De foto is genomen op mijn verjaardag.
Het is koud buiten.
Op een station, ergens in Brabant, staan mensen te wachten op een trein.
In de trein zal het warmer zijn.
De trein zal de mensen wegbrengen.
Naar een andere plaats, een andere omgeving.
Jarenlang heb ik gedacht dat ik op een andere plek, in een andere omgeving, gelukkiger zou zijn.
Misschien dat treinen en sporen me daarom zo fascineerden?
De sporen en de perrons doen me denken aan wat me binnen mijn zoektocht bezighoudt.
Mannen en vrouwen,
Voor wie alles geregeld is.
En mensen die daartussen leven,
Die hun eigen weg moeten zoeken.
Het lijkt wel een beetje op de foto:
Een perron links voor de vrouwen,
Een perron rechts voor de mannen,
En een spoor zonder perron voor mensen die daartussenin leven.
Het is nog een hele kunst om op het tussenspoor te komen.
Je moet uit de mannenmassa op het perron op een spoor stappen,
Uitkijken dat je niet overreden wordt door een trein met echte mannen,
Op tijd stilstaan tussen de sporen.
Alle opmerkingen en blikken van de mannen negeren,
Alle opmerkingen en blikken van de vrouwen negeren,
Gewoon wachten op de trein.
De trein die je meeneemt naar de toekomst,
Die waarschijnlijk beter is dan waar je nu staat.
Het moeilijke zit hem niet in het ontwijken van de trein met echte mannen,
Het moeilijke zit niet in het negeren van de spot,
Het moeilijke zit in het durven zetten van de eerste stap,
En in de twijfel die je hebt als je tussen de sporen om je heenkijkt:
Ben ik nu werkelijk zo anders als de mannen op het perron?
Zal ik ooit horen bij de vrouwen op het andere perron?
Zo, zoekend tussen de sporen, wacht ik op de trein.
De trein die me brengt naar waar ik me thuis voel.
je plaat is net zoals het real life 
--> 
