Waarom is het leuk?

[timothy123]

Alles behalve leuk, en ik vind het bijna onrespectvol hoe je het "vraagt". Het is fijn, want je kleed je naar wie je werkelijk bent en je uiterlijk stroomt met je innerlijk - is dat leuk? Er is nogal een verschil tussen personen die dit 1 tot 3 x per jaar doen voor de lol en de mensen die iedere dag lopen te stoeien met zich zelf voor de spiegel.

[jolanda_trav]

is het leuk?

soms wel:
* lekker winkelen en gesprekken hebben met oprecht geïnsteresseerd winkelpersoneel (meestal vrouwelijk)
* door de stad fietsen 'en femme' en vriendelijk gegroet worden door een lieve dame
* heerlijk genieten van de zachte stof en mooie kleuren
* geconcentreerd make up opbrengen en steeds meer vrouw gaan zijn
* je pruik uitkammen
* je nagels mooi rood lakken
* leuke en liefst veel reacties krijgen op je foto's op flickr en netlog
* als je voor de spiegel staat en een mooie vrouw ziet

maar soms ook helemaal niet:
* als je nadenkt aan de eenzaamheid die het je brengt
* als je weer alleen achter de pc zit, alle lotgenotes ziet die elkaar in levende lijven ontmoeten, maar weet dat je niet als vrouw naar bijeenkomsten kan en mag
* als je ruzie of woorden hebt met je vrouw, die het niet kan accepteren
* als je bedenkt wat een verdriet het je vrouw geeft
* als je alles weer moet wegstoppen in dat ene kleine kastje ergens in een hoekje op zolder
* als je een gevoel van schaamte en treurnis over je heen krijgt na een seksueel hoogtepunt in vrouwenkleding (tip niet doen)
* als je je foto's die niet zo goed gelukt zijn
* als je geen reacties krijgt op je foto's
* als je de drang tot omkleden voelt, maar geen tijd of mogelijkheid daartoe hebt
* als je bedenkt hoeveel tijd en geld het kost

kunnen we zonder?
* Nee, helaas, de gewoonte is te diep ingesleten, het is te veel deel van je geworden (in mijn geval al 30 jaar frequent en 35 jaar na de eerste ervaring)

Het zal dus altijd en zoeken zijn naar een evenwicht. Ik zie in veel reacties van jullie deze ambivalente houding, maar we zullen het er mee moeten doen en het beste er van maken.

[Anne-Nienke]

Ik ervaar het over het algemeen ervaar ik het ook als een last. Waarom, het kost je zoveel energie, het geeft je zoveel twijfel, enz enz...

[tonia]

Ik denk dat de vraag niet moet zijn "of het leuk" is, maar meer of je je er prettig bij voelt. Het is voor mij onbegrijpelijk dat in heel veel berichten wordt gezegd dat ze het niet leuk vinden zich als vrouw te kleden. Als je er dan zo'n hekel aan hebt, waarom doe je het dan nog, en stop je er gewoon niet mee.

Na bijna 30 jaar ervaring in het dragen van dameskleding kan ik met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik het nog steeds leuk vindt. Natuurlijk ben ik er in die 30 jaar weleens mee gestopt, maar dat was niet omdat ik het niet meer leuk vond. De reden hiervoor was; ik dacht dat mijn gedrag niet normaal was, of dat er iets mis met mij was. of omdat ik bang was dat iemand er achter zou komen. En steeds als ik gestopt was viel ik in een zwart gat, soms zelfs zo erg dat ik psychische hulp nodig had.

Nadat ik mijzelf eens onder de loep had genomen, kwam ik tot de conclusie dat het travestiet zijn een deel van mij is, waar ik niet zonder kan en ook niet zou willen. Ik moet er niet aan denken om er nog een keer mee te stoppen. Ieder mens heeft wel iets waar anderen van zeggen dat ze het niet "normaal' vinden, maar dit maakt iedereen nou juist uniek en moet niet bekritiseerd worden, maar omhelsd. Deze apartheden maken namelijk deel uit van je hele "mens zijn".

[Gerdi]

Ik vind het niet echt leuk. Eigenlijk voel ik me ongemakkelijk als ik in jurk e.d. naar beneden kom en vrouwlief zit in de kamer TV te kijken. Ik zie dan even die ongemakkelijke flits over haar gezicht en voel me dan zo kloten, dat ik haar kwets en zo.
Ze heeft het wel geaccepteerd en ik merk verder aan alles dat ze nog steeds van me houd en weet dat ik niet anders kan. Zelfs haalt ze soms kleding voor me of versteld een BH bandje.
Ik moest het aan haar vertellen na 50 jaar verstoppertje te hebben gespeeld, vooral ook met mezelf, maar liever was ik gewoon man geweest.
Maar al die tijd heb ik het proberen te verdringen en dat lukte gewoon niet. Het zit in me en hoort onlosmakelijk bij me, en ik was dat stiekeme en dat verdringen en het schuldig voelen zo zat.
Vaak genoeg heb ik aan de rails gestaan om het maar te stoppen en alleen de liefde voor haar en mijn gezin heeft me tegen gehouden.
Ook de angst voor sociale afwijzing van mij, maar ook van mijn familie geeft toch veel spanningen, De deur gaat op slot en zo en dat is niet leuk helaas, maar in de erg conservatieve omgeving waar ik woon kan ik niet anders.

Het omkleden geeft een zekere rust en de kleding zit eigenlijk heerlijk, en het is een mogelijkheid om expressie te geven aan mijn vrouwelijke kant, maar als het niet hoefde zou ik het ook niet doen.
Dus nee, ik vind het niet echt leuk, wel bevredigend.
Groetjes Roos.

[Gerdi]

Ik bedoel dus: Eigenlijk voel ik me eerst ongemakkelijk....enz.

[tonia]

Lieve Roos,

het is natuurlijk niet leuk als je denkt dat je met je kleedgedrag je vrouw kwetst, maar ik weet zeker dat als zij van jou houdt, ze er alles aan zal doen om jou gelukkig te maken.

Het belangrijkste is dat je jezelf leert accepteren. Dit is misschien makkelijker gezegd dan gedaan, ik heb er bijna 40 jaar over gedaan voordat ik tot de conclusie kwam dat er niets mis met mij was. Zoals ik het zie is het zoals homoseksualiteit, je kiest er niet voor, het zit gewoon in je. Er bestaat geen pil of therapie voor, het is geen ziekte.

Nog bedankt voor de tip over de bh-verlengbandjes, hier kan ik zeker iets mee.

Groetjes, Tonia.

[kelsey]

Inderdaad doet het een soort van pijn als ik de trap af kom en ik haar blik zie verschieten.... 'Gelukkig ' weet ze het al sinds dat we elkaar een maand kende.... inmiddels 22 jaar geleden. Tijd vliegt.
Kids worden nu groter en hebben nog geen vragen... er zijn wel eens wat opmerkingen. Maar we proberen er zo open mogelijk over te zijn . Ook al we in de metro ofzo een travestie tegen komen.... uitleggen dat iedereen dat zelf moet weten. Maar er wordt vaak wel lacherig over gedaan. Hahaha een man i n een jurk.... ja heb je papa gezien zaterdag avond laat....
Dat is wel eens lastig. Meestal red mijn vrouw mij dan wel weer.

Kusjes Kelsey

[jose6]

Leuk nee het is voor mij meer een grote drang of behoefte en als ik José ben komt er een soort rust en kalmte over mij en ook een soort fijne spanning
En de drang wordt steeds groter. En ondertussen beweeg ik vrij in huis en heb vitrage wijd open want ik merk dat ik betrapt wil worden omdat het dan geen groot geheim meer is en dit komt omdat het jaren mij schaamde en daar ben ik overheen en ik ga regelmatige in de avond zo koffie doen bij mijn moeder en vriendinnen en krijg dan ook compliment hoe ik er uit zie en alleen mijn stem verraad mij
Dus samengevat is het een levensstijl die niet te onder drukken is

Gr Jos te

[tonia]

Na een grondige zelfdiagnose kwam ik tot de volgende conclusie;

Voor mij voelt het niet echt meer als drang, maar als levensbehoefte.

Als ik hier zonder moest, zou ik mij minder gelukkig voelen. In het verleden, als ik afstand probeerde te doen van deze levensstijl, werd ik humeurig en kon niemand in mijn omgeving ook maar iets goed doen. Alleen wanneer ik dan weer dameskleding ging dragen, al was het dan in privésfeer, klaarde mijn humeur weer op.

Zelf heb ik niet de drang om betrapt te willen worden, daar dit iets van mij alleen (en jullie natuurlijk) is, en ik heb gevoel heb dat als iedereen het zou weten, het zijn speciale betekenis voor mij zou verliezen.

Beste José, ik ben het helemaal met je eens dat het een levensstijl is die niet te onderdrukken is.

Groetjes, Tony.