ik ben altijd 'anders' geweest en nog steeds, ik weet ook wel op een goede manier vanwege de reakties van anderen, voor mijzelf ben ik minder lief ik vind mezelf wel monsterlijk als ik eerlijk ben, mn lichaam zie of het levendige commentaar lees, het verdriet heeft nu wel een plek maar ik weet wel dat ik nooit een normaal meisje ben geweest of vrouw zal worden. Op het allerdiepste niveau weet ik dat het goed is dat is het stomme een soort oergevoel van harmonie in alles er gaat zoveel mis in de levens van mensen, het is de uitdaging er iets van te maken
ik weet niet hoe ver terug het gaat in ieder geval pre puberaal dat ik het vriendinnetje wilde zijn van mn beste vriendje, of bij het overbuurmeisje thuis met barbies spelen, goh wat een cliches, doorspoelen maar, op sexueel gebied geen ervaringen in de pubertijd ik heb dat opgevangen door 'stiekem' travestie te doen en afspraakjes te maken met mannen als meisje en gelukkig snel ervan af te zien! (ik was toen 14) ik heb nooit ook maar enige behoefte gehad iets te doen met mijn geslacht, ik dacht ooit eens dat te kunnen 'trainen' maar dat werd een fiasko ik droeg ook wel eens makeup naar school ofzo maar ik denk dat dat niet opviel, voor de meest mensen was ik wel anders maar op een prettige creatieve manier denk ik ik ben wel mishandeld maar bij elkaar misschien maar 9 keer waarbij slechts 4 littekens nog steeds, en wat minder gehoor aan een kant maar ach oh ja en altijd door mannen natuurlijk, voetballers, militairen, corpsballen en kickboxers even weer wat feministisch tegenwicht, gek he die mannenhaat? en ook angst om op te vallen of reden te geven tot een aanval van neanderthalers.
ikzelf was/ben doodongelukkig. Ik ken de juppen homo scene wel redelijk goed en voel me er net zo n vreemde eend als in de 'normale' scene
en vooral veel humor die ik heel kwetsend vind, in de hetero scene doen ze dat meer achter je rug denk ik? of misschien wel niet miscchien bestaan die groepen helemaal niet tenzij je het op gaat zoeken zoals die lui die in het bos op een trommel slaan, ik zie het verschil niet zo
verder heb ik serieuze pogingen gedaan mezelf te castreren/vervrouwelijken met illegale hormonen
en natuurlijk the edge opzoeken
later depressie gehad, anorexia, vele psychiaters diagnose gender dysforie, , antidepressiva, etc ondanks al mijn moeites andere oorzaken te vinden leidde het steeds naar gender bleh, zelfs mn depressie werd maar als mild gezien..hoe vaak en hoe veel moet je hetzelfde probeem aangaan voor je er wat aan doet? kom maar weer met een nieuwe theorie, internalisering is nu in zwang, ik gebruikte ook sublimering
vele jaren besteed aan transcendentale meditatie, mediumschap, sterrenwichelarij, noem maar op
ok niet) wel de leukste tijd van mn leven dat pak ik zeker weer op, in alternatieve kringen denkt men toch minder dogmatisch,
besloten niet meer verdoofd te leven en gevochten voor normaliteit, academische studie, vriendin, baan, en huis ook niet
vriendin werkte dus geen 5 minuten zou een leugen zijn ik wilde haar leven niet kapot maken ik zie wel de oneerlijkheid ervan in zeker als je jezelf kent, je identiteit voorbij de persona, voorbij de rollen die uitwisselbaar zijn ben je meer man of vrouw binnenin een identiteit
zij zei zelf ook al: Ik was een expiriment voor jou, zo was het ook eigenlijk, ik geloof niet in dat je niet weet of je man of vrouw bent, wel dat het heel moeilijk en moeizaam kan zijn daarachter te komen op zielsniveau, of je weet het al vanaf je geboorte zoals op het geboortekaartje staat is okee voor jou
als dat niet zo is....nou
Door
--> 
Daar voelde ik toch wel sterk bij dat zij iets zochten, wat ik niet kon bieden.... 
