Mogelijk transeksueel?

[Franka van Brakel]

Hallo allemaal,

Ik ben al heel lang bezig met travestie (27jr) en voel dat ik steeds verder wil.
Maar misschien moet ik eigenlijk zeggen dat ik gewoon vrouw wil zijn.
Ik denk er iedere dag aan en als ik als man buiten loop en b.v. mijn zoon naar school breng of ophaal, heb ik het gevoel dat ik daar niet in de juiste kleding sta.
Ook heb ik regelmatig, als ik me weer eens heb omgekleed, het gevoel dat ik zo naar mijn werk wil of gewoon de boodschappen halen.

Goed, ik kan gewoon dat gaan doen, maar dat stuit toch voor een groot deel op onbegrip.

Dus ben ik maar eens gaan praten bij een psychologe en van de week bij Humanitas in Rotterdam.
Daar werd me deze week halverwege het gesprek al door mijn gesprekspartner medegedeeld dat ik eigenlijk transeksueel ben.
Maar hoe weet je dat nou?
Maar goed, ik ga dus maar eens kijken bij de gespreksgroep Virgin in Amsterdam en heb me aangemeld bij het forum transeksualiteit.
Kijken of ik wat meer antwoorden kan vinden.

Maar zijn er nou meer van jullie "dames" die het zelfde ervaren of al ervaren hebben, dan wil ik graag daar over met jullie in gesprek.

Liefs, Franka.

[Kathleen]

Hoi Franka,

Ik voel me precies zoals jij dat doet. Ook ik heb doorgaans het gevoel dat ik helemaal gevangen zit in mijn eigen body.

Ik had een tijdje de mening dat ik een en ander wel weer onder controle had, maar door het lezen van een boek over de 'lifestory' van een transseksueel komt alles weer bij me naar boven. Het is net alsof ik mijn eigen levensloop zit te lezen. Ik voel er me dan ook niet echt prettig bij, de jongste dagen.

Ook mijn partner heeft er nog steeds erg veel moeite mee. Vooral als ik weer eens een stapje verder ben gegaan. Er vallen hier dus geregeld nog heel wat tranen, zowel bij haar als bij mij. De kinderen gaan er wel redelijk goed mee om.

Zucht, misschien dat ik ook maar eens naar een psycholoog moet. Niet om de diagnose te stellen, die weet ik zelf ook wel. Maar gewoon om mezelf eens onder controle te kunnen houden.

Je staat dus niet alleen met je gevoelens, meid. En het erge is, het gaat nooit over. Nooit!

Groetjes,

PS Het boek is een echte aanrader. Het heet 'Ik was een man' en handelt over de Belgische Priscilla.

[Cynthia]

Franka,

Is niks vreemds aan hoor.
Ik heb er zelf ook last van, en heb onlangs besloten om er maar aan toe te geven en zien hoe dat bevalt. Maar ik heb geen partner (meer) en dus gemakkelijker praten. Want ingrijpend is het.

We zullen elkaar dan ook wel tegenkomen. En ook op de chat komt het onderwerp regelmatig aan de orde. En je bouwt hier zelfs een vriendinnenclubje op als je tenminste ook uit wilt.

Maar het belangrijkste is, dat je jezelf moet zien te vinden. Wat je dan ook mag zijn.

Sterkte.

[WilmaB]

Als ex-transsexueel, die al heel veel jaren geleden(1983) is geopereerd kan ik je zeggen dat wat je ook probeerd, je gevoel zul je nooit kwijtraken en het wegstoppen helpt je al helemaal.
Daarmee stort je niet alleen jezelf in het ongeluk, maar ook een eventuele partner.
Als je daadwerkelijk transsexueel bent, zit er maar 1 ding op..........................weg met die man in je!!!

miss_demilord.

[MarjoleinJ]

Hoi Franka,

Ik geloof ook dat ik dat gevoel heb... met je kind bezig zijn, als je omgekleed bent (rotwoord ik weet 't...) gewoon de boodschappen willen doen bijv...

Ik vermoed dat als je er meer aan toegeeft, je beleving van zelf aan zal geven of 't de juiste keuze is of niet. Dat is wat ik momenteel voel... vanwege ons gezinnetje is 't lastig om er meer aan toe te geven, hoewel ik wel een idee heb wat er zou gebeuren als ik er aan toe zou geven.

Nee, ik kan je niet vertellen hoe je 't zeker kunt weten (anders zou'k zelf ook wel weten...)... 't enige dat ik kan doen is m'n gevoel met je delen.

Je relatie met je vrouw/vriendin zal ook een factor zijn bij hoe makkelijk of hoe moeilijk het is om achter je gevoelens te komen. Ik zou zeggen dat doorgaans 't niet zo zeer de keuze is die moeilijk is (dat voel je gauw genoeg, sterker nog, dat geef je aan dat je dat al voelt ), maar of je bereid bent de (evt) gevolgen van je keuze te aanvaarden.

Kom 'ns langs op de helpdesk... eh.. ik bedoel de chat

Groetjes en knuf,

Marjolein

[transcommunity-girl2]

weg

[aisha]

HI,

ook ik ken die gevoelens inmiddels heel goed.Sinds ik aan travestie doe, en das nog maar 4 maanden,kun je zeggen dat ik een hele verandering ondergaan heb.Waar het eerst begon met het dragen van de lingerie van mijn inmiddels ex, op stiekeme momenten en zo gespannen als een veer is er nu de aisha die thuis komt na het werk, naar boven rent om zich (althans gedeeltelijk)om te kleden en weer naar beneden gaat met het gevoel eindelijk zichzelf te kunnen zijn, vrij te zijn.Het heeft me meer zelf vertrouwen gegeven, en de stille muis die ik was is veranderd in een vrolijke meid.Waar voor mij de grens ligt weet ik niet, ik onderga het maar en zie wel waar het eindigt, dat is volgens mij de enige en de goede manier.

xxx aisha

[Angelique.R]

Hallo Franka,
die gevoelens die je hebt kun je echt niet veranderen, en de keuze hoe je je leven wil leiden als man of vrouw, dat moet je gevoel je ingeven, dat kan niemand anders je vertellen. Die dingen zijn echter de allerkleinste van de zorgen. Je leven zoals het nu is kan volledig veranderen en je moet je heel goed realiseren dat je de partner en je hele omgeving meeveranderd. Het komt er gewoon op aan wat voor jou leefbaar is op de meest gelukkige manier. Ook dit kun je alleen zelf beantwoorden.
Ik had de keuze tussen een leven als vrouw of mijn partner. Beide tesamen kon niet. Ik heb mijn keuze moeten maken endat is voor een leven als de vrouw die ik ben. Ook bij mij speelde het destructieve van mezelf een hele grote rol. Dus vanaf nu zonder partner... maar, partners kun je vinden... het leven krijg je maar eenmaal.
Volg gewoon je gevoel hierin en doe enkel wat voor jezelf kan... en vooral, praten...