Isabelle Raulin dAymeries schreef:Kan je een poging doen om het gevoel te beschrijven? Ik heb goede redenen om geen transitie op de VU-manier te willen: huwelijk met 3 kindertjes, werk, en mannelijke elementen in mijn identiteit en seksualiteit, waar ik niet graag afscheid van neem.
Isabelle
Ik ben om gegaan omdat ik er niet meer tegen kon, omdat ik me ongelukkig voelde met mijn man-zijn en die weerzin steeds groter werd. Al vanaf mijn puberteit was er het besef dat ik veel liever als meisje op de wereld was gekomen. Ik was ongelukkig met mijn lichaam, met hoe ik in het leven stond, met hoe ik eruit zag (baardgroei - yech! stem - yech! lichaam - uhg!). Aan relaties hoefde ik ook niet te denken omdat ik niets met dat daar beneden kon en wilde doen.
Ik liep al twintig jaar rond met dat gevoel dat ik zoveel liever een vrouw wilde zijn maar door angst en onzekerheid deed ik er steeds niets mee. Ik wilde wel maar durfde niet. Een jaar of zes geleden was ik al naar de VU gestapt maar ik ging uiteindelijk niet naar de gesprekken met een psychiater omdat ik nog niet genoeg zekerheid over mezelf had. Was ik wel echt transseksueel? Was het niet een fantasie? Doorgeschoten travestie? Waren die gevoelens wel diep genoeg om eraan gevolg te kunnen geven? Uiteindelijk werd de drang, het verlangen om als vrouw verder te leven zo groot dat mijn angsten er niet toe deden. Ik moest gewoon voor mezelf die stap naar de transitie en hormonen zetten en dan kijken wat er zou gebeuren. Het begon in zekere zin als een soort experiment om te zien of een transitie geschikt voor me zou zijn, maar het werd al bijna meteen serieus toen ik met hormonen begon. En in ontzettend korte tijd eigenlijk werd het duidelijk dat het experiment ophield een experiment te zijn omdat ik met een nieuw begin van mijn leven was begonnen.
Voor mij was het wel makkelijk om uiteindelijk de stap voor transitie, hormonen en uiteindelijk operatie te kiezen. Dit is wat ik al twintig jaar wilde en ik had niets te verliezen. Geen relatie, geen kinderen. Een mannelijke identiteit had ik nooit echt gehad, en seksueel zou het juist als vrouw wel kunnen omdat ik als man niks had. Ik masturbeerde wel, maar mijn fantasieen waren als vrouw. Het idee om als man seksueel te moeten functioneren vond ik maar akelig en onwezenlijk.
Die mannelijkheid wilde ik definitef achter me laten. Als dat aspect voor jou wel heel belangrijk is, moet je gewoon man blijven. Het idee om met hormonen te beginnen kan aantrekkelijk zijn, maar bedenk ook dat je er onvruchtbaar mee wordt, dat je libido omlaag duikelt en dat je spermaproduktie ermee vernield wordt. Echte transseksuelen zijn meestal heel erg blij als door de Androcur (een anti-androgeen) dat libido flink naar beneden gaat, de spontane erecties houden bijna meteen op, maar als je ook je mannelijke kant heel erg waardeert kan dat een nare verrassing zijn. Daarnaast, als je nog een leven als man wil leiden kan het lastig zijn om beginnende borstgroei te verbergen.
Groetjes,
Saskia
, en ik heb altijd het gevoel dat ik er zeer onaangepast bij loop, als ik een vrouw zie die er goed uitziet. 
. Ik weet dat niets van dit alles in de buurt komt van de emotionele verschrikkingen die een TS doormaakt, maar zijn het beginnetjes die in die richting gaan?
