Ik ben nieuw hier en heb dus de voorgaande discussies niet gevolgd. Mijn excuses als ik wat plomp kom binnen vallen.
Toen ik na de Christmas party van 15 december terugkwam in mijn hotel zat er nog een late gast met de barkeeper te praten. Ik trok mijn stoute schoentjes aan (eigenlijk had ik die al aan hihi), en ging er gezellig bij zitten om nog een laatste glaasje te drinken. Bert (zo zal ik hem maar noemen) viel geweldig mee, we hebben nog een vol uur zitten praten. Er was maar één punt waar hij moeite mee had: dat ik daar als Lyana zat zonder dat mijn vrouw of kinderen ergens van wisten. Hij vond dat ik niks had om me over te schamen, en dat het jammer was dat ik mijn vrouw en gezin uit een deel van mijn leven buiten sloot.
Maar zoals bij velen van ons is het echt ondenkbaar om daar na vele jaren huwelijk nog mee te beginnen, de schok zou ons leventje tot een puinhoop maken.
Het zou helemaal anders zijn als transgenderisme een sociaal aanvaarde geaardheid was , zoals homosexualiteit dat (bijna) is. Dan zouden transgenders zich kunnen outen, en dan zouden hun partners van meet af aan weten met wie ze in zee gaan. Dan zouden de verhalen van “mijn partner aanvaardt het maar is er niet gelukkig mee” stilaan de wereld uit gaan, en zouden wij gewoon onszelf kunnen zijn. Iets waarop we gewoon recht hebben, net zoals iedereen.
onze partner betrekken?
Moderator: Moderators
onze partner betrekken?
honni soit qui mal y pense
Hallo Lyana, heb met belangstelling jouw verhaal gelezen. Geeft het bij jou geen spanningen-stress dat je een geheim hebt voor je vrouw en kinderen? Ik had het graag eerder willen weten, dat mijn partner een T*is. Begrijp wel de angst ...wat zal zij er van zeggen, maakt het onze relatie stuk etc. Wanneer je er zo onverwachts 'achter' komt dan staat inderdaad je wereld op de kop. Het heeft bij mij ook ff geduurd voordat ik het gegeven T*zijn kon accepteren. Zeker omdat je er zo invalt, in deze wereld. Als ik vanaf het begin had geweten hadden we samen een ontwikkeling kunnen doormaken. Je kunt jezelf nog zo acceptabel vinden, voor je partner is het allemaal nieuw en ws.ook een schrik. Hoelang kun je je dubbelleven verborgen houden vraag ik mij af. Benieuwd wat jij hiervan vindt, groetjes elsa
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Het is mijn maar mijn mening, hoor, maar ik vind dat jouw partner zowieso eerlijkheid verdient; dat er consequenties zijn dat je zoiets jarenlang voor haar heb verzwegen moet je maar accepteren, vind ik. Dat de consequenties zo ernstig kunnen zijn dat je daarmee je huwelijk riskeert -- tja, het jarenlang stilzwijgen heeft ook zijn consequenties voor je huwelijk en je leven en dat kan nog erger zijn. Over jouw kinderen vertellen is weer een ander verhaal maar dat komt pas im frage wanneer jouw vrouw ervan op de hoogte is en achter staat (vanuitgaan dat je dat zou willen)
Lisa
Lisa
If all else fails, buy new shoes
-
kim dietrich
- ForumFan
- Berichten: 349
- Lid geworden op: za aug 13, 2005 20:33
- Locatie: Boven de grote rivieren
Hallo Lyana,
ik vind dat Bert makkelijk praten heeft. En met een goed glas erbij zie je het allemaal niet zo somber in.
Als jij ermee kunt leven zoals het nu is en je vrouw ook, al weet ze dan van niets, waarom dan alles overhoop halen?
Je kunt dan wel een heel principieel standpunt innemen, maar dat lijkt me in dit geval niet juist. Je kunt in dit geval beter pragmatisch te werk gaan. Wat schiet je er mee als je het vertelt en hoeveel kun je er bij inschieten?
Normaal ben ik er wel voor om het meteen te vertellen, maar dat is ook weer omdat dat op de lange duur in je eigen voordeel is.
Groetjes,
Kim D.
ik vind dat Bert makkelijk praten heeft. En met een goed glas erbij zie je het allemaal niet zo somber in.
Als jij ermee kunt leven zoals het nu is en je vrouw ook, al weet ze dan van niets, waarom dan alles overhoop halen?
Je kunt dan wel een heel principieel standpunt innemen, maar dat lijkt me in dit geval niet juist. Je kunt in dit geval beter pragmatisch te werk gaan. Wat schiet je er mee als je het vertelt en hoeveel kun je er bij inschieten?
Normaal ben ik er wel voor om het meteen te vertellen, maar dat is ook weer omdat dat op de lange duur in je eigen voordeel is.
Groetjes,
Kim D.
T's aller landen, verenigt u en trekt ten strijde!
Hallo allemaal,
Op het gevaar af weer banbliksems op mijn hals te halen herhaal ik hier even de essentie van wat ik ook al in het forum "transgenderisme" postte. Waarschijnlijk zijn er ook hier mensen van wie ik iets kan opsteken.
De mensen die zich aan mijn geheimhouderij ergeren gaan ervan uit dat ik (vele jaren geleden) in mijn relatie gestapt ben met het heldere en zekere besef: "ik ben een transgender (met sporadische travestie als één van de uitingen) en ik wil en zal dat altijd en onveranderd blijven".
Dat is helemaal niet zo. Op dat ogenblik was het TG-TV gevoel (laat het mij maar ruwweg zo noemen) bij mij naar de achtergrond verdrongen door de verliefdheid en het verlangen om mijn vrouw gelukkig te maken. Dit gebeurde niet krampachtig, door een bewuste inspanning, maar gewoon spontaan, vanzelf. Ik dacht toen dat mijn TG-TV gevoel een soort puberteits-en adolescentieverschijnsel geweest was, dat vanzelf was overgegaan. Ook op bepaalde latere momenten in mijn leven heb ik ervaren dat de verliefdheid op een "echte"vrouw de behoefte om de vrouwelijkheid in mezelf te koesteren naar de achtergrond verdreef. Ik vond dat altijd "normaler" en beter.Tot mannen voel ik me trouwens sexueel helemaal niet aangetrokken, alleen vind ik het af en toe leuk dat mannen mij als een vrouw (of als iemand van de derde sekse) benaderen , maar dat is iets anders denk ik.
Gedurende mijn ganse huwelijk heb ik eigenlijk gevonden dat mijn TG-TV gevoel niet essentiëel was, dat het maar een sporadisch opflakkerende gril was, een soort van rare hobby die ik best liet overgaan, een fantasietje om af en toe in weg te dromen, zeker niet iets belangrijks om mijn vrouw mee te confronteren.
Het is pas nu, de laatste jaren, dat ik dit gevoel als iets essentiëels, als iets eigen aan mezelf begin te ervaren, en dat ik mij beperkt voel in mijn eigen ontplooiing.
En het verdere verhaal is nogal lang en ingewikkeld. Ik heb echt wel pogingen gedaan om mijn vrouw wat hints te geven. Ik heb ook gepeild hoe zij in het algemeen tegenover TG staat. Duidelijk is alvast dat ze van TV geen hoge pet op heeft. Zij heeft misschien wel wat sporen ontdekt.Ik heb raad gevraagd bij professsionelen, intieme vrienden en vriendinnen. Totnogtoe heeft iedereen mij de rechtstreekse confrontatie afgeraden.
Misschien kunnen jullie mij helpen om mijn vrouw toch nog in mijn geheim in te wijden.
Dat zou ik pas geweldig vinden.
Veel liefs
Lyana
Op het gevaar af weer banbliksems op mijn hals te halen herhaal ik hier even de essentie van wat ik ook al in het forum "transgenderisme" postte. Waarschijnlijk zijn er ook hier mensen van wie ik iets kan opsteken.
De mensen die zich aan mijn geheimhouderij ergeren gaan ervan uit dat ik (vele jaren geleden) in mijn relatie gestapt ben met het heldere en zekere besef: "ik ben een transgender (met sporadische travestie als één van de uitingen) en ik wil en zal dat altijd en onveranderd blijven".
Dat is helemaal niet zo. Op dat ogenblik was het TG-TV gevoel (laat het mij maar ruwweg zo noemen) bij mij naar de achtergrond verdrongen door de verliefdheid en het verlangen om mijn vrouw gelukkig te maken. Dit gebeurde niet krampachtig, door een bewuste inspanning, maar gewoon spontaan, vanzelf. Ik dacht toen dat mijn TG-TV gevoel een soort puberteits-en adolescentieverschijnsel geweest was, dat vanzelf was overgegaan. Ook op bepaalde latere momenten in mijn leven heb ik ervaren dat de verliefdheid op een "echte"vrouw de behoefte om de vrouwelijkheid in mezelf te koesteren naar de achtergrond verdreef. Ik vond dat altijd "normaler" en beter.Tot mannen voel ik me trouwens sexueel helemaal niet aangetrokken, alleen vind ik het af en toe leuk dat mannen mij als een vrouw (of als iemand van de derde sekse) benaderen , maar dat is iets anders denk ik.
Gedurende mijn ganse huwelijk heb ik eigenlijk gevonden dat mijn TG-TV gevoel niet essentiëel was, dat het maar een sporadisch opflakkerende gril was, een soort van rare hobby die ik best liet overgaan, een fantasietje om af en toe in weg te dromen, zeker niet iets belangrijks om mijn vrouw mee te confronteren.
Het is pas nu, de laatste jaren, dat ik dit gevoel als iets essentiëels, als iets eigen aan mezelf begin te ervaren, en dat ik mij beperkt voel in mijn eigen ontplooiing.
En het verdere verhaal is nogal lang en ingewikkeld. Ik heb echt wel pogingen gedaan om mijn vrouw wat hints te geven. Ik heb ook gepeild hoe zij in het algemeen tegenover TG staat. Duidelijk is alvast dat ze van TV geen hoge pet op heeft. Zij heeft misschien wel wat sporen ontdekt.Ik heb raad gevraagd bij professsionelen, intieme vrienden en vriendinnen. Totnogtoe heeft iedereen mij de rechtstreekse confrontatie afgeraden.
Misschien kunnen jullie mij helpen om mijn vrouw toch nog in mijn geheim in te wijden.
Dat zou ik pas geweldig vinden.
Veel liefs
Lyana
honni soit qui mal y pense
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Hoe is het bij mij gegaan? Nou, om daar een volledige beeld van te geven moet ik echt bij het begin beginnen, dus toen ik eerst merkte dat ik travestie-gevoelens had. Ik moet ongeveer een jaar of 11 zijn geweest toen ik voor het eerst bewust werd van een wens om als een meisje eruit te zien. Ik wist niet van het bestaan van travestie, transseksualiteit en zelfs van homoseksualiteit en had dus geen idee waar ik ermee bezig was. Toch wist ik wel dat er iets niet klopte. Zoals vele travestieten, begon ik met het stiekum aantrekken van de kleren van mijn moeder. De drang of noodzaak om eventjes "meisje" te zijn was onweerstaanbaar maar tegelijkertijd schaamde ik voor mijn gevoelens, zonder te begrijpen wat ze waren. Toen ik iets later meer bewust werd van seksualiteit was ik ook bang dat ik homo was, maar kon het ook niet plaatsen omdat ik alleen op meisjes viel.
Rondom 16 jaar heb ik een meisje ontmoet met wie ik al zeker een jaar of 4-5 verkering heb gehad. Wij wisten alles van elkaar -- zij leed van boelemie en ik steunde haar daarin en ze wist van mijn gevoelens en steunde mij; had ik het gewild, had ze mij geholpen met kleding maar ik wilde het niet want het was niet goed dus heeft ze mij nooit zo gezien. Toen ik 19 was, heb ik mij laten behandelen door een psychotherapeut -- achteraf gezien een kwakzalver die dacht mij te "genezen". Door zijn behandeling verdween mijn travestie -- maar ook een deel van mijn karakter; mijn vriendin vond dat ik erg was veranderd, ik was hard geworden en moeilijk te benaderen en zij maakte het uit.
Ik ben toen op de versiertoer gegaan en had de ene meisje na de andere; op een gegeven moment had ik tegelijkertijd verkering met twee meisjes terwijl ik ook nog af en toe met een derde vriendin uitging.
Totdat ik mijn huidige vrouw heb ontmoet. Ik viel voor haar als een baksteen en heb daarna nooit meer naar een andere vrouw gekeken. En ik zei niks over mijn travestie; waarom was dat nodig? Het was weg, verdwenen want ik was "genezen". Waarom zou ik mijn grote liefde riskeren door haar iets te vertellen waarvoor ik mij schaamde, wanneer het toch niet meer toedeed want het was over?
Wij waren inmiddels al een aantal jaren getrouwd. Ik had een goede baan in de automatisering. De automatisering is een zeer onbetrouwbare industrie; op de ene dag gaat het fantastisch en de andere dag gaat het goed mis, en mijn bedrijf ging failliet. Mijn baas vroeg een aantal van ons om mee te werken aan een doorstart van het bedrijf en die risico heb ik toen ook genomen maar ook dat mislukte en gingen wij weer failliet.
Toen brak iets in mij en kwam mijn travestie-gevoelens terug. Ik heb korte tijd ermee geworsteld, geprobeerd ze terug in de fles te krijgen maar het kon niet. Travestie is niet te genezen en onderdrukken is maar een tijdelijke oplossing; vroeger of later moest het terugkomen en dat was het moment.
Omdat ik altijd open en eerlijk ben geweest met mijn vrouw (op dit ene punt na), zodra ik mij realiseerde dat het niet meer zou verdwijnen heb ik het gelijk opgebiecht.
Haar reactie was voorspelbaar: zij voelde zich verraden, zij voelde zich bedrogen. Haar hele wereld was uit elkaar gevallen want de man met wie ze was getrouwd bleek niet de man te zijn die zij had gedacht. Zij was ontzettend boos op mij en kon mij niet vergeven en mijn travestie niet accepteren. Ik moest beloven om het nooit te doen of anders zou ze van mij scheiden, en dat heb ik gedaan. Desondanks bleef ze kwaad op mij; onze relatie was nooit meer hetzelfde want ze kon dat niet vergeven.
Ondanks mijn belofte bleven mijn travestiegevoelens knagen in mij en toen hebben wij de afspraak gemaakt: ik mocht in travestie, maar nooit in haar bijzijn of de kinderen; ik mocht het alleen in huis, nooit op straat of elders. Dit was werkbaar in de beginjaren want de kinderen waren klein en gingen vroeg naar bed en mijn vrouw had veel hobbies en was vaak 's avonds weg. Maar naarmate de kinderen ouder werden, werd het steeds moeilijker om momenten te vinden tot op een gegeven moment er helemaal geen momenten waren. Met als gevolg dat ik steeds meer een opgekropte gevoel had dat zich op onaangenaam wijze manifesteerde: ik was vaak boos op alles, vrouw, kinderen, enz.
Tegelijkertijd ondanks haar instemming, nam mijn vrouw het mij nog steeds kwalijk en als ze dacht of wist dat ik mij had omgekleed was ze dagenlang boos op mij.
Tot op een gegeven moment dat wij allebei er genoeg van hadden; zo konden wij niet verder en er leek maar een uitweg: scheiden. Maar dat wilde ik niet en tot mijn verbazing zij ook niet. Toen hebben wij eigenlijk voor het eerst met elkaar open over onze gevoelens hierover gesproken; zij vertelde mij precies wat haar angsten waren, waar haar boosheid vandaan kwam, en ik vertelde haar hoe ik mij voelde wanneer ik mij omtoverde tot Lisa. Ik vertelde haar wat ik nodig had om te overleven en zij vertelde mij wat ze kon aanvaarden en wat voor haar onaanvaardbaar was. Toen hebben wij afspraken gemaakt om toch een plaats voor Lisa te vinden in onze gezamenlijke leven (een van de eerste dingen dat wij hebben gedaan is ook de naam kiezen). In het begin was het zo dat als de kinderen eindelijk in bed lagen en wij samen thuis waren dat ik mij kon omkleden en dat wij samen naar de TV zouden kijken -- maar omdat de kinderen erg groot waren was het pas vaak na middernacht dat Lisa tevoorschijn kwam en dan nog een paar uurtjes TV kijken om naar bed te gaan. En dan nog de volgende dag vroeg op om te gaan werken!
Mijn vrouw had steun nodig en wilde het niet bij haar vriendinnen of familie zoeken, dus zochten wij samen op het internet naar "partners-van" waar zij terecht kon -- zo ben ik eigenlijk hier gekomen. Zo kwamen wij in contact met anderen en daardoor overwon zij een aantal van haar angsten.
Ook hierdoor vond zij bepaalde dingen makkelijker te aanvaarden; was onze afsprak in het begin dat ik niet naar buiten mocht, was zij degene die mij aanmoedigde om naar een avond voor T*'s te gaan en is zij met mij meegegaan om mij daarbij te steunen. Eerst mochten de kinderen er niks van weten maar later vonden wij allebei dat ze dat moesten weten -- omdat wij onze kinderen hebben opgevoed om altijd open en eerlijk te zijn vond ook zij dat dit horen ze ook te weten (wij hebben het niet over kleine kinderen maar bijna jonge volwassenen).
Misschien het allebelangrijkste voordeel van alles, is dat ik eindelijk de rust in mijzelf heb gevonden dat zolang zoek was en heeft ze een veel beter, veel liever, man dan daarvoor.
Als je haar eerlijk zou vragen zou ze jou vertellen dat ze liever zou hebben dat ik geen travestiet was (als je mij eerlijk zou vragen zou ik ook liever geen travestiet zijn). Maar ondanks dat ze een man heeft met geen haar op zijn benen, met gaten in zijn oren en met meer paar hoge hakken dan zij, dat eens in de zoveel tijd een jurk aantrekt, zou ze niet terug willen gaan naar hoe het was.
Lisa
Rondom 16 jaar heb ik een meisje ontmoet met wie ik al zeker een jaar of 4-5 verkering heb gehad. Wij wisten alles van elkaar -- zij leed van boelemie en ik steunde haar daarin en ze wist van mijn gevoelens en steunde mij; had ik het gewild, had ze mij geholpen met kleding maar ik wilde het niet want het was niet goed dus heeft ze mij nooit zo gezien. Toen ik 19 was, heb ik mij laten behandelen door een psychotherapeut -- achteraf gezien een kwakzalver die dacht mij te "genezen". Door zijn behandeling verdween mijn travestie -- maar ook een deel van mijn karakter; mijn vriendin vond dat ik erg was veranderd, ik was hard geworden en moeilijk te benaderen en zij maakte het uit.
Ik ben toen op de versiertoer gegaan en had de ene meisje na de andere; op een gegeven moment had ik tegelijkertijd verkering met twee meisjes terwijl ik ook nog af en toe met een derde vriendin uitging.
Totdat ik mijn huidige vrouw heb ontmoet. Ik viel voor haar als een baksteen en heb daarna nooit meer naar een andere vrouw gekeken. En ik zei niks over mijn travestie; waarom was dat nodig? Het was weg, verdwenen want ik was "genezen". Waarom zou ik mijn grote liefde riskeren door haar iets te vertellen waarvoor ik mij schaamde, wanneer het toch niet meer toedeed want het was over?
Wij waren inmiddels al een aantal jaren getrouwd. Ik had een goede baan in de automatisering. De automatisering is een zeer onbetrouwbare industrie; op de ene dag gaat het fantastisch en de andere dag gaat het goed mis, en mijn bedrijf ging failliet. Mijn baas vroeg een aantal van ons om mee te werken aan een doorstart van het bedrijf en die risico heb ik toen ook genomen maar ook dat mislukte en gingen wij weer failliet.
Toen brak iets in mij en kwam mijn travestie-gevoelens terug. Ik heb korte tijd ermee geworsteld, geprobeerd ze terug in de fles te krijgen maar het kon niet. Travestie is niet te genezen en onderdrukken is maar een tijdelijke oplossing; vroeger of later moest het terugkomen en dat was het moment.
Omdat ik altijd open en eerlijk ben geweest met mijn vrouw (op dit ene punt na), zodra ik mij realiseerde dat het niet meer zou verdwijnen heb ik het gelijk opgebiecht.
Haar reactie was voorspelbaar: zij voelde zich verraden, zij voelde zich bedrogen. Haar hele wereld was uit elkaar gevallen want de man met wie ze was getrouwd bleek niet de man te zijn die zij had gedacht. Zij was ontzettend boos op mij en kon mij niet vergeven en mijn travestie niet accepteren. Ik moest beloven om het nooit te doen of anders zou ze van mij scheiden, en dat heb ik gedaan. Desondanks bleef ze kwaad op mij; onze relatie was nooit meer hetzelfde want ze kon dat niet vergeven.
Ondanks mijn belofte bleven mijn travestiegevoelens knagen in mij en toen hebben wij de afspraak gemaakt: ik mocht in travestie, maar nooit in haar bijzijn of de kinderen; ik mocht het alleen in huis, nooit op straat of elders. Dit was werkbaar in de beginjaren want de kinderen waren klein en gingen vroeg naar bed en mijn vrouw had veel hobbies en was vaak 's avonds weg. Maar naarmate de kinderen ouder werden, werd het steeds moeilijker om momenten te vinden tot op een gegeven moment er helemaal geen momenten waren. Met als gevolg dat ik steeds meer een opgekropte gevoel had dat zich op onaangenaam wijze manifesteerde: ik was vaak boos op alles, vrouw, kinderen, enz.
Tegelijkertijd ondanks haar instemming, nam mijn vrouw het mij nog steeds kwalijk en als ze dacht of wist dat ik mij had omgekleed was ze dagenlang boos op mij.
Tot op een gegeven moment dat wij allebei er genoeg van hadden; zo konden wij niet verder en er leek maar een uitweg: scheiden. Maar dat wilde ik niet en tot mijn verbazing zij ook niet. Toen hebben wij eigenlijk voor het eerst met elkaar open over onze gevoelens hierover gesproken; zij vertelde mij precies wat haar angsten waren, waar haar boosheid vandaan kwam, en ik vertelde haar hoe ik mij voelde wanneer ik mij omtoverde tot Lisa. Ik vertelde haar wat ik nodig had om te overleven en zij vertelde mij wat ze kon aanvaarden en wat voor haar onaanvaardbaar was. Toen hebben wij afspraken gemaakt om toch een plaats voor Lisa te vinden in onze gezamenlijke leven (een van de eerste dingen dat wij hebben gedaan is ook de naam kiezen). In het begin was het zo dat als de kinderen eindelijk in bed lagen en wij samen thuis waren dat ik mij kon omkleden en dat wij samen naar de TV zouden kijken -- maar omdat de kinderen erg groot waren was het pas vaak na middernacht dat Lisa tevoorschijn kwam en dan nog een paar uurtjes TV kijken om naar bed te gaan. En dan nog de volgende dag vroeg op om te gaan werken!
Mijn vrouw had steun nodig en wilde het niet bij haar vriendinnen of familie zoeken, dus zochten wij samen op het internet naar "partners-van" waar zij terecht kon -- zo ben ik eigenlijk hier gekomen. Zo kwamen wij in contact met anderen en daardoor overwon zij een aantal van haar angsten.
Ook hierdoor vond zij bepaalde dingen makkelijker te aanvaarden; was onze afsprak in het begin dat ik niet naar buiten mocht, was zij degene die mij aanmoedigde om naar een avond voor T*'s te gaan en is zij met mij meegegaan om mij daarbij te steunen. Eerst mochten de kinderen er niks van weten maar later vonden wij allebei dat ze dat moesten weten -- omdat wij onze kinderen hebben opgevoed om altijd open en eerlijk te zijn vond ook zij dat dit horen ze ook te weten (wij hebben het niet over kleine kinderen maar bijna jonge volwassenen).
Misschien het allebelangrijkste voordeel van alles, is dat ik eindelijk de rust in mijzelf heb gevonden dat zolang zoek was en heeft ze een veel beter, veel liever, man dan daarvoor.
Als je haar eerlijk zou vragen zou ze jou vertellen dat ze liever zou hebben dat ik geen travestiet was (als je mij eerlijk zou vragen zou ik ook liever geen travestiet zijn). Maar ondanks dat ze een man heeft met geen haar op zijn benen, met gaten in zijn oren en met meer paar hoge hakken dan zij, dat eens in de zoveel tijd een jurk aantrekt, zou ze niet terug willen gaan naar hoe het was.
Lisa
If all else fails, buy new shoes
Goh, wat een strijd moet dat geweest zijn tussen jullie. Petje af voor de manier hoe jullie het hebben opgelost. Zo zie je maar weer dat communicatie toch een belangrijk middel is en blijft in relaties.
Een bloemetje is hier wel op zijn plaats!
Een bloemetje is hier wel op zijn plaats!
De wereld maakt plaats voor diegene die weet waarheen hij gaat.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi Lisa,
Ook mijn respect, petje af.
Overigens denk ik ook dat er vast ook goede redenen kunnen zijn om het je partner niet te vertellen. En daarom wil ik (in z'n algemeenheid) graag pleiten voor een minder felle toon in de beantwoording van berichten: als mensen het gevoel hebben dat ze banbliksems aantrekken dan doen we als forum toch iets niet goed.
Groetjes,
Frederique
Ook mijn respect, petje af.
Overigens denk ik ook dat er vast ook goede redenen kunnen zijn om het je partner niet te vertellen. En daarom wil ik (in z'n algemeenheid) graag pleiten voor een minder felle toon in de beantwoording van berichten: als mensen het gevoel hebben dat ze banbliksems aantrekken dan doen we als forum toch iets niet goed.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Naar mijn mening is het fundament van een goede relatie gebaseerd op wederzijds respect, vertrouwen, openheid en begrip. Wanneer een van die ingredienten ontbreekt wordt het fundament broos en breekbaar en dus niet sterk genoeg om zoiets als een leven samen met iemand erop te bouwen. Er zou misschien best wel gegronde redenen zijn om zoiets aan je partner niet te vertellen, maar de consequentie is altijd dat het ten koste gaat van het bouwen aan een goede relatie.
Lisa
Lisa
If all else fails, buy new shoes
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
lyana, wat ik raar vind is dat je zegt dat je al wat "hints" aan je vrouw gegeven hebt.Als het echt de vrouw van je leven is dan zou ze toch al uw vrouwelijke kant moeten opgemerkt hebben?
Ik kan het alleen vanuit mezelf bekijken maar mensen die met me praten hebben het direct door omdat mijn vrouwelijke kant altijd boven komt.
Ook in een relatie moet alles bespeekbaar zijn omdat je met je vrouw "een eenheid" vormt , ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen....
Als ze je anders zijn niet zou aanvaarden , dan kan je je afvragen of ze wel echt van je houdt , echte liefde is onvoorwaardelijk...
Stel je voor dat mijn vrouw zou zeggen : " ik wil niet dat je vrouwelijke persoonlijkheid toont..." ja hallo! dat is wel wie ik ben.. , ze zou net zo goed kunnen zeggen " ik wil niet dat je laat zien dat je bruine ogen hebt"
voor mij is dat alle 2 even absurd...
"
transgender zijn is geen "verkleedpartij " of "toneelvoorstellinkje" hé , het is wie jij bent ...mensen die daar niet mee omkunnen hebben een probleem...jij niet! Jij bent gewoon jezelf. hou dat dan ook niet verborgen..het is immers niets om je over te schamen. en ja , je gaat tegenwerking krijgen & sommige mensen gaan je scheef bekijken..
maar op dat moment ben je mss voor de 1é keer jezelf...,
en wat je niet dood maakt je sterker niet?;-)
met dit alles wou ik gewoon FF zeggen : leef geen leugen, daar is het leven veel te mooi voor
groetjes,
Xena
Ik kan het alleen vanuit mezelf bekijken maar mensen die met me praten hebben het direct door omdat mijn vrouwelijke kant altijd boven komt.
Ook in een relatie moet alles bespeekbaar zijn omdat je met je vrouw "een eenheid" vormt , ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen....
Als ze je anders zijn niet zou aanvaarden , dan kan je je afvragen of ze wel echt van je houdt , echte liefde is onvoorwaardelijk...
Stel je voor dat mijn vrouw zou zeggen : " ik wil niet dat je vrouwelijke persoonlijkheid toont..." ja hallo! dat is wel wie ik ben.. , ze zou net zo goed kunnen zeggen " ik wil niet dat je laat zien dat je bruine ogen hebt"
voor mij is dat alle 2 even absurd...
"
transgender zijn is geen "verkleedpartij " of "toneelvoorstellinkje" hé , het is wie jij bent ...mensen die daar niet mee omkunnen hebben een probleem...jij niet! Jij bent gewoon jezelf. hou dat dan ook niet verborgen..het is immers niets om je over te schamen. en ja , je gaat tegenwerking krijgen & sommige mensen gaan je scheef bekijken..
maar op dat moment ben je mss voor de 1é keer jezelf...,
en wat je niet dood maakt je sterker niet?;-)
met dit alles wou ik gewoon FF zeggen : leef geen leugen, daar is het leven veel te mooi voor
groetjes,
Xena
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Er is een paar in mijn omgeving dat minstens eens per week een stevige, urenlange ruzie maakt. Ze schreeuwen daarbij de longen uit hun lijf, er komen krachten vrij waarvan ik niet wist dat een mens zulke krachten had. Het is niet aan mij om te bepalen waar die ruzies over gaan, het is ook niet aan mij om te bepalen of de relatie van dat paar wel/niet goed is en hoe die ruzies in die relatie passen. 't Is wel heel anders dan ik mij een goede relatie voorstel...Lisa met een S schreef:Naar mijn mening is het fundament van een goede relatie gebaseerd op wederzijds respect, vertrouwen, openheid en begrip. Wanneer een van die ingredienten ontbreekt wordt het fundament broos en breekbaar en dus niet sterk genoeg om zoiets als een leven samen met iemand erop te bouwen.
Kortom: er zijn meer mogelijkheden dan wat in jouw situatie (en een in mijn ogen ideale situatie) geldt. Daarom denk ik ook dat algemene adviezen voor zoiets niet te geven zijn - 't is aan de persoon zelf om te bepalen wat hij/zij aankan en ook aan hem/haar om te bepalen wat in zijn situatie wel/niet de beste aanpak (en het maximaal haalbare) is.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
kim dietrich
- ForumFan
- Berichten: 349
- Lid geworden op: za aug 13, 2005 20:33
- Locatie: Boven de grote rivieren
Lisa,
bedankt voor je openhartige en uitgebreide 'verhaal'. Het laat goed zien dat het leven van een T en de partner daarvan niet altijd over rozen gaat.
Ik denk dat de basis voor jullie relatie toch de wederzijdse liefde was. Het klinkt misschien wat afgezaagd. Maar toen het er op aankwam, wilde jij niet weg en zij ook niet. Er was de nodige onderlinge aantrekkingskracht.
Wat ik ook heel typerend vind in jullie relatie, is dat je vrouw toen ze steun nodig had, in feite bij jou kwam en dat jullie daarna pas samen verder gingen zoeken. Dat zegt heel veel, denk ik over jullie verstandhouding.
En als je die liefde levend wil houden, moet je in ieder geval die ander ook met respect behandelen, denk ik, net zoals je zegt, maar ik ben er niet zeker van of dat altijd genoeg is.
Zelf volg ik een simpele strategie die tot nu toe (al heel lang dus) verbluffend goed werkt: ik probeer te zorgen dat mijn vrouw/vriendin van me houdt. Zo lang ze dat doet, loopt ze niet weg. Zo lang mijn vrouw dan hetzelfde doet, is er geen probleem En omdat ze van me houdt, is ze in beginsel ook bereid zich op dit punt zo nodig wat in te spannen.
En het idee van die tuin kan ik dus beamen. Je relatie moet je voortdurend onderhouden en bijhouden. Je kunt eigenlijk niet stoppen met het onderhoud want dan gaat het snel mis.
Maar in het geval van Lyana is het ook simpel. Als zijn vrouw wegloopt zodra hij het verteld heeft, en hij wil haar niet kwijt...
Als hij denkt dat ze boos is, maar niet wegloopt, kan hij het vermoedelijk wel vertellen, want die boosheid kost veel te veel energie en trekt vermoedelijk wel weer weg.
Maar ja. Ik ken ook het geval van iemand die zo nodig moest vertellen dat hij homo was. Dat was dus het einde van de relatie, terwijl ze het misschien niet zo goed konden vinden, maar ook weer niet zo slecht. En in ieder geval was het voor de kleine kinderen dan toch wel een klap waarvan je je kunt afvragen of die wel echt nodig was.
In ieder geval is er geen enkele reden om altijd alles te vertellen aan je partner, vind ik. Begrijp me goed, ik vertel vrijwel alles, maar dat is meer gemakzucht. Bepaalde strategische informatie hoef je niet te vertellen. Dat hoort bij het spel. Daar moet ze zelf maar achter komen. Vergelijk het met een leeuw in de dierentuin. Als je die steeds op een bordje zijn vlees geeft, wordt het beest ook lui, sloom en dom. Het is veel leuker als je dat verstopt.
En Xena: je hebt genoeg mannen waarbij die vrouwelijke kant of niet zo duidelijk is of goed gecamoufleerd is. En de ene vrouw heeft het al lang door voordat je het vertelt en de andere pikt de hints niet op. Vrouwen verschillen onderling nogal net zo als mannen. Het beste is inderdaad die kant duidelijk te etaleren, dat voorkomt een hoop problemen.
Groetjes,
Kim D.
bedankt voor je openhartige en uitgebreide 'verhaal'. Het laat goed zien dat het leven van een T en de partner daarvan niet altijd over rozen gaat.
Ik denk dat de basis voor jullie relatie toch de wederzijdse liefde was. Het klinkt misschien wat afgezaagd. Maar toen het er op aankwam, wilde jij niet weg en zij ook niet. Er was de nodige onderlinge aantrekkingskracht.
Wat ik ook heel typerend vind in jullie relatie, is dat je vrouw toen ze steun nodig had, in feite bij jou kwam en dat jullie daarna pas samen verder gingen zoeken. Dat zegt heel veel, denk ik over jullie verstandhouding.
En als je die liefde levend wil houden, moet je in ieder geval die ander ook met respect behandelen, denk ik, net zoals je zegt, maar ik ben er niet zeker van of dat altijd genoeg is.
Zelf volg ik een simpele strategie die tot nu toe (al heel lang dus) verbluffend goed werkt: ik probeer te zorgen dat mijn vrouw/vriendin van me houdt. Zo lang ze dat doet, loopt ze niet weg. Zo lang mijn vrouw dan hetzelfde doet, is er geen probleem En omdat ze van me houdt, is ze in beginsel ook bereid zich op dit punt zo nodig wat in te spannen.
En het idee van die tuin kan ik dus beamen. Je relatie moet je voortdurend onderhouden en bijhouden. Je kunt eigenlijk niet stoppen met het onderhoud want dan gaat het snel mis.
Maar in het geval van Lyana is het ook simpel. Als zijn vrouw wegloopt zodra hij het verteld heeft, en hij wil haar niet kwijt...
Als hij denkt dat ze boos is, maar niet wegloopt, kan hij het vermoedelijk wel vertellen, want die boosheid kost veel te veel energie en trekt vermoedelijk wel weer weg.
Maar ja. Ik ken ook het geval van iemand die zo nodig moest vertellen dat hij homo was. Dat was dus het einde van de relatie, terwijl ze het misschien niet zo goed konden vinden, maar ook weer niet zo slecht. En in ieder geval was het voor de kleine kinderen dan toch wel een klap waarvan je je kunt afvragen of die wel echt nodig was.
In ieder geval is er geen enkele reden om altijd alles te vertellen aan je partner, vind ik. Begrijp me goed, ik vertel vrijwel alles, maar dat is meer gemakzucht. Bepaalde strategische informatie hoef je niet te vertellen. Dat hoort bij het spel. Daar moet ze zelf maar achter komen. Vergelijk het met een leeuw in de dierentuin. Als je die steeds op een bordje zijn vlees geeft, wordt het beest ook lui, sloom en dom. Het is veel leuker als je dat verstopt.
En Xena: je hebt genoeg mannen waarbij die vrouwelijke kant of niet zo duidelijk is of goed gecamoufleerd is. En de ene vrouw heeft het al lang door voordat je het vertelt en de andere pikt de hints niet op. Vrouwen verschillen onderling nogal net zo als mannen. Het beste is inderdaad die kant duidelijk te etaleren, dat voorkomt een hoop problemen.
Groetjes,
Kim D.
T's aller landen, verenigt u en trekt ten strijde!
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Nee, het was niet nodig. Hij had zich de rest van zijn leven zijn bed moeten delen met een vrouw voor wie hij geen seksuele aantrekking meer voelde (want je zegt hij is homo, niet bi-). Hij had ook zijn eigen gevoelens moeten onderdrukken en nooit op zoek gaan naar een partner met wie hij de liefde kon delen en door de liefdesdaad tot uiting brengen. Of hij deed dat wel en daardoor zijn vrouw bedroog. En wat over zijn partner? Door het geheim te houden, en bij haar te blijven, heeft hij haar de kans ontnomen om op zoek te gaan naar iemand die zich volledig aan haar kon overgeven!kim dietrich schreef:Maar ja. Ik ken ook het geval van iemand die zo nodig moest vertellen dat hij homo was. Dat was dus het einde van de relatie, terwijl ze het misschien niet zo goed konden vinden, maar ook weer niet zo slecht. En in ieder geval was het voor de kleine kinderen dan toch wel een klap waarvan je je kunt afvragen of die wel echt nodig was.
Wanneer je zoiets essentieels als homoseksualiteit of transgenderisme verborgen houdt van je partner, dan bedrieg je haar; dan maak je het onmogelijk voor wederzidse begrip in het relatie te ontstaan. Zoiets geheimhouden van je partner getuigt van gebrek aan vertrouwen in je relatie. Maar boven alles is het oneerlijk tegenover haar, want JIJ maakt een keus om je relatie onder valse voorwendsels voort te zetten maar ontneemt haar haar vrije keus om op basis van de juiste informatie te besluiten of ze ook de relatie voort wilt zetten. En dat zegt alles over jouw gebrek aan respect voor je partner. Je relatie houdt misschien stand maar kan onmogelijk worden bestempeld als een goede relatie.
Maar ja, als je het geheim voor je partner wilt houden, ga je gang. Wie weet hou je het een levenslang vol. Maar wanneer je door de stress van het verborgen houden op 55-leeftijd geveld wordt door een hart- of herseninfarct en ze je damesonderbroekje en geverfde teennagels ontdekken in de ambulance op weg naar het ziekenhuis, wanneer jouw verdrietige vrouw, op zoek naar kleren om je in te begraven je geheime doos vol met je dameskleding ontdekt, moet je niet raar staan kijken als ze dan op jouw graf spuugt en je vervloekt voor al de jaren dat je haar voor gek hebt gehouden. Maar je hebt er zelf geen last meer van, want jij bent dood. Zij is degene die achterblijft met al deze nieuwe gevoelens die ze nu alleen en zonder jou moet verwerken. Wat zegt dat nou over jouw liefde voor haar?
Als dat je insteek is, naar mijn bescheiden mening, verdien je geen relatie.
Lisa
PS Kim: ik weet dat je het niet kwaad bedoelde, maar het is gebruikelijk in het forum om "haar" en "zij" te gebruiken wanneer je schrijft over mensen met een vrouwennaam
If all else fails, buy new shoes