Toch een meisje willen zijn?

[Chieftac]

Beste forumleden,

Ik schrijf deze post omdat ik graag advies zou willen over mijn situatie. Maar om een duidelijke schets te geven over de situatie zal ik bij het begin moeten beginnen.

Het begon eigenlijk al op de basisschool. Toen voelde ik me eigenlijk al een beetje anders dan de rest. Niet op seksueel vlak, maar ik had altijd creatievere ideeën dan de rest, waardoor ik bij handarbeid altijd andere en vreemdere dingen probeerde te maken dan de andere leerlingen. Van de 20 leerlingen zaten er ook maar twee linkshandige van in de klas, waarvan ik er 1 was. Hierdoor voelde ik me soms ook wel eens anders omdat ik bij de minderheid hoorde. Ik was ook niet de knapste (de nerd) van de klas, waardoor ik ook weinig vrienden had. Ik heb met al deze negativiteit leren leven, maar van binnen voelde het toch nooit echt helemaal goed.

Vanaf mijn twaalfde toen ik in de puberteit kwam veranderde deze ideeën van "anders zijn" eigenlijk pas naar het seksueel vlak. Nadat ik voor het eerst verliefd was geworden op een meisje begon ik pas er zelf ook aan de denken hoe het zou zijn om een meisje te zijn. Ik begon toen ook stiekem thuis met het dragen van beha's die ik uit de kast van mijn moeder haalde. Bij het dragen van deze beha's voelde ik me altijd een stuk prettiger en meer mij zelf. Natuurlijk ben ik hier wel een aantal keer op betrapt door mijn ouders, maar ze hebben me toch willen helpen, omdat ze een keer een afspraak hadden gemaakt met een vertrouwenspersoon op school. Toen de tijd kon hier alleen niks mee, omdat ik er toen nog nooit echt er over na had gedacht over om me zelf echt te laten ombouwen. Het was meer omdat ik me er gewoon goed bij voelde en niet omdat ik echt een meisje wilde zijn. (dus geen genderdysforie)

Ik draag tot de dag van vandaag nog steeds af en toe stiekem (ongeveer 1 keer per week) een beha. Mijn ouders wisten dat ik hier niet zomaar mee zou stoppen, omdat ik zelfs een keer een beha van me moeder mocht houden om te blijven dragen. Ze hebben me eigenlijk dus grotendeels geaccepteerd hoe ik me voelde en wie ik wilde zijn, ook al vind me moeder volgens mij nog steeds dat ik gewoon een jongen moet zijn.

Ik ben nu inmiddels 24, maar die gedachte van hoe het zou zijn om als meisje door het leven te gaan zijn heb ik nog steeds bijna elke dag, ook al vind ik het ook niet echt erg om een jongen te zijn. Het liefste zou ik denk ik toch wel gewoon verkleed als meisje door het leven willen gaan, maar dat kan jammer genoeg niet zomaar. Dit geeft me dus een heel groot dubbel gevoel, waardoor ik even niet meer weet wat ik er mee aan moet. Ik heb al op internet gezocht naar onderwerpen als genderdysforie, transgender, crossdressing, travestie en transseksualiteit, maar ik ben eigenlijk toch nog steeds wel een beetje bang van hoe mijn ouders op deze onderwerpen zullen reageren. Ik vroeg me daarom af of er meer mensen zijn die een gelijke soort situatie hebben mee gemaakt en of ze mijn dan wat tips konden geven over wat ik nu het beste verder kan doen in deze situatie.

[Jasmijn]

Ik herken me wel in jouw verhaal. Nadat ik het heel lang heb weggedrukt en me er diep voor schaamde, ben ik nu zo ver, mede door gesprekken met psycholoog, om er vrijer mee om te gaan. Mijn familie weet er niet van en de psycholoog raadde het me af om mijn ouders daarover in te lichten.
Jouw ouders weten er wel van en ik raad je aan om er met hen over te praten. Niet voor goedkeuring of zo, maar om het onderwerp uit de taboesfeer te halen. Een coming-out waar je zelf voor kiest.
Ik zit er zelf aan te denken om er met vrienden over te spreken. Dan hoef je het geheim niet alleen mee te dragen. En verder experimenteer ik door in winkels naar vrouwenkleding te kijken, soms te passen en aan te schaffen. Juist in die anonieme situaties kan je oefenen om met je eigen reactie en de reacties van anderen om te gaan.
Ik zoek naar een mix tussen vrouwelijke en mannelijke dingen. Dit weekend zocht ik naar een betaalbare trui, maar bij de herenkleding was niets leuks. Dus nu kijk ik uit naar een damestrui die ik wel leuk vind. En dan is er misschien de volgende stap om zo'n trui in bijzijn van anderen te dragen.

[Bea-Smit.]

Hoi Chieftaf en Jasmijn,

beide zou ik adviseren een keer naar een T&T te gaan om daar met gelijkgestemden te praten. Daar komen zowel Travestieten als Transen zodat je voor jezelf kunt bepalen waar jij misschien staat.
Om er duidelijk voor jezelf te zijn is het toch wel handig dat je ouders er wel vanaf weten. Maar ja soms is het erg moeilijk om hun het te vertellen. kijk anders eerst eens naar de uitzending van afgelopen zaterdag: Het debat op ned 2 om 9 uur 10 meen ik. je kunt het zien in uitzending gemist.

Groetjes Bea.

[laurien]

hoi chieftac,

je verhaal komt me erg bekend voor. Ook ik wil graag een meisje zijn, maar ben zeker niet ontevreden met mijn mannelijke bestaan. Toch wringt er wat. Onze situaties lijken best op elkaar. Ik ben nu 21 en net zoals in jouw situatie weten ook mijn ouders dat ik me op jonge leeftijd al verkleedde in BH's, topjes en andere meisjeskleding. Ik heb het er nooit uitgebreid met ze over gehad. Ik maak uit jouw verhaal op dat jij dat ook niet hebt? Maargoed, sindsdien heb langzaam een redelijke garderobe opgebouwd en heb geleerd mezelf meer te accepteren. Ik denk dat zelfacceptatie heel erg belangrijk is. Dat is het eerste wat ik jou (en iedereen) wil meegeven. Dat geeft zoooooo veel rust in je hoofd.

De afgelopen jaren heb ik ook geleerd dat geheimhouding van zoiets groots als dit, vaak gepaard met veel schaamte, een behoorlijke last is om te dragen. Ik kan iedereen aanraden om iemand te vinden met wie je kan praten. (daarom ben ik nu hier) Ik ben er van overtuigd dat je hier veel medeleven en ervaring kan vinden. Een stapje verder is met een bekenden praten over je gevoelens. Dat is de stap waar wij allebei nu een beetje zijn. Mijn ouders accepteren mijn gevoelens wel, maar snappen ze niet. Ik wil graag met ze praten over mijn gevoelens. Maar als puntje bij paaltje komt, vindt ik dat toch altijd te eng. Daar komt nog bij bovenop: wat wil ik eigenlijk tegen ze zeggen.

Los daarvan bedacht ik me het volgende: Ik heb me meerdere keren laten vertellen dat vrienden/vriendinnen veel minder moeite hebben met gevoelens als de onze, dan familie. Misschien moet ik eens met een goede vriendin praten over mijn gevoelens. Iemand die ik vertrouw en van wie ik weet dat we ook gevoelige of intieme onderwerpen kunnen bespreken.

Ik denk dat ik binnenkort eens ga afspreken met haar, en kijken of ik de moed heb om het op te brengen. Misschien heb je een vergelijkbaar iemand in je leven waarmee je zou kunnen praten? Iemand waarmee het gesprek minder geladen is dan met je ouders. tot die tijd heb ik nog het volgende om over na te denken

wat wil ik van de mensen aan wie ik dit vertel.
wil ik echt naar buiten komen met mijn verhaal, en aan wie. er is geen weg terug.
Hoe wil ik verder in het leven, wil ik de rest van mijn leven door als vrouw? Of blijf maak ik zoals nu regelmaiige uitstapjes naar het andere geslacht.
en last but not least: als het zo ver is: wat ga ik in godsnaam zeggen

Ik hoop dat ik je wat heb kunnen helpen. heel veel sterkte er mee!

P.S. laat ons weten wat je hebt gekozen en hoe het is gegaan als het zo ver is.

edit: advies van mijn lieve vriendin:

wacht tot je er klaar voor bent, maar je moet je echt niet schamen. je bent zoals je bent en je bent geweldig zoals je bent en ik denk dat je goede vrienden dat zeker accepteren, en anders zijn ze het niet waard.

[Chieftac]

Beste Forumgebruikers, bedankt voor al jullie reacties.

Ik heb nog eens goed nagedacht over mijn situatie, en ben tot de conclusie gekomen dat ik het maar misschien zo moet laten als het is. Ik had in mijn vorige post namelijk nog niet verteld dat ik zelf biseksueel ben. Maar het vreemde is dus dat ik als ik een vriend zou hebben liever een jongen zou willen zijn en bij een vriendin dan liever een meisje zou willen zijn, ook al zou het andersom eigenlijk veel logischer zijn. Om 1 of andere rede voelt het voor mij gewoon vertrouwelijker en prettiger aan om een relatie met iemand van het zelfde geslacht te hebben denk ik. Het klinkt misschien een beetje vaag zoals ik het nu vertel, maar dit is hoe ik over mijn eigen situatie denk. Als iemand als nog wat tips heeft of zo dan hoor ik dat natuurlijk graag.

[Lana]

Ik ben op dezelfde manier gestart als jij, maar dan ook precies het zelfde. Ook ik ben biseksueel. Als ik terugkijk op de periode toen ik zo oud was als jij, had ik waarschijnlijk een andere richting gekozen. Ik heb mijzelf nooit 'laten ombouwen' om maar even kort door de bocht te gaan. Het was de tijd gewoon niet dat er zo over gesproken werd of dat je even op internet kon gaan kijken om ervaringen te delen etc etc. Dus het is er nooit van gekomen. Ik heb geen spijt, want spijt hebben over iets wat je gedaan hebt of juist niet heb gedaan is nooit goed, maar als ik weer voor die keus zou komen te staan, zou ik absoluut 100% het gehele proces willen doorlopen en als vrouw door het leven willen gaan. Je bent 24 jaar. Denk er goed over na. Heel goed ! ! Nu heb je nog alle kansen. Laat je leven niet beinvloeden door andere mensen. Het is JOUW leven ! JIj bent de baas over jezelf, en NIEMAND anders ! Zie je een kans in je leven, pak hem dan. Respecteer jezelf, houd van jezelf, en luister naar jezelf. Wat kan ik nog meer zeggen ? ! Ik wens je in al je beslissingen in je leven heel veel succes en geluk !

[Chieftac]

Ik heb het internet nog eens afgezocht en kwam er achter dan er ook zo iets bestaat als Androgynie. Dat je je dus zowel man als vrouw voelt. Dit is bij mij denk ik ook het geval, want ik heb ook wel eigenschappen van beide. Ik weet alleen niet precies wat ik nu verder moet/kan doen, want echt veel informatie is er niet over te vinden omdat Androgynie naar mijn mening ook een beetje te vaag beschreven wordt. Als iemand hier nog tips voor heeft hoor ik het graag.

[Lana]

Zo duiken er toch af en toe wat dingen op die ik ook nog nooit gehoord heb, zoals: Animus en Anima ! Google maar eens, of kijk op Wikipedia.

[veronique02]

Dat je je dus zowel man als vrouw voelt. Dit is bij mij denk ik ook het geval, want ik heb ook wel eigenschappen van beide.

Animus en Anima interessant om eens te lezen
Bedankt Lana

[Anja Kok]

Ik ben een heel stuk ouder, maar ik heb een heel proces gelopen op dit gebied. Ik ben mijn leven lang nogal zichtbaar androgyn, en kreeg dan ook al van kindsaf aan verwarrende boodschappen. Soms dachten mensen dat ik een meisje was en soms niet. Later toen ik achttien was waren vrouwen soms jalloers op mij en kreeg ik opmerkingen als, jij bent te knap, in ieder geval voor een man. Of ze waren jaloers op mijn band met hun vriendje. Ik heb transite overwogen toen ik 21 was, maar het koste toen veel geld en kon niet om de hoek, niet eenvoudig dus op die leeftijd.
Het leven ging verder, ik kreeg een relatie en ben met haar getrouwd, nu nog! Zij weet al dertig jaar van mijn transzijn, door haar heb ik mijn mannelijke kant leren kennen en tot op zekere hoogte kunnen accepteren. Toch voel ik mij geen man, maar als iets er tussen in, een soort geestelijke hermafrodiet. Dit is heel lastig in welke relatie dan ook, heel verwarrend voor jezelf en de ander. Want de gangbare verwachtingen kloppen nooit helemaal, seksueel niet, sociaal niet en emotioneel niet. Om zo te kunnen leven vraagt veel en transseksualiteit of een operatie zou dan rust kunnen geven. Het heeft te maken met je draagkracht en je draaglast en ook die van je partner en wat jij en die ander aankunnen. Want rust is er slechts in momenten, je bent nooit werkelijk eenduidig, altijd halfslachtig, altijd verdeeld, dat is de harde achterkant van het androgyn zijn.
De andere positieve kant is dat je Mars en Venus allebei begrijpt en ervaart, omdat je heen en weer pendelt. Maar je wordt nooit een bio vrouw of een bio man, je bent een androgyn welke weg je ook praktisch kiest, operaties of niet, 24/7 als vrouw leven of niet. Dat is androgyn zijn, een derde soort, en je ouders zijn hierin geen rolmodel waaraan je je kunt spiegelen, dus je mag zelf uitvinden wat dat betekend in deze maatschappij waar maar twee sexen echt erkend worden man of vrouw. Homo kan tegenwoordig ook nog een beetje, maar een androgyn!!

[Lana]

Wat een mooi stuk tekst. Ik herken er bijna alles in ! Die twee werelden waarin je leeft. Dank je wel voor deze mooie bijdrage ! Ik weet niet hoeveel ouder je bent, maar in 'mijn' tijd was het ook ondenkbaar om je even te laten ombouwen (sorry voor deze uitdrukking) ! Mijn ouders ? Die zouden toen ter plekke zijn neergestort. Ik denk als ik veel later er met mijn moeder over was begonnen zij het wel begrepen zou hebben, maar in de tijd dat ik als jongentje thuis woonde niet. Mijn vrouw (en kind) vinden dat ik er als meisje uitzie op de foto's van die tijd. Dat geeft al weer veel aan. Jouw verhaal is denk ik wel grotendeels ook mijn verhaal. Tja en nu zijn we een stuk ouder, en hebben we nu spijt dat we niet op de operatie tafel zijn gaan liggen ? Ik weet het niet. Aan de ene kant denk ik had ik het maar gedaan voor mijn 30e en aan de andere kant . . . ik had het wel gewild, maar dan tot in de puntjes ! Het resultaat had zo vreselijk goed moeten zijn in zijn geheel, anders was ik denk ik daar nooit gelukkig over geworden. Dus ik weet het nu nog steeds niet. Heb de laatste tijd giga beoefte aan vrouwelijk vormen. Kortom het blijft een 'gevecht' van geboorte tot je dood. Gelukkig hebben we na dit leven weer een kans ! De oorzaak waarom we zo geboren zijn geworden is mij nog een raadsel ! Dat zou ik toch wel erg graag willen weten. Nogmaals dank voor je mooie verhaal dat je met ons heb willen delen. Dit is wel de waarde van deze site !! Liefs Lana.

[veronique02]

Heel heel mooi verhaal ,
Anja Voor mij loopt het een beetje gelijkaardig
Lana jullie kunnen het niet beter verwoorden

Liefs Veronique

[Anja Kok]

Lana en Veronique bedankt voor jullie aardige reactie op mijn bericht. En Lana ik ben nu 57 en wat spijt betreft denk ik hetzelfde als jij en ook ik heb een kind waar ik geweldig blij mee ben en fantastisch vind om mee te mogen maken, wat ik nooit had gedacht. En wat jij schrijft over sekse verandering als je nu geboren was voel ik ook zo. Ondanks geen info wist ik al toen ik vijf was dat ik een meisje had moeten zijn, alleen zoiets bestond alleen in mij en niet in de wereld en niet bij mijn ouders. Mijn moeder wist eigenlijk wel dat ik mij zo voelde en ging heen en weer in emotie van hysterie en woedende paniek naar, was je maar een meisje dan kon je gewoon de kleren van je zusje aan. Wegens te problematisch en onwetendheid werd het zoveel mogelijk verdrongen. Maar in deze tijd zou ik erkend zijn als genderdysfoorkind en dan was mijn pubertijd en daarna heel anders verlopen, ik denk zonder aarzeling of twijfel als het verhaal van Mara van dertien, zelfs als ik zou weten wat ik nu geleefd heb. Maar ik heb er geen spijt want ik ben geen dertien. Dit is nu mijn leven en dat leef ik, met alle ups en downs. Maar ik herken me wel in wat je zegt Lana en ook fysiek blijft het wringen, dat is nooit veranderd.

liefs Anja

[Chieftac]

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier een bericht heb gepost maar in de tussen tijd heb ik nog eens goed na kunnen denken over wat ik nu precies wil in de toekomst. Ik heb ondertussen ook al contact gezocht met Transvisie Rotterdam (nog geen bericht van terug gehad) voor een afspraak en een gesprek. Ik weet het namelijk even niet meer en ik hoop dat ze mij bij Transvisie Rotterdam kunnen helpen met de gevoelens die ik heb. En omdat dit tekstveld toch groot genoeg is zal ik ook eens die gevoelens proberen te beschrijven ook al is dat redelijk onmogelijk, ik probeer het toch.

In mijn vorige berichten konden jullie al lezen dat ik me al sinds de basisschool anders voelde dan de meeste andere jongens. Ik was (en ben nu nog steeds) meer teruggetrokken (in mijn eigen wereldje), rustiger, minder stoer en emotioneler dan andere jongens. Maar ik vond de typische jongens dingen ook dan wel weer leuk, zoals actie-films, avonturen beleven, legertje spelen, Lego bouwen, enzovoorts. Naast het geestelijke is er ook nog het lichamelijke en daar licht voor mij de grootste drempel, want vanaf de basisschool was ik eigenlijk al nooit echt tevreden met mijn uiterlijk. Niet alles stond namelijk even recht, en was zoals het eigenlijk had moeten zijn. Ik had/heb ook een redelijk nerdelijk uiterlijk wat ook niet echt mee hielp. Maar ik heb me in al die tijd nooit vergeleken met de meisjes, dat kwam pas toen ik in de puberteit kwam. En toen begon ik dus ook echt met het dragen van beha's en wou vrouwelijker zijn, maar dat stuk van het verhaal had ik al in mijn vorige berichten beschreven.

Ik ben nu dus 24 maar heb nog steeds het verlangen om er als een meisje er uit te zien, en ben hier sinds kort ook echt mee begonnen, en ben zelfs ook al een keer met een beha en strak ondergoed aan naar school gegaan. Als ik leuke meisjes zie op mijn weg naar school komt ook gewoon altijd een soort van jaloezie naar boven, omdat ik eigenlijk ook z'n mooi uiterlijk wil, ook al hoef ik van binnen niet percee te veranderen.

Het is misschien een beetje vaag allemaal maar misschien kunnen jullie hier al uit op maken wat er precies met mij aan de hand is. Ben ik nu echt transgender of gewoon een erg vrouwelijke man? Deze zelfde vraag wil ik dus ook met Transvisie Rotterdam bespreken, en kijken wat hun ervan vinden.

[Anja Kok]

Ik denk dat het antwoord hierop niet zo eenvoudig is als het lijkt, maar dat je een persoon bent met genderdysforie lijkt me heel duidelijk. En met een genderpsycholoog kun je erachter komen hoe jij persoonlijk dat verder vorm kan geven op een manier die bij jou past.