zondag avond blues

[fenna69]

hoi allemaal.

Zondag avond ... vandaag (samen met mijn broer) mijn vader en zijn vriendin naar schiphol gebracht.
Gisteren vond ik eigenlijk al dat ik dat 'en-femme' moest doen, maar vanmorgen sloeg er twijfel toe. Evengoed gedouched en geschoren en voor ik het wist was ik opgemaakt en aangekleed ... en geen tijd meer om het terug te draaien Nu is het binnen die mensengroep geen probleem als ik van genderrol wissel en alles ging dan ook zonder problemen . Teruglopend naar de auto vraagt mijn broer of ik zin heb om bij "Zorba' een hapje te halen - 'Zorba' is een restuarant waar ik vaker kom, alleen kennen ze daar Fenna nog niet. Eventjes twijvel ik ... maar besluit toch snel om op het aanbod in te gaan. In het gesprek met mijn broer komt nog wel ter sprake dat ik nog niet als meisje daar ben geweest en hij kwam met de suggestie dat ik me zou kunnen omkleden... Daar had ik dus helemaal geen zin in .... en bovendien moest het er toch van komen, waardoor de pumps dus aanbleven.

En eenmaal binnen was het 'business as usual' De vaste serveerster zei dat het er heel anders uitzag, maar ze had wel meteen in de gaten dat ik het was.
Slechts een ding vond ik wel een beetje jammer en dat is dat ik in de conversatie nog een 'hem' en 'hij' was ......

Nu zit ik weer thuis ... en heb helemaal geen zijn om het 'mannetje' tevoorschijn te halen ... en dat mannetje heb ik toch (nog) nodig om de kost te verdienen .....
een beetje zondag-avond-blues ...... .. morgen (maandag) weer werken ..............

greetz Fenna

[Isabelle Raulin dAymeries]

Hee Fenna,

Gaat het weer een beetje? Dat je je min of meer vanzelfsprekend omkleedde voor je vader verbaast mij niets. Stel je voor dat je in je leven twee rollen speelt. Wat beter in de rol van Fenna past, doet Fenna, en wat de man, met wie ze haar lichaam deelt, beter kan, doet hij. Afscheid nemen kan heel emotioneel worden, soms onverwacht, dus komt Fenna op, want ik ga er maar even van uit dat zij daar beter mee omgaat, en het gevoel voor haarzelf productief kan maken.

Omschakelen, daar heb ik ook moeite mee, aan de telefoon bijvoorbeeld. Als ik naar mijn werk moet, gaat het zo: nog even beneden rondlopen, praatje met wie nog op is, even in de spiegel kijken, glimlachen, en dan naar boven. Meteen, zonder nadenken, de pruik eraf. De rest gaat dan vanzelf.

Maar het blijft moeilijk, hoor. Meestal krijg ik het pas om vijf uur maandagochtend over mijn hart om naar huis toe te rijden. Om half tien ga ik dan weer in Amsterdam aan het werk. Als man: ga er maar van uit dat het verreweg het simpelste is om als man je brood te blijven verdienen.

Marche ou crève, légionnaire!

Isabelle