Graag een vrouw willen zijn , maar...

[Cynthia]

martiene,

Hier is eind vorig jaar ook een documentaire over geweest op tv met als titel "Laura is mijn vader".
Die heb ik nog gebruikt om aan mijn dochter te laten zien dat zij niet de enige is met zo'n vader.

[Martiene]

Cyntia, dat zou heel goed dezelfde persoon kunne nzijn ja, ik ga toch eens zoeken.

Liefs Martiene

[Lisa met een S]

Nog niet zo lang geleden stond in het Nieuwsblad van het Noorden een 3 delig stuk over de transformatie van "Klaas naar Laura".

Voor degene die er meer van willen weten, wij hebben een gedeelte daarvan in onze archief, zie hier.

Lisa

[layla-x]

Volgens mij hangt dat heel sterk af van de leeftijd van de kinderen. Kleine kinderen reageren misschien wel heel spontaan en hebben er in het algemeen niet zoveel moeite mee. Anders wordt het als de kinderen al volwassen zijn en wellicht getrouwd en er misschien ook al klein-kinderen zijn. Maar de ene familie is de andere niet, qua levensstijl, opvattingen, geloofsovertuiging e.d. Dus het zal overal niet even gladjes lopen.
Layla.

[Janiek]

Tja,

hier wil ik jullie ook wel in mijn ervaringen laten delen, als bemoediging. Ik heb twee dochters, ze zijn 7 en 11. Toen het mij vorig jaar niet meer lukte om mijn gevoelens eronder te houden en mijn verwarring erover voor hen te verbergen, ben ik tegen hen open geweest. Mijn oudste dochter reageerde heel laconiek "ik zou ook voor geen goud een jongen zijn, dus ik begrijp het wel"; de jongste werd openlijk boos "ik wil verdomme een gewone papa".
Uiteindelijk blijkt na verloop van tijd dat zij er allebei heel aardig mee overweg kunnen, vooral omdat ze merken dat hun gevoelens tegenover mij ook serieus genomen worden en ze nooit de mond gesnoerd wordt. Het scheelt veel dat mijn vrouw mij in principe ook steunt, voorzover mogelijk natuurlijk.
Het heeft hen veel geholpen om documentaire beelden over genderdysfore kinderen te zien. Je kunt bij de werkgroep Berdache (Humanitas) een videoband met allerlei opnamen bestellen.
En een gunstige omgeving helpt ook: als je vrienden en kennisen je even normaal bejegenen als altijd, is dat een groot voordeel. Ja, en ook daar had ik geluk: de helft is toch zelf ook homo of lesbienne, dus dat mensen op allerlei manieren anders kunnen zijn was hen niet vreemd.
Hen helpen om eventuele pestkoppen het hoofd te bieden is wel iets waar je op bedacht moet zijn als je uit de kast komt, want dat (en dat je vrouw het niet kan hebben - scheiding) dat zijn hun grote angsten.
Misschien maakt het ook uit of je van hen verwacht dat ze je geen papa meer noemen. Ik heb er voor gekozen in mijn eigen tempo in vrouwelijke richting te veranderen en daar voor niemand een geheim van te maken, dus ze noemen me gewoon papa in het openbaar, terwijl steeds meer mensen mij op het eerste gezicht als vrouw inschatten. In amsterdam stuit dat nooit op echte problemen, maar ik kan me voorstellen dat dat elders minder makkelijk zal gaan.
Puberkinderen zullen het er trouwens vast en zeker veel moeilijker mee hebben, omdat ze zelf zo'n periode van onzekerheid over hun sexuele identiteit doormaken.
Kortom: openheid over je veranderingsproces en eerlijk zijn over wat je daarbij beleeft, is iets wat (in mijn beleving) voor kinderen goed te verwerken is. Maar uiteraard zal de tijd moeten leren wat dat later voor hun volwassen leven zal betekenen. Toneelspelen om hen met de illusie te laten opgroeien dat "abnormale" dingen op het gebied van gender alleen buiten de deur gebeuren was voor mij geen optie (zou ik niet kunnen), maar ik ben ook geneigd te geloven dat kinderen niet gebaat zijn bij een toneelspelende vader.

Groetjes van Jeanet

[layla-x]

Ik denk dat jullie dat ook hebben. Je wilt zo graag een vrouw zijn maar....je hebt daar niet alles voor over.

Voor mijzelf geld dat ik als vrouw geboren had willen zijn. In elk geval heb ik zoals ik nu ben niet de behoefte tot medisch ingrijpen.
Dus blijven ik wie ik ben.

Is dit iets kenmerkends voor de TG?

Ik heb dat heel sterk gehad.
Ben zelfs op de VU geweest en kreeg het groene licht.
Dit bleek - met name - voor mijn partner, een brug te ver.
Ben nu wel elke dag als vrouw gekleed en opgemaakt.
Toch zou ik graag helemaal vrouw willen zijn.

[Michelle_Anousjka]

Hallo Meiden,

Ondanks dat dit topic aal een flinke tijd geleden is gestart, wil ik er toch ook wat aan toevoegen.

Zelf ben ik begin van dit jaar naar een klein plaatsje in de Haarlemmermeer verhuisd, en geniet daar van de rust en stilte die ik in het grote amsterdam niet kon vinden.
Ook ik zou graag vrouw zijn, maar heb ook een partner en kinderen om rekening mee te houden.
Idereen in mijn gezin is op de hoogte van mijn zeer sterke gevoelens, en gaan daar goed mee om.
Onze dochters van 12 en 15 zien het ook niet als een probleem, al wil de oudste er nog wel eens vreemd tegenaan kijken als ik weer wat nieuws wil, zoals nu een navel piercing.
Mijn wens is om mooie borsten te krijgen, maar mijn geslacht veranderen is een stap te veel, ik heb immers mijn vrouw waar ik nog steeds zielsveel van hou.
Tevens zou ik mijn oogleden willen laten doen, en van mijn beharing af.

Sinds dat we zijn verhuisd, merkte ik dat Anousjka steeds meer begon aan te dringen om naar buiten te komen, en die stap heb ik sinds anderhalve week genomen.
Eerst stiekum voor de buurt in de tuin gekleed in een rokje en hakjes.
Een dag of twee later, werd ik echter betrapt door de buurvrouw, die wonderwel deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Vanaf dat moment gleed er een last van mij af, maar vrij was ik nog niet.
Steeds meer ging ik in de tuin, en nu ook daar buiten, waar ik uiteraard werd gezien door buurt bewoners, wat mij een heerlijk gevoel gaf.
Nu kleed ik me elke dag als vrouw, maar zonder borsten, en ik maak mijn gezicht niet op.
Mijn vrouw en ik zijn gisteren boodschappen gaan doen bij de lidl.
Onderweg zij ik tegen mijn vrouw dat ze best zenuwachtig mocht zijn, dat was ik immers ook, waarop ze me verbaasd aankeek en toen zich pas realiseerde dat ik als vrouw gekleed was.
Wat een heerlijke ervaring was dat, totaal geen rare dingen meegemaakt, buiten dat mensen een tweede rondje maakte om mij goed te bekijken
Nu wil ik meer, ik wil verder, stapje voor stapje naar wie ik echt had moeten zijn.

Veel liefs Anousjka

[PTR]

Hoi allemaal,

Tja, ik denk dat voor iedereen de situatie anders is, maar dat het allerbelangrijkste is dat je de dingen doet in het tempo dat bij jou / jullie past en waar je / jullie je goed bij voelen. Wellicht dat ik wat gemakkelijk praten heb, omdat ik het grootste deel van de weg al heb afgelegd. Mijn grootste voordeel / geluk is dat mijn vrouw weinig moeite heeft met de nieuwe situatie. Ook mijn zoon (en schoondochter) hebben er niet zoveel moeite mee. Hetzelfde geldt voor familie, sociale omgeving en werk. Dat laatste is mij 100 procent meegevallen, vooral ook omdat ik een redelijk publieke functie vervul. Natuurlijk vond ik het ook keimoeilijk om de eerste keer als mijn nieuwe ik naar buiten te treden, ook op het werk. Maar geloof me, het went razendsnel. En een aantal mensen weet niet beter dan dat ik zo ben, omdat ze mij pas een korte tijd kennen. Ik was er vanaf het begin af aan van overtuigd dat ik dit hele traject niet zonder professionele hulp zou kunnen. Omdat ik persoonlijk geen zin heb in het VUMC ben ik naar mijn huisarts gestapt. Via haar lopen de noodzakelijke onderzoeken, zij onderhoudt contact met de psychologe en logopediste. Na lang wikken en wegen, en vooral veel info inwinnen, heeft zij ook het besluit genomen om mij vrouwelijke hormonen en androcur voor te schrijven. Kortom ook op dat gebied mag ik mij zeer tevreden noemen.
Dat wilde ik graag even kwijt.

Groetjes,

PTR

[Esther van S]

Mijn familie weet nu dat ik mij vrouwelijk voel. In het begin vonden ze het moeilijk, maar nu heb ik soms zelfs het gevoel dat ik door hen wordt aangemoedigd om hierin door te zetten. Mijn neef stuurde mij zelfs een bos bloemen ter ondersteuning van mijn nieuwe levenspad. Geweldig toch? Ik ben nog helemaal aan het verkennen of het vrouw zijn mij bevalt. Ben onlangs als vrouw op pad geweest en dat was een fantastische ervaring. Ben nu echt van plan om nu veel vaker als vrouw in het openbaar te gaan. Geleidelijk zet het proces zich voort. De dag komt ook dichterbij dat ik het op mijn werk ga vertellen. Daar zie ik enorm tegenop, want hoe zal men reageren? Ik denk dat ik hierbij het Bedrijfsmaatschappelijk werk hierin zal betrekken. Zijn er mensen met ervaringen hiermee?

[Elise]

Hoi Esther,

Zelf heb ik het net 3 collega's verteld. 1 reageerde er nauwelijks op maar de andere twee, waaronder m'n manager, stelden meteen belangstellende vragen. Ze waren geen van allen negatief maar eerder onder de indruk met welk probleem ik zat. M'n manager heeft zelfs op internet naar meer informatie gezocht. Dus op het werk heb ik in iedergeval (nog) geen probleem ervaren.
M'n familie weet het inmiddels ook en die reageerden allemaal positief maar moesten er (natuurlijk) ook even aan wennen. Toen ik het m'n ouders vertelde kreeg ik te horen dat ik in de familie niet de enige ben.

O,ja van m'n manager kreeg ik te horen dat het hem niet uitmaakte of in mijn functie een vrouw of een man werkt. Dus de eerste reacties zijn zeker niet negatief in mijn geval.

Vorige week ben ik ook voor het eerst echt naar buiten gegaan als vrouw, het was even wennen omdat ik niet wist wat ik aan reacties kon verwachten maar na een uurtje was het alsof ik nooit anders had gedaan. Het smaakt inderdaad naar meer

[Esther van S]

Hoi Elise,

Fantastisch dat je al die stappen gezet hebt.
Fijn dat je collega's positief reageerden. Ik hoop dat ik een zelfde ervaring zal meemaken.

Groetjes,

Esther

[Frederique_]

Hallo Esther,

Mijn leidinggevende gaf mij het advies om vooral 1:1-gesprekken te voeren met de mensen met wie ik regelmatig samenwerk. In totaal heb ik zeker 60 gesprekken gevoerd (en tegen het einde met meer mensen tegelijkertijd, wat inderdaad minder goed werkte als 1:1). Hoewel elk gesprek anders was pakte iedereen het goed op.

Ik leef sinds 2006 als vrouw en heb nooit grote problemen meegemaakt. Volgens mij staat ergens op het transgenderisme-deel van dit forum nog een verslagje...

Succes gewenst!

Groetjes,

Frederique

[Esther van S]

Bedankt voor jullie adviezen. Het is inmiddels gebeurd ik heb mijn collega's geïnformeerd en kreeg hele leuke en positieve reacties. Een geweldig gevoel en een grote last minder.

Groetjes,

Esther

[Frederique_]

Da's fijn!

Groetjes,

Frederique

[veronique02]

Hoi ,
Ook voor mij is het iets dergelijks .
Ik ben niet ongelukkig als man geboren te zijn ,maar ik steek niet onder stoelen of banken liever een meisje te zijn geweest .
Mijn echtgenote wist dat ik heel veel vrouwelijke eigenschappen bezat ,en werd vorig jaar ingelicht ,eindelijk eens vorm en uitzicht te geven aan Veronique
Ik heb soms de behoefte en soms niet , ik switch daarin .Sommige mensen willen constant en femme maar ik niet. ik ben precies een vis die van links naar rechts zwemt en niet weet welke richting hij op wil .
Ik kom niet zo veel buiten als vrouw ,maar als we samen als koppel gaan shoppen en dameskledij zie in winkels vind ik het dan weer jammer een man te zijn .
Een trouwjurk bvb ik stel dan het meisje in me voor die zo'n jurk mag dragen op haar huwelijk .
Mijn echtgenote vindt dit natuurlijk super, haar half man half vrouw echtgenoot ,ze zou niemand anders meer willen bvb een echte brute man die niks van vrouwelijkheid snapt .
mischien is dit herkenbaar