Travestie.org

Hoi Sandra,zoals ik een paar jaar geleden al eens heb geschreven,is mijn leven verre van over leien daken gegaan.Ben als kind van psychiater naar psychiater gegaan met mijn ouders die het maar niet konden verwerken dat ik "" anders"" was.Ben dan toch tegen heug en meug een ""normaal leven gaan leiden,met dien verstande dat de familie mij maar een vreemde vogel vond en eigenlijk niets met me te maken wilde hebben.Mijn eerste vrouw heb ik bij onze tweede ontmoeting ingelicht over hoe ik eigenlijk was waar ze zogenaamd vrede mee had,maar na 4 jaar huwelijk zag ze het toch niet zo zitten,hetzelfde verhaal met mijn tweede vrouw. Wel heb ik 2 hele lieve dochters die ik toen ze oud genoeg waren heel voorzichtig over mijn leven verteld en ingelicht,en die hebben er vrede mee dat ik ben wie ik ben. ze zijn altijd bij me blijven komen en hebben hun kinderen ook geleerd mij te nemen wie ik ben,dus dat is op zich geen probleem geweest,een groter probleem was de omgeving waar ik woonde,maar daar ben ik nu uit,gelukkig.
Ik zou heel graag volledig vrouw zijn,maar door een heel zware operatie,waarbij heel veel van de mannelijke dingen moesten weggehaald worden ( K ) behalve dan de penis,is mij ten strengste afgeraden verder te gaan,daar het dan wel heel verkeerd af zou kunnen lopen,en ik zou toch nog wel heel graag een beetje op deze aardkloot willen blijven,vandaar dat ik ook niet verder kan gaan,maar ik ben best heel gelukkig zo hoor.
Ik hoop zo een beetje antwoord op je vraag te hebben gegeven.
Liefs Riminie

Hallo Riminie,
Bedankt voor je open reactie. Zelf ben ik nog helemaal nieuw hier. Ik ben zeer streng katholiek opgevoed, werken, werken en nog eens werken.
2 Kinderen uit m'n eerste huwelijk, wonen nu al lang op zich zelf, (nog) geen kleinkinderen. Huwelijk strandde door teveel werken - uit elkaar gegroeid.
Laatste carnaval toen had ik mij (voor het eerst en echt voor de gein) als vrouw verkleed, hetgeen bij de scheiding meteen werd aangegrepen om de
kinderen bij mij weg te houden. Dit contact is hersteld door langdurig het tegendeel te tonen. Toen ik een nieuwe relatie kreeg heb ik haar meteen verteld
over mijn steeds sterker wordende gevoelens. We zijn een paar jaar getrouwd geweest, maar toen het serieuzer werd, was ze heel snel weg. Hetzelfde vrees
ik voor mijn kinderen, dat is hun wel ingepeperd. Ze zijn nu wel een stuk ouder, maar dan sta ik helemaal alleen. Leef ik in een tijdbom of hou ik het vol
om een dubbel leven te leiden? Daarom zoek ik ervaringen van anderen zonder mezelf teveel bloot te geven. Ik zie wel.
In ieder geval Dank en veel Gezondheid toegewenst!
Schijnbaar is openheid dus toch besmettelijk !!!
Groetjes Sandra

Hoi Sandra,dat van streng katholiek en alleen maar werken is een heel bekend verhaal,ik denk dat velen van ons daar de nodige ervaring in hebben.Toch moet je proberen om jezelf te blijven,er komt gegarandeerd een dag dat ook voor jou de zon gaat schijnen,heel onverwacht,maar toch.
Ik hoop voor jou dat ook alles goed komt,heel veel succes.
Liefs; Riminie