Partners, hoe lang duurde de acceptatie bij jullie ?

[eljuar]

Hallo allemaal,

Ik ben de vriendin van Petratv1975, dat dat gelijk duidelijk is.

3 jaar geleden zijn we samen gaan wonen, en al vrij snel kwam ik erachter dat hij travestiet ( is er ook een andere benaming voor ? ) is.

Ik vond het heel moeilijk en we hebben het er eigenlijk nooit meer over gehad. Nu sinds een maand of 2 wel, omdat hij te kennen gaf zich weer te willen verkleden, en gek van mijn kleren is .

Ik heb gezegd dat ik dat prima vind, maar ik het nog niet wil zien ofzo.
Nu is hij pas naar een t&t avond geweest. Helemaal goed.

Op dit moment is hij boven als Petra. Hij -zij- is nu bezig met de was. Prima, we hadden afgesproken dat dat mocht, en dat ik het niet hoef te zien.

Maar nu zit ik hier , en voel ik me een beetje verward\schuldig.
kan ik hem wel zo boven alleen laten zitten ? Maar mijn eigen gevoel dan ?

Wie wil mij vertellen hoe het acceptatie proces bij jullie ging ? En hoe lang duurde het bij jou ? Hoe voel je je als je partner "vrouw" is ? enz. enz.

Liefs
Eljuar

[Irene]

Ik kan geen antwoord op je vragen geven, maar ik wil nog wel even zeggen dat je je niet schuldig moet voelen als je tijd nodig hebt om aan de situatie te wennen. Hoe lang dat duurt bepaal je helemaal zelf!

Irene

[mireille]

Ik weet niet hoe je het moet doen, das voor iedereen verschillend maar het lijkt me heel erg fijn als jullie niet meer het gevoel te hebben dat het allemaal stiekem moet. dat werkt ontspannender, zowel voor je vriend als jezelf.

Denk ik...

[Elsa]

Hallo eljuar, het accepteren is een proces. Uit wat jij schrijft begrijp ik dat je hem de ruimte wil geven. De gevoelens van verward zijn en je schuldig voelen herken ik wel van de begin periode. Er staat geen tijd voor acceptatie, wat helpt om elkaar te begrijpen is praten erover. Ook aangeven wat je ( nu) niet aan kan, hem als haar zien b.v. Niets forceren hierin. De eerste jaren wilde ik hem ook niet als 'haar' zien, dat is wel veranderd intussen. Jij wist vanaf het begin van jullie relatie hiervan, veel partners komen onverwachts achter dit dubbel leven en dat is de acceptatie een stuk moeilijker. Er komen dan gevoelens van je bedrogen voelen bij, het stiekeme, je vertouwen is dan weg. Er is een partnergroep speciaal voor partners van T*waarin je veel herkenning zult vinden, je bent welkom daar.
groetjes elsa

[chipara]

Beste,

roxy en ik hadden nog niet echt een relatie toen hij me vertelde dat hij er van hield om t-girl te zijn... Eerlijk gezegd, ik sloeg in paniek, had ontzettend veel vragen en viel eigenlijk net voor dat pure mannelijke. Het heeft een tijdje geduurd, ik had tijd nodig, en begon met roxy's kleerkast te bekijken... Dat was op een namiddag, en het werd eigenlijk vrij gezellig en relaxed... ik liet roxy af en toe iets passen, en de spanning viel een beetje weg... Eigenlijk heeft roxy me veel uitleg gegeven, en ook het vertrouwen dat er naast travestie ook nog de gewone persoon aanwezig was waar ik voor viel... Ondertussen zijn we 3 jaar verder, en eigenlijk zou ik roxy niet meer kunnen missen. We beleven het op een speelse manier, en we hebben ook genoeg "gewone" momenten. Deze middag zijn we nog gaan shoppen, automatisch kijk ik mee voor roxy, en als ik iets pas, dan voelt het ook lekker dat ik een geïnteresseerde partner meeheb... Wij hebben elk onze eigen smaak, en soms delen we gewoon spulletjes, juweeltjes... Roxy is er absoluut niet elke dag, en als we naar een event gaan dan wil ik ook wel dat roxy zich lekker voelt, en op en top.
Het is even wennen, maar met een beetje gezonde spirit kan je echt wel veel leuke momenten beleven samen!

Elke persoon is anders, maar ik heb naast mijn partner, ook nog af en toe een boezemvriendin erbij!

Liefs,
chipara

[Elsa]

Inderdaad chipara, elk persoon is anders. Dat merk ik ook bij de partner groep, denk dat 90% er moeite mee heeft wanneer men onverwachts te weten komt dat je partner aan travestie doet. Het is best wel fijn te lezen dat er ook partners zijn die het als meerwaarde ervaren, wanneer ze weten dat hun partner ook vrouwelijke kanten heeft. Maar ik denk dat dit een uitzondering is. Het heeft gewoon tijd nodig, dit gaat bij elk mens toch anders.
groetjes elsa

[chipara]

Elsa,

dat het zowieso moeite kost voor veel partners, dat is ergens ook logisch...
Wanneer je al jaren een relatie hebt en plots ontdekt dat je partner graag vrouwelijk rondloopt, dat komt een beetje aan als het achterhouden van iets... Als vrouw zijnde had ik ook een heleboel vragen rond roxy, ik wou ook weten of er meer achter zat dan kledij dragen, zo ben ik ook eerlijk geweest dat ik echt nood heb aan het mannelijke, ik bedoel, veel praten en de vragen stellen die je bezighouden... Daarover praten is ook iets dat je beide moet leren... in het begin heb ik ook gereageerd op een manier dat roxy in een schelpje kroop, er is die angst niet aanvaard te worden, er zijn de gevoelens die je voor elkaar hebt, en als partner is er ook de tijd die je nodig hebt om te "groeien". Ik vind het wel heel belangrijk dat je heel goed weet wat er achter zit... sommige mensen voelen zich niet lekker in hun mannelijk lichaam en willen transformeren, andere zien het als een uitlaatklep, alleen de persoon in kwestie kan je daarin duidelijkheid geven... en als partner hangt het ook van jezelf af hoe je er mee omgaat. Ik heb geprobeerd om make-up aan te brengen, voorzichtig af te tasten wat roxy er van vond, etc... het is een "creatie", en wanneer wij zo buitengaan dan maak ik ook telkens een fotoshoot. Die momenten zijn langzaam tot de onze gegroeid, stap voor stap, heel voorzichtig, met vallen en opstaan... onze relatie is meer dan roxy, maar ik vind het belangrijk om gewoon jezelf te mogen zijn in een relatie, en daarom heb ik geprobeerd om de persoon waar ik van hou, zichzelf te laten zijn en ik ben er blij om ook.
Ik hoop dat er mensen zijn die iets aan mijn schrijfsels hebben, daarom doe ik het ook.

Liefs,
chipara

[Irene]

Chipara schreef:

Ik hoop dat er mensen zijn die iets aan mijn schrijfsels hebben, daarom doe ik het ook.

Blijven doen

Irene

[hippiemeisje]

euh, bij mij duurde het een uur... maar misschien ben ik wel de uitzondering...

hij koos ervoor me er niet mee te confronteren, maar ik vroeg er zelf achter, hij moest vooral wennen aan het idee dat zijn liefje van zijn travestie-gebeuren wist. het was iets dat daarvoor enkel bij zichzelf bleef (zijn moeder wist het wel), aan niemand liet zien en dan kwam ik er achter vragen...

ik vond het leuk, sexy, spannend en ik had een partner: soms een man, soms een vrouw, ik vond het wel fijn....

Ondertussen heb ik een relatie met een vrouw, tot mijn vriendenkring behoort ook een oudere travestiet... hij zei dat elke travestiet zich zo'n meisje als mij wel zou willen, ik moet blijkbaar wel een uitzondering zijn... al heeft hij er zelf ook wel ooit zo ééntje gehad... die had zelfs geen uur nodig om het te laten bezinken... lol

[ikke]

Ik had ook geen moeite met accepteren. Ik was vooral erg nieuwsgierig, had honderden vragen (ook een reden om hier eens rond te neuzen), maar heb ook een partner die weinig meer naar buiten gaat in vrouwenkleding en voor wie het geen sexueel iets is.
Wellicht dat dat het makkelijker maakt?
Ik heb grappend weleens gezegd dat als ik echt man zou kunnen zijn, ik dat best zou willen ervaren. Mijn partner weet niet wat hij zou kiezen, man of vrouw, als dat mogelijk zou zijn. Maar nu, dat ombouwen etc. dat is in ieder geval geen optie voor hem.

Ik vind vrouwen ook mooi en opwindend, dus wie weet maakt dat het ook makkelijker.
Ik zit rustig naast mijn partner op de bank, of in de keuken als hij vrouwenkleding draagt. Prima toch? Hij draagt andere kleding, een andere, zachtere kant, van zijn karakter komt meer boven, ik moet eerlijk zeggen: ik ben blij dat hij zijn meer vrouwelijke kant laat zien!


Ik denk dat accepteren veel te maken heeft met je eigen overtuigingen, maar zeker ook met de manier waarop je erachter komt dat je vriend T is, liegen en bedriegen is zeker geen goede basis, voor welke relatie dan ook! Beter eerlijk zijn tegen elkaar. En ja, ook vertellen in een fase dat je elkaar leert kennen, zeg de eerste 9 maanden in een relatie. Je beeld van elkaar is dan minder vastomlijnd dan wanneer je al jaren samen bent. Ik kan me goed voorstellen dat je je bedrogen voelt als je partner na jaren ineens wel iets verteld en ondertussen elke week vrouwenkleding heeft aangehad. Sommige dingen hebben zoveel impact, zou ik niet geheim houden. Het is zo'n essentieel onderdeel van wie je bent, mannen/T's, ik zou het vertellen. Rustig voor gaan zitten, vragen beantwoorden, het laten bezinken bij de ander. Haar grenzen ook respecteren. Het is niet niets om te horen dat je man nog een andere kant heeft.

In mijn geval werkt het prima uit, het is een achterdeur naar zijn meer kwetsbare kant en ik ben dankbaar dat hij me voldoende vertrouwt om zich te laten zien. ik meen dat echt, vind het een geschenk.

[hippiemeisje]

@ Ikke:

Ik had net hetzelfde... Soms vroeg ik me af of het kwam omdat ik in het zogenaamde vakje van bisekuseel wordt gestoken. Ik weet nog dat ik Glenn destijds zei: "eigenlijk heb ik chance, ik heb een man én een vrouw en ik bedrieg niemand."

Wij waren ongeveer een jaar samen toen ik erachter kwam, maar hij wilde het me al veel eerder vertellen, maar hij schaamde zich er eigenlijk voor. Dat ik het accepeteerde en het zelfs spannend vond, heeft er toe bijgedragen dat hij het zelf ook meer kon aanvaarden en dan ben ik blij dat ik daar mee voor heb kunnen zorgen... Hij had periodes dat hij er helemaal mee wilde stoppen en dan smeet die alles weg om dan na enkele weken terug in het geheim dingen beginnen te kopen. Na een tijdje ging ik in de vuilbak zijn vrouwenspellekes maar terug halen, want ja... Eigenlijk had hij het er moeilijker mee als ik en eigenlijk vond ik dat wel erg..., héél erg zelfs...

groetjes

[mireille]

das best wel heel erg lief eigenlijk

[kitty71]

Hallo Eljuar,

Bij mij was er geen sprake van een acceptatie-proces, ik heb er helemaal geen moeite mee gehad. Het scheelt waarschijnlijk dat ik uit een grote stad kom en niet snel ergens van opkijk.

Voor mij geeft het absoluut een meerwaarde aan de relatie. Janine had zich voorgenomen ermee te stoppen als ze een relatie kreeg, maar toen bleek dat ik er voor open stond, was ze daar heel gelukkig mee. Het is een deel van haar en het heeft onze relatie alleen maar nog hechter gemaakt dat we dit samen kunnen delen en er samen van kunnen genieten

Wat ik jou wil aanraden is om vooral de tijd te nemen. Doe geen dingen waar je zelf (nog) niet achter staat. Dat werkt alleen maar averechts. En voel je ook vooral niet schuldig. Het is heel belangrijk om met elkaar te blijven praten en doe het rustig aan.
Ondanks dat ik er vanaf het begin totaal geen moeite mee had, had ik toch wel veel vragen van praktische aard en Janine heeft die voor zover mogelijk allemaal beantwoord. Petra kan jou daarin ook tegemoet komen en je de zekerheid geven die je nu misschien kwijt bent.
Ik hoop dat jullie een weg vinden en wens jullie heel veel geluk.

Liefs,
Anita

Hallo allemaal,

Ik ben de vriendin van Petratv1975, dat dat gelijk duidelijk is.

3 jaar geleden zijn we samen gaan wonen, en al vrij snel kwam ik erachter dat hij travestiet ( is er ook een andere benaming voor ? ) is.

Ik vond het heel moeilijk en we hebben het er eigenlijk nooit meer over gehad. Nu sinds een maand of 2 wel, omdat hij te kennen gaf zich weer te willen verkleden, en gek van mijn kleren is .

Ik heb gezegd dat ik dat prima vind, maar ik het nog niet wil zien ofzo.
Nu is hij pas naar een t&t avond geweest. Helemaal goed.

Op dit moment is hij boven als Petra. Hij -zij- is nu bezig met de was. Prima, we hadden afgesproken dat dat mocht, en dat ik het niet hoef te zien.

Maar nu zit ik hier , en voel ik me een beetje verward\schuldig.
kan ik hem wel zo boven alleen laten zitten ? Maar mijn eigen gevoel dan ?

Wie wil mij vertellen hoe het acceptatie proces bij jullie ging ? En hoe lang duurde het bij jou ? Hoe voel je je als je partner "vrouw" is ? enz. enz.

Liefs
Eljuar

[marinth]

Hallo allemaal,

Ik ben de vriendin van Petratv1975, dat dat gelijk duidelijk is.

3 jaar geleden zijn we samen gaan wonen, en al vrij snel kwam ik erachter dat hij travestiet ( is er ook een andere benaming voor ? ) is.

Ik vond het heel moeilijk en we hebben het er eigenlijk nooit meer over gehad. Nu sinds een maand of 2 wel, omdat hij te kennen gaf zich weer te willen verkleden, en gek van mijn kleren is .

Ik heb gezegd dat ik dat prima vind, maar ik het nog niet wil zien ofzo.
Nu is hij pas naar een t&t avond geweest. Helemaal goed.

Op dit moment is hij boven als Petra. Hij -zij- is nu bezig met de was. Prima, we hadden afgesproken dat dat mocht, en dat ik het niet hoef te zien.

Maar nu zit ik hier , en voel ik me een beetje verward\schuldig.
kan ik hem wel zo boven alleen laten zitten ? Maar mijn eigen gevoel dan ?

Wie wil mij vertellen hoe het acceptatie proces bij jullie ging ? En hoe lang duurde het bij jou ? Hoe voel je je als je partner "vrouw" is ? enz. enz.

Liefs
Eljuar

Niet schuldig voelen...
je bent een relatie aangegaan met een M niet met n V.
Logisch dat jij er niks voor voelt en mee hebt...

Moet je ook niet van jezelf verwachten vind ik...
je bent wie je bent...je verandert niet opeens van een heteroseksuele vrouw in iemand die van travestieten of transen houdt.

[Elsa]

Ieder reageert op haar eigen tempo hiermee. Hangt ook af hoe bespreekbaar het is tussen jullie. Ik lees uit wat je schrijft dat je duidelijke afspraken hebt, voel je dan niet schuldig wanneer hij boven datgene doet wat hij graag doet. Er komt vast een tijd waarin je denkt, nu wil ik grenzen verleggen, als je dat voelt is de tijd rijp. Niets overhaast doen .

groetjes Elsa.