. Eenvoudigweg omdat ik heel goed weet hoe zwaar dat is. En omdat ik een goede reden heb (mijn kinderen) om op gepaste afstand te blijven van de hoeveelheid pijn die genoeg is om zelfmoord te kunnen plegen. Die ligt namelijk ook voor mij voor het grijpen.

Dat als antwoord op je laatste vraag.