Spijtoptanten

[Anja Kok]

Hai Kim, Jerry Springer is wel heel heftig als eerste kennisbron, ongeveer zoiets als seksuele voorlichting door de poppetjes en kreten op een schutting, lijkt me zo.
Ik weet heel goed waar de diagnose voor staat na vijf opnames en de dwangverpleging als spanlakens, Zweedse banden, platspuiten, isoleren, elektroshocks. En dan de nabehandeling met dit toekomstperspectief, levenslange medicatie en controle en diepere relaties afbreken en liefdesrelaties afhouden, werken kan niet.Hoe gek en bang kun je zijn als PZ en maatschappij! Kan het nog gekker, ja hoor! Ik ben ook nog in het buitenland lange tijd vermist geweest op verdenking van spionage, na verblijf bij een sekte. Door puur geluk kwam ik nog net levend terug, ik woog nog maar 35 kg. Weet je wat het Vietnamsyndroom is, dat de omgeving wil dat je het gebeurde verdringt wegens te eng en te bedreigend voor hun realiteit. Ook alweer een fijne basis voor een psychose, want de angst en de woede stop je weg. Ik ben al mijn angsten en het daarmee gepaard gaande geweld uiteindelijk aangegaan, zodra ik kon zonder pillen en psychiaters. Ik ben als een kat met negen levens, acht zijn er op en dit is mijn laatste rondje. Ik ben nogal spiritueel geworden door alle geweld en bijna doodervaringen, Tegenwoordig geld ik niet meer als schizofreen, wonder o wonder ik ben genezen van een ongeneeslijke ziekte. Dat bestaat niet en kan niet natuurlijk in de medische wereld der psychiaters. Dus daar hebben ze wat op gevonden hoor, een hele aderlating was dat. De diagnose schizofrenie was fout gesteld in het verleden, psychiaters zijn toch feilbaar blijkbaar, Sinds vijf jaar heet het een chronische- posttraumatische stressstoornis en genderdysforie niet te vergeten. Fysiek heb ik nu van alles, astma, Copd, versleten nekwervel, en meer, maar mentaal gezien kan ik zo door in het gendertraject bevestigd door wel drie onafhankelijke psychiaters. Jammer alleen dat mijn fysieke energie niveau te laag is.
Treur ik hier nog om, of ben ik boos? Nee, het leven gaat zoals het gaat en misschien zijn al die barrières wel nodig om tot liefde te kunnen komen met alles wat leeft en is en gewoonweg te zijn. Gender draait altijd om perceptie en ieder heeft daar een plaats in gebaseerd op de zelfliefde, het zelfgevoel en zelfcontact. Elke nadruk op uiterlijke kenmerken en kleding komt daaruit voort en jij hebt alle recht om te zijn. wie jij bent en niemand hoeft te twijfelen aan jouw of mijn oprechtheid, dat is genoeg!! Be strong abd enjoy your life and who you are, be gentle to the living and connect with al the love in you with live itself.

[Kim Le Clerque]

Wow Anja, wat heftig ! Ik zit met open mond te lezen. Kan me voorstellen dat je weet waar je het over hebt, jeetje, wat een narigheid, en tegelijk, wat een kracht moet je dan hebben, om uit zulke toestanden te komen, ook al is het zwaar gehavend... Maar als ik het dus goed begrijp, mag je evengoed niet door met het gendertraject vanwege je fysieke gezondheid ? Toch ? Geen GAB, maar ook geen hormonen ? En kun je daarmee uit de voeten, of is dat iets waar je veel over inzit ?

[kovacs]

In Groningen hoef je niets te tekenen. Wederom opmerkelijk.
Twee dezelfde 'fabrieken' en beide totaal andere werkwijze.

[kovacs]

Jullie hebben toch allemaal wel meegekregen in de nabeschouwing dat alle 5 uit 'I'm a woman now' er niet aan zouden zijn begonnen??? Omdat het niet echt is, ouder worden als ts, enz.

[Anja Kok]

Ten eerste moet je toch wat meer opgoogelen, want tot nu toe verschuil je je achter de rokken van een ander zonder dat dit enig hout snijdt en hooguit je persoonlijke beperkingen benadrukt meneer Kovacs.
En Kim je bent best goed bezig geloof ik, maar gezien de Kovacs en andere verlichte geesten lijkt het me beter om eens verder te kletsen in een PB als je dat wil.

[Kim Le Clerque]

De meeste vrouwen willen niet oud worden. Dat is heel normaal. Maar als je spijt hebt Kovacs, dan wil ik graag begrip voor je hebben, en geen tegenstander zijn. Maar dat kan niet als je helemaal niets van jezelf laat zien. Je kunt nog 100 keer herhalen dat er spijtoptanten zijn, maar dat raakt me gewoon niet. Niet omdat ik onverschillig naar ze ben, maar omdat het te ver van mn bed is. Ik ben gewoon vrouw, en life is not perfect. Als ik al spijt zou krijgen, dan ben ik nog altijd een vrouw met spijt. Maar dat gaat niet gebeuren, omdat ik mijn geluk niet laat afhangen van wat andere mensen vinden. Dat wil niet zeggen dat ik onverschillig ben over wat andere mensen vinden, maar dat wil zeggen dat ik geniet van het hebben van mijn lichaam. Ik ben er trots op. Ook als het straks gerimpeld is. Daar laat ik mijn geluk van afhangen, en van wandelen in de natuur, van mooie jazz muziek van Chet Baker. Van de bloemen in mijn tuin. En van mijn lichaam waarmee ik ervan geniet. Ik geniet zelfs van mezelf wanneer ik niet kan lopen van de apothekersdruggs, of wanneer ik het zoveelste zelfmoordscenario uitdenk. (wat ik toch niet echt ga doen, want dan was het al wel gelukt een keer, het zijn gewoon de gedachtes die gedacht moeten worden, en dan verdwijnen ze ook weer. Meaningless. Zeker naast het feit dat ik de slag om mijn verstand toch best wel gewonnen heb, door de slag om mn lichaam te winnen.

Die transitie heeft me een doel gegeven. En heel veel kracht ! 10 jaar geleden lag ik ook nog platgespoten. Toestanden. Nachtmerries. Toen ik 12 was sneed ik voor het eerst in mn polsen. Niet diep genoeg, en toen ik 23 was, voor het laatst. Nog steeds niet diep genoeg. Sindsdien geen messen meer in huis gehad. Voor het laatst ! Ik bedoel maar. Gestopt met wietverslaafd zijn, en leren omgaan met heftige medicatie. Allemaal winstpunten. Allemaal door ouder te worden, shit mee te maken, en misschien niet altijd beter, maar wel iets wijzer te worden.

Ik werkte op een zorgboerderij, daar liep een jongen met een echt heel ernstige psychose. Die zag echt wel dingen die wij niet zien, maar die er wel zijn. Die zij tegen me "Jij bent bang, maar je bent niet bang genoeg". Dat was mijn redding. Die zin, is als een klein zaadje in mn brein ontkiemt. Ik was bang, maar niet genoeg om mezelf te vermoorden. Ik was bang, maar niet genoeg om echt gek te worden. Ik was bang, maar niet genoeg om niet in transitie te gaan. Ik ben bang, maar niet genoeg om te twijfelen aan mijn basis. Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik echt niet meer zo bang ben. Omdat het nu goed is.

Als er een rij van 100 mensen voor me stond die me belachelijk maakten, of zouden zeggen dat ik toch nooit een vrouw zal zijn, of zelfs dat ik toch gewoon een man ben, dan zou dat vreselijk pijn doen, en ik zou razend worden van onmacht, en ik zou huilen, en schreeuwen, en krijsen, maar ik zou geen spijt hebben. Want ik voel me lekker met dit lijf, en ik vind, ervaar mezelf, net als voor mn transitie, als een heuse echte vrouw. Hoe kan ik spijt krijgen over wat ik ben ? Kijk, het spijt me van de wereld, het maakt me soms wel boos, maar dan vergeef ik het ze weer. Want ze weten niet wat ze zeggen wanneer ze over mij praten.

Ik begrijp spijtoptanten niet. Leg es uit, hoe dat bij jou dan zit, dan kan ik er misschien iets van leren. En ik bedoel dit met respect, wees niet bang genoeg.

[natasja]

Mooi gezegd Kim.

[marinth]

Je kunt alleen van 100% genezing spreken van genderdysforie als het uiteindelijk mogelijk voor je is 100% vrouw en jezelf te kunnen zijn in ALLE denkbare situaties.

Dit is niet zo... zeker niet voor degenen die niet vanaf hun kindertijd in transitie gaan.

Als mensen uiteindelijk dan toch nog ongelukkig zijn komt dat voor een groot deel ook door de beperkingen van de behandeling.
Je hebt geestelijke flexibiliteit en veel relativeringsvermogen nodig om te kunnen leven in een leven waar je moet gedogen dat je altijd aangezien en behandeld zal worden als iets wat je niet bent.

Natuurlijk kan dat het levensgeluk aardig verpesten... de kans op een leuk gezinsleven of kinderen heb je dan ook al niet.
Misschien wordt je wel altijd aangestaard op straat... of wordt er over je gepraat. Misschien voel je je zelfs niet veilig.

Veel vrouwen zullen transen niet de erkenning geven die ze verlangen. Veel mannen ook niet.
Je anders zijn staat centraal ipv je zelfgevoel.

Mocht dat een teleurstelling zijn dan is dat niet direct spijt.... het is eerder het besef dat er grenzen zijn aan wat je nog kunt veranderen.

Ohja en nog iets

Wanneer een trans klaagt over zhaar leven als trans... of gewoon zomaar over zhaar leven... dan betekent dat nog niet dat zhij de verkeerde beslissing gemaakt heeft of spijt heeft...

zulke stupide conclusies trekken vaak buitenstaanders... en dat terwijl ze zelf ook heus niet altijd blij zijn met hun gender.

[pipa]

Interessante topic. Ik ken 1 post op die weer als man is gaan leven en spijt heeft als haren op zijn hoofd.
Die persoon laat het wel uit zijn hoofd om dit te bespreken in de MTF community omdat ie dan emmers vol stront over zich heen krijgt.
Erg onredelijk maar niet onbegrijpelijk omdat post op spijt te confronterend is voor andere post ops.
Dwz: ze worden daardoor gedwongen om na te denken over hun eigen beslissing.
Vooral het soort post ops dat pre en non ops de maat neemt om hun eigen beslissing te legitimeren kan heftig reageren.
Als je hun 'gewone' postjes tussen de regel door leest dan kun je begrijpen waarom ze zo heftig reageren. Een tussen neus en lippen vermeld 'post op ben ik mijn id kwijt' of 'post op mentale leegte' kan uitgelegd worden als post op blues, maar dat is het niet.
Het is een mentale post op crisis, moeten roeien met de riemen die zo graag wilden, bijna op het dwangmatige af 'ik ben 1000% vrouw!!'
Een soort existentiële crisis.
Ik ken meerdere post ops die niet van diepe spijt hun haren uit hun hoofd trekken maar die na verloop van tijd wel degelijk bedenkingen kregen. ''Had ik dit geweten dan had ik het anders aangepakt/srs was onnodig'' enz.
Milde spijt dus.
Geen spijt hebbende post ops zijn ook niet helemaal 'carefree' er is altijd wel iets. Eenzaamheid, geen partner, geen werk, 'acceptatie' er door willen drammen waardoor ze mensen tegen zich in het harnas jagen (en dat dan niet eens door hebben...) enzenz.
Voor mezelf sprekend: ik ben een non op en natuurlijk heb ik mijn moeilijke momenten gekend maar na verloop van tijd vond ik non op en wel mijn sociale en maatschappelijke draai.
Geen enkel prob op dat vlak.
Tot een poos geleden had ik een periode van 'als ik niet in transitie gegaan was, dan was het slecht met me afgelopen, enz. Niet om mezelf gerust te stellen maar gewoon uiteindelijk blij met de beslissingen die ik genomen heb. Evalueren en resumeren zeg maar.
Maar nu ben ik zelfs dat stadium voorbij en ben ik heel gewoon ik, met een hele gewone baan, een heel gewoon bestaan.
Dat ik een non op ts ben speelt geen rol van betekenis meer.
Vooral niet meer sinds ik sinds anderhalf jaar een V paspoort heb.

[Kim Le Clerque]

Betse Pipa,

Jij, als non op, verteld mij, als post op, waarom post ops e.a. wbt. spijtoptanten niet kunnen verdragen. Op het eerste gezicht vind ik je betoog aannemelijk, maar als ik er iets verder op door mag gaan :

De situatie is zodanig dat pre ops door een screening van meerdere jaren moeten voordat zij toestemming krijgen, om iets te doen wat zij al die jaren al wilden. Zij moeten laten zien dat zij de emotionele stabiliteit zelve zijn, en zij moeten bovendien voldoen aan het criterium van de ondraaglijke lijdensdruk. Ieder detail van karakter, levensloop en functioneren van de pre op wordt uitgeplozen, om maar die spijt te voorkomen.

[edit]
Daarom is het begrijpelijk dat post ops soms heftig reageren op spijtoptanten. Ook na de transitie worden zij steeds weer beoordeeld als wel/niet spijt hebbende. En dat moet veranderen ! Want wanneer het inderdaad een eigen vrijblijvende beslissing is om wel/niet helemaal/gedeeltelijk in transitie te gaan mag eigenlijk niet afhangen van de chantage van spijt. [edit]

Ze worden gemiddeld 6 tot 8 jaar (de lengte van een gemiddelde transitie) geconfronteerd met hun eigen beslissing, voordat ze die überhaupt mogen maken.

Neem dus als non op alsjeblieft post ops niet de maat, maar kijk liever naar wat jij zelf gemeen hebt met post ops. Ik ken meerdere non ops die geen toestemming kregen van het genderteam om hun beslissing te nemen. Die mensen hebben verschrikkelijke spijt omdat ze ooit misschien iets verkeerd gezegd hebben bij de genderpsycholoog, of omdat ze de stomme pech hadden dat ze iets totaal anders overkwam tijdens de screening, waardoor ze eventjes niet zo stabiel waren. Daar zul je ongetwijfeld ook een ongezouten mening over hebben, maar waar zijn we dan helemaal mee bezig Pipa ? Zeg dan dat je post ops niet begrijpt, maar ga niet voor anderen invullen waarom zij zo en zo doen. Want daarmee roep je zelf ook 1000% "non op is het juiste pad". En dat is niet wat wij gemeen hebben. Wij hebben gemeen dat wij beide vrouwen zijn, met een transgender verleden. Ja dat betekend voor de een grote problemen, en de ander is al wat verder in dat proces. Maar het is geen race, en er is niet 1 finish.

[marinth]

.

Screening, ze kunnen het niet. Dat is niet mijn mening, ze zeggen zelf dat ze niet weten wat transseksualiteit is. Dus kun je wel strenger en minder streng zijn, maar niet beter. Wat een armoede ! Ik zou graag zien dat de mensen die zijn geweigerd vanwege allerlei "andere problematiek", dat die mensen juist worden gevolgd, en indien mogelijk, gevraagd naar hun eigen visie op de weigering van het genderteam. Misschien is het een onderbuik gevoel dat ik heb, als iemand wie het eigenlijk niet gegund wordt om mezelf te mogen zijn, maar ik vermoed toch oprecht dat veel mensen die weggestuurd worden met het devies eerst aan hun andere problemen te werken, dat die vervolgens juist zelfmoord plegen, of verder in het moeras wegzinken. Er wordt gehamerd op spijt-optanten, mensen die het gedaan hebben, en spijt hebben, maar hoeveel spijt optanten zijn er niet onder de mensen die het niet gedaan hebben ?

Iemand die echt psychotisch is, daar kun je geen gesprek mee hebben, die zal de hele tijd van alles vertellen wat degene ziet, hoort of ruikt. Dat is niet beperkt tot een waan "ik ben van het andere geslacht". Als dat zo was, dan waren we allemaal psychotisch hier. En dat je iemand tijdens een psychose geen operaties laat doen, dat kan ik me wel voorstellen, maar mensen met schizofrenie zijn niet constant psychotisch, en onhandelbaar. En die artsen wijzen wel eens op hoe verstorend hormonen kunnen uitwerken op geestelijk instabiele mensen, maar die werking kan ook juist stabiliserend zijn. En bovendien, er zijn geen medicijnen met meer, en vervelender bijwerkingen dan anti-psychotica en anti-depresiva. Maar die knallen ze er met grote hoeveelheden in.

Het probleem is niet spijt optanten volgens mij. Het probleem is het taboe op psychiatrische problemen.

Hoi Kim!

Ik ben het helemaal met je eens dat dit een groot probleem is. Ik heb veel psychische problemen doordat ik geboren ben in het verkeerde lichaam, dat is ook een heel erg logisch gevolg ervan. Maar juist dat heeft me heel veel weerstand opgeleverd bij de diagnostische fase omdat ik daar eerlijk over was.

Ik heb transen zichzelf mooier zien voordoen dan ze zijn en met sommigen van hen is het juist slecht afgelopen. Er was bij het genderteam destijds ook het verlangen van psychologen je als mens in een hokje "vrouw" te kunnen plaatsen. (vrouw zijn is het hebben van een vagina en het dragen van vrouwenkleding, wat een absurde en domme definitie is maar wel een die gehanteerd werd, ik hoop echt dat dit nu anders is) Wat er ook echt voor gezorgd heeft dat mensen richting een geslachtsoperatie begeleid (zelfs gestuurd) zijn voor wie dit juist niet goed was. En mensen zijn tegengehouden die ze juist hadden moeten doorlaten.

[I.G.Norance]

Dag mensen,
Na jaren weer eens kijkend op het forum blijkt dat er weinig veranderd is.
Wel heb ik in dit topic enkele goede schrijfsels gelezen.

Het is en blijft een moeilijke materie.
In mijn tijd (o jee) duurde alles nog zéér lang, alleen al een eerste gesprek duurde meer dan een jaar na aanmelding.
Had je geen problemen dan was je zo inclusief de wachtlijsten 5 jaren kwijt.
Ik lees dat de VU nu te weinig tijd neemt, bizar.
Want de gehele procedure is juist vervroegd onder druk van diverse mensen.
Samenvattend: De VU kán het überhaupt niet goed doen. Voor de een te kort is wat de ander te lang vindt.
De vroegere coördinator heeft het altijd wel over spijtoptanten gehad. Maar inderdaad, er zijn er die zich dan verstoppen, daar hoor je niets meer van. Dus is dat niet echt serieus meetbaar, helaas.
Inmiddels is genderdysforie wel aan te tonen: onderzoek in 2013 bij levende jonge mensen leidde met behulp van 'functional MRI scanning techniques' en het natuurlijke mannelijke geurtje andro-stadiënon tot dat inzicht. Het is namelijk bekend dat uitsluitend bij vrouwen die dit ruiken dit aantoonbaar is in het brein.
De studie toonde aan dat de hersenen van adolescenten met gender dysphoria reageren op de wijze van de gewenste sekse.
Maar o jee ojee, als dit op iemand wordt toegepast, en de uitslag is negatief, terwijl de persoon volhoudt wél TS te zijn? Wat dan?

En geestelijke problemen door genderdysforie? Kan, maar hoeft niet. Het is en blijft bijna onmogelijk -of misschien geheel onmogelijk- om de diverse problemen die iemand heeft los van elkaar te zien. En dan pas te kijken of er -en zo ja welke- verbanden er mogelijkerwijze kunnen zijn. Niets is zo complex als een mens.
En het is ook moeilijk om ZONDER de kennis van vandaag terug te kijken naar het hoe en waarom van de (geheel of gedeeltelijke) transitie als die al jaren achter de rug is.

Gezien de problemen die ik op mijn bordje krijg ben ik niet echt blij met de activisten onder ons die soms absurde eisen stellen. De wereld is groter dan Nederland, wat hier 'moet kunnen' is in andere landen onbespreekbaar.
Sommige vrouwen zijn net zo drammerig als een man .
Want van mensen die mijn achtergrond kennen krijg ik te vaak te horen: ja, maar zo ben jij niet. Jij bent zo 'gewoon'."
Klopt, ik houd van een 'low profile'. Totaal niet activisties aangelegd, maar zeker wel al een paar honderd studenten in bepaalde richtingen over het fenomeen transgender geïnformeerd.

Samenvattend: Niet alle problemen in het leven die een persoon tegen komt zijn aan zijn of haar genderdysforie op te hangen. Na een transitie blijf je inderdaad met oude zaken zitten die niet verdwijnen.
Desondanks leid ik een gewoon leven met voldoende sociale kontakten, ook met mijn kind.
Ik werkte in een zeer zichtbare functie, reisde de wereld rond, overal strikte luchthavencontroles, 10-tallen hotels, verbleef in het grootste moslimland te wereld, etc. En problemen? Nee, ik gedraag me 'gewoon' zoals van een vrouw verwacht wordt. Low profile dus.
Ik maak het voor mijzelf niet moeilijker dan het al is.
grts & sterkte allemaal.

[ElissaW]

Spijtoptanten zijn vaak degenen die in transitie zijn gegaan omwille van de verkeerde redenen. Vaak vanuit een romantiserende houding t.o.v het andere dan het eigen geslacht.
Walt Heyer is zo iemand die dan later gedetransitioneerd is.

Er zijn ook mensen die detransitioneren en later retransitioneren. Caitlyn Jenner heeft dat gedaan in de jaren 80. Renee Richards, de tennisspeelster uit de jaren 70, is in transitie gegaan in de jaren 60, gedetransitioneerd en borsten laten weghalen, geretransitioneerd in de jaren 70 en daarna spijtoptant geworden en blijven verder leven als vrouw. Ze is nu vooraan in de 80 en is oftalmologe.

[San10]

Ik ben spijtoptant, Man naar Vrouw naar Man, echter omdat ik me nooit heb laten opereren, is de overgang kleiner of nihil op dit moment.
Dwz, ik heb al enkele jaren na behandeling bij het VUMC (2000 - 2003) aangegeven dat ik toch niet het hele traject voor een operatie zag zitten en destijds behandelden ze geen mensen die 'er tussenin zaten' alleen volledige transeksuelen, plus de twijfel toenam, wat ook automatisch staken behandeling was toen. De reden oa van geen operatie is dat ik een afgrond voor me zag. Het voelde of er dan een levenskracht uit je gehaald werd plus het dan onomkeerbaar is en je gesteriliseerd bent dan. Het voelde ook of ik een 2de leven stapelde bovenop m'n oude leven, m'n oude lijf, dus alsof je een paar levens tegelijk leeft en in dit leven het het dan toch niet is en je oorspronkelijke leven niet afmaakt of verwaarloost.

Ik ben echter nog een hele tijd als transgender door het leven gegaan en wilde als vrouw aangesproken worden en heb later in 2009 zelfs m'n namen nog laten veranderen in vrouwennamen.
Het voelde wel al die tijd heel ongemakkelijk. Het voelde op je tenen lopen steeds. Maar als man aangesproken worden voelde ongemakkelijk.
Toch stelde ik me de vraag, als er een plaats zou zijn, waar je helemaal jezelf zou kunnen zijn, heb je het dan nog nodig om fysiek aanpassingen te doen. Nee, eigenlijk niet, voelde ik. Maar nog steeds had ik moeite met terug als man aangesproken te worden.
Echter dit jaar is er iets in mij veranderd waardoor ik denk, ik ben goed zoals ik ben.
En nu sinds een paar maanden, heb ik geen moeite meer om als man aangesproken te zijn en heb her en der m'n voornaamwoorden terug veranderd.
Ik kan nog steeds me als daar behoefte aan heb, opmaken, of bv een rok aan doen, maar t is niet erg van dat ik man ben en dat het er ook zo mag zijn, zou je t femboy noemen, maakt niet uit.
Ik voel ook niet meer dat ik geboren ben in het verkeerde lichaam.
Overigens heeft dit ook het eea in m'n denken verandert, nl. dat ik globaal gezien nu ook anders tegen genderdyphorie aankijk.
Ik heb het gevoel dat een deel van mensen in een Wereld waarbij mensen niet zo afgerekend werden op stereotypes en helemaal zichzelf konden zijn, dat voor een deel van hen de fysieke (soms martelgang) dan niet nodig zou zijn. Er is overigens veel gaande in de Wereld wat een onderwerp an sich is, hier geef ik alleen mijn spijtoptant verhaal, maar wat er gaande is nu heeft op een of andere manier me wel dat extra zetje gegeven om me te verenigen met mezelf en m'n lichaam zoals t is te kunnen accepteren.

Ik ben niet geboren in het verkeerde lichaam, ik ben geboren in de verkeerde Wereld.



Autogynephilia, in sommige kringen een beladen woord, of in andere regionen zelfs min of meer ontkracht... ik ben gewoon eerlijk, ik heb idd dat ik ook kon opgewonden zijn om me als 'biologische' vrouw voor te stellen in m'n fantasie, of als ik zodanig gekleed was.
Wat ik nu voel, is dat ik me steeds prettiger ga voelen in m'n lichaam, mannenlichaam en probeer dat autogynephyle naar buiten te klappen, oftewel het (weer) t gaan delen met andere mensen of voor hen open te staan ipv het te projecteren alleen naar binnen in mij.

[matthijsse]

ik heb jouw verhaal aandachtig gelezen . eigenlijk heb ik precies het zelfde . ik ben absoluut in het verkeerde lichaam geboren , want ik ga het ook steeds minder leuk vinden om man te zijn , als ik nu 18 was geweest en me net zo gevoeld had dan dat ik me nu voel
dan was ik zeker het traject van geslachtsverandering in gegaan , maar ik begin er nu niet meer aan want ik zie daar tegen op en het kost me dan namelijk ook mijn bedrijf . ik heb een mooi zzp-bedrijf en dat wil ik nog een paar jaar houden . verder wil ik niet breken met de weinige familie die ik nog heb