En toen was het op.

[Franciska]

Hoi Allemaal,

Vandaag ben ik om twaalf uur in tranen naar huis gegaan, ik kon het niet meer aan. Kwart voor twaalf begon ik zonder directe aanleiding te huilen. Het ziet er naar uit dat ondanks dat het twee maanden geduurd heeft om te reïntegreren en weer volledig aan het werk te gaan, dat dit toch te snel geweest is voor mij. Afgezien van wat spanning en stress op mijn werk ging het tot vandaag goed met mij. Nu ziet het er naar uit dat er toch nog een emotionele en/of psychische reactie op mijn SRS komt/is. Maandag kan ik de arbo arts pas weer bereiken om nieuwe afspraken te maken over hoe nu verder te gaan. Wat lijkt mij zal neerkomen op het maken van een nieuw reintergratieplan.
Het enige wat op dit moment duidelijk is dat is dat ik weer opnieuw kan beginnen en dan nog rustiger dan de eerste keer.

[zena23]

Geloof me dat kan ook nog best lang duren... ik kom er pas na twee jaar weer aan toe en heb het nog steeds moeilijk...
Het is ook weer zo'n verplichtingen die je al een tijd niet hebt gehad...
Onder de mensen zijn constant...
Ik was vorig jaar ook begonnen maar na drie maanden toch moeten afbreken omdat ik er gewoon nog niet aan toe was...
Nu ben ik begonnen met school en dat valt super zwaar als je er al zo lang uit ben geweest...
En dan is het ook nog een dag in de week.. maar toch...

[Anne D]

sterkte franciska

doe het lekker rustig aan

liefs, Anne

[Franciska]

hoi Zena,

Ik heb tot mijn SRS gewoon door gewerkt en ben er inclusief het reintegreren maar vier maanden uit geweest.
Dat valt dus nog wel mee, alleen had ik nog geen emotionele reactie op mijn SRS gehad. Dat is natuurlijk ook niet verplicht maar het zou wel normaal zijn na een dergelijk zware ingreep. Denk ik.

[Franciska]

Hoi Anne,

Ik zal het nog rustiger aan moeten gaan doen dan ik gedaan heb.

[zena23]

hoi Zena,

Ik heb tot mijn SRS gewoon door gewerkt en ben er inclusief het reintegreren maar vier maanden uit geweest.
Dat valt dus nog wel mee, alleen had ik nog geen emotionele reactie op mijn SRS gehad. Dat is natuurlijk ook niet verplicht maar het zou wel normaal zijn na een dergelijk zware ingreep. Denk ik.

Maarja het is ook allemaal niet niks.... Sterkte... Xxx

[Mara]

Ik wens je ook heel veel sterkte toe, het leven kent ups&downs, ik hoop dat je toch bovenop blijft, gewoon rustig aan.......

Liefs Mara

[Joanne]

Ben een beetje kort de laatste tijd omdat ik ook met de nodige kopsores zit. Bij mij is het van financiele aard plus ook mijn arbeids reintegratie. Heb ruzie met mijn consulent mag de trainingen niet meer volgen etc etc... Heb vandaag twee goeie solicitaties de deur uitgegaan waarvan ik hoop dat het wat word. Ik hou jullie op de hoogte.

[Franciska]

Hoi Joanne, Mara en Zena,

Dank jullie voor de steun.
Joanne ik wens jou ook sterkte.

Ik heb zojuist onderweg bij mijn moeder vandaan besloten dat ik me vanavond maar eens een flink stuk in de kraag moet gaan zuipen. Ik zie dan morgen wel hoe dat uit pakt.
Ik zit nu aan het laatste biertje wat ik nog had staan straks ga ik het laatste restje witte wijn op maken en daarna heb ik nog wel een paar flessen rode wijn staan. Dus dat moet lukken.

[Mara]

Proost

Haal maar lekker de geest uit de fles, die zal je dit keer wel helpen, maar roep hem niet te vaak, word die boos

Alles gute gewünscht, Mara

[Franciska]

Nu weet ik weer waarom ik zo lang niet dronken ben geweest.
Ik ben de volgende dag altijd zo ziek als een hond, geen hoofdpijn maar wel misselijk.

[Mara]

Daar moet ik niks op zeggen, hè!?

Soms is het wel nodig.........

Mara

[Peggy]

Hi Franciska

wens jou ook heel veel sterkte toe je was altijd al zo sterk hierin ook toen ik je de laatste zondag zag bij Humanitas
zal zeker aan je denken

Liefs Peggy

[JolandaM]

Hoi Franciska,

Vandaag ben ik om twaalf uur in tranen naar huis gegaan, ik kon het niet meer aan. Kwart voor twaalf begon ik zonder directe aanleiding te huilen. Het ziet er naar uit dat ondanks dat het twee maanden geduurd heeft om te reïntegreren en weer volledig aan het werk te gaan, dat dit toch te snel geweest is voor mij.

Daar ziet het inderdaad naar uit! Maak je nu niet al te veel zorgen over wat er allemaal met je gebeurt. Zorg alleen dat je bewust met je emoties bezig bent. Dat is het allerbelangrijkste. En rust natuurlijk, en het praten over je emoties.

Heb je enig idee waarom je begon te huilen?

Mijn maatschappelijk werkster is bezig met een onderzoek naar het verschijnsel postoperatieve depressies. Ze ontvangt in haar praktijk niet alleen genderdysfore patiënten, maar ook vrouwen die te maken hebben met vruchtbaarheidsproblemen. Wat zij ziet is, dat mensen jarenlang doelgericht geleefd hebben. Nadat de druk van de omstandigheden vermindert doordat het doel (een kind, of een SRS) bereikt is, ontstaat er een leegte. De mensen vragen niet meer hoe het met je is. Over het algemeen zijn er geen klachten meer. Het doelgerichte streven is opgehouden, enzovoorts. In zo'n situatie kan er gemakkelijk een depressie ontstaan.

Ik wens je veel sterkte, en blijf praten en schrijven hè?

Heel veel liefs,
Jolanda

[Franciska]

Hoi Jolanda,

alleen dat je bewust met je emoties bezig bent. Dat is het allerbelangrijkste. En rust natuurlijk, en het praten over je emoties.

de rust hoop ik voldoende te krijgen door sinds vandaag voor halve dagen te zijn gaan werken.
Wat mijn emoties betrefd die zitten nog achter een zeer dikke muur verborgen. Ik denk dat ik van de week maar eens vraag aan mijn huisarts of hij me naar geschikte hulp kan/wil doorverwijzen.

Heb je enig idee waarom je begon te huilen?

Het lijkt mij dat dit kwam omdat ik geen kant meer op leek te kunnen, of dit ook werkelijk de werkelijke reden was zou ik echt niet weten.

Ik wens je veel sterkte, en blijf praten en schrijven hè?

Dank je, ik zal zeker blijven schrijven en praten.