Joanne, lieverd, je woorden zijn uit mijn hart gegrepen. Want dat is iets waar ik ook mee zit. Op Intratuin werd mijn laarzeninteresse volledig geaccepteerd. Het was toegestaan om op de hak te komen, collega's maakten zelfs complimenten over mijn laarzen.
Maar bij Arcadis, een bedrijf overigens met een zeer informele cultuur, weet ik dat nog niet. Als ik de secretaresses en andere dames (ontwerpers, projectleiders) die mooie laarzen zie dragen dan mis ik dat wel. Niet als fetish, maar als iets wat bij mij hoort. Het dragen van herenschoenen ervaar ik als het enige afschuwelijke (voor de rest is Arcadis een prachtbedrijf) Alleen, gezien mijn tijdelijke contract, weet ik niet of een outing naar de HR-manager of het groepshoofd of mijn leidinggevende verstandig is.
Vervang transseksualiteit door autisme, overigens niet met elkaar vergelijkbaar, en het is wat er bij mij speelt. Dit heeft toevallig niets met mijn laarzen te maken maar wat er privé met mij gebeurde, dat anderen mij klein hielden en constant zeiden dat kun je niet. Helaas heb ik er nog steeds nachtmerries en depressies over.
Bedrijfsarts
Moderator: Moderators
Hi,
Ik denk omdat transexualiteit zo zeldzaam is en niets met sex te maken heeft (zoals homosexualiteit = sexuele geaardheid), dat je als individu voor een ander een zeer appart "iemand " bent en men je niet kan plaatsen.
Hoeveel artsen of bedrijfsartsen krijgen temaken met TS, mijn huisarts die had 1x een TS meegemaakt maar die haakte af naar het schijnt, omdat zij anders haar baan zou verliezen, triest maar een feit.
Ik liet info aan hem zien over TS en hij vroeg mij om een kopie hiervan, ik was eigenlijk niet eens verbaasd, 1 op de 12.000 dus in een gemeente van 80.000 (Spijkenisse) zouden er (theoretisch) maar 7 M/V TS zijn.
Als je een psycholoog nodig hebt zoek er dan een die gespecialiseerd is in gender problematiek en hierin erkent is. O.a. Drs. Tanja van Hengel in Schoonhoven.
Joanne haalt Amerika aan waar inderdaad de grote overkoepelende gender organisaties lobbyen in de lokale en landelijke politiek.
Ben pas in Amerika geweest en heb gemerkt dat b.v. een film als Brokeback mountain (over 2 homo seksuele cowboy's) , die al vele golden globes heeft gewonnen, veel besproken wordt op de diverse grote landelijke networks maar ook b.v. op lokale radiostations.
De discussie is vaak zou jij deze film gaan zien.
De film brokeback mountain, de film Transamerica over een TS (M/V) gespeeld een vrouw Felicity Huffman (Life is more than the sum of its parts) hebben zeer veel aandacht gekregen in de Amerikaanse media, vooral in talkshows.
Felicity Huffman heeft ook een golden globe gewonnen (best drama actrise).
Verder een nieuw verschenen boek in december 2005 "Self made man" van de journaliste Norah Vincent, die 1,5 jaar als man (in travestie dus voor haar) heeft geleefd in de "mannen maatschappij". en haar ervaringen en konklusies beschrijft, zeer verhelderend.
Verder b.v. de recentelijke verklaring op een door de televisie direkt uitgezonden perskonferentie van de gouverneur van de Amerikaanse staat (geloof dat het Virginia was) met zijn vrouw aan zijn zijde, dat hij homoseksueel was.
Al met al sinds de film Tootsie (wat wel komisch
was maar niets had van doen met travestie, 
zoals de meesten het hier beleven) is er veel veranderd o.a. in Hollywood.
Misschien dat de overkoepelende vereniging van bedrijfs-artsen verplicht naar "Transamerica" moesten gaan, met hun "intellekt"
weten ze dan al gauw meer, wat gender dysforie in kan houden (TV,TG,TS) 
groetjes, Adriana
Boek "Self Made Man" van Norah Vincent: ISBN 0-670-03466-5
(one woman's journey into manhood and back again)
Ik denk omdat transexualiteit zo zeldzaam is en niets met sex te maken heeft (zoals homosexualiteit = sexuele geaardheid), dat je als individu voor een ander een zeer appart "iemand " bent en men je niet kan plaatsen.
Hoeveel artsen of bedrijfsartsen krijgen temaken met TS, mijn huisarts die had 1x een TS meegemaakt maar die haakte af naar het schijnt, omdat zij anders haar baan zou verliezen, triest maar een feit.
Ik liet info aan hem zien over TS en hij vroeg mij om een kopie hiervan, ik was eigenlijk niet eens verbaasd, 1 op de 12.000 dus in een gemeente van 80.000 (Spijkenisse) zouden er (theoretisch) maar 7 M/V TS zijn.
Als je een psycholoog nodig hebt zoek er dan een die gespecialiseerd is in gender problematiek en hierin erkent is. O.a. Drs. Tanja van Hengel in Schoonhoven.
Joanne haalt Amerika aan waar inderdaad de grote overkoepelende gender organisaties lobbyen in de lokale en landelijke politiek.
Ben pas in Amerika geweest en heb gemerkt dat b.v. een film als Brokeback mountain (over 2 homo seksuele cowboy's) , die al vele golden globes heeft gewonnen, veel besproken wordt op de diverse grote landelijke networks maar ook b.v. op lokale radiostations.
De discussie is vaak zou jij deze film gaan zien.
De film brokeback mountain, de film Transamerica over een TS (M/V) gespeeld een vrouw Felicity Huffman (Life is more than the sum of its parts) hebben zeer veel aandacht gekregen in de Amerikaanse media, vooral in talkshows.
Felicity Huffman heeft ook een golden globe gewonnen (best drama actrise).
Verder een nieuw verschenen boek in december 2005 "Self made man" van de journaliste Norah Vincent, die 1,5 jaar als man (in travestie dus voor haar) heeft geleefd in de "mannen maatschappij". en haar ervaringen en konklusies beschrijft, zeer verhelderend.
Verder b.v. de recentelijke verklaring op een door de televisie direkt uitgezonden perskonferentie van de gouverneur van de Amerikaanse staat (geloof dat het Virginia was) met zijn vrouw aan zijn zijde, dat hij homoseksueel was.
Al met al sinds de film Tootsie (wat wel komisch
was maar niets had van doen met travestie, zoals de meesten het hier beleven) is er veel veranderd o.a. in Hollywood.Misschien dat de overkoepelende vereniging van bedrijfs-artsen verplicht naar "Transamerica" moesten gaan, met hun "intellekt"
weten ze dan al gauw meer, wat gender dysforie in kan houden (TV,TG,TS) groetjes, Adriana
Boek "Self Made Man" van Norah Vincent: ISBN 0-670-03466-5
(one woman's journey into manhood and back again)
-
kim dietrich
- ForumFan
- Berichten: 349
- Lid geworden op: za aug 13, 2005 20:33
- Locatie: Boven de grote rivieren
Re: Bedrijfsarts
dhiamara schreef:Namasté lieverds
Gisteren gesprek gehad met bedrijfsarts. Inderdaad moet ik proberen privé sores en werk gescheiden houden. Alhoewel, als mens zijnde lijkt me dit erg moeilijk maar daar gaat dit eigenlijk niet over.
Wat mij trof was de volgende opmerking. "Transsexualiteit is jouw probleem, ga je in de toekomst je nog opereren? antw. Ik weet dat niet. Volgende opmerking: Als je het 20 jaar eerder geweten had. Antw: dan was ik misschien wel doorgegaan. (PS. ik weet eigenlijk pas sinds de laatste tijd dat dit o.a. mijn probleem is. TV. TG. TS) Daarna kreeg ik het gevoel "Zo dat is dus geen groot probleem meer en kan hij dus gewoon aan het werk. Over en uit met dat gezeur en maar weer aan het werk.
Helaas ben ik gisteren te weten gekomen dat hij totaal geen contact heeft opgenomen met mijn psycholoog (toestemming gegeven) om info te krijgen. Leidinggevende heeft gevraagd of hij dit gedaan had waarop hij bevestigend antwoorde. NEE dus!! Gewoon met zijn eigen visie (wat ik al tijden aanvoel met géén diep inzicht in psychische problematiek) zijn oordeel klaar te hebben en vandaar uit zo snel mogelijk weer aan het werk krijgen.
Tja wat wil je met deze verandering in de mentaliteit om iedereen productief te laten zijn.
Hallo Dhiamara,
bedrijfsartsen kunnen erg verschillen, maar ik heb op dit punt ook bijzonder vervelende ervaringen.
Aan de andere kant: het is de taak van de bedrijfsarts om te zorgen dat je zo snel mogelijk weer aan het werk gaat/komt. En in de tegenwoordige tijd zijn ze dan dus niet altijd even 'aardig', maar dat hoeft ook niet, want daar zijn ze niet voor.
Verder is het zo, dat als jij je ziek gemeld hebt of ziek bent, dat je positie binnen het bedrijf waar je werkt in ijltempo slechter wordt. Als je er niet bent, hoor je er als het ware niet langer bij. Het is dus ook voor jezelf van het grootste belang dat je zo snel mogelijk weer aan de slag gaat.
En dat je T bent, maakt het leven er niet altijd echt gemakkelijker op, maar is aan de andere kant geen reden om je werk niet te doen of bij de pakken neer te gaan zitten. Ik denk dat je echt heel zware medische argumenten moet hebben en zelfs dan moet je proberen als de bliksem je gezicht weer te laten zien.
Zelf heb ik indertijd het volgende meegemaakt. Ik had een zeer drukke en stressende periode. Opeens kreeg ik acute lichamelijke klachten. Ik naar het ziekenhuis waar de specialist een operatie noodzakelijk acht. Tot die operatie adviseert hij dringend het kalm aan te doen, omdat de precaire situatie zich zo weer kan voordoen. Maar de operatie kon niet onmiddellijk, dus op de wachtlijst. Thuis gekomen deelde de huisarts de mening van de specialist: zo snel mogelijk opereren.
Vervolgens uitgenodigd door de bedrijfsarts. Die had haar eigen diagnose op basis van wat ze van mijn bedrijf gehoord had, al klaar. Ik had wat te hard gewerkt en moest maar weer zo snel mogelijk aan de slag. Het verhaal van die specialist was borrelpraat. Daar moest ik me niets van aan trekken. Ik wierp tegen dat bij het zich opnieuw voordoen van die precaire situatie ik in het ergste geval dood kon gaan. 'Je moet niet bang zijn voor de dood,' zei ze. Ik moest weer aan het werk, ongeacht wat de specialist zei.
De hele situatie was uiteraard uiterst stressend. Aan de ene kant de specialist die nadrukkelijk waarschuwde het zeer kalm aan te doen. En aan de andere kant de bedrijfsarts en het bedrijf die wilden dat ik onmiddellijk weer volledig aan de slag ging.
In mijn onnozelheid had ik de bedrijfsarts ook nog bepaalde gevoelige informatie over mezelf verteld die ik alleen wist, ook mijn vrouw wist dat niet. Toen ik een paar dagen later op het werk kwam, kwam mijn baas op me af. Was het echt waar dat ik....? Wat moet je op zo'n moment zeggen? Ik kon het alleen maar bevestigen. Ongeveer iedereen op mijn werk had die vertrouwelijke informatie gehoord de dag nadat ik bij de bedrijfsarts was geweest. Via het vaste overleg tussen de directie en de bedrijfsarts had de mare zich verspreid.
Een gevolg van het bekend worden van die persoonlijke informatie, was dat mijn positie binnen het bedrijf nog verder onder druk kwam te staan. Ik kwam daardoor nog meer in de verdrukking en in de stress.
Persoonlijk heb ik het altijd het idee gehad, dat de reden om me zo lullig te behandelen, ook was dat men sinds enige tijd wist dat ik TV was. Iets wat men niet echt geslaagd vond. Andere collega's die iets hadden, werden tenminste totaal anders behandeld.
Door de combinatie van die 3 stressfactoren: toch al veel te druk gehad, weer aan het werk moeten terwijl de specialist dringend aanraadt het vooral kalm aan te doen en het openbaren van die persoonlijke informatie met een hele tijd moeten wachten op de nodige operatie, leverde dus inderdaad opnieuw de precaire situatie op met daarna complicaties. Tengevolge van die complicaties heb ik nu een belangrijk orgaan dat niet meer helemaal goed functioneert. Ik kan daar overigens nog prima mee leven, ook al heb ik mijn gewoonten behoorlijk moeten aanpassen.
Na de operatie ben ik vrij snel weer aan het werk gegaan. Ik merkte toen dat men dat maar vreemd vond. Kennelijk had men elkaar er van weten te overtuigen dat ik me drukte. Jaren later kreeg ik nog wel te horen dat ik bepaalde klussen niet mocht doen, omdat het risico dat ik opeens wegens ziekte afwezig zou zijn, te groot zou zijn. Sinds die operatie van vele jaren geleden ben ik 1x 1 dag ziek geweest wegens buikgriep. Maar met dat soort informatie was men uiteraard niet bekend.
Moraal?
1. Vertel je bedrijfsarts alleen dingen die men op het bedrijf ook mag weten.
2. Hoop dat je niet echt ziek wordt, want hoe langer je er niet bent, hoe meer je positie aangetast wordt en hoe kwetsbaarder je wordt.
Groetjes,
Kim D.
T's aller landen, verenigt u en trekt ten strijde!
-
dhiamara
- ForumFan
- Berichten: 489
- Lid geworden op: ma dec 19, 2005 19:34
- Locatie: Groningen (dorpje in groningen)
Namasté dames
Joanne, je bléért maar wat af hoor. Tenslotte merk ik bij mijzelf dat ik deze site ook gebruik om mijn frustraties van mij af te praten 
Wel gerelateerd aan mijn tg zijn, maar toch. Ik ben heel blij dat ik jullie ontdekt heb en deel kan nemen aan dit forum. Als jullie eens wisten hoeveel dit voor mij betekent heeft!!! Gewoon even mijzelf kunnen zijn, diverse weetjes, info en begrip van jullie ontvangen doet mij zeer goed.
Kim, inderdaad, hoe langer je weg blijft hoe moeilijker het word. (is wel te merken doordat ik verneem dat er meer "gelet" wordt op mij, terwijl dat bij een ander die lichamelijke problemen heeft en net zo lang al weg is, dit niet het geval is). Maar inzicht in jezelf kan ook inzichten veranderen hoe je staat in het werk en vandaar uit werkhervatting.
Vandaar dat ik streef om van af deze week weer volgens oorspronkelijke rooster een opbouw in uren crëer tot volledige werkhervatting begin maart.
Joanne, je bléért maar wat af hoor.
Tenslotte merk ik bij mijzelf dat ik deze site ook gebruik om mijn frustraties van mij af te praten Wel gerelateerd aan mijn tg zijn, maar toch. Ik ben heel blij dat ik jullie ontdekt heb en deel kan nemen aan dit forum. Als jullie eens wisten hoeveel dit voor mij betekent heeft!!! Gewoon even mijzelf kunnen zijn, diverse weetjes, info en begrip van jullie ontvangen doet mij zeer goed.Kim, inderdaad, hoe langer je weg blijft hoe moeilijker het word. (is wel te merken doordat ik verneem dat er meer "gelet" wordt op mij, terwijl dat bij een ander die lichamelijke problemen heeft en net zo lang al weg is, dit niet het geval is). Maar inzicht in jezelf kan ook inzichten veranderen hoe je staat in het werk en vandaar uit werkhervatting.
Vandaar dat ik streef om van af deze week weer volgens oorspronkelijke rooster een opbouw in uren crëer tot volledige werkhervatting begin maart.
With Love and Lightness.
"Wees er van bewust dat je een toeschouwer bent van het Universum"
"Besef tegelijkertijd dat je tevens een Deelnemer bent van het Universum
"Wees er van bewust dat je een toeschouwer bent van het Universum"
"Besef tegelijkertijd dat je tevens een Deelnemer bent van het Universum
En dus, hoewel ik van nature een antipathie tegen liegen heb, denk ik dat een vroege outing tijdens je transformatie niet altijd bevorderlijk werkt voor de arbeidsverhoudingen en dat je daar dus beter mee kunt proberen te wachten tot je het echt nodig hebt of tot wanneer het zichtbaar wordt. Als mensen er een beeld bij hebben zien ze ook dat het echt is en zullen ze het eerder accepteren. Voor die tijd is het voor veel mensen ongrijpbaar en willen ze er het liefst niet mee geconfronteerd worden en krijg jij de uitbrander dat je je prive zaken prive moet houden. Terwijl ik denk dat als ze je rustig de kans zouden geven het zelf langzaam op te bouwen het vlekkeloos zou kunnen verlopen die transitie op de werkvloer. Maar het is dat altijd aanwezige gelul wat het je soms onmogelijk maakt je werk en je prive gescheiden te houden. Mijns inziens komt dat dus omdat het niet alleen een zeldzaam verschijnsel is maar ook omdat veel transen na hun transitie in dat hokje gekropen zijn wat voor ze klaarstond. Men (de maatschappij jawel daar is ie weer) wil het niet zien en door in dat hokje te kruipen en te zwijgen over alles werk je r dus eigenlijk aan mee dat ze het ook werkelijk niet zien. (vraag je je tevens af wat een rare praktijken zo'n genderteam er eigenlijk op na houdt maar dat is misschien voor veel mensen een stapje te ver) Toch is het één van de redenen waarom het zo'n ongrijpbaar iets blijft voor veel mensen. Ze kennen het vaak alleen maar van TV of het internet en dat is nu eenmaal niet altijd een leuke voorstelling van zaken. Mijn reactie daarop is dat ik het probeer zichtbaar te maken voor de wereld. Althans in mijn bescheiden wereldje en op mijn eigen manier zodat ik zelf bepaal hoe ik in het leven sta. Ik vertik het en laat mijn leven niet meer door anderen leiden 
Als we dat allemaal zou doen volgt het nieuwe hokje vanzelf een keer. Het is immers mensen eigen alles in een hokje te stoppen dus verzinnen ze vanzelf een keer een hokje voor ons Als we dat dan hebben kunnen we er rechten aan ophangen en wellicht ook plichten maar hey het een gaat nu eenmaal niet zonder het ander. Biedt wel optie's in ieder geval.
Als we dat allemaal zou doen volgt het nieuwe hokje vanzelf een keer. Het is immers mensen eigen alles in een hokje te stoppen dus verzinnen ze vanzelf een keer een hokje voor ons Als we dat dan hebben kunnen we er rechten aan ophangen en wellicht ook plichten maar hey het een gaat nu eenmaal niet zonder het ander. Biedt wel optie's in ieder geval.-
Franscien
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 153
- Lid geworden op: za okt 23, 2004 19:00
- Locatie: Friesland
Beste Kim,
Wanneer we zijn overgeleverd aan dit soort praktijken, zie ik het voor de toekomst somber in. Waar gaan we met dit land eigenlijk naar toe????
Wederom is gebleken dat je uiterst voorzichtig en misschien wel omslachtig te werk moet gaan om je persoonlijk geluk te vinden.
Nu moet je ook niet onmiddelijk van je omgeving te verwachten dat ze allemaal klaar staan met begrip en warme zorgsame opmerkingen, maar dit soort praktijken gaat te ver!
Toch hoop ik voor jouw Dhiamara dat je binnenkort weer in staat bent om weer aan het werk te kunnen gaan. Het is misschien een les geweest om niet zo open en eerlijk te zijn zoals je misschien zelf wel graag zou willen, maar je omgeving kan daar blijkbaar toch niet zo goed mee overweg als je je zelf had voorgesteld.
succes,
Franscien
Ik heb je posting zelfs twee keer gelezen. De eerste keer dacht ik "dat zal toch niet waar zijn?" Nu heb ik op voorhand niet de neiging om aan je verhaal te twijfelen, maar dit is toch te zot voor woorden!!!!......Vervolgens uitgenodigd door de bedrijfsarts. Die had haar eigen diagnose op basis van wat ze van mijn bedrijf gehoord had, al klaar. Ik had wat te hard gewerkt en moest maar weer zo snel mogelijk aan de slag. Het verhaal van die specialist was borrelpraat. Daar moest ik me niets van aan trekken. Ik wierp tegen dat bij het zich opnieuw voordoen van die precaire situatie ik in het ergste geval dood kon gaan. 'Je moet niet bang zijn voor de dood,' zei ze. Ik moest weer aan het werk, ongeacht wat de specialist zei.
De hele situatie was uiteraard uiterst stressend. Aan de ene kant de specialist die nadrukkelijk waarschuwde het zeer kalm aan te doen. En aan de andere kant de bedrijfsarts en het bedrijf die wilden dat ik onmiddellijk weer volledig aan de slag ging.
In mijn onnozelheid had ik de bedrijfsarts ook nog bepaalde gevoelige informatie over mezelf verteld die ik alleen wist, ook mijn vrouw wist dat niet. Toen ik een paar dagen later op het werk kwam, kwam mijn baas op me af. Was het echt waar dat ik....? Wat moet je op zo'n moment zeggen? Ik kon het alleen maar bevestigen. Ongeveer iedereen op mijn werk had die vertrouwelijke informatie gehoord de dag nadat ik bij de bedrijfsarts was geweest. Via het vaste overleg tussen de directie en de bedrijfsarts had de mare zich verspreid.
........
Wanneer we zijn overgeleverd aan dit soort praktijken, zie ik het voor de toekomst somber in. Waar gaan we met dit land eigenlijk naar toe????
Wederom is gebleken dat je uiterst voorzichtig en misschien wel omslachtig te werk moet gaan om je persoonlijk geluk te vinden.
Nu moet je ook niet onmiddelijk van je omgeving te verwachten dat ze allemaal klaar staan met begrip en warme zorgsame opmerkingen, maar dit soort praktijken gaat te ver!
Toch hoop ik voor jouw Dhiamara dat je binnenkort weer in staat bent om weer aan het werk te kunnen gaan. Het is misschien een les geweest om niet zo open en eerlijk te zijn zoals je misschien zelf wel graag zou willen, maar je omgeving kan daar blijkbaar toch niet zo goed mee overweg als je je zelf had voorgesteld.
succes,
Franscien
-
kim dietrich
- ForumFan
- Berichten: 349
- Lid geworden op: za aug 13, 2005 20:33
- Locatie: Boven de grote rivieren
Hallo Dhiamara,
lijkt me heel verstandig dat je weer aan de slag probeert te gaan. En ook voor mij is deze site erg belangrijk. In mijn ervaring is het heel moeilijk om met andere mensen over travestie e.d. te praten. Ze weten daar meestal niet zo veel van, vinden het toch ook wel wat eng en het interesseert hun ook niet echt. Verder verlies je veel contacten zodra het bekend is dat je TV of iets dergelijks bent. Veel 'vrienden' en kennissen zitten daar toch niet echt op te wachten.
Groetjes,
Kim D.
lijkt me heel verstandig dat je weer aan de slag probeert te gaan. En ook voor mij is deze site erg belangrijk. In mijn ervaring is het heel moeilijk om met andere mensen over travestie e.d. te praten. Ze weten daar meestal niet zo veel van, vinden het toch ook wel wat eng en het interesseert hun ook niet echt. Verder verlies je veel contacten zodra het bekend is dat je TV of iets dergelijks bent. Veel 'vrienden' en kennissen zitten daar toch niet echt op te wachten.
Groetjes,
Kim D.
T's aller landen, verenigt u en trekt ten strijde!
-
kim dietrich
- ForumFan
- Berichten: 349
- Lid geworden op: za aug 13, 2005 20:33
- Locatie: Boven de grote rivieren
Hallo Franscien,
helemaal met je eens over dit verhaal. Normaal zal ik dit ook niet gemakkelijk vertellen omdat het te extreem is. Mensen vinden het moeilijk om te geloven. Toch heb ik er niets bij vezonnen. Ik heb een aantal dingen wel wat in het vage gelaten omdat ik anders erg herkenbaar ben voor de ingewijden.
En ik denk niet dat je dit moet zien als: zo gaat het dus in dit land. Ik denk meer dat het een doorgedraaide bedrijfsarts was die zich had vastgebeten in haar eigen diagnose en daardoor blind was voor alle vervelende gevolgen die daardoor ontstonden. Uit de medische literatuur weten we dat dat vastbijten bij artsen heel vaak en heel gemakkelijk gebeurt. Het is dus meer iets van: zulke dingen gebeuren wel eens.
En het vervelende voor T's is dat die dingen vooral gebeuren als zij aan de beurt zijn. Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij. Daar moet je je maar op instellen.
Ik ben er nog. Ik ben nog gezond (ondanks die 'kleine' beschading). Ik kan alles nog. Ik heb schatten van kinderen. Ik heb (al heel lang) een vrouw die dol op me is. Ik heb nog steeds een baan en --last but not least-- ik heb jullie. Wat wil een mens nog meer? En zeker als T heb je hiermee niets te klagen.
Ik denk dat we als T's wat realistischer moeten zijn. Maar dat is nu eenmaal niet onze sterkste kant, geloof ik. Iedere T gelooft volgens mij stiekum in het bestaan van een roze T-hemel waarin het T-zijn heel normaal wordt gevonden. Maar voorlopig zitten we nog even op de niet altijd even T-vriendelijke Aarde.
Groetjes,
Kim D.
helemaal met je eens over dit verhaal. Normaal zal ik dit ook niet gemakkelijk vertellen omdat het te extreem is. Mensen vinden het moeilijk om te geloven. Toch heb ik er niets bij vezonnen. Ik heb een aantal dingen wel wat in het vage gelaten omdat ik anders erg herkenbaar ben voor de ingewijden.
En ik denk niet dat je dit moet zien als: zo gaat het dus in dit land. Ik denk meer dat het een doorgedraaide bedrijfsarts was die zich had vastgebeten in haar eigen diagnose en daardoor blind was voor alle vervelende gevolgen die daardoor ontstonden. Uit de medische literatuur weten we dat dat vastbijten bij artsen heel vaak en heel gemakkelijk gebeurt. Het is dus meer iets van: zulke dingen gebeuren wel eens.
En het vervelende voor T's is dat die dingen vooral gebeuren als zij aan de beurt zijn. Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij. Daar moet je je maar op instellen.
Ik ben er nog. Ik ben nog gezond (ondanks die 'kleine' beschading). Ik kan alles nog. Ik heb schatten van kinderen. Ik heb (al heel lang) een vrouw die dol op me is. Ik heb nog steeds een baan en --last but not least-- ik heb jullie. Wat wil een mens nog meer? En zeker als T heb je hiermee niets te klagen.
Ik denk dat we als T's wat realistischer moeten zijn. Maar dat is nu eenmaal niet onze sterkste kant, geloof ik. Iedere T gelooft volgens mij stiekum in het bestaan van een roze T-hemel waarin het T-zijn heel normaal wordt gevonden. Maar voorlopig zitten we nog even op de niet altijd even T-vriendelijke Aarde.
Groetjes,
Kim D.
T's aller landen, verenigt u en trekt ten strijde!
-
johnn
- Forum / Website Beheerder
- Berichten: 1365
- Lid geworden op: ma jun 18, 2001 2:00
- Locatie: Weiteveen
- Contacteer:
Dat klopt helemaal.Cynthia schreef: In tegenstelling tot wat er beschreven is, heeft een bedrijfsarts wel degelijk een geheimhoudingsplicht. En kun je hem aanklagen door het naar buiten brengen van privé informatie.
Een bedrijfsarts mag wel relevante informatie voor wat betreft je functioneren aan de werkgever doorspelen.
Je moet dan denken aan:'persoon mag niet tillen' , 'staand werk doen', 'maximaal x uren werken' enz. dit alles zonder specifieke medische gegevens daarbij te vertellen....ook een bedrijfsarts heeft medisch beroepsgeheim.
Overigens vraag ik mij ook af wie er bij een geschil (specialist zegt 'kan niet werken', bds zegt 'kan wel werken') uiteindelijk 'wint' ...m.a.w. naar wie je hebt te luisteren zonder in de problemen te komen.
Groetjes,
Eventuele spel of schrijffouten?? Vertel het mij en ik verbeter deze.
Ondertussen hoop ik dat u mij deze fouten kunt vergeven.......ik ben net een mens
Eventuele spel of schrijffouten?? Vertel het mij en ik verbeter deze.
Ondertussen hoop ik dat u mij deze fouten kunt vergeven.......ik ben net een mens
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Ik denk dat ik het liever via het "gezond verstand" zou proberen op te lossen: eerst de bedrijfsarts mijn specialist laten bellen en als'ie dat niet wil/doet omgekeerd: de specialist de bedrijfsarts laten bellen. Wat ook nog een optie is, is om iemand van de vakbond te laten bemiddelen en/of samen met jou naar de bedrijfsarts te gaan.johnn schreef:Overigens vraag ik mij ook af wie er bij een geschil (specialist zegt 'kan niet werken', bds zegt 'kan wel werken') uiteindelijk 'wint' ...m.a.w. naar wie je hebt te luisteren zonder in de problemen te komen.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Hallo Dhiamara,
Zelf heb ik hele slechte ervaringen opgedaan bij mijn Arbo-arts. Nadat ik in het UMCG het groene licht had gekregen, heb ik mijn manager ingelicht dat ik transseksueel ben en dat ik over niet al te lange tijd met de hormonen ga beginnen. Mijn manager is sinds juli bij ons in dienst en kreeg meteen al een heel moeilijk onderwerp te verwerken. Maar hij was erg begripvol en ik zou alle steun van hem krijgen. Wel verzocht hij mij om een afspraak met de Arbo-arts te maken. Zo gezegd zo gedaan. Het gesprek bij de Arbo-arts was veel minder positief. De Arbo-arts vertelde mij dat er geen plaats zou zijn voor een vrouw in een mannenbedrijf en voorziet dan ook de nodige problemen. Hetzij bij collega's, hetzij bij klanten. De Arbo-arts verzocht mij om een nieuwe afspraak te maken. Bij deze nieuwe afspraak zouden mijn manager en personeelszaken ook aanwezig zijn. Bij deze afspraak was mijn manager ineens van gedachte veranderd. Ook personeelszaken stond ineens aan de kant van de mening van de Arbo-arts. Mijn manager stelde voor om met onmiddellijke ingang een outplacement-bureau in te schakelen om mij eventueel in een meer vrouwvriendelijk bedrijf onder te kunnen brengen. Op de afdeling liet ik duidelijk merken dat ik nogal bezorgd was over de toekomst. Baangarantie is vooral nu heel erg belangrijk. Zowel mijn collega's op de afdeling als de andere collega's, die inmiddels op de hoogte zijn, vonden het ronduit belachelijk dat men mij ergens anders wil plaatsen. Ook heb ik het bericht verteld aan de maatschappelijk werkster van het genderteam. Zij werd er nogal kwaad om en wilde mijn manager meteen opbellen. Door de vele steun van mijn collega's kwam mijn manager nogal onder vuur te liggen. Tijdens het laatste werkoverleg werden er nogal wat vragen door mijn collega's aan mijn manager gesteld hoe het precies zat over mijn toekomst. Mijn manager is daar nogal van geschrokken. Inmiddels hebben we een andere Arbo-arts. En mijn manager heeft me tot nu toe niet weer gevraagd om een afspraak te maken met deze Arbo-arts. Van de plannen over het inschakelen van een outplacement-bureau heb ik niks meer gehoord.
Groetjes,
Edith
Zelf heb ik hele slechte ervaringen opgedaan bij mijn Arbo-arts. Nadat ik in het UMCG het groene licht had gekregen, heb ik mijn manager ingelicht dat ik transseksueel ben en dat ik over niet al te lange tijd met de hormonen ga beginnen. Mijn manager is sinds juli bij ons in dienst en kreeg meteen al een heel moeilijk onderwerp te verwerken. Maar hij was erg begripvol en ik zou alle steun van hem krijgen. Wel verzocht hij mij om een afspraak met de Arbo-arts te maken. Zo gezegd zo gedaan. Het gesprek bij de Arbo-arts was veel minder positief. De Arbo-arts vertelde mij dat er geen plaats zou zijn voor een vrouw in een mannenbedrijf en voorziet dan ook de nodige problemen. Hetzij bij collega's, hetzij bij klanten. De Arbo-arts verzocht mij om een nieuwe afspraak te maken. Bij deze nieuwe afspraak zouden mijn manager en personeelszaken ook aanwezig zijn. Bij deze afspraak was mijn manager ineens van gedachte veranderd. Ook personeelszaken stond ineens aan de kant van de mening van de Arbo-arts. Mijn manager stelde voor om met onmiddellijke ingang een outplacement-bureau in te schakelen om mij eventueel in een meer vrouwvriendelijk bedrijf onder te kunnen brengen. Op de afdeling liet ik duidelijk merken dat ik nogal bezorgd was over de toekomst. Baangarantie is vooral nu heel erg belangrijk. Zowel mijn collega's op de afdeling als de andere collega's, die inmiddels op de hoogte zijn, vonden het ronduit belachelijk dat men mij ergens anders wil plaatsen. Ook heb ik het bericht verteld aan de maatschappelijk werkster van het genderteam. Zij werd er nogal kwaad om en wilde mijn manager meteen opbellen. Door de vele steun van mijn collega's kwam mijn manager nogal onder vuur te liggen. Tijdens het laatste werkoverleg werden er nogal wat vragen door mijn collega's aan mijn manager gesteld hoe het precies zat over mijn toekomst. Mijn manager is daar nogal van geschrokken. Inmiddels hebben we een andere Arbo-arts. En mijn manager heeft me tot nu toe niet weer gevraagd om een afspraak te maken met deze Arbo-arts. Van de plannen over het inschakelen van een outplacement-bureau heb ik niks meer gehoord.
Groetjes,
Edith
-
BlackRose
- ff weer wat posten
- Berichten: 65
- Lid geworden op: wo feb 15, 2006 20:40
- Locatie: Brabant - België
Ik weet niet of het overal zo is, maar bij ons moet er een derde, onafhankelijke arts bijgeroepen worden die dan de uiteindelijke beslissing neemt.johnn schreef:
Overigens vraag ik mij ook af wie er bij een geschil (specialist zegt 'kan niet werken', bds zegt 'kan wel werken') uiteindelijk 'wint' ...m.a.w. naar wie je hebt te luisteren zonder in de problemen te komen.
Oh my God! Wat kunnen ze het een mens toch moeilijk maken
De eerste keer dat ik de bedrijfsarts zag, was na mijn operatie, en die zei enkel: "ah, OK, verzorg u goed!". Dat was het.De rest (omschakeling, datum OP) heb ik allemaal geregeld met mijn diensthoofd. Zo zie je maar dat ze 't kunnen...als ze willen!
For the record: ik werk in de verpleging, dus kwam/kom ik nog in contact met patiënten en familie.
Ik heb daar blijkbaar echt veel geluk in gehad...
Liefs, BlackRose.