Outing tegenover de dokter

[Frederique_]

Hoi Marloes,

Misschien is het een idee om, om uit die discussie te komen, heel gedetailleerd te vragen wat zij precies onder travestie verstaan. Jij kunt dan aangeven waarom jij denkt dat 't bij jou anders is dan wat zij bedoelen. Wat ook nog zou kunnen is dat jullie beide inhoudelijk gezien hetzelfde bedoelen maar dit toch met een ander woord benoemen...

In ieder geval lijkt het erop dat je een volgende stap gezet hebt. Gefeliciteerd (en veel succes) daarmee, ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat!

Groetjes,

Frederique

[Joanna_]

Hoi Marloes,
.................... heel gedetailleerd te vragen wat zij precies onder travestie verstaan......

Frederique

Hoop alleen niet dat ik nu de classificatie 'travestiet' mee krijg en dat die constant aan me blijft plakken. Niet omdat ik zo tegen travestieten ben, maar ik pas simpelweg niet in de categorie zoals die vaak omschreven wordt.

Van een GGZ instelling zou je mogen verwachten dat die de criteria voor classificatie van de DSM IV (TR) volgen. Wacht gewoon het gesprek/ een aantal gesprekken met de psychotherapeut af. Een - vaak ingewikkelde -diagnose in het genderspectrum komt zelden na één gesprek tot stand.
Anderzijds, van een therapeut mag je verwachten dat die (objectief) de diagnose stelt die bij jóu hoort, of dat je nu bevalt of niet.

[Ciska Lacomte]

Hoi

Dit lijkt me toch een verhaal wat nog steeds actueel is. Als ik kijk naar wat ik in de afgelopen zomer over mezelf geleerd heb -en nog leer, denk ik eerlijk gezegd niet dat er veel zielkundigen in den lande zijn die 'ons' meteen herkennen. Ikzelf zou al meteen afhaken als één van de eerste vragen is: "Speelde je vroeger liever met poppen?" Ik ging poppen juist heel erg uit de weg, dat hoorde ook bij mezelf verstoppen. Mijn hele leven heb ik nogal krampachtig m'n best gedaan een 'goed' jongetje te zijn, dat werd immers van me verwacht?
Maar -natuurlijk- lukt dat niet. Ik kom er mee weg, vooral vanwege m'n uiterlijk, denk ik. Heel veel mensen stellen vast dat ik wel een beetje 'apart' ben.

Mijn moeder las in één of ander blad iets over autisme. Ik was toen 14. Ze heeft dat 'etiket' meteen op mij geplakt, dolgelukkig dat ze een verklaring had gevonden voor haar moeilijke kind.

Ik leefde altijd met het gevoel dat ik nergens bij hoorde, ik deed maar alsof. Dit leven was immers niet van mij. Een beetje het verhaal van Mr Bean in Amerika: Ze nemen aan dat je iemand (anders) bent, en je bent zo'n goedzak dat je niemand teleur probeert te stellen, dus je doet je best de rol te spelen. heel vermoeiend allemaal.

Dus nu is mijn geschiedenis een cijfertekening: "Begin bij cijfer 1, dan naar 2 en als je alle puntjes verbonden hebt, zie je wat Assepoester aan heeft."

Een goede 'peut is iemand die helpt de puntjes te verbinden, niet iemand die gaat vertellen hoe 't eruit zou kunnen (of 'moeten') zien.

Daarom pik ik de draad weer op: "Zeg Marloes. Heb je al iemand gevonden die je de ruimte geeft jouw tekening te maken?"


Carla.

[Loesje]

Hoi Carla,

Na de teleurstellende eerste ervaringen met de psychologisch verpleegkundige van het GGZ, ben ik doorverwezen naar een psycholoog van hen. Daar loop ik nu al sinds begin dit jaar, en het is 100% meegevallen. De psycholoog die ik heb is niet gespecialiseerd in gender-issues, maar is toch wel enigszins op de hoogte. Hij heeft al eens eerder een transseksueel behandeld, en is naast psycholoog ook seksuoloog. Eerder werkte hij voor de Schrörer stichting, die zich vooral op homoseksuelen en lesbiennes richt. Zelf is hij homoseksueel, en hij kan dus van coming outs en geheimhouding ook meepraten en denken.

Ik vind het een hele aardige man, die er heel serieus en toch normaal over praat en mee om gaat. Het is tot nu toe zo goed gegaan dat ik mijn moeder zelfs een keer heb meegesleept, een tijdje nadat ze achter mijn 'grote geheim' kwam.

Zelf zit ik wel eens te denken om me toch bij het VU aan te melden voor een 'echte' gendertherapeut, maar ik zie er tegen op om het hele verhaal weer van begin af aan uit te leggen en opnieuw te beginnen, terwijl ik met deze psych op zich wel tevreden ben.

[Frederique_]

Hoi Marloes,

Ik zou dit zeker met de VU afstemmen, vanuit hun introductiefolder lijkt het erop dat ze wel degelijk openstaan voor het al-dan-niet gedeeltelijk gebruik van een andere dan de VU-eigen psychologen.

Groetjes,

Frederique

[Ciska Lacomte]

Hoi Marloes,

Ik ben blij voor je dat je iemand hebt kunnen vinden waar je je op je gemak voelt.

Het volgende is voor jou en mij en Frederique:

Ik weet niet of 'de glijbaan van het VU' de weg naar het ultieme is voor ons.
Fré, jij hebt zelf als eens geklaagd over het feit dat de VU maar één weg biedt: Alles of nix. Ik zie hier ook veel mensen op het forum die me het gevoel geven dat ze iets in zichzelf aan het overschreeuwen zijn.

Eigenlijk verbaas ik me erover dat het nog steeds een keuze is zwart-wit...
Man of vrouw.

Ik zit domweg niet lekker in m'n vel, Dat is wat er verholpen moet worden.
Ik ben nooit helemaal man geweest, dus dat ken ik niet en ik ben ook nooit helemaal vrouw geweest (op een keer of wat in een droom na dan)
maar ik weet dus niet hoe je als 'of-of' de wereld ervaart.


Stelling: 'Een omgebouwde vent is nog steeds een Vent'

...En nou wil ik dat jullie allemaal heel erg over me heen vallen, gooi een geweldige stapel argumenten op me af, zo'n hoge berg dat ik erop kan klimmen en eindelijk de boel kan overzien!

Boos?

Neuh.........

Verdrietig?

Al jaren.

Bang?


.... Don't ask


Ik hou van jullie,


Carla.

[Cynthia]

Stelling: 'Een omgebouwde vent is nog steeds een Vent'

Hoi Carla

Zoals jij het schrijft ben ik het helemaal met je eens.
Maar ik voel me niet aangesproken, want ik zie mezelf niet zo.
Ik ben nooit een vent geweest, dus zal ook nooit een omgebouwde vent kunnen zijn.
Het zal eerder eindelijk thuis zijn.

En dat is misschien wel het verschil tussen jou en mij.

[Babette]

Hoi hoi Carla,

Ik ben nooit helemaal man geweest, dus dat ken ik niet en ik ben ook nooit helemaal vrouw geweest (op een keer of wat in een droom na dan)
maar ik weet dus niet hoe je als 'of-of' de wereld ervaart.


Stelling: 'Een omgebouwde vent is nog steeds een Vent'

Ik moet eerlijk zeggen dat ook ik niet het gevoel heb dat deze stelling op mij van toepassing is. Wel zou ik je willen adviseren om te proberen het "of-of" gevoel eens te vervangen door een "en-en" gevoel. Het geeft je misschien nèt iets meer ( innerlijke ) rust.

Groetjes en liefs,

Babette.

[Irene]

Babette schreef:

Ik moet eerlijk zeggen dat ook ik niet het gevoel heb dat deze stelling op mij van toepassing is. Wel zou ik je willen adviseren om te proberen het "of-of" gevoel eens te vervangen door een "en-en" gevoel. Het geeft je misschien nèt iets meer ( innerlijke ) rust.

Ik heb eigenlijk altijd al het en-en pad gevolgd, en heb ook niet het gevoel dat ik slecht in mijn vel(len) zit.

Irene

[Ciska Lacomte]

dank jullie wel voor de reacties....

Ik zeg nog niks, ga niemand gelijk of ongelijk geven- de stapel is nog véél te klein, maar diep van binnen weet ik natuurlijk.........


Later,


Carla

[San10]

Ik probeer het ook steeds meer én én te laten zijn,
alhoewel ik me eigenlijk een wezen voel dat helemaal buiten de geslachten valt, in alle opzichten, ook sexueel.

Androgyn zijn lijkt mooi, maar in een zwaar dichotome maatschappij is dat knap moeilijk, hoe goed je je ook op dat moment in je vel voelt, dan nog is het moeilijk, omdat je zolang je op aarde rondwandelt met andere mensen te maken hebt.

Maar zoals ik al eerder ergens op dit forum zei, bij het VU zijn ze het in kaart aan het brengen, het transgenderschap, ik ga er in december heen.

Sanne

[Frederique_]

Ik ga er 12 oktober heen, vooral om te kijken of datgene wat ze wél doen ook binnen mijn idee van "een goede behandeling voor mij" past. Ik zal (ook) hier laten weten wat daar uitkomt.

Kort samengevat: ik zoek de mogelijkheid om na een relatief korte diagnosefase (veel korter dan de driekwartjaar die men standaard hanteert) medisch begeleid hormonen te mogen slikken. En pas na het starten van het slikken van die hormonen op een door mij gewenst moment de keuze voor wel/geen SRS te kunnen maken.

Als dat niet kan, dan zal ik kijken wat er wel bij de VU kan kan in combinatie met andere mogelijkheden buiten de VU om.

Groetjes,

Frederique

[paula25]

Ook ik heb besloten om mezelf bij het vu aan te melden.

Sinds vandaag beschik ik weer over een kopie van mijn jeugdpsycholoogdossier die uit 1995 dateert. Als klein knulletje had ik uit angsten voor de psychologietesten mijn echte kopie vernietigd (terwijl mijn moeder nog zo had gezegd dat ik het maar beter kon bewaren).

Vandaag was dus de grote dag dat ik de afspraak had gemaakt om opnieuw een kopie te krijgen, ging niet makkelijk ik moest mezelf legitimeren voor ontvangst. Kort daarna had ik nog even een (h)eerlijk gesprek met de manager/psycholoog en zij motiveerde me dat het een goede keuze zou zijn om naar het VU te gaan.

Hoe het communicatie kanaal werkt is me alweer ontschoten, psychologen kunnen toch communiceren met de huisarts? of was het alleen andersom?

[Frederique_]

Hoi Paula,

Volgens mij werkt het meestal van de specialist naar de huisarts toe: de huisarts wordt gezien als het loket waar alle informatie van alle behandelingen die er met jou gebeuren samenkomt. Ik lees soms ook verhalen waarbij het niet goed werkt. 't Is altijd handig om, als je het belangrijk vindt dat er wel (of juist niet) gecommuniceerd wordt, dit te bespreken.

Groetjes,

Frederique

[Arike]

Allereerst wil ik Frederique en Paula veel voorspoed wensen in het VU-traject. En dat jullie vooral zullen vinden, wat je zoekt!


Sinds dit topic weer nieuw leven is ingeblazen, heb ik ook zitten denken hoe het ook alweer ging in mijn eerste (en enige) gesprek over mijn T-kant met mijn toenmalige huisarts. Het is alweer even geleden, maar ik weet vrijwel zeker dat hij mij niet RIAGG of GGZ heeft aangeraden. Wel hebben we de VU-optie toen besproken, maar ik weet niet meer of hij er mee gekomen is, of ik zelf. De huisarts kon me ook geen andere mogelijkheden aanraden in ieder geval, volgens mij wist hij ook niet heel veel hiervan. Het was een jonge arts, pas een paar jaar zijn artsenexamen achter de rug, en achteraf heb ik weleens gedacht, zou hij ooit wel eerder iemand met zo'n verhaal hebben gehad? Ik had toen wel graag wat gehoord over andere opties, maar als mij toen verteld was dat een sessie van een uurtje bij en gespecialiseerde therapeut wel 87,50 euro kon kosten (en dat was nog in het guldentijdperk, dus reken maar terug ) dan was ik vast en zeker stijl achter over geslagen. Als ik mij goed herinner dan was dat ongeveer een halve maand stufi. Als student (toen) was dat dus ook geen optie. Ik heb er destijds uiteindelijk niets meer mee gedaan, maar ik was wel blij dat er iemand serieus naar mijn verhaal geluisterd had.