Geslachtsoperatie in 1979 en de consequenties ervan.

[Joanne]

Ah ik snap hem. Inderdaad het is bij mij ook geen issue meer. Er gaan dagen voorbij dat ik er niet eens aan denk. Hoe lekker is dat

Ook op mijn werk. Laatst reageerde een collega met 'oh ja das waar ook' toen ik iets zei over mijn verleden in de mannelijke vorm. Ze was het even vergeten

En ik moet zeggen dat het uiteindelijke doel behaald is. Lichaam en gender zijn het met elkaar eens en dat geeft enorme rust. Zoveel rust dat ik al mijn shit heb kunnen verwerken en een gezond zelfvertrouwen heb kunnen opbouwen. Ik durf soms zelfs te zeggen dat ik gelukkig ben

Tuurlijk zijn er wel dingen die beter of mooier hadden gekund maar in zijn basaliteit ben ik erg tevreden

[Mara]

Joar Joanne....ik had het al gelezen....maar geen tijd gehad te antwoorden....maar nu ff kort.....

....ik herken je hele verhaal in bijna alle punten....ja okee tot op dat met de depressies en de bestrijding ervan.....maar de rest kan ik volop beamen....

....en nee, wist je nog niet, ik heb sinds 3 jaar ook un vaste vriend en nee, het is zoals je beschrijft....maar gelukkig is hij een geweldige schat en we weten samen ermee om te gaan en elk frivool avontuur met hem is gewoon leuk....hij geniet ervan.....en ik ook....dat telt....

liefs

Mara

[Joanne]

Hoi Mara

Eerlijk gezegd denk ik dat die depressie bij mij los staat van de transigheid. Ik heb mij wel eens afgevraagd wat er gebeurt zou zijn als ik eerder aan de anti dip was gegaan. Enfin dat is achteruit denken.
Fijn om te horen dat jij ook lekker gaat. En leuk dat je een vriend hebt. Ik ben van mening dat als je van elkaar houd je elkaar geen pijn doet. Blij om te lezen dat ik gelijk heb Dat geeft me hoop

Doegie

[Mara]

Nou Joanne, dan zie ik het zo, dat het zeker nie makkelijk was, de depries als los van de depries van het transgedoe te zien....maarja, als de depries die je meesleurt vanwege je transzijn vervagen, dan ben je toch ook al weer best ver....

....hach en ja, mijn vriend....klein uitleg....tis mun vaste LATrelatie....ik is nie vulieft op hem hè....dat gebeurt niet, ik val nog veelste zeer op vrouwen....maar ik kan nu prima mijn biseksualiteit met hem uitleven, iets wat onmogelijk was voor mij voor de *big cut*....

En Joanne....de hoop mag je sowieso nooit verliezen....zo triest de wereld ook af en toe mag zijn....als je de gave hebt positief te denken, dan kun je ook gelukkig zijn....

groetjes

Mara

[carla]

Hallo Carla en anderen.

Wat een verhaal zeg. En wat vreselijk dat je er nog steeds niet uit bent. Maar ook wat stoer dat je het hier durft te vertellen en vooral ook wat dapper dat je in die tijd al zo een stap durfde te zetten terwijl er nog helemaal niets geregeld was. Wat mij betreft ben je een pionier geweest en mijn dank is groot.

hoe bedoel je ik ben er nog niet uit !!

Dit is mijn eerste draad die ik sinds lange tijd weer eens lees hier en ik val gelijk met mijn neus in de boter. Omdat ik zelf in mijn pre-op tijd wat meer verhalen van post-ops had willen horen, succes zowel als mislukking, heb ik besloten ook mijn verhaaltje er even bij te zetten.

Het is niet te geloven maar het is dit jaar precies tien jaar geleden dat ik mijn srs heb ondergaan. Het zijn een woelige tien jaar geweest met als resultaat dat ik als vrouw midden in de maatschappij sta. Ik heb een goede vaste baan in het AMC als applicatiebeheerder en ik woon sinds februari in mijn eigen gekochte stulpje.

Zo op het eerste gezicht een succes verhaal en voor mij absoluut een reden om trots te zijn maar...

Ik ben chronisch depressief en leef al sinds 2005 op anti-depressiva. Als ik dat niet doe klap ik mentaal in elkaar. Ik heb geaccepteerd dat ik waarschijnlijk nooit van die medicijnen af kom.

Vlak na mijn srs ben ik flink van het paadje geweest. Daarna ook weer een periode losgeslagen in het uitgaansleven met veel drugs en een paar hele nare ervaringen. Ik heb de swingers wereld onderzocht. Errug interessant en het heeft me absoluut mezelf als vrouw leren bekijken. Want als je zelfs zonder kleren en zonder make-up gewaardeerd word door (hetero) mannen dan doet dat iets met je. Zelfs al zijn de motieven onzuiver

Helaas heb ik daar ook de beperkingen van een neo vagina leren kennen. Ook ik ben een hetero vrouw (Hahaha moet er nog steeds om lachen. Ik hetero...) en met of zonder dilateren heb ik rond de tien cm vagina diepte. Ik heb geen last van obstructies maar de achterkant van mijn vagina is erg gevoelig en zelfs als ik een man "opgevoed" heb doet het nog pijn en kan er van coitus niet echt sprake zijn.

Althans een vluggertje of even goed doornemen is er echt niet bij. Sterker nog die hele penetratie doet me fysiek helemaal niets. Ben er zelfs een beetje een hekel aan gaan krijgen. Ben zelfs een beetje een hekel aan sex gaan krijgen en heb al meer dan drie jaar geen sex meer gehad omdat ik er geen zin in heb. Niet dat mijn libido weg is maar gewoon omdat het niet lekker is. Overigens is mijn libido wel veeeeeel minder geworden maar als de juiste man de juiste knopjes weet te raken werkt alles nog prima.

Na al mijn ervaringen met casual sex en het exploreren van mijn nieuwe sexualiteit in combinatie met de beperkingen daarvan heb ik besloten dat ik het te veel gedoe vind om nog langer casual sex te hebben. Mocht ik ooit een partner krijgen dan zien we wel weer verder. In de tussentijd red ik me prima met 1 x in de maand redtube.com of xhamster

Naast sexualiteit zijn er ook hygiene issues. Vagina is niet zelfreinigend en je moet regelmatig spoelen met een catheter. Doe je dat niet dan bouwt zich een smegma laag op die er uiteindelijk bij de volgende spoelbeurt wel weer uitkomt maar het is vies en het stinkt. Even spontaan een coitusje plegen is er dus ook niet altijd bij. Grondige voorbereiding is gewenst

Ook is mijn vagina regelmatig geirriteerd en soms heb ik zelfs last van kleine ontstekinkjes door urine, wondjes bij het scheren of verkeerd afvegen bij het toileteren. Er groeit haar in mijn doos en feitelijk vind ik het er uit zien als een leuke poging maar net niet helemaal. Wat dat betreft moet ik zeggen dat ik nog steeds onder de indruk ben van die ene Suporndoos die ik ooit irl heb gezien.

Ik ben orgasmisch. Dat heeft zich de laatste jaren ontwikkeld qua snelheid en intensiteit en ik kom hierin niets te kort. Ik heb altijd erg veel voorvocht gehad en dat resulteert nu in een natte doos. Het komt uit een ander gaatje en het is een heel ander vochtje maar het effect is het zelfde dus ook dat is geen probleem.

Fantoom gevoelens zijn echt. Althans bij mij wel. In gedachten kan ik "hem" nog steeds voelen. Ik heb ook plekken gehad waar het voelde alsof ik mijn piemel aanraakte. Alsof de boel verkeerd aan elkaar gekoppeld was. En daarbovenop had ik plekken die aanvoelde als een slapende hand of voet. Van dat vreselijk getintel. Al die dingen zijn echter verdwenen nu en ik heb begrepen dat het herstel van alle zenuwen wel 10 jaar of meer kan duren.

Na alle in het verleden (ook door mij... in grote quantiteit) gevoerde discussies over diepte schaamlippen clitori clitorishoedjes en andere tierlantijnen is het uiteindelijk gewoon de amputatie van een orgaan en geen lego setje wat aangepast moet worden. Dat is major surgery mensen. Je lichaam doet er lang over om daar van te herstellen. Zelfs als alles volgens het boekje gaat. En succes bij de ene patient is geen enkele garantie voor succes bij een ander patient.

Als ik dit zo allemaal teruglees (tsjonge het komt van diep lijkt wel ) kan ik een paar dingen concluderen voor mijzelf. Mijn vagina heeft me niet méér vrouw gemaakt dan ik al was ten tijde van mijn RLE. Diepte is het enige punt wat echt van belang is. Lucky lesbo's hier Hetero vrouwen moeten echt voor diepte gaan... En ik heb absoluut nergens spijt van al valt het soms niet mee.

Nog een conclusie die IK getrokken heb: Je stapt niet over je transeksualiteit heen. Je bent en blijft een trans voor altijd en eeuwig. Hoe je het zelf ook wil noemen. (de echte uitdaging bestaat uit het jezelf accepteren en je plekje als "byzonderheid" op te eisen in de wereld.) Bij mij weet iedereen "het" op het werk. Het is zelfs een van de punten waarop men mij beoordeelt omdat men het ziet als een enorme opgaaf om jezelf zo te profileren in de wereld. Men dicht mij daardoor besluitvaardigheid toe, relativeringsvermogen, zelfkennis en vooral kracht. Ik zeg Hulde Jo

En eigenlijk ben ik nu een beetje de moraal van het verhaal kwijt maar waar het denk ik op neerkomt is dat ik mijzelf kan zijn en rust in mijn kop heb. En dat al mijn "ongemakken" daardoor te verdragen zijn. Maar ze kwamen wel koud op mijn dak vallen en een reality check alvorens je blijvende "verbeteringen" aanbrengt is zeker geen luxe...

Mvg Joanne

[Joanne]

hoe bedoel je ik ben er nog niet uit !!

Twas effe zoeken maar ik heb je uitgebreide en hartverwarmende reactie gevonden...

Ik bedoelde dat ik uit je verhaal lees dat je enorm veel pech hebt gehad en dat het eigenlijk nooit meer helemaal goed te reconstueren valt omdat er materiaal verwijdert is wat niet verwijdert had moeten worden. En daarnaast voel ik daar nog een enorme woede om waar je absoluut het recht toe hebt.

[carla]

hoe bedoel je ik ben er nog niet uit !!

Twas effe zoeken maar ik heb je uitgebreide en hartverwarmende reactie gevonden...

sorry ik schaamte mijn diep dankt je wel voor je reageren

Ik bedoelde dat ik uit je verhaal lees dat je enorm veel pech hebt gehad en dat het eigenlijk nooit meer helemaal goed te reconstueren valt omdat er materiaal verwijdert is wat niet verwijdert had moeten worden. En daarnaast voel ik daar nog een enorme woede om waar je absoluut het recht toe hebt.

[pipa]

En dan vooral niet in real life ontmoeten.

En dan nog, dan gaat het nog steeds om individuele gevallen, en dat zegt niet zo veel. Elke chirurg heeft zo zijn gelukstreffers, en zijn mislukkingen. Alleen door het totale plaatje te bekijken kan je een goede keuze maken.

Van de reputatie van een goede chirurg mag je toch wel verwachten dat ie het niet moet hebben 'gelukstreffers'..............toch?

[pipa]

Nog een conclusie die IK getrokken heb: Je stapt niet over je transeksualiteit heen. Je bent en blijft een trans voor altijd en eeuwig. Hoe je het zelf ook wil noemen.

En dat is de waarheid als een koe. Alleen kun je dit pas weten als je minstens een jaar of 5 als TS leeft, post op of niet. Pas dan word je hopelijk wat stabieler en realistischer.

Het is bijna niet over te brengen op pas begonnen TS'en onderweg naar SRS....maar hoe dan ook: je bent en je blijft een TS, hoe passabel en vrouwelijk ook.

Je levensfasen zullen zich volkomen anders voltrekken dan die van 'gewone' mensen.
Er komt een moment, vroeg of laat, dat je je als TS realiseert.............dat je volkomen voor jezelf leeft en dan met name en vooral als je geen kinderen hebt.

Pre, non of post op: je TS zijn wordt, is en blijft een integraal deel van je leven.

Als je je dát na een aantal jaren realiseert en het gewoon accepteert............dan komt er een moment.....dat je je realiseert dat je eigenlijk een heel gewoon leven leidt (mits werkzaam dan.
Anders raak je zondermeer vastgezogen in je eigen wereldje waarin je alleen met zelfgekozen contacten omgaat die jou op je verzoek als vrouw zien)

Voor wat betreft mijn volkomen anders voltrekkende levensfases: ik heb een paar zeer goede bio vriendinnen die altijd te kennen hebben gegeven geen kinderen te willen. 'ondanks' hun vruchtbaarheid.
En nu ze wat ouder zijn en geen kinderen meer kunnen krijgen zijn ze het met me eens: als bio vrouw te kennen geven geen kinderen te willen is in de ogen van veel mensen bijna net zo erg als zeggen dat je pedofiel bent.
Ik heb ook nooit kinderen gewild, dus op dat vlak begrijpen we elkaar volkomen.

Ook hun levensfases voltrekken zich volkomen anders dan die van 'gewone' mensen, al hebben ze een partner of niet.

Ik was, ben en blijf anders en daar heb ik dat volledig erkennend mijn leven op ingericht, gevoelsmatig vrienden en vriendinnen kiezend, mijn huidige beroep gekozen hebbende (een vrouwenberoep, dat past bij mij. Bovendien weet ik dat ik in een dergelijke arbeidstak niet snel veroordeeld zal worden)

Zelf acceptatie is een heel, heel groot goed dat je leven als TS zo draaglijk en zelfs prettig kan maken.....

[Joanne]

...

Geen probleem.

[Joanne]

Zelf acceptatie is een heel, heel groot goed dat je leven als TS zo draaglijk en zelfs prettig kan maken.....

Als ik gelovig was zou ik amen zeggen..

Ooit is me verteld dat als ik een jaar of wat post op ben en terug zou lezen in de verhitte discussies die ik hier en op andere groepen heb gevoerd ik meewarig mijn hoofd zou schudden en ze had gelijk... Rowy als je nog ergens meeleest je had gelijk En nogmaals thanks voor dat boek Sex voor dummies met dr Ruth

[Anja Kok]

Ik vind je verhaal heel aangrijpend en kan begrijpen dat er veel terechte pijn, woede en verdriet in je is. Ik stam zelf uit 1955 en inderdaad waren het harde tijden. Ook ik kwam in aanraking in de jaren zeventig met de psychiatrie en heb vele psychiaters en psychologen versleten, zelfs tegen mijn wil. Toen ik 21 was waren mijn beide ouders dood en had ik de daardoor de middelen om een operatie te doen. Ik twijfelde, ook gezien het recente verlies, om de knoop door te hakken. Ik stelde het uit en liet me overhalen door mijn broer om naar India te gaan. Daar liep het mis en nam het lot een vreemde wending. Door mijn broer kwam ik daar bij een sekte terecht en daarna ging het tot in het absurde mis.Het eind van het liedje was dat ik vermist raakte. Tijdens die vermissing zat ik opgesloten, In India hadden ze toen al die wet waar ze iemand minstens een jaar mogen oppakken in het landsbelang, zonder proces of wat dan ook op een vermoeden, mij verdachten ze van spionage. Ik heb het door puur geluk overleeft, ik woog nog 40 kilo toen ik als lazerus uit de dood teugkeerde.
De waanzin, het geweld, en de onzekerheid, je dood in allerlei vormen zo rauw gepresenteerd krijgen, het is onnavolgbaar onterecht, sommige dingen verwerk je nooit. Maar ik heb er ook wel iets van geleerd, vooral dat je nooit moet wanhopen en dat er hoe onmogelijk de situatie ook lijkt er altijd onverwacht en onvoorstelbaar weer liefde op je pad komt. Dood ben je pas als hart stopt. Het leven gaat als de zee in golven, soms zo hoog dat je niets meer ziet, soms kalm en soms is het een tsunami, maar altijd komt er weer vrede en spoelt het uit in iets anders. Transseksualiteit leeft voor mij nog steeds heftig maar anders dan vroeger probeer ik te luisteren naar de zee en ben ik in de eerste plaats een mens die kan liefhebben. En dat ben jij ook en alleen al daarom en om je moed zullen mensen van je houden en je zo verzoenen met je pijn. want ik vind het heel moedig zo open als je je verhaal vertelt, het raakt me diep.

Liefs en heel veel kracht

[y2kbug68]

ja carla zo ging dat toen in die tijd er was er geen respect voor iemand die er anders uit wilde zijn dan dat ze zich voelden wel erg dat je toe van het kastje naar de muur werd gestuurd maar heb wel respect voor je carla om dat hier te vertellen gr van monieka

[KF2]

Joyke, je zegt dat jouw operatie zonder problemen is verlopen. Ik moet nog. Dus ik zou graag horen waar jij (en andere "goed gelukte" personen) zijn geopereerd.

[Anne-Nienke]

Hoi,

Ik vind het toch wel een schokkend verhaal. Enkele dagen heb ik de docu I am a woman now gezien, en dat zag er toch een stuk minder vervelend uit. Het zet je wel een aan het denken....ik ben er stil van.

Liefs,