Hoezo, hobby?

[Evelien#]

Ik voel het zeker niet aan als hobby, eerder iets wat sterker is dan mezelf.
Op hét moment dat ik mij heb opgekleed heb ik een gelukzalig gevoel dat nog eens versterkt door het gevoel van die panty, BH en de stof van die leuke rok tegen mijn benen.
En als ik heel eerlijk mag zijn ... het erotiseerd me dan ook wel.

Groetjes Evelien

[jose6]

Was het maar een hobby, dan kan je stoppen maar mijn alter ego is heel sterk en vraagt veel aandacht , en geeft mij het gevoel van thuis komen en als ik José ben kan ik ff ontsnappen aan dagelijkse leven , ondanks inspelen zenugewdt het mij heel veel rust en ben zeker de laatste jaar erg open er over geworden en dat geeft nog meer rust ipv jaren wegduiken als er iemand langs liep of aanbelt
Ben nu openlijk José en dat doet mij goed
Gr José

[Berdine]

Het is al gezegd het is sterker als jezelf. Het is zeker geen hobby.

[kelsey]

Het is de naam die je er zelf aan geeft... Ik ben nu in COC Leiden. En noem mij of deeltijd vrouw. Of hobby vrouw. Ieder zijn/haar ding.

Groetjes Kelsey

[tonia]

Beste dames,

toen ik mij voor het eerst hulde in dameskleding ervoer ik hier geen enkele erotische opwinding door, het was meer het gevoel van thuiskomen, zoals José het beschreef. Jaren later, toen ik pas echt kon gaan experimenteren, bestelde ik bij Wehkamp pikante lingerie-setjes en sexy dameskleding die, wanneer ik ze aantrok, mij toch wel seksuele opwinding gaven. In de daarop volgende jaren was het dragen van dameskleding voor mijn gevoel een onnatuurlijke, maar wel leuke, seksuele hobby. Natuurlijk wordt ik er nog weleens opgewonden van als ik net iets nieuws gekocht heb, en ik mijzelf hierin dan in de spiegel bewonder.

Wanneer ik mij tegenwoordig in dameskleding hul, iets dat ik nu dagelijks doe, leidt dit zelden tot seksuele opwinding. Het is de normaalste zaak voor mij geworden om dameskleding te dragen in plaats van die saaie herenkleding. Eigenlijk zou ik wensen dat ik net zoveel lef had als José om mij zo aan de buitenwereld te durven tonen, maar helaas durf ik deze stap nog niet te nemen. Wat het voor mij ook nog eens moeilijk maakt om mij zo bloot te geven, is het feit dat ik in een conservatief, bekrompen dorp woon, waar dit kleedgedrag niet geaccepteerd wordt. Het enige dat ik nu doe, en wat ik van tevoren nooit gedurfd zou hebben, is dat ik het niet langer vermijdt dat mensen die voorbij de ramen van mijn woning lopen mij zo kunnen zien.

Groetjes, Tony.

[Berdine]

Ik twijfel of ik travestiet ben, naar al de reacties die ik hier lees.

[jose6]

Hoi tonia
Ik lees je bericht en geloof mij , dat het je rust geeft als je niet meer hoeft te leven met geheim , ik heb vele reacties gehad en komt eigenlijk neer op dat ze het jammer vinden dat ik jaren met do geheim heb moeten leven , en ja tuurlijk wordt ik ook veroordeeld en is niet leuk maar je wordt alleen geboren en je gaat alleen dood maar je moet de tijd ertussen wel met je zelf gelukkig zijn , en dat ben ik nu , geen geheimen meer en redelijk kunnen leven zo als ik wil , ik doe er niemand kwaad mee en ben hierdoor denk een rustiger en liever persoon geworden en waar ik leef is ook een klein dorpje , maar geloof mij niemand weet wat er achter ieders voordeur gebeurt en verkleden is onschuldig toch , ik ben een fijner persoon geworden nu ik mij niet meer schaam en mensen zijn ook vriendelijker geworden hoop dat je hier iets aan heb
Gr José

[tonia]

Hoi José,

helaas denk ik dat ik in mijn woonplaats niet meer van mijn 'geheim' zal kunnen prijsgeven aan de buitenwereld, dan wat ik nu al doe.

Ik zal je een voorbeeld van de bekrompenheid van veel bewoners hier.

In het begin van de coronapandemie stelde mijn therapeut voor om, omdat hij geen cliënten kon ontvangen op zijn kantoor, in plaats hiervan eens in de zoveel tijd samen te gaan wandelen, zodat ik dan over eventuele problemen, waar ik mee zat, met hem kon praten. Deze man, geboortig in deze regio en, naar zijn mening, onbevooroordeeld is ten opzichte van mijn travestiegevoelens, wandelde dan met mij door mijn buurt, waarbij we spraken over van alles en nog wat.

Echter, wanneer we dicht langs de huizen liepen, of iemand tegenkwamen, en ik dan sprak over mijn psychische problemen aangaande mijn wens om dameskleding te dragen, of andere zaken, zei hij tegen mij dat ik hier niet hardop over moest praten. Want: 'Wat zouden de mensen in die huizen, of degenen die we tegenkwamen, wel niet van mij denken?' Terwijl het mij niet interesseerde wat en hoe deze mensen over mij dachten, daar ik hen niet kende en zij mij niet kenden, en zij mij wellicht ook nooit zouden leren kennen.

Jaren geleden, toen ik pas weer begonnen was met de aanschaf van een nieuwe damesgarderobe, heb ik mij hier eenmaal buiten gewaagd in dames- kleding, en de afkeurende blikken van de mensen die ik tegenkwam zeiden mij genoeg: 'Dit was niet voor herhaling vatbaar.' Nee, hoezeer ik het ook wil, de optie om gewoon deel te nemen aan het dagelijkse leven in dit dorp gekleed zoals ik zou willen zit er helaas niet in voor mij.

Groetjes, Tony.

[Berdine]

Hi Tony
Is een andere stad geen optie bijvoorbeeld een drukke stad?

Ik voel het zeker niet aan als hobby, eerder iets wat sterker is dan mezelf.
Op hét moment dat ik mij heb opgekleed heb ik een gelukzalig gevoel dat nog eens versterkt door het gevoel van die panty, BH en de stof van die leuke rok tegen mijn benen.
En als ik heel eerlijk mag zijn ... het erotiseerd me dan ook wel.

Groetjes Evelien
Hi Evelien
Ik heb dat gevoel ook mijn alter ego is heel sterk aanwezig, de lekkere stoffen tegen mijn lichaam.
En inderdaad het is zeer warmbloedig, zwoel, vurig, gepassioneerd, temperamentvol.

[jose6]

Hoi tonia
Ik ben nu weer volledig Jose gekleed ik een a lijn zwarte knie lange rok en daar boen een blouse crème kleurige tijgerprint en die alles afgemaakt met sieraden en mijn eigen lange haar netjes gekruld
En weet je wat andere mensen achter hun voordeur doen?
Misschien wel kinderen mishandeling of sm of nou het maar op , en omdat onze alter ego aan de buitenkant zit ziet iedereen het , maar wie doen we hier kwaad mee?
Ik heb het jaren lang als zwaar wegend geheim mee gesleept en daar knapte ik niet van op , en sinds ik uit de kast ben en de schaamte om gezien te worden kwijt ben , ben ik een stuk rustiger en fijner geworden , en nog maals ik woon ook op klein dorp en moet zeggen dat vele mensen zeggen Jezus. Jos waarvoor heb je dit jaren weg geduwd, ieder is een persoon waar je blij mee moet zijn , ik krijg nu ook regelmatig koffie visite en dan kan ik gewoon José zijn en dan zijn er hele andere gesprekken als wanneer ik Jos ben
En ik geniet er van en doet mij een soort rust en warm gevoel geeft als ik José ben
En niemand betaalt mijn rekeningen dus dan hebben ze ook niks over mij te zeggen , en er zal ongetwijfeld achter mijn rug gekletst worden maar dat doen ze mijn leven lang al
Ik heb geen spijt van uit de ‘kast ‘ komen te zijn
Gr José

[laura.sparkle]

Hoi José,

helaas denk ik dat ik in mijn woonplaats niet meer van mijn 'geheim' zal kunnen prijsgeven aan de buitenwereld, dan wat ik nu al doe.

Ik zal je een voorbeeld van de bekrompenheid van veel bewoners hier.

...

Echter, wanneer we dicht langs de huizen liepen, of iemand tegenkwamen, en ik dan sprak over mijn psychische problemen aangaande mijn wens om dameskleding te dragen, of andere zaken, zei hij tegen mij dat ik hier niet hardop over moest praten. Want: 'Wat zouden de mensen in die huizen, of degenen die we tegenkwamen, wel niet van mij denken?' Terwijl het mij niet interesseerde wat en hoe deze mensen over mij dachten, daar ik hen niet kende en zij mij niet kenden, en zij mij wellicht ook nooit zouden leren kennen.

...

Groetjes, Tony.

Hoi Tony,

Vreselijk, wat een toestand allemaal. Rottig voor jou Tony. Dat verdien je niet. Dan zie je dat het toch nog allemaal een taboe is voor sommigen. Eigenlijk begrijp ik die therapeut ook niet om de behandeling op straat te laten plaatsvinden. Dat lijkt mij niet zo professioneel. Ga dan het bos in ofzo, en praat over iets anders, meer in meditatieve sfeer ofzo. Lijkt met niet jouw schuld toch?

Ik denk net als Berdine. Hoewel ik voor mijn gezin 'uit de kast' ben, ben ik dat voor mijn woonplaats zeker nog niet. Dus als Laura buitenshuis wil dan kleedt zij zich onderweg om en gaat zij naar een grote of middelgrote stad een flink aantal km verderop. Dat is ook niet waterdicht, want ik zag laatst een bekende in de trein, maar ja, gauw omdraaien.

Liefs, Laura.

[tonia]

Hoi Laura,

ik moet hier toch even een kanttekening bij mijn vorige bericht maken maken. Wandelen met mijn therapeut was niet bedoeld als zijnde vervanging van de therapie op zijn kantoor, maar meer als een gezellig halfuurtje waarin wij over zaken als de coronapandemie, de Nederlandse politiek en andere dingen die op dat moment speelden in de wereld discussieerden. En soms kwamen dan ook mijn problemen aan bod, maar dit gebeurde echter sporadisch en omdat ik hier dan over begon, meestal gingen onze gesprekken over alledaagse basale dingen.

Van oorsprong kom ik uit een middelgrote stad (Maastricht) en ik kan je zeggen dat het daar, toen ik 18 jaar geleden naar het noorden van het land verhuisde, niet veel beter met de tolerantie aangaande andersdenkenden gesteld was, en dit is er in de jaren ook niet op vooruitgegaan. Wanneer ik nu tegen iemand vertel dat ik uit Maastricht kom krijg ik steevast de vraag: "Waarom ben je daar weggegaan, het is toch zo'n geweldige stad?" Waarop ik dan antwoord: "Ja, Maastricht is een mooie stad om op vakantie naartoe te gaan, maar niet om er dagelijks in te leven."

Afgezien van de kortzichtigheid van de inwoners in dit dorp voel ik mij hier thuis, de mensen zijn een stuk vriendelijker en hulpvaardiger, ook in de winkels, het leven is hier minder jachtig en er is veel meer natuur. In het verleden, toen ik nog in Maastricht woonde, ging ik regelmatig op de fiets naar België om daar op een terrasje even een kopje koffie te drinken. De relaxte sfeer van die omgeving was voor mij als een soort oplaadpunt, om zo weer even de drukte van de grote stad aan te kunnen. Diezelfde sfeer hangt hier ook!

Liefs, Tony.