Frederique_ schreef:Toch even relativeren: op de bijeenkomst van de werkgroep transseksualiteit van Humanitas in mei 2006 heeft dokter De Ronde (VU) ons verteld dat hormonen vrij gemakkelijk voorgeschreven werden - en dat er medisch gezien vrijwel geen ziektes zijn waar die hormonen negatief mee samenwerken. Ook op langere termijn hoef je geen verhoogd risico op andere bijwerkingen te verwachten.
Het bijzondere van dit verhaal is, dat het UMCG namelijk veel terughoudender is wat het hormoongebruik betreft. Zo werd mij dringend verzocht om te stoppen met roken. Het gebruik van drank moest minimaal blijven. Zo af en toe een biertje of een wijntje is niet erg, maar dagelijks drinken is mij verboden. Ook werd mij verzocht om regelmatig te leven en ik moest voor voldoende lichaamsbeweging zorgen. Waar het UMCG nogal bang voor is, is trombose (longembolie). Ook zal je bloeddruk gaan stijgen en je hartslag toenemen tijdens de hormonale behandeling.
In het begin van de hormonale behandeling begon ik toch bijwerkingen te krijgen. Ik was 's nachts heel onrustig en kon niet slapen. Ik had een duidelijk verhoogde hartslag en ik had pijnlijke steken in m'n lichaam. Mijn huisarts heeft uiteindelijk het gebruik van koffie en alcoholische dranken aan mij verboden. Sindsdien ging het beter.
Laatst sprak ik met iemand die onder behandeling is bij de VU. Zij hoefde niet te stoppen met roken en zij drinkt ook nog steeds. Schijnbaar gaat de VU gemakkelijker om met het hormoongebruik dan het UMCG.
Sandra 01 schreef: Heb niets tegen "onder begeleiding" maar heb zeker geen zin in "psygo"-gedoe.
En dat "onder begeleiding"... daar hoort mijns inziens ook een psych bij.
Had nooit door waar het hele gedoe om draaide toen ik naar de jeugd psychiater moest van me moeder, maar sinds kort begin ik te begrijpen waarom mijn moeder mij er heen bracht. Het was toen voor mij te ingewikkeld en omdat ik het allemaal niet begreep en zelf geen vragen stelde vond ik psychologen maar nare mensen. Communicatie is voor mij toch een belangrijk levens aspect geworden en mijn negitieve kijk op psychologie is de afgelopen jaren sterk veranderd naar positief (bedankt Dr. Phil).
Tsja, tsja, tsja. Drie, vier weken geleden zou ik ook heel hard roepen dat het volgens mij ook best zonder spieg zou kunnen, but the times they are a-changing(jamer dat er geen muzieknootjes tussen de smilies ziten)
Het begon met de cogiatti- test. Daarmee kwam ik toch op een punt van: Ja, maar als............
Dus toen heb ik elke link die ik kon vinden op dit forum maar eens aangeklikt, en daar weer de links in de links in de links van. Heel veel nagedacht over wat ik las. Letterlijk uren voor de spiegel gestaan. De conclusie die ik getrokken heb komt eigenlijk hierop neer:
"IK ga niet veranderen, de wereld gaat veranderen. Die is net te groot voor mijn smalle schoudertjes, geloof ik, dus ik kan maar beter alle hulp organiseren die ik nodig heb".
Maar dat is mijn wereld die gaat veranderen. Ik heb al besloten dat mijn allereerste stap moet zijn: De psycholoog. Ik heb gelukkig of helaas genoeg mensen om me heen vol-ko-men kapot zien gaan op verschillende manieren 'omdat het allemaal wel kon zo, gewoon, want, ach ja, er zijn er toch wel meer die het doen. Toch?'
Ik denk dat 'een beetje ander uiterlijk' niet werkt. De dame met de baard? De meneer met de borsten?. Als ik met niemand iets te maken had kon ik dat best. Misschien kan ik er nog werk mee vinden in een cirkus. Maar verder? Prostituee misschien?
Ik geloof dat Confusius gezegd heeft: "Elke lange reis begint met één stap". Dat kun je ook omdraaien: "Eén klein stapje is het begin van een lange reis".
Het verschil tussen een reiziger en een zwerver is: Het (hebben van) een doel.
Ik heb inmiddels een doel gekozen: Tevreden zijn met mijzelf. Als dat gaat lukken met in de kast blijven zitten met een jurkje aan ben ik helemaal blij.
Als het nodig blijkt te zijn dat ik mijn lijf moet laten ontharen, opnieuw leren praten en bewegen, alle knoken in- en aan mijn gezicht te laten breken, schaven, raspen en op een andere plek terugzetten, siliconenimplataten in mijn kont en mijn borsten. Beneden alles weg laten snijden en binnenstebuiten terug laten naaien. Bijna altijd met zalfjes en dilators in de weer, anders klapt het dicht, gaat het pijn doen -voortdurend heel veel pijn doen.
Stoppen met roken, drinken, geen koffie meer. Serieus gaan sporten. Oppassen met wat je eet: Niet teveel vlees, geen zoetigheid, minder zout, want je weet maar nooit.
Hormonen slikken en blijven slikken totdat je een beroerte krijgt.........
Ik verzin dit niet. Dit is de andere kant van de roze wolk. Het zijn allemaal kleine stapjes en van het ene stapje komt het andere. Het duurt jaren om het helemaal goed te doen. Neem je die tijd niet, dan raak je je baan kwijt, willen je familie en je vrienden niks meer met je te maken hebben. Overal waar je komt word je nagestaard en uitgelachen. Allerlei mensen gaan ongevraagd aan je lijf zitten friemelen, of ze willen je in elkaar slaan. Je ramen worden met poep ingesmeerd. Men pist in de brievenbus en drie weken nadat je verhuisd bent begint het opnieuw.
Maar als dat nodig is om een volkomen mens te worden, doe ik het gewoon. Geen twijfel mogelijk.
Voor alles wil ik wel weten of dat inderdaad nodig is en ik twijfel enorm.
Vandaar mijn besluit: Eérst een psycholoog.
Aan de andere kant: indien je al tien jaar lang zeven op zeven dagen als vrouw leeft en iedereen accepteert dat. Ze kunnen zich zelf niet eens meer voorstellen dat je ooit een man was... Ja, dan ben je wel gek als je nog langer blijft aanprutsen met prothesen enzo. In die situatie heeft een psieg ook totaal geen nut. Misschien af en toe een heel klein beetje, tijdens de stemmingswisselingen -als je daar al last van krijgt- door het hormoongebruik.
... Zoek een goeie: Iemand die je als een vriend kunt beschouwen en vertrouwen. Iemand bij wie goeie raad niet meteen voelt als commentaar of kritiek. Eentje die niet alles beter weet. Er bestaan er best veel zo.
xxx
Carla
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
Carla 2tone schreef:Ik denk dat 'een beetje ander uiterlijk' niet werkt. De dame met de baard? De meneer met de borsten?. Als ik met niemand iets te maken had kon ik dat best. Misschien kan ik er nog werk mee vinden in een cirkus. Maar verder? Prostituee misschien?
Ik geloof dat Confusius gezegd heeft: "Elke lange reis begint met één stap". Dat kun je ook omdraaien: "Eén klein stapje is het begin van een lange reis".
Het verschil tussen een reiziger en een zwerver is: Het (hebben van) een doel.
Ik heb inmiddels een doel gekozen: Tevreden zijn met mijzelf. Als dat gaat lukken met in de kast blijven zitten met een jurkje aan ben ik helemaal blij.
Praat hier ook eens over met je psych. Het heeft niet zo veel gescheeld of ik had het gedaan - zonder make-up, met borsten en vrouwenkleren naar het werk. Dat ik het uiteindelijk niet gedaan heb komt vooral door mijn wens om van het vrouwentoilet gebruik te maken - dat werd buiten het werk in die outfit gewoon niet geaccepteerd. Was dat buiten mijn werk wel geaccepteerd dan was ik ook in die vorm op het werk overgegaan.
Verder is het een kwestie van durven. Van je gevoelens en emoties in balans hebben op het moment dat je de deur uitstapt. Van, zoals je zelf ook schrijft, vooral kleine stapjes maken. En hoe je er dan uitziet als je de deur uit stapt... als je angst niet te groot is maakt dat eigenlijk niet uit. Want dan kun je er tegen als iemand eens een rare opmerking maakt. Als jij je lekker voelt bij "de dame met de baard" en je gevoel zegt dat je daar klaar voor bent en je bent bereid om de consequenties te nemen uit je gedrag, dan is er geen enkele reden om niet de deur uit te stappen. Naar eigen ervaring is je eigen angst een grotere speler in dit verhaal dan de mening of het gedrag van een ander. Voor een ander is een op-en-top-transseksueel (100% passabel) net zo vreemd en net zo moeilijk te accepteren als de vrouw-met-baard.
Verder is het een illusie dat er ook maar één transseksueel/transgender is die van gister op vandaag 100% passabel geworden is: alleen al de logopedie om je stem vrouwelijker te krijgen kost weken/maanden. Ook in die zin is de keuze om je door een psych te laten helpen om met zo'n halve m/v-situatie om te gaan helemaal niet verkeerd.
Mijn persoonlijke aversie zit meer tegen de "beoordelende psych" binnen een geslachtsaanpassende behandeling dan in de "coachende psych" die je helpt. In mijn geval zullen dat 2 verschillende mensen zijn.
Frederique_ schreef:Mijn persoonlijke aversie zit meer tegen de "beoordelende psych" binnen een geslachtsaanpassende behandeling dan in de "coachende psych" die je helpt. In mijn geval zullen dat 2 verschillende mensen zijn.
Je kunt helemaal geen adversie tegen iemand hebben, die je nog niet us hebt bezocht
Frederique: Ik wil je toch even aanraden om eens op zoek te gaan naar drs. Bram Bakker:
Ik heb hem dingen horen zeggen die heel dicht bij een aantal van jouw uitspraken liggen, en hij ís note bene zelf psycholoog. Aan de ene kant kun je dat opvatten als een bevestiging van wat jij zegt, aan de andere kant toont het aan dat niet elke zielknijper hetzelfde is.
Mara laat hier heel duidelijk zien dat iedere mens zijn/haar eigen manier van aanpak heeft. Een psieg is geen robot, het zijn allemaal mensen, met elk hun eigen karakter. Niet elk karakter klikt met om het even welk ander karakter, dat bedoel ik met: Zoeken naar iemand die je als een vriend kunt beschouwen; Zoeken, dus.
Je verknoeit niet alleen je eigen tijd, maar ook die van de dokter als je hem of haar niet serieus neemt of kán nemen. En heb je gewoon niks te melden, is het toch prima om gewoon es lekker samen thee te leuten, lekker een keertje geen gezeur aan't hoofd, heerlijk die rust.
Dat gun je iedereen toch wel eens?
.........................,
Carla
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
Ik word al in het ziekenhuis behandeld voor de diabetes en heb echt nog nooit meegemaakt dat ik waar-dan-ook (internist, voetdeskundige, oogarts, diabetesverpleegkundige) geweest ben dat ze je niet een bepaalde richting in zitten te sturen: zij zullen wel even bepalen wat jij nu wel/niet gaat doen. En daar heb ik dus dermate de bultjes van dat ik een gesprek waar ik het nut niet van inzie dus afkeur. En "rust" ervaar ik in geen van die gesprekken. Zeker ook als bij een genderbehandeling het resultaat van die gesprekken gaat zijn dat die psycholoog (ZONDER mij als patient) samen met vriendjes en vriendinnetjes mij gaat stoplichten. Ik moet dus input leveren voor een gesprek waar OVER MIJ, en niet MET MIJ besloten wordt over de rest van MIJN behandeling. Rust? Vast niet. Vast heel veel onrust over hoe mijn woorden elders uitgelegd zullen gaan worden.
Ik deel jouw ervaringen met- en walging van het geduw en getrek aan je door mensen die 'het allemaal beter weten'. Van die mensen die voor je beslissen en niet met je meedenken. Ik ben eerlijk gezegd mezelf aan het aanleren om daar toch wat anders mee om te gaan, omdat ik er op een gegeven moment achter kwam dat juist mijn houding van: "Je hebt wel een diploma, maar weet je er ook echt iets van?" onnodig kwaad bloed zette, zo dreef ik er een hoop mensen juist toe dat ze over me heen walsten.
Als je teveel de indruk wekt dat je het allemaal toch allemaal beter weet, laat men het je uiteindelijk lekker zelf uitzoeken.
Men handelt echt niet uit kwaadwillendheid. Iemand wordt geen arts om zieke mensen te pesten, maar om ze te gaan genezen, toch?
Ik heb begrepen dat jij in de automatisering werkt. Hoe reageer jij wanneer iemand die af en toe iets leest op internet en eens in de zoveel tijd 'computer totaal' koopt jou op hoge toon uit gaat leggen hoe je je werk moet doen? Zelfs al zou die amateur gelijk hebben, je pikt het niet van hem vanwege de toon die hij aanslaat. Met een dergelijke vraag ben ik maar eens voor de spiegel gaan staan. Toch in stilte maar aan een hoop mensen mijn excuses aangeboden....
Natuurlijk zijn computers niet met patienten te vergelijken, dat is ook niet te essentie. Het gaat erom hoe de vakman (m/v) door zijn klant behandeld wordt.
Ondertussen ben ik toch benieuwd of Sandra al wat wijzer is geworden.
Carla
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
Ik heb je verhaal ( Za Aug 12, 2006 0:21) met veel belangstelling gelezen Carla. Mijn terughoudendheid met het bezoeken van een (gespecialiseerde) psycholoog zit hem vooral in de angst wat dat teweeg kan brengen. Ik vergelijk het met een ravijn dat ik op mijn kronkelige pad ben tegengekomen. Zolang ik geen neigingen heb om in dat ravijn te springen zal ik geen hulpmiddelen zoeken om aan de overkant te komen.
Leuk detail: ik werk tegenwoordig als meewerkend voorman bij een groep beheerders, maar heb ooit als programmeur gewerkt, waarbij een gebruiker ooit eens tegen mij zei dat waar ik een week voor nodig had dat hij dat wel even in een middag in elkaar zette. Ik zei toen: "nou, dan doe je dat toch?". Hij was "not amused"
Serieus: ik heb er mee leren omgaan. Wel is het zo (en dat is het grote verschil met de procedure zoals die nu bij de VU geldt) dat binnen ons bedrijf de gebruiker koning is. En dus adviseer ik regelmatig negatief, maar houd er zowel in de toon van mijn betoog als in mijn adviezen wel altijd rekening mee dat de gebruiker toch kiest wat mij niet goed voor het bedrijf lijkt. Als mijn gebruiker daar anders over denkt - tja, 't wordt zijn systeem. Als dat af-en-toe niet werkt kost het mij af-en-toe een slapeloze nacht omdat ik vanuit de stand-by opgeroepen kan worden, maar mijn gebruiker heeft een groter probleem omdat zijn systeem dan enkele uren helemaal niet werkt. En dus krijgt hij vervolgens de gevolgen van z'n eigen beslissing wel weer terug te zien doordat -bijvoorbeeld- tientallen medewerkers een paar uur lang niet weten wat ze moeten doen.
En precies daar zit het verschil met de VU-procedure waarbij de VU-behandelaar veel meer macht heeft dan ik t.o.v. mijn gebruikers. Want bij de VU krijg ik te maken met de gevolgen van hun beslissing over mijn leven. Bij de VU zit ik niet eens bij het overleg waar over mijn behandeling besloten wordt. Er zit ook niet iemand namens mij bij dat overleg. Da's schijnbaar ook niet nodig - men kan schijnbaar prima zonder mij beslissen wat het beste voor mij is. Voor een verschijnsel waarbij MIJN gevoel niet overeenkomt met MIJN lichaam vind ik dat veel te ver gaan: het zou net zo iets zijn als dat ik als beheerder wel na overleg, maar verder zonder inspraak van mijn gebruikers zou besluiten welk softwarepakket voor hen het beste zou zijn. Het zou niet in mij opkomen om dat zo te regelen .
Irene schreef:Ik vergelijk het met een ravijn dat ik op mijn kronkelige pad ben tegengekomen. Zolang ik geen neigingen heb om in dat ravijn te springen zal ik geen hulpmiddelen zoeken om aan de overkant te komen.
Irene
Mijn ervaring met ravijnen en neigingen om te springen is nu eenmaal, dat wanneer je je van de neiging om te springen bewust wordt in feite al heel erg laat bent om dan pas om hulp te roepen. In feite te laat.
Grootste voordeel om al op een moment dat 'alles nog rustig' is alvast naar geestelijke bijstand te zoeken is eigenlijk dat de hulpverlener in kwestie je hele achtergrond al kent, en niet op het moment dat de nood aan de vrouw is eerst nog eens moet gaan uitzoeken om wie het eigenlijk gaat.
Ik zeg wel eens: "Ik weet niet of ik viool kan spelen, want ik heb het nog nooit geprobeerd".
Dus waarom zou ik niet gewoon a.s. zaterdag 'de Doelen' afhuren, dan nodig ik jullie allemaal uit om te komen luisteren naar mijn eerste recital....
( Ik schat de kans dat ik vreselijk op m'n bek ga toch minstens 90%. )
Een vioolconcert en een geslachtsverandering zijn voor mij precies hetzelfde: Ik heb het geen van beiden ooit eerder gedaan, dus vooralsnog is het allebei even moeilijk.........
Maar mischien ben ik wel een natuurtalent. Dan is het toch alleen maar prachtig als de vioollerares elke les weer met tranen van ontroering in haar ogen naar me zit te luisteren ?
Ik was als klein meisje al zoooo goed in dagdromen......
Get it?
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
Als het je vooral gaat om de fysieke features (borstjes, heupen) en je wil zo'n beetje buiten 'de begeleiding om' aan de gang, kun je het m.i.z. het beste zoeken in de phyto-oestrogenen. Zover ik weet komen die voor in zilverkaars en (vrouwelijke) hop.
Zilverkaars is makkelijk te krijgen in de vorm van natuurlijke medicijnen tegen overgangsverschijnselen, zoals bijvoorbeeld Famosan tabletten van dokter A. Vogel. Hop, in de vorm van korrels (pellets) vind je vrijwel alleen op internet bij postorderbedrijven die benodigdheden voor thuis bier te brouwen verkopen. Misschien is het in België, wegens de rijkere bierkultuur, gemakkelijker te vinden.
Volgens A. Vogel heeft zilverkaars helemaal geen bijwerkingen of risico's, maar op een aantal andere websites wordt heel erg gewaarschuwd dat het erg gevaarlijk zou zijn, met name in de V.S. vreest men dat het kankerverwekkend zou zijn.
Een postorderbedrijf wat een vergelijkbaar product verkoopt tegen opvliegers, vermeldt dat hun product geen effect heeft bij vrouwen waarvan de eierstokken en baarmoeder verwijderd zijn.
Van hop moet je ook geen wonderen verwachten, vrees ik. Ik las op een webstek waar de plant beschreven wordt dat er bij sommige mannen die de hopbellen oogsten borstvorming ontstaat door de phyto-oestrogenen.
Verder wordt hoegenaamd nergens iets gezegd over de stof LUPULINE die in hop voorkomt. Bij een on-line growshop wordt hop aangeboden als een theesoort, dus je wordt er blijkbaar stoned van, maar hoe en wat....?
Blijkbaar hebben de natuurprodukten dus een bepaalde 'vrouwelijke basis' nodig om aan te slaan, en het is lang niet duidelijk wat de risico's en bijwerkingen zijn.
Ik vind persoonlijk een hele elegante manier om een vrouwelijker voorkomen te krijgen: werken aan mijn beweging, taalgebruik, gelaatsuitdrukking en dergelijke.
Ga jezelf eens filmen bij allerlei bezigheden. Als je geen camera bezit maar wel een computer, kun je er gewoon een goedkope webcam voor aanschaffen (Die van mij heet 'spyc@m' -hoe toepasselijk). Vergelijk de beelden van jezelf met álle vrouwen die je tegenkomt. Ga iets doen met dans of yoga om je spieren en gewrichten te leren kennen. Leg de boeken van Kristien Hemmerechts naast Hugo Claus en ontdek de verschillen in de mannelijke en de vrouwelijke manier om over weet-ik-wat te vertellen......
Het zijn zomaar suggesties, maar het is een fantastische ervaring als je op zeker moment voelt dat je beweegt 'als de vrouw die je bent'.
Succes alvast,
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
--> 
.