TV-tip: Vanavond, maandag 14 mei om 22.50 uur op Ned 2

[fenna69]

grin Mila, dank voor de taalles, maar wel jammer dat je je tot uiterlijke argumenten laat verleiden

groetjes, Fenna

[Dorine]

En in jouw leven ben jij de eindverantwoordelijke: als jij een dergelijke keuze wilt maken, hetgeen ik betwijfel, dan is dat jouw verantwoordelijkheid mèt de consequenties die daaraan verbonden zijn, en die zijn niet gering. Laat anderen in hun waarde en laat anderen die keuzes maken die hen goeddunkt.

o ja betwijfel je dat? vertel eens

Ik heb niet de illusie voor anderen keuzes te kunnen maken, En je hebt je twijfel en ik de mijne want het laatste wat ik wil is brokken maken in mijn familie of omgeving door mn zin door te drijven. Of totaal onbegrepen geisoleerd in het leven te komen staan, je leeft niet alleen op de wereld (normaal gesproken). Maar ja ik heb het over een theoretische vader trans in een film die ik niet gezien heb en jij hebt het direct over mij dan vraag ik mij af wie er voor anderen oordeelt?

Ik had niemand in het bijzonder op het oog en ik weet dat er hier veel voorbeelden zijn waar het in onderling overleg wel goed is gegaan.. het is eigenlijk net als bij een scheiding vaak blijven de ouders voor de kinderen bij elkaar, dat vind ik wel goed...... (zal ook wel weer verkeerd vallen) en soms scheiden de wegen (meeste kinderen krijgen daar toch last van)

het is niet altijd fantastisch als iemand een individuele keuze maakt ten koste van

[Frederique_]

Hoi Dorine en Mila,

Heb je op een gegeven moment nog een keuze als heel je leven "grijs" is?
Hoe ben je dan voor je partner, voor je kinderen?

Zou het zo kunnen zijn dat het leven van de partner + kinderen ook kleurrijker en leuker wordt omdat papa niet meer die afstandelijke introverte persoon, maar iemand die zich actief en op een gezellige en leuke manier met het gezin bezighoudt?

Ik ben ook een buitenstaander, want vrijgezel, maar heb dit verhaal wel meerdere keren van transen met partners gelezen. Ik vind dat je ook die kant niet uit mag vlakken.

En @Patricia: ik heb je mijn verhaal al eerder verteld. Voor 2004 was ik er 100% van overtuigd dat ik een man in een mannenlichaam was. Pas toen ik na 2004 wist wat er (deels) met mij aan de hand was kon ik de puzzelstukjes in elkaar leggen tot het grotere geheel. Je geest kan heel creatief zijn in haar zelfbescherming om de waarheid niet onder ogen te zien. Mila's theorie is te zwart-wit. Zoals meer stellingen van Mila te zwart-wit zijn.

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

<Ik denk dat Fenna's vermogen tot identificatie of inleving gewoon wat minder beperkt is dan het jouwe.>

Ik kon me levendig inleven in Ada's situatie als echtgenote van, majah, dat telt natuurlijk voor niet voor jou.
Stel je voor zeg! Dat iemand zich identificeert met vrouw van......foei! (volgens jou dan)

Mila.

Ik heb nog steeds het idee dat je iets anders doet dan inleven, namelijk je voorstellen hoe jij je zou voelen in die situatie, maar goed. Wat ik bedoel is dat Fenna zich een idee kan vormen van de gevoelens van beide partijen. En dat lijk jij niet te kunnen.
Ook lijk jij je slechts in een deel van de gevoelens van de partner in te kunnen leven, namelijk die gevoelens die je zelf denkt te zullen hebben in die situatie.

Je lijkt in die zin wel een beetje op iemand die bij de echtscheiding van een bevriend stel (genders/seksen niet van belang) met veel emotie partij kiest voor één van beiden en de ander zonder meer demoniseert. Dat wijst meestal op een vooringenomenheid jegens de verguisde partij, die er al was voordat er van een scheiding überhaupt sprake was.

[Dorine]

hoi Frederiekje

maar dat was bij jou toch ook min of meer 'toevallig' vanwege omstandigheden ? voor hetzelfde geld was je in relatie (kids) beland? Bij elke situatie waarin ik met een vrouw intiem werd voelde ik een enorm gevoel van oneerlijkheid opkomen haar een man voor te spiegelen, dat heeft tot veel tranen van frustratie geleid..tja is @^*@ je blijft alleen

ja dan komt de nuancering weer: ik denk trouwens eerder aan een zwart (kijk naar mezelf) dan aan grijs leven, dan sleur je je gezin natuurlijk ook mee.. Is ook weer gelijk aan bij mensen die scheiden kinderen voelen toch aan dat het niet botert tussen mam en paps. Is ook heel moeilijk en ik wil niet oordelen (angst voor bliksemflits gooiende forumgenotes) ik vind wel dat de echtgenote meest in de watten verdient te worden gelegd ze moet immers zoveel dragen/vergeven/veranderen/geen sexleven? familie

dus bij deze een pluim!

dan heb je het toch geweldig getroffen?

en schrijf aub gewoon wat je voelt anders kom je echt in een grijs gebied van 'zoals het hoort' gedrag en dat is pas jaren 50

*edit onfatsoenlijke woorden weggehaald*

[Janiek_]

ik wil niet oordelen (angst voor bliksemflits gooiende forumgenotes)

Ik hoop dat ik niet te hardhandig ben geweest ?

[Janiek_]

het is eigenlijk net als bij een scheiding vaak blijven de ouders voor de kinderen bij elkaar, dat vind ik wel goed...... (zal ook wel weer verkeerd vallen) en soms scheiden de wegen (meeste kinderen krijgen daar toch last van)

Dit is een heel controversiëel onderwerp. Heel moeilijk om iets algemeens over te zeggen. Sommigen leggen de nadruk op de psychsche belasting voor de kinderen van onopgeloste spanningen tussen de ouders, anderen op het trauma van de onverteerbare waarheid dat het tussen twee mensen die geacht worden van elkaar te houden zozeer mis kan gaan.

Als je ervoor staat, kun je niet anders dan een keuze maken. Je zult nooit zeker weten of het de goede was en je zult nooit weten wat de gevolgen zouden zijn geweest als je de andere optie had gekozen. Je kunt alleen maar je schouders zetten onder de gevolgen van de keuze die je nu maakt. En dat elke dag opnieuw, zolang het gaat.

Bij elkaar blijven in de situatie die ons hier bezighoudt vraagt offers van beide kanten en is hoe dan ook belastend voor de kinderen. Daar is geen ontkomen aan. Er is geen pijnloze uitweg, voor geen van de betrokkenen.

Zelfs je eigen pijn (je hele ts-zijn) verbergen en je "opofferen" voor het geluk van anderen is geen mogelijkheid: anderen voelen het toch als iemand zichzelf wegcijfert en zullen zich beladen voelen met een schuld waar ze niet om gevraagd hebben. Van opofferen en wegcijferen is nog nooit iemand gelukkig geworden, niet degene die het doet en al helemaal niet degene voor wie het gedaan wordt.

[Dorine]

nee Janiek, jij hebt nog nooit wat gemeens geschreven volgens mij, da s ook niet goed natuurlijk, bedenk ik me dan meteen, kom maar gooi het er maar uit

[Janiek_]

nee Janiek, jij hebt nog nooit wat gemeens geschreven volgens mij, da s ook niet goed natuurlijk, bedenk ik me dan meteen, kom maar gooi het er maar uit

Ik sprenkel het wel in het rond, hoor . Als je goed oplet, voel je vast wel eens een spettertje...

[Irene]

Janiek schreef:

Zelfs je eigen pijn (je hele ts-zijn) verbergen en je "opofferen" voor het geluk van anderen is geen mogelijkheid: anderen voelen het toch als iemand zichzelf wegcijfert en zullen zich beladen voelen met een schuld waar ze niet om gevraagd hebben. Van opofferen en wegcijferen is nog nooit iemand gelukkig geworden, niet degene die het doet en al helemaal niet degene voor wie het gedaan wordt.

Je kan het ook anders bekijken, je zelf aanpassen voor je eigen geluk, want dat hangt nou eenmaal samen met het geluk van de mensen van wie je houd.

Irene

[Janiek_]

Je kan het ook anders bekijken, je zelf aanpassen voor je eigen geluk, want dat hangt nou eenmaal samen met het geluk van de mensen van wie je houd.

Irene

Ja, wat was het ook al weer: heb je naaste lief als jezelf of heb jezelf lief als je naaste?

Het maakt heel wat uit of het gaat om het brengen van bewuste offers of om het leven vanuit de verwachtingen van anderen of wat je denkt dat anderen van je verwachten.

[Frederique_]

maar dat was bij jou toch ook min of meer 'toevallig' vanwege omstandigheden ?

Dat klopt, al ben ik er ook wel van overtuigd dat ik, als ik mijn coach niet tegengekomen was, er later zelf wel achtergekomen was. Maar dan had het (veel) langer geduurd en was het misschien ook niet zo goed gekomen als het nu komt.

voor hetzelfde geld was je in relatie (kids) beland?

Dat klopt. Daarom vind ik ook dat Mila's en Patricia's beeld hier te gemakkelijk is en teveel uitgaat van de transseksueel die haar hele leven al weet dat ze (minimaal) een vrouwelijke kant heeft. Het gaat te weinig uit van transseksuelen die dat niet weten. Het ontkennen van meer mogelijkheden dan alleen de "algemeen erkende transseksueel" die vroeger met poppen in plaats van auto's speelde vind ik altijd een beetje flauw t.o.v. die transgenders en transseksuelen.

Groetjes,

Frederique

[Babette]

Hoi hoi,

En in jouw leven ben jij de eindverantwoordelijke: als jij een dergelijke keuze wilt maken, hetgeen ik betwijfel, dan is dat jouw verantwoordelijkheid mèt de consequenties die daaraan verbonden zijn, en die zijn niet gering. Laat anderen in hun waarde en laat anderen die keuzes maken die hen goeddunkt.

o ja betwijfel je dat? vertel eens

Ik heb niet de illusie voor anderen keuzes te kunnen maken, En je hebt je twijfel en ik de mijne want het laatste wat ik wil is brokken maken in mijn familie of omgeving door mn zin door te drijven. Of totaal onbegrepen geisoleerd in het leven te komen staan, je leeft niet alleen op de wereld (normaal gesproken). Maar ja ik heb het over een theoretische vader trans in een film die ik niet gezien heb en jij hebt het direct over mij dan vraag ik mij af wie er voor anderen oordeelt?

Ik had niemand in het bijzonder op het oog en ik weet dat er hier veel voorbeelden zijn waar het in onderling overleg wel goed is gegaan.. het is eigenlijk net als bij een scheiding vaak blijven de ouders voor de kinderen bij elkaar, dat vind ik wel goed...... (zal ook wel weer verkeerd vallen) en soms scheiden de wegen (meeste kinderen krijgen daar toch last van)

het is niet altijd fantastisch als iemand een individuele keuze maakt ten koste van

het is helemaal niet goed dat ouders voor de kinderen bij elkaar blijven. Het belemmert de ontwikkeling als mens van de ouders èn de kinderen. Het is helemaal niet verkeerd om heldere keuzes te maken, ook binnen een relatie, ook als het beter is als je je eigen weg gaat, ongeacht de aanwezigheid van kroost.

Ik kom zelf uit een nest waar er ongelooflijk veel spanning, geheimzinnigheid en toestanden waren (+fysiek geweld naar mijn persoontje toe door een sexueel gefrustreerde homosuele pa), dus ik denk dat ik wel weet waar ik het over heb. Een echtscheiding ( zelf aan den lijve ondervonden) is voor alle partijen een pijnlijke ervaring, maar het is tig keer beter dan een huis dat bol staat van de spanning. En kinderen hebben feilloos in de gaten als het niet werkt tussen ouders. Eén van de gevolgen van het bovenstaande is dat zowel m'n zusters als ik relatieproblemen hebben of hebben gehad. Een ander gevolg is, dat ik niets meer met m'n familie te maken wil hebben vanwege hun hypocriete houding. Een kwestie van zelfbescherming... Ik ben liever alleen en onbegrepen, maar volstrekt mezelf, dan in het gezelschap van een dergelijke situatie. En m'n partner denkt daar net zo over....

Groetjes en liefs,

Babette.

[Janiek_]

Zoals ik hierboven al zei, het is een controversiëel onderwerp. En als je er een algemene uitspraak over doet is het altijd goed om die in het perspectief van je persoonlijke ervaringen te plaatsen.

Als ouders zichzelf en elkaar zodanig in de weg zitten als jij beschrijft, dan zullen de kinderen daar wellicht erger onder lijden dan onder een scheiding. In een andere draad heb je het samenblijven van een stel waarvan de man T* blijkt te zijn verdedigd met het argument "de dingen die je niet binnen de relatie die je verlaat hebt opgelost, neem je mee naar de volgende". Kinderen kunnen je ook door hun aanwezigheid helpen om de verbetering binnen je relatie te zoeken inplaats van erbuiten. Ze zijn hoe dan ook geboren in een wereld vol onvolmaaktheden en daar doen ze van jongs af aan noodgedwongen aan mee om die in stand te houden en/of een beetje leefbaarder te maken.

Als dat op een manier is zoals jij die achter je hebt liggen, dan zou je hebben gewenst dat je ouders in godsnaam maar uit elkaar waren gegaan.

[Babette]

Hoi hoi Janiek,

ik denk dat mijn ervaringen uit m'n jeugd wèl tot gevolg hebben gehad dat ik het dus absoluut niet zo ging doen als mijn ouders. Ook ik heb relatie-stuiters gehad, maar ik ben nu alweer zestien jaar samen met m'n huidige partner, en wij hebben bewezen naar elkaar toe dat er veel dingen zijn die goed en in goed overleg op te lossen zijn. Toen m'n partner en ik met elkaar begonnen heb ik haar verteld over m'n T-zijn, en we hebben besloten om wel samen te beginnen en door te gaan. In alle openheid en vooral ook gelijkwaardigheid overigens, hetgeen haaks staat op datgene wat ik in mijn jeugd heb mee gemaakt. En als kinderen hadden wij hoegenaamd geen invloed op de relatie van m'n ouders; die stonden veel te ver van ons af.

Dat is ook een beetje de kern van die beide draadjes waar je het over hebt: in openheid en volstrekte gelijkwaardigheid heb je als partners de ruimte om èn jezelf te zijn èn een liefdevolle relatie er op na te houden, hetgeen het omgaan met obstakels op je levenspad gemakkelijker maakt. Dat vind ik tenminste....

Groetjes en liefs,

Babette.