Als man, maar op dameslaarzen naar het werk

[Josette]

Hallo lieverds,

Algemeen bekend: Ook als man draag ik dameslaarzen. Grote uitzondering is echter het werk als technisch bij Arcadis, een groot ingenieursbureau. Voor het werk heb ik platte saaie herenschoenen

De drang is echter erg sterk om in mannenkleren, maar op dameslaarzen te verschijnen. De drang is zodanig dat ik op mijn laarzen de deur uitga, en snel tussen station en kantoorgebouw mijn damesschoenen uittrek en mijn lelijke herenschoenen aantrek. Dag in, dag uit.

Nooit deed ik een coming-out, en mijn coach ontraadt mij om op hakken bij Arcadis te komen. Uiteraard blijft de interesse in mijn hoofd, ook als ik vrouwelijke collega's op de mooiste laarzen zie binnenkomen denk ik "dat wil ik ook". Ik hou het echter angstvallig geheim met geen andere reden dan mijn contract. Zou mijn contract ook als ik op dameslaarzen kom behouden blijven, dan zou ik morgen zo op dameslaarzen komen, en voor de rest van mijn carriere.

Pikant detail: een mannelijke mede-Arcadiaan heeft zich in December omgekleed tot Chazia Mourali bij een presentatie van zijn afdeling, compleet met rok en pumps.

Ik ben er niet over uit. Ik vraag jullie mijn mening. Voorlopig is mijn policy: dameslaarzen mag buiten het kantoor, zelfs op 50 cm afstand, binnen het kantoor niet.

[miss_kimberly1962]

Hallo Josette,
ik zou gaan voor dameslaarzen met platte hak.
groeten
Kimberly

[kim dietrich]

Hallo Josette,

het laatste alternatief is dus weggevallen in de vraag. Ik ken het probleem. Daar gaat je poll. Maar we kunnen tenminste wel reageren.

Mijn advies en stem zijn: niet doen. Je moet blij zijn met je baan en die moet je proberen te houden en je moet proberen die zo goed mogelijk te doen. Dat ben je als het ware verschuldigd aan je werkgever en aan jezelf want het is uiteindelijk ook in je eigen belang. Als het dus nuttig was voor je werk zou ik zeggen: OK. Maar dat is het niet.

Het probleem is dat zo iets afwijkt en de aandacht trekt. Je stelt jezelf daardoor buiten de groep. Mensen vinden dat wat vreemd en vinden jou daardoor in de praktijk ook wat vreemd.

Een volgend probleem is dat je in status om laag gaat doordat je afwijkt. Het resultaat is b.v. dat men ook je technische oordeel eerder in twijfel gaat trekken. Een ander resultaat is dat men minder gemakkelijk iets voor je doet of gemakkelijker met opzet niet doet wat je vraagt. Een ander resultaat is dat men al snel geneigd zal zijn je contract niet te verlengen.

Als je contacten hebt met klanten (ook al is het maar soms) kan het natuurlijk helemaal verkeerd vallen. Stel je voor dat je IBM een dure machine probeert te verkopen. Dan probeer je toch ook zo serieus en betrouwbaar mogelijk over te komen en dus netjes en wat conservatief gekleed te gaan en dus in keurig mannenpak.

Vergelijk het met een soldaat in Afghanistan. Het is daar een gevaarlijke boel. Je wilt graag levend terugkomen. Hoe doe je dat? Wel, je kleedt je dus aan de ene kant zo normaal mogelijk (in hun ogen) en aan de andere kant probeer je er zo imponerend en gevaarlijk mogelijk uit te zien. Je laat je baard staan, want anders ben je geen echte kerel, maar een mietje in hun ogen en een typische Westerling. Je hangt je vol wapens, etc.

En dat is ook precies de manier waarop normale mensen zich kleden. Ze proberen zich zo te kleden dat ze voor andere mensen er zo serieus en indrukwekkend en aangepast mogelijk uitzien.

Jij doet iets totaal anders als je op deze weg doorgaat. Jij kleedt je om jezelf zo prettig mogelijk te voelen. Dat is namelijk wat travestieten wat je uiteindelijk bent en ik ook, doen. Maar andere mensen kunnen dat ook niet. Ook de directeur kan dat meestal niet of doet dat niet. Ook mooie vrouwen kleden zich niet om daar zelf een kick van te krijgen maar om bij andere mensen optimaal over te komen. Denk je dat mijn vrouw naar haar werk kan gaan in de kleren waarin ze zich echt lekker voelt? Kom nou! En dat is ook precies wat jij moet doen, maar dan als man. En of je dat zelf nu leuk of niet leuk vindt, doet helemaal niet ter zake. Het is je werk, honey! Werk hoeft niet leuk te zijn en veel werk is niet leuk, maar dat geeft niet, want het is je broodwinning en daar gaat het om.

Je moet bedenk welke dingen echt belangrijk zijn in het leven. En dat is dus niet steeds in travestie kunnen lopen want daar kom je er niet mee. Maar werk is dus 1 van de dingen waar je niet zonder kunt. Even wakker worden, dame.

Groetjes,

Kim D.

[Frederique_]

Hoi Josette,

Ik vind het verhaal van Kim wel heel duidelijk één kant van de zaak benaderen. Ze kan gelijk hebben, maar dat hoeft niet.

Ik kan mijzelf niet vaak genoeg herhalen: de enige die weet wat haalbaar is, ben jij. Niet Kim, niet miss Kimberly, niet ik. Als je in alle rust je opties weegt zul je weten wat je bij je huidige werkgever wel-of-niet kunt (en mag). En zul je ook weten of dat voor jou wel (of niet) voldoende is. Als het voor jou niet voldoende is, kun je ook nog (in laarzen met al-dan-niet een platte hak) ergens anders solliciteren waar de eisen qua uiterlijk misschien wat minder hoog zijn. En misschien kan dat niet binnen jouw bedrijfstak en zijn die kleren voor jou toch zo belangrijk dat je bereid bent om om te scholen tot ander werk - waar de kledingvoorschriften allemaal veel minder belangrijk zijn?

Natuurlijk, Kim heeft gelijk, werk is verschrikkelijk belangrijk. Maar toch mag je werk je gevoelens nooit zo in de weg zitten dat je je in een keurslijf gedwongen voelt. Doet het dat wel, zoek dan naar alternatieven, want je houdt in dat geval je werk nooit vol (bijv. door burn-out, of overspannenheid, of irritaties over collega's, of het gevoel dat je werk je "leeggezuigt", of ...). Bedenk goed dat jij (en niemand anders) aan het stuur van je eigen leven staat!

Groetjes,

Frederique

[Jaimee]

Nou, ik ben het niet met Kim Dietrich eens hoor. Tuurlijk kan je op de meeste werkplekken niet dragen wat je wilt, maar dit is iets wat ZO belangrijk is voor Josette en echt een deel van haar identiteit is dat het niet zomaar weggewuifd kan worden met de woorden; "Ach, je kan op je werk nu eenmaal niet aantrekken waar je je lekker in voelt."

Ik denk dat het wel een compromis zal worden als ik de situatie een beetje kan inschatten. Je draagt een pak neem ik aan op je werk? Nou dan kunnen laarzen sowieso niet over de broek heen gedragen worden dus je ziet alleen het onderste gedeelte. Als dat onderste gedeelte een laars is met een hak van 15cm zal dat zeker opvallen en voor sommigen dan ook op een negatieve manier.
Als jij een laars uitkiest die je wel mooi vindt (het zal waarschijnlijk niet je lievelingslaars zijn.) maar niet echt misstaat bij een mannenpak. (Dus eentje met een platte hak en een wat meer degelijke vorm) dan zal dat de meeste mensen waarschijnlijk niet eens opvallen.

Ik zou hierin wel open blijven met je coach; neem anders in een gesprek een aantal van die laarzen mee; trek ze aan en laat zien dat het helemaal niet misstaat onder een pak.
Als hij of zij je dan toch nog afraadt om ze te dragen zou het voor MIJ tijd zijn voor een andere baan.
Maar misschien zal hij of zij inzien dat het helemaal geen probleem is en kun je dus gewoon wel op je laarzen naar je huidige baan.

Heel veel succes Josette!!

xxx

[Robinhood]

Ik heb me nog nooit aangepast aan, een niet meer dan een wergever.
Het is mijn leven waarin de wergever een rol speelt,er zijn altijd genoeg wergevers in mijn leven geweest om altijd aan het werk te zijn,VOOR MIJZELF.
Ik had bij elke werkgever lang haar en een extreme kleding vorm,het is altijd geaccepteerd geweest,omdat ik mijn wergever zelf uitkoos!!!!
Werk hoort daarbij toch wel leuk te zijn,wanneer het werk niet klopt in je leven dan kan je gestrest worden en ziek geraken,pas dan gaan mensen dat werk zoeken wat bij ze past.

Herenlaarzen met hoge hak,dames laarzen met hoge en lage hak,legerkisten,hoge oficieren laarzen,dames sportschoenen,ik heb altijd exstreem schoeisel gedragen,......nog nooit heefd iets of iemand mij tegen gehouden.It,s my life.

[isabel]

Hoi Josette,

Alleen jijzelf weet wat het belangrijkste is. Het is zo dat wat jij nodig hebt kan betekenen dat je beperkt wordt in je functioneren op beroepsmatig gebied. Dat wil echter NIET zeggen dat het niet de beste persoonlijke weg voor je is!

-x-
isa

[xena]

hey,

Ik ga niet zeggen doe zus of doe zo, in plaats daarvan zal ik zeggen hoe ik mezelf ben op het werk:

Ik werk op Opel Antwerpen als bediende maar dan wel op "de werkvloer" dus gewoon de hele dag tss de hetero mannen.
Ik kom dagelijks met make-up en handtas op het werk en nogal vrouwelijk gekleed zal ik maar zeggen.
Mijn collega's hebben mij aanvaard zoals ik ben, zeggen wel ct " haar" als ze het over mij hebben of "poppemie" ( Antwerps he ).
Maar dat vind ik juist leuk... als ze me vragen is het nu"guy of gay "? zeg ik meestal : 't is juffrouw
Wat ze wel niet doen is me niet enstig qua werk nemen , daar heb ik nog nooit wat van gemerkt. Als ik iets zeg wat met het werk te maken heeft nemen ze me ernstig.

Ik ben blij dat ik mzelf kan zijn ook op mijn werk ,want daar zit ik toch z'n 9h per dag...

groetjes,

Xena

[Yil]

Hoi Josette,
Of je met laarzen naar je werk kan gaan of niet dat ligt helemaal om de omstandigheden.
Stel je werkt in de bouw en er is wegens veiligheid voorschriften dat je bepaalde schoenen moet dragen met stalen neuzen.
Ja, dan is het onmogelijk om op je werk met laarsjes aan te komen.
Gelukkig werk ik niet in een bedrijf met zulk soort voorschriften.
En is het niet van belang dat ik er representief uit zie omdat ik niet met klanten werk.
Mijn status word ook niet minder als ik dames laarzen draag, als ik mijn werk maar goed doe.
Er werd eerst wel iets gezegd en er zal vast wel geroddeld worden..
Wat dan nog?
Ik vind het leuk en dat is het belangrijkste.
Heb ook niet super vrouwelijke laarzen aan naar mijn werk maar het zijn wel dames laarzen met een behoorlijke brede hak..
en ik vind ze lekker lopen…
Groetjes,
Derya

[racine]

Hoi Josette,

Het probleem is heel herkenbaar. Mijn ervaring is, als iemand extreem uitblinkt in zijn of haar werk het wel kan. Uiteindelijk wordt je afgerekend op je werk. Als je onmisbaar bent en erg goed dan kun je je meer permiteren dan de gemiddelde grijze muis die moeite heeft zich te handdhaven in een groep.
Jaren geleden heb ik op PZ een vrouw meegemaakt die hoofd Pz was en er werkelijk bij liep als ma Flodder. Ook op de landelijke vergaderingen waarbij ook de financiers bijzaten. Men keek altijd op van haar verschijning maar na een paar minuten maakte het niemand meer uit omdat ze een enorm goede visie had op haar werkgebied. Ze kwam ook altijd iets te laat en als zij er was begon de vergadering. Je hebt nu eenmaal werkelijke leiders en papieren leiders.
Ik weet niet hoe dat bij jouw zit, maar in het geval van een contract zou ik het mezelf niet onnodig moeilijk maken.

Greetz,
Racine

[Wendy B]

Als het zo erg is dat je onderweg van schoenen wisselt dan denk ik dat je er toch wat mee moet gaan doen.

Misschien een ideetje: Je laat wat foto's zien van vakantie of een leuk uitje of zo, waar je met je dameslaarzen op staat.
Dan zien ze het, en vragen ze er misschien naar. En dan kun je over die 'hobby' vertellen.

[Bea-Smit.]

Lieve Josette,

ik sluit mij bij Kim Dietrich aan. Zelf heb ik jaren met Arcadis gewerkt vanuit Assen en Schoonebeek en ik kan je garanderen dat als jij met opdrachtgevers van Arcadis te maken krijgt jij het moeilijk krijgt als je dan laat blijken dat je iets vrouwelijks draagt. Dus laarzen met enige hak is dan uit den boze. In die wereld zijn het nog steeds de zogenaamde Macho's die er de dienst uit maken. Als jij daar wilt blijven werken zal je met de matcho's mee moeten doen. Helaas het is nu eenmaal zo. Ik zelf heb het er ook wel eens moeilijk mee gehad.

Wil je toch meer als vrouw naar buiten toe dan moet je iets zoeken in de IT wereld. Veel succes daarmee dan Groetjes Bea.

[kim dietrich]

Nou, ik ben in ieder geval duidelijk geweest ook al is dan niet iedereen het met me eens. En Bea denkt er wel ongeveer net zo over als ik, dus alleen sta ik ook al niet meer. In ieder geval gaat het weer eens ergens over en dat is al heel wat.

Natuurlijk hangt het ook af van de situatie. Als je gemakkelijk een leuke andere baan kunt krijgen, is er geen probleem, lijkt me. En op sommige werkplekken weet je: dat kan hier vermoedelijk wel. (Hoewel je je daar behoorlijk in kunt vergissen -- eigen ervaring.) Maar uit het gegeven dat Josette hier een posting deed en er kennelijk behoorlijk mee zit, leid ik af, dat het op haar werk niet echt automatisch goed zal vallen, integendeel.

Dan moet je dus kiezen: vind ik het dragen van die laarzen zo belangrijk dat ik mijn baan daarvoor eventueel wil offeren.

Tja..., mij lijkt dat geen moeilijke keuze.

Wat ik interessant vind is, is dat een heel aantal mensen hier het ook geen moeilijke keuze vinden, maar dan precies het andere kiezen. Ik vind dat nu moeilijk voorstelbaar, maar vroeger koos ik ook dat andere. Ik zei: 'Ach, dat moet toch kunnen. Vermoedelijk lukt het wel. Het zal wel meevallen. Ik sta toch in mijn recht. Etc.'

Zal ik nog wat verklappen? Ik heb het dus gedaan. Ik dacht: als het ergens kan, is het toch hier. En ik heb dus niet het meest extreme schoeisel gekozen, dat begrijp je wel.

Groetjes,

Kim D.

[kim dietrich]

Uiteindelijk wordt je afgerekend op je werk.

Klein misverstand. Als je zou worden afgerekend op je werk is er voor T's geen vuiltje aan de lucht. Maar op de meeste plekken word je niet afgerekend op wat je precies doet, maar hoe je collega's je zien. Er zijn zelfs genoeg gevallen van bovengemiddeld goed presterende mensen die daardoor juist problemen kregen.

Kim D.

[Frederique_]

Klein misverstand. Als je zou worden afgerekend op je werk is er voor T's geen vuiltje aan de lucht. Maar op de meeste plekken word je niet afgerekend op wat je precies doet, maar hoe je collega's je zien.

Ik denk dat je niet afgerekend wordt op wat je doet of hoe je collega's je (uiterlijk) zien, maar op wie je bent en hoe je zelf in je vel zit. Ik weet dat er (meerdere) collega's zijn die mijn langere haar vreselijk vinden. Toch accepteren ze mij. Ik heb er ook wel vertrouwen in dat ze me, als ik over een paar maand echt over ga, blijven accepteren.

Als je zelf het gevoel hebt dat iets kan en je merkt dat je rustig genoeg bent om die stap te zetten, dan denk ik dat er geen enkele reden is om dat niet te doen. Ik denk dat je dan namelijk ook de rust zult vinden om, als 't onverhoopt eens anders loopt dan je van te voren dacht, een goede oplossing daarvoor te vinden.

In mijn geval ben ik eerst (meer dan anderhalf jaar) bezig geweest om met mijn coach mijn oude pijn, oud verdriet te verwerken voordat ik de stap gezet heb om mij op mijn werk te outen. Ik heb daardoor de rust gevonden om mijzelf verder te ontdekken. Van die vertraging heb ik nooit spijt gehad, ik denk dat het een van de succesfactoren in mijn outingsverhaal is.

Groetjes,

Frederique