Mw. drs A .Balleur-van Rijn

[marinth]

Ik ben voor mezelf ook altijd een meisje/vrouw geweest... ook toen ik nog als jongen leefde...
Er is een fase geweest dat ik ernaar snakte dat iemand me zou zien...zoals ik echt ben...
Soms lukte dat, maar in situaties waarin ik het echt verlangde, vaak niet.

Nu vind ik het minder interessant wat een ander van me vindt.
Ik ben niet verantwoordelijk voor de zienswijze van een ander.
En ook niet voor de vooroordelen.

Ik ben ten allertijde mezelf en heb van niemand nog die erkenning nodig.
Het hoeft niet meer.

Ik stoei er nog wel mee om mezelf te waarderen als trans... en mn lichaam prettig te vinden. Maar ik identificeer me er niet mee.
Ook niet met vrouwen meer overigens.

Ik ben mn eigen vrouw/ziel. Ik hoef er niet "bij te horen" Alleen al omdat een hele hoop vrouwen een transvrouw dat ten diepste eigenlijk niet gunnen. Ik heb geen zin om dan aan female bonding te doen als ik toch de deksel op mn neus krijg dmv steken onder water.

Te vermoeiend, ik heb die anderen en die intriges niet nodig om het naar mijn zin te hebben of om me geheel vrouw te voelen !

[Kim Le Clerque]

Goh Marinth, dat is allemaal heel herkenbaar. Ik loop daar ook tegen aan. Vooral dat gevoel dat andere vrouwen je je vrouw-zijn gewoonweg niet gunnen, dat ze er schijnbaar beter van worden als ze je dat kunnen afnemen. Soms roep ik ineens heel hard "ik haaaaat jullie, allemaal!!" Soms ben ik dan toevallig net in een supermarkt als dat gebeurd. Maar het is iets wat ik niet altijd onder controle heb. Ik meen het dan ook. Het zijn de dagen dat ik dood wil. Die horen er blijkbaar voor mij bij.

Maar juist daarom, omdat het me toch niet gegund gaat worden door de overgrote meerderheid van de bevolking, ga ik me niet richten op trans te zijn, om zoveel mogelijk vrouw te zijn. Ik richt me direct erop om vrouw te zijn, daarom neem ik ook zo min mogelijk het woord trans in de mond, of in gedachten, want dat stigmatiseert mezelf. Het doet afbreuk aan 'wat mij een vrouw maakt'. Hoewel het me eerst juist meer vrouw maakte, toen ik nog als man moest leven.

Trans is het argument waarmee die bitches ons terugdenken naar 'man'. Ik zie het woord trans als een soort wortel die we hebben, een wortel die naar onze vorige wereld leidt. Die is er, en dat is oké, maar die wereld is in feite niet meer daar. Het is tijd om nieuwe wortels te laten groeien, als vrouw. Die transwortel zal er altijd zijn, maar ik identificeer me er niet meer persé mee. Althans, dat streef ik na. Want zoals gezegd, ik herken je verhaal totaal, en ik worstel er behoorlijk mee.

Het liefst zou ik niemand nodig hebben, en de wereld achter me laten. Maar ik wil leven. En vreugde voelen. En leven is niet een antwoord op de dood. De dood, dat zijn de bitches. (en de bastards natuurlijk... 'je bent een leuke vrouw, maar sorry, ik ben hetero'...(("sterf !, lu*l"))) De bron van leven komt niet van buiten, maar van binnen.

En wanneer het leven contact maakt, dat is waar vreugde ontstaat. Daarvoor heb ik toch mensen nodig. En nodig dat die mensen mij zien.

Maar dat verhaal dat we collectief lijken te leven dat we allemaal hetzelfde moeten zijn, en erbij horen, dat wat de meeste mensen nastreven dus, dat is net als met Sinterklaas, het is onzin, en nog racistisch ook (of niet, ieder mag zelf uitmaken, daar heb je het weer)

Maar er is 1 ding van jouw post dat ik niet helemaal begrijp.

Ik stoei er nog wel mee om mezelf te waarderen als trans... en mn lichaam prettig te vinden. Maar ik identificeer me er niet mee.
Ook niet met vrouwen meer overigens.

Als je jezelf als trans ziet, en je niet identificeert met vrouwen, ervaar je dan nog genderdisforie, of, is trans je identiteit ? Niet dat daar iets mis mee is hoor, absoluut niet. Maar je zegt tegelijkertijd dat je je eigen vrouw/ziel bent. Wat ik me dan afvraag, is of je niet veel gelukkiger zou kunnen zijn wanneer je je trans laat varen. Ik bedoel, dat je dat niet meer bent. Maar toch gewoon vrouw.

Ja, dat maakt ons kwetsbaar, maar het maakt ons ook sterker dan ooit. Toch ?

http://nos.nl/artikel/2085881-hillary-h ... staan.html

In de hel is een speciale plek voor vrouwen die elkaar niet steunen.
Madeleine Albright, oud-minister van Buitenlandse Zaken

Dat zegt 2 dingen : ten eerste dat vrouwen elkaar helemaal niet vanzelfsprekend steunen. Dat is een fabel. Ten tweede, dat die bitches dus lekker naar de hel kunnen lopen. En je mag ze dat best zeggen vind ik.

[Kim Le Clerque]

ps. wacht effe, ik heb je zin verkeerd geïnterpreteerd, je identificeert je dus niet als trans. Maar ook niet met vrouwen. Maar, wel àls vrouw dan... Ik denk dat we in de kern hetzelfde doormaken.

[marinth]

Hoi Kim!

Ik herken het proces hoor. Ik heb het zelf ook doorgemaakt. Heb daarin ook stomme dingen gedaan en me veel te afhankelijk opgesteld naar de omgeving (mannen bijv) en me veel te diep laten kwetsen door vrouwen ook.

Achteraf gezien kon niemand me geven waar ik naar verlangde....

Het is in fases gegaan. Ik heb zo eens tegen mezelf gezegd: Waarom zou ik als man geen volwaardig vrouw kunnen zijn? wie bepaalt dat?
Dit als antwoord op de neiging van vrouwen om me niet te erkennen als zijnde vrouw. Dit waren overigens ALTIJD! vrouwen
die zelf op een of andere manier in de knoop zitten met hun eigen vrouw zijn.

Toen heb ik op een gegeven moment gedacht: "Joh weet je wat? hou dat vrouw-zijn maar lekker joh...als je er zo gelukkig mee bent"

Sterke onafhankelijke vrouwen die prima tevreden zijn met zichzelf en hun eigen leven zullen je het doorgaans WEL gunnen.
Maar daar zijn niet zoveel vrouwen van... daarom lijkt het misschien dat "alle" vrouwen het ons misgunnen.

Daarbij om het even ingewikkelder te maken... is het dat ik naast dat ik geen trans wil zijn ik ook geen vrouw wil zijn. Ik ben dus net als de meeste andere vrouwen die zich niet kunnen voorstellen dat je eenmaal als man geboren, vrouw zou willen zijn. Veel vrouwen vinden het een aantrekkelijk idee om man te zijn.... ik ook! dus!

Ik ben dus zelf ook een van die vrouwen waar ik een hekel aan heb. Ik heb nl zelf ook de neiging om bepaalde transvrouwen niet als vrouw te erkennen. Ik kan ook jaloers zijn, afgunstig, bitter, ik heb al die menselijke emoties OOK. Ook ik ben bevooroordeeld wanneer het gaat om bepaalde mensen.

ik ben niet dol op vrouwen, dus ik vind het ook niet meer erg er niet meer bij te horen. Wanneer het mij uitkomt ben ik vrouw... als het me niet uitkomt ben ik trans of man. Zo leef ik...

Ik identificeer me nergens mee... alleen als het mij uitkomt.
En ik leef authentiek vanuit mezelf... met al mijn gevoelens

Wanneer mensen mij leren kennen en naderhand verbaasd zijn als ze erachter komen dat ik trans ben... heb ik bereikt wat ik wilde bereiken.
Namelijk dat je WEL een normale meid kunt zijn als trans

En als man kun je dus ook volwaardig vrouw zijn
en je bent wie je bent
of je het leuk vind of niet.

Ik snap dat je naar verbinding snakt... wat je beter kunt doen is zoveel mogelijk authentiek zijn zodat mensen met JOU verbinding gaan maken...en dan stel JIJ de voorwaarden....

De onderwerpen en issues waar jij mee loopt heb ik ook onvoldoende kunnen bespreken met "lotgenootjes".
het is fijn om het eea te erkennen en misschien heb je dan nog iets aan mijn ervaringen.

Dit zijn complexe onderwerpen.

[Kim Le Clerque]

Complex is het zeker, dat merk ik ook.

Ik ben dus zelf ook een van die vrouwen waar ik een hekel aan heb. Ik heb nl zelf ook de neiging om bepaalde transvrouwen niet als vrouw te erkennen. Ik kan ook jaloers zijn, afgunstig, bitter, ik heb al die menselijke emoties OOK. Ook ik ben bevooroordeeld wanneer het gaat om bepaalde mensen.

oké, dat kan. Maar waarom, als je zelf transvrouwen 'ombouwt tot man', ben jij dan wel een vrouw ? Ik denk dat iedere keer dat je dat doet, je ook jezelf niet erkent.

Misschien houdt ik me zelf wat dat betreft een beetje voor de gek, om dat te vermijden, maar wat ik altijd doe, is mensen in de ogen kijken, en wanneer iemand dat zegt wat hij/zij is, dan zie ik dat eigenlijk altijd weerspiegeld in de ogen. Ogen zijn de spiegels van de ziel zeggen ze wel eens, en ik geloof dat ook.
Het gedrag, het uiterlijk, daarvan heb ik moeten leren (om zelf in transitie te kunnen) dat dat allemaal een antwoord is op omstandigheden buiten iemand. Veel vrouwen als ons (en ikzelf ook) hebben een half leven geprobeerd om à, man te zijn, en b, hun ware identiteit te verbergen achter gedrag wat typisch mannelijk is (binnen onze cultuur). Maar hoe dan ook is het niet puur, het is aangeleerd. Wil trouwens niet zeggen dat iedereen het even makkelijk weer afleert, maar wie ben ik om degene dan om te bouwen tot iets wat ik van de buitenkant zie ?

Even slecht als de rest ja, maar daar neem ik geen genoegen mee, want ik neem ook geen genoegen met de rest die mij ombouwt. Maar wat ik niet begrijp aan wat je zegt, is dat je tegelijkertijd, ook zegt dat je vind (of vond ?) dat je als man ook volwaardig vrouw kan zijn. Maar misschien zit ik nu in die fase dan.

Maar ik geef toe, ik krijg vaak te horen dat ik het mezelf niet makkelijk maak. Want wat ik van mezelf verwacht, verwacht ik ook van anderen, als het erop aankomt, dat ze in mijn ogen kijken en zeggen wat ze zien. Als dat geen vrouw is, betekend dat het einde van dat contact. En zo houdt ik bijna niemand over. Hoe is dat vol te houden, vraag ik me af. Maar toch, wanneer ik probeer dat niet te nauw te nemen, dan verlies ik dat fijne gevoel van trots. Het gevoel dat ik mijn geboorterecht heb gehaald. Dat gevoel dat mijn buik kalm en ruimtelijk maakt. Zonder dat is ieder contact waardeloos.
Nou ja, ik ben benieuwd hoe ik hier over 5 jaar tegenaan kijk. In ieder geval doet het me goed om te lezen dat ik niet de enige ben met die worsteling

[marinth]

oké, dat kan. Maar waarom, als je zelf transvrouwen 'ombouwt tot man', ben jij dan wel een vrouw ? Ik denk dat iedere keer dat je dat doet, je ook jezelf niet erkent.

Ja en dat vind ik dus gek. Omdat ik een trans ben erken ik mezelf niet als ik een andere trans niet zou erkennen. Als je hier even wat langer bij stilstaat en over doordenkt zit die aanname zelf ook vol met vooroordelen. Waarom zou ik iets te maken hebben met een andere trans, alleen maar omwille van het gegeven dat we beiden in de catogorie "trans" worden geplaatst. Diskwalificeert een vrouw zichzelf als ze kritiek heeft op een andere vrouw?

Veel vrouwen als ons (en ikzelf ook) hebben een half leven geprobeerd om à, man te zijn, en b, hun ware identiteit te verbergen achter gedrag wat typisch mannelijk is (binnen onze cultuur). Maar hoe dan ook is het niet puur, het is aangeleerd. Wil trouwens niet zeggen dat iedereen het even makkelijk weer afleert, maar wie ben ik om degene dan om te bouwen tot iets wat ik van de buitenkant zie ?

Nee de buitenkant interesseert mij niet. Het gedrag en het innerlijk wel. En bij verreweg de meeste transen die ik tegen ben gekomen is dat zo uitgesproken mannelijk (in heel erg veel opzichten), dat van aangeleerdheid geen sprake kan zijn. Ze vertonen gewoon door de natuur aangeboren gedrag. Ik zie geen maatschappelijke conditionering. Ik zie veelal met zichzelf gelukkige mannen die graag een vrouw willen zijn. Ik kom weinig transen tegen met een aangeboren vrouwelijk karakter die zichzelf worden door transitie. In plaats van een bedacht maatschappelijk concept (neem bruce jenner bijv met zijn "de belangrijkste keuze die een vrouw heeft te maken is wat ze in de ochtend aan moet trekken voor die dag) en een geschiedenis van zogenaamde onderdrukking om de nieuwe identiteit en het niet passen binnen de vrouwelijke genderrol te rechtvaardigen.

Maar ik geef toe, ik krijg vaak te horen dat ik het mezelf niet makkelijk maak. Want wat ik van mezelf verwacht, verwacht ik ook van anderen, als het erop aankomt, dat ze in mijn ogen kijken en zeggen wat ze zien. Als dat geen vrouw is, betekend dat het einde van dat contact. En zo houdt ik bijna niemand over. Hoe is dat vol te houden, vraag ik me af. Maar toch, wanneer ik probeer dat niet te nauw te nemen, dan verlies ik dat fijne gevoel van trots. Het gevoel dat ik mijn geboorterecht heb gehaald. Dat gevoel dat mijn buik kalm en ruimtelijk maakt. Zonder dat is ieder contact waardeloos.
Nou ja, ik ben benieuwd hoe ik hier over 5 jaar tegenaan kijk. In ieder geval doet het me goed om te lezen dat ik niet de enige ben met die worsteling

Je zult moeten accepteren dat je veel mensen gewoon niet meekrijgt. Mogelijk klinkt het nu kil maar dat je een fijn en prettig mens bent om bij te zijn is veel belangrijker dan of iemand je als man of vrouw ziet. Uiteindelijk is dat erg weinig waard. Het is bijzaak. Zeker in de liefde als trans. En als anderen op eierschalen moeten lopen bij je is het niet zo makkelijk om een aardig en prettig mens gevonden te worden, snap je?

Ik voel me vrouw, genoeg om er authenticiteit aan te geven. Mijn mentale opstelling en innerlijk + gevoelsleven zijn ook uitgesproken vrouwelijk. Toch heb ik bijv geen kinderwens of wens om moeder te zijn. Dat gedeelte zou je dan trans of man kunnen noemen. Ik ben daar ook weer realistisch over. En in feite ben ik ook trots geworden op de veelzijdigheid van mn innerlijk en mijn eigen unieke plek in de wereld en kijk op de wereld.

En ja je kunt het me kwalijk nemen dat ik veel transen niet als vrouwen erken. Maar als je vindt dat ik dat niet mag denken/voelen/zeggen, dan ben je in feite erger dan ik. Denk daar eens goed over na. En spiegel het,

[marinth]

http://edition.cnn.com/2015/11/18/enter ... cism-feat/

[Kim Le Clerque]

Waarom zou ik iets te maken hebben met een andere trans, alleen maar omwille van het gegeven dat we beiden in de catogorie "trans" worden geplaatst. Diskwalificeert een vrouw zichzelf als ze kritiek heeft op een andere vrouw?

Ik zeg niet dat je iets met iedere trans te maken wilt hebben, maar jij zegt zelf dat je niet iedere trans als vrouw erkent. Een vrouw diskwalificeert zich niet wanneer ze een andere vrouw niet als vrouw erkent, maar als ze zo gaat beginnen, dan kan haar kritiek nèt zo goed op haarzelf slaan, en daarmee stigmatiseert ze zichzelf.

En bij verreweg de meeste transen die ik tegen ben gekomen is dat zo uitgesproken mannelijk

En jij bent zeker zo'n trans die wel van nature vrouwelijk is, en authentieker dan anderen. Ja, hiermee stigmatiseer je jezelf in mijn ogen, en dat spijt me voor je. Voor mij zijn alle vrouwen vrouwen, en wie een vrouw is, dat bepaal ik niet. Dat mag ieder voor zich van mij doen, en dat is eerlijk. Ik heb die les geleerd toen ik al heel jong was, en de totale onmacht onderging van genderdysforie. Als ik nu iemand niet erken, als man, vrouw, of wat dan ook, dan doe ik mezelf schade aan. Want dan ben ik onderdeel van datgene dat mij vroeger verstikte en verstijfde. En al heeft een vrouw kolenschoppen van handen, en loopt ze als een vuilnisman op hoge hakken, in haar ogen zie ik wat zij is, en niet aan de buitenkant, want je zegt wel dat je daar niet in bent geïnteresseerd, maar vervolgens noem je alleen maar oppervlakkige clichématige eigenschappen die onze cultuur toedicht aan vrouwen.

Toch heb ik bijv geen kinderwens of wens om moeder te zijn. Dat gedeelte zou je dan trans of man kunnen noemen.

Meid, dat is zoooh clichématig. Is het dan vrouwelijk van een man om vader te willen worden ? Is het mannelijk voor een vrouw om een broek te dragen ? Where does it end ?

Wat je bedoelt met natuurlijk aangeboren vrouwelijke karakters, is dat net zo iets als bij typische nichten ? Heel extreem vrouwelijke mannen (!). Of zijn dat dan vrouwen in jouw beoordeling ? Ik denk niet dat zij daar ook zo over denken.

Het spijt me, maar erg aardig en prettig kom je op dit moment op mij niet over, want ik vind het gewoon niet respectvol om mensen zodanig weg te zetten. Dat er transvrouwen bestaan die heel anders zijn dan jij, betekend niet dat dat geen transvrouwen zijn. En dat betekend al helemaal niet dat het geen vrouwen zijn.

[marinth]

Je bent acceptatie aan het afdwingen. Exact en precies datgende waar cis-mensen zo moe van worden en waardoor transen een slechte naam krijgen. Laat hoe een ander jou ziet en ervaart aub aan een ander over. Dring jouw mening niet zo op.

Je komt ook nog eens homofoob over. En inderdaad ja. Ik ken genoeg homo's die 1000.00000000 x vrouwelijker zijn dan de gemiddelde exhetero-trans. En nee niet "nichterig" maar vrouwelijk!

De hypermannelijke mannen die vrouw willen worden zijn pre-transitie vaak het type waar de gemiddelde vrouw, waaronder dus ik, een beschuitje mee zou willen eten...
Bedenk je even welke ID-crisis dat die vrouwen (waaronder ik) DAT oplevert. En dat komt ECHT niet door socialisatie hoor. Dat is gewoon 100% pure mannelijke aangeboren haantje-gorilla natuur!!!!

Maar jij bent blijkbaar echt alleen maar geïnteresseerd in jezelf. Veel succes dan in dat trans-vacuüm waar je jezelf in gevangen houdt!.

Denk je dat ik de gemiddelde heteroman kan dwingen mij als vrouw te zien en erkennen? Nee? aha precies dus...

Is dat oneerlijk?

boehoehoe ja nou!

Maar zij zijn ook mensen net als jij en ik... met hun eigen zienswijzen en voorkeuren en je kunt op je kop gaan staan maar dat verandert daar niks aan.

ps ik heb weinig zin nog verder te praten met zo iemand als jij die homo's "nichten" noemt... en DAT notabene terwijl je zelf lesbienne bent...

ben jij dan soms nu een zogenaamde "pot"?

Waarschijnlijk niet want mannelijke lesbiennes zie je zelden op hoge hakken, laat staan dat ze zichzelf vrouwelijk gedrag willen "aanleren"

[marinth]

Hoe eerder je leert dat je niet van iedereen erkenning mag verwachten, en je je realiseert dat je dat van die mensen ook niet nodig hebt, maar dat jij jezelf die erkenning moet geven, des te beter heb je het. En je omgeving zal het ook makkelijker vinden om met je om te gaan.

[pipa]

Grappig. Iemand die niet bepaald wie er een vrouw is (of niet) maar het wel ongegeneerd over 'nichten' heeft. Het hemd is nader dan de rok, zullen we maar zeggen he?

[Kim Le Clerque]

Marinth, ik begrijp werkelijk niet meer waar jij het over hebt. Ik dwing niemand om mij te accepteren, maar ik accepteer zelf niet dat anderen mij in een hokje duwen. Als dat gebeurd, dan geef ik aan hoe het zit, en als degene daar niet mee kan, dan zeg ik met respect en alle rust gedag en vaarwel, want ik wil mijn tijd er niet mee verdoen.

Over het woord nicht, ik vind dat een heel normaal woord, en ik gebruik dat dagelijks. Ik heb nog nooit gemerkt dat dat als kwetsend werd ervaren. Maar als ik er een vrouwelijke homo mee heb gekwetst, weet dan dat het niet mijn bedoeling was, ik dacht dat het gewoon een woord was waarmee een vrouwelijke homo wordt aangeduid. Het enige scheldwoord wat ik ken waar het woord nicht in voorkomt is "pisnicht, of relnicht".

Wat je zegt over mannen die vrouw willen worden, ik begrijp ook echt niet wat je daar zegt. Echt letterlijk de woorden vormen geen betekenisvolle zinnen voor me. Zoals ik het op mn best interpreteer heb je een hekel aan transvrouwen die knappe hetero uiterlijkheden hadden voordat ze in transitie gingen omdat je graag met ze naar bed had gewild, en daarna zeg je iets over haantjes.

Nogmaals, ik vind het erg jammer dat in deze community zo weinig trots is over het vrouw-zijn. Dat iedereen elkaar de maat neemt. Ik doe dat niet. Maar ik mag wel kritiek hebben op wat je zegt, toch ? Je zult mij niet horen zeggen dat je geen vrouw bent, of homofoob, of homo, of nicht.

Ik blijf het idioot vinden dat de ene vrouw de andere vrouw geen vrouw vind, ik denk dat je daarmee behoorlijk in je eigen staart bijt. Maar soi, je moet het zelf maar weten.

[I.G.Norance]

Ik heb het een beetje doorgelezen.
Jeetje, wat een problemen. Erg voor je hoor. En dat méén ik.

Maar je bent nu eenmaal UITERLIJK en functioneel ook waarschijnlijk als man geboren.
Foutje van de natuur? Tja, maar daar moet je het maar mee zien te doen.
Vervelend, maar het is niet anders.

En vrouw worden?
Al doe je alle operaties 3x! Je wordt geen bio-vrouw. Of CIS-vrouw, hoe heet het.
Triest, maar ook dat is een keihard feit.
Je bottenstructuur veranderd niet, je bekken ook niet.
Dus kinderen baren? Nou, vergeet dat maar.
Misschien ooit in de héél verre toekomst.
Maar eerder zullen ze ons een pilletje geven waardoor onze geest -ons ZIJN- met ons onveranderlijk lichaam in overeenstemming gebracht wordt.
En da's ook prima. Dan is er geen sprake meer van genderdysforie.
Want is het nou écht zo leuk om vrouw te zijn?
Elke maand buikpijn? Vrijen en maar hopen dat je niet zwanger bent?
Lopen op hoge hakken die 'killing' zijn? Knellende BH, die voor de mannen een zo aantrekkelijk uiterlijk suggereren?

Na vele jaren rondlopend in mijn -nieuwe ZIJN- vind ik toch de mannenwereld ook zeker voordelen hebben.
Nou ja, als je partner geen zeikwijf is .
Zoals anderen ook zeggen: maak er het beste van. 100% zal nooit iemand lukken. Maar geldt dat eigenlijk niet voor alle mensen?
Dus stop geen energie in negatieve zaken, erg vermoeiend. En je schiet er niets mee op.

Sterkte gewenst.

[Frederique_]

Even een paar reacties. Als iemand voor zichzelf het gevoel heeft dat een operatie een oplossing kan zijn, terwijl een psycholoog zegt dat psychotherapie een betere oplossing zou zijn, dan denk ik: "dit zijn twee verschillende zaken".

De eerste vraag zou wat mij betreft een medische vraag moeten zijn: ziet een operatie-arts mogelijkheden om je gezicht te vervrouwelijken? Zo ja, wat is een reëele verwachting? Als blijkt dat er medisch niet mogelijk is wat je wel graag wilt krijgen, PAS DAN is de reactie van Van Rijn op haar plek.

Ik zag in deze thread ook een opmerking over het soort behandeling dat we hebben. Inderdaad, we staan nog steeds in de DSM (is een boek met een beschrijving van alle pyschische aandoeningen, geschreven door de Amerikaanse psychiatervereniging). Helaas wel. We staan ook (gelukkig) nog in de ICD. Dit is een lijst met alle aandoeningen, deze is geschreven door de Wereldgezondheidsorganisatie. We zitten nu op ICD-10, als het goed is komt er vanaf 2018 een nieuwe versie, ICD-11, waar we in een betere categorie komen. Die categorie heet "“conditions related to sexual health" en hoewel de naam nog steeds niet goed is, is het wel uit het hoofdstuk met psychische aandoeningen. We kunnen helaas niet alles krijgen...

Groetjes,

Frederique

[Kim Le Clerque]

Een tijd later.

Inmiddels kijk ik terug op deze discussie, mn. tussen mij, en pipa en Marinth. Ik besef dat ik erg veel geluk heb met mijn uiterlijk, iets dat ik toen nog niet helemaal geloofde. Ik ben passabel, en niet alleen op straat. Ik heb mezelf vrij gemaakt, me afgezet tegen het transseksueel-zijn. Mijn gevoel is niet veranderd, ik ben er trots op dat ik een echte vrouw ben. Maar het is wel bijgesteld. Het "interesseerde me niet wat anderen vinden", maar ondertussen interesseerde me dat wel degelijk. Anders hoefde ik dat niet zo stellig te brengen. Ik riep dat ik 200% vrouw ben. Dat was wellicht niet de waarheid, maar (achteraf gezien) had ik dat op dat moment wel nodig om 100% vrouw te kunnen zijn.

Ik heb sindsdien niet meer op dit forum gekeken. Maar deze discussie heeft me toen wel geprikkeld, en aan het denken gehouden. Inmiddels gaat het erg goed met me, psychisch heb ik andere diagnoses gekregen, waarmee ik veel beter uit de voeten kan. Ik heb een vriendin en een (liefdes)vriend. Die vriend valt op jongensachtige vrouwen. Dat is een perfecte match, die mij geen procentje minder vrouw maakt.

Ik heb de afgelopen tijd veel mooie dingen gemaakt. Schutting getimmerd, muren gestuukt, vloer geïsoleerd. Andere vrouwen zeiden daarover "wat knap dat je dat zelf kan, ik heb daar mijn man voor nodig". Die heb ik dus niet nodig... Maakt dat mij minder vrouw ? Afhankelijkheid ? Ik denk het toch niet !

Ik ben een trotse, 100% echte vrouw, eigenwijs, zelfstandig en geëmancipeerd. (dat zijn karaktertrekken, geen vrouwelijke kenmerken) Ik ontwikkel me op allerlei terreinen die sec niets te maken hebben met man of vrouw, maar soms tegen maatschappelijke normen ingaan. Daardoor zullen er altijd mensen zijn die me veroordelen, die me in een ander vakje m/v plaatsen op basis van flut-argumenten zoals geboorterechten. Maar daar tegenover staan heel veel (meer) mensen die me erom waarderen. En die zien echt wel een vrouw in me hoor.

Bij deze bedank ik jullie voor je feedback, ik heb er veel aan gehad. Jullie hebben me geholpen kritisch te kijken naar mezelf, waardoor ik kon stoppen met tobben en gaan leven. En daar ga ik nu gelijk mee verder.