Weer een T-stap in het acceptatieproces van mijn vrouw.

Elsa · Bericht door **Elsa** » do dec 23, 2004 14:57

Het mooiste is wanneer je een evenwicht krijgt in het omgaan met en respecteren van je partner en zijn T* gevoelens. Gisteren was ik bij de T&T avond in Groningen en realiseerde mij dat het een hele stap moet zijn om daar naar toe te gaan. Misschien voelt niet iedereen het zo, maar je stelt je als man toch kwetsbaar op wanneer je 'enfemme' de straat op gaat. Moet erbij zeggen dat iedereen er erg mooi uitzag. Als ..partner van.. ben je in het begin vooral met jezelf bezig, maar ook voor hem is het moeilijk. Eerst was het iets wat niemand wist, zijn geheim, en dat zorgt dan ineens voor zoveel vragen en gevoelens. Maar het hoeft zeker niet het einde van een relatie te betekenen. Het is wel mooi dat hier beide kanten aan bod komen.

Richelle_ · Bericht door **Richelle_** » za dec 25, 2004 0:53

Elsa schreef:Het mooiste is wanneer je een evenwicht krijgt in het omgaan met en respecteren van je partner en zijn T* gevoelens. .

Elsa, ik ben het met je eens: dat zou het ultieme resultaat moeten zijn, maar in mijn praktijk van alledag blijkt dat erg lastig, met name doordat het eindstation niet in zicht is. Het zojuist gevonden evenwicht is dan al snel weer verstoord. Ik merk zelf dat ik ook iedere keer weer een stapje verder ga. Het is immers ooit (ruim 38 jaar geleden) begonnen met het stiekem dragen van mijn moeders kleren, het uitproberen van haar make-up, etc. Redelijk onschuldig. Daarna is het stapsgewijs verder gegaan. Van het 'en femme' bezoeken van TenT avonden tot het 's avonds in onze woonwijk als vrouw rondwandelen. Dat allemaal natuurlijk in het donker. Maar nu loop ik ook vrolijk overdag als vrouw rond. Terwijl mijn partner en ik hadden afgesproken dat mijn travestie toch vooral een geheim moest blijven. Niemand mag dit vooralsnog weten, de buren niet, vrienden niet en zeker de kinderen niet. Zelf ben ik echter inmiddels zover (mag ook wel na een acceptatieproces van 38 jaar) dat ik het niet dramatisch zou vinden als anderen (bepaalde collega's, bepaalde vrienden en ook onze kinderen [6 en 12 jaar] ) het zouden weten. Sterker, het zou mij een gevoel van opluchting geven, denk ik. Mijn partner kijkt daar echter heel anders tegenaan. Dus net als we denken dat dingen zich stabiliseren, zet ik weer een volgende stap, is mijn partner daar niet gelukkig mee en is het evenwicht weer zoek. Hoe daarmee om te gaan, ik weet het niet.

Richelle

Elsa · Bericht door **Elsa** » za dec 25, 2004 11:35

Richelle, begrijp dat keuzes en behoeftes de boel aardig in de war kunnen gooien. Hier ging het een net zoals jij beschrijft, af en toe laat in de nacht naar buiten toe. De kinderen mochten er niets van weten, niemand, dat was een heel verstikkende periode. Sinds een jaar of 3 weten ze het nu wel, wat een opluchting. Maar wat je zegt, nu gebeurt het hier ook wel dat het kleden verder gaat dan alleen boven. Vind het wel knap dat je vrouw dit goed vindt. Het zal toch vaak passen en meten zijn om hiermee om te gaan.

Richelle_ · Bericht door **Richelle_** » za dec 25, 2004 13:44

Elsa schreef:Vind het wel knap dat je vrouw dit goed vindt. Het zal toch vaak passen en meten zijn om te hiermee om te gaan.

Het is meer een kwestie van gedogen. Eigenlijk wil mijn vrouw er zo min mogelijk mee geconfronteerd worden. En ofschoon ik dat aan één kant best begrijp en probeer te respecteren, vind ik het tegelijkertijd erg moeilijk, omdat ik het gevoel heb dat daarmee een belangrijk onderdeel van mijn persoon/identiteit ontkend wordt. En daarmee zijn we in een patstelling terechtgekomen. De (nood-)uitgang heb ik nog niet gevonden.

Groetjes,
Richelle

Elsa · Bericht door **Elsa** » za dec 25, 2004 14:11

Richelle_ schreef:
Elsa schreef:Vind het wel knap dat je vrouw dit goed vindt. Het zal toch vaak passen en meten zijn om te hiermee om te gaan.
Het is meer een kwestie van gedogen. Eigenlijk wil mijn vrouw er zo min mogelijk mee geconfronteerd worden. En ofschoon ik dat aan één kant best begrijp en probeer te respecteren, vind ik het tegelijkertijd erg moeilijk, omdat ik het gevoel heb dat daarmee een belangrijk onderdeel van mijn persoon/identiteit ontkend wordt. En daarmee zijn we in een patstelling terechtgekomen. De (nood-)uitgang heb ik nog niet gevonden.

Groetjes,
Richelle

Is een begin Richelle, ooit voelde ik het ook zo. Langzamerhand kom ik er achter dat het voor hem ook heel wat geweest moet zijn dat ik erachter kwam. Je zegt dat het een belangrijk onderdeel is van wie jij bent, maar dat ziet je vrouw (nog) niet. Misschien heet de nooduitgang wel 'tijd'. Ik weet dat ik verschillende fases gehad heb waarin ik mij erg overstuur en alleen heb gevoeld. Het niet kunnen praten erover, het onbekende hoe zal dit verder gaan? Ik kon het niet aan hem als 'haar' te zien dat is pas jaren later gekomen. Misschien geeft dit je wat hoop??

Franscien · Bericht door **Franscien** » za dec 25, 2004 20:48

Is een begin Richelle, ooit voelde ik het ook zo. Langzamerhand kom ik er achter dat het voor hem ook heel wat geweest moet zijn dat ik erachter kwam. Je zegt dat het een belangrijk onderdeel is van wie jij bent, maar dat ziet je vrouw (nog) niet. Misschien heet de nooduitgang wel 'tijd'. Ik weet dat ik verschillende fase gehad heb waarin ik mij erg overstuur en alleen gevoeld heb. Het niet kunnen praten erover, het onbekende hoe zal dit verder gaan? Ik kon het niet aan hem als 'haar' te zien dat is pas jaren later gekomen. Misschien geeft dit je wat hoop??

Als ik dit lees, geeft dat moed voor de toekomst. Ik herken veel van de beschreven situatie en vind het lastig om hier mee om te gaan, te meer omdat m'n vrouw het niet bespreekbaar vind.

Elsa · Bericht door **Elsa** » zo dec 26, 2004 13:31

Het is ook best moeilijk zeker als de een niet wil praten. Misschien kan ze het gewoon niet. Maar soms blijft het even stilstaan, dat gaat vast beter met de tijd. Wens het je toe

jannie · Bericht door **jannie** » ma dec 27, 2004 7:56

Francien,
helaas heeft niemand een pasklare oplossing en is het zo dat iedereen anders reageert.
maar er zijn natuurlijk veel overeenkomsten, jullie (T's) zijn er zelf al zo lang mee bezig en in het geheim, dan wordt het plotseling een geheim voor 2 en is de partner degene die "even"moet wennen.
dit vraagt tijd en dus vaak voor jullie (T's ) een pas op de plaats en afwachten . maar ik hoop toch voor jullie dat het praten gaat worden , dat is toch heel belangrijk . daarna komen er inderdaad wel weer ups en downs , maar dat is bij een 'normale" relatie ook zo.

groetjes

Elsa · Bericht door **Elsa** » ma dec 27, 2004 15:38

jannie schreef:Francien,
helaas heeft niemand een pasklare oplossing en is het zo dat iedereen anders reageert.
maar er zijn natuurlijk veel overeenkomsten, jullie (T's) zijn er zelf al zo lang mee bezig en in het geheim, dan wordt het plotseling een geheim voor 2 en is de partner degene die "even"moet wennen.
groetjes

Vooral het 'wennen' kan best lang duren. Achteraf vind ik het jammer dat ( in mijn situatie )dit jaren heeft geduurd. Het is zoals Jannie zegt, iedereen reageert op zijn/ haar manier. Hoop dat er voor jullie een opening komt om je gedachten hierover te uiten.