Vertellen of verstoppen?

[petra_]

Naar aanleiding van een aantal postings elders in dit forum wil ik een discussie beginnen over openheid rondom travestie waarbij ik zeer benieuwd ben naar de inbreng van partners. Vandaar dat ik het hier post. Ik ben van mening dat het je plicht is om je kinderen vrij op te voeden en hen te vertellen over alle mogelijke vormen van afwijken van het gemiddelde, helemaal als je zelf afwijkt. De kans dat je kind zichzelf als raar gaat bestempelen omdat het niet voldoet aan de norm is groot en dat kun je voorkomen door hen te leren dat anders zijn helemaal zo gek niet is.

Onder veel trava's leeft de behoefte om naar buiten te treden met hun "echte ik". Daar zouden ze vanaf moeten stappen, omdat ze hun partner met die woorden (onopzettelijk) kwetsen. Die partner is immers gevallen op en gaan houden van een man. Door te stellen dat die man niet je echte ik is, ontken je niet alleen de liefde van je partner maar bevestig je ook het schrikbeeld dat onder veel partners van trava's leeft, namelijk mijn man is geen echte man. Onzin, je bent wel een echte man, alleen heb je soms de behoefte even niet zo gezien te worden. Ter illustratie:

Het trauma hun vader ineens als vrouw te zien, wil ik hen graag besparen. Dat is aan kinderen niet uit te leggen, denk ik. Vervelend is het wel, want het stiekeme gedrag wordt daarmee in stand gehouden.

Als Richelle de kinderen nou eens zou vertellen dat papa niet ineens een mevrouw is, maar dat hij het gewoon prettig vindt om zich bij tijd en wijle en femme te presenteren en dat hij daar niks minder papa van wordt, dan zou dat trauma geen trauma meer zijn. Kinderen begrijpen namelijk veel meer dan de meeste mensen denken. Ze zijn een onbeschreven blad dat langzaamaan volgeschreven wordt en daar hebben de ouders de meeste invloed op. Als de ouders ergens een probleem van maken, zal het kind dat ook doen. Als de ouders het kind meegeven dat ieder individu een optelsom is van karaktertrekken die van oudsher worden ingedeeld in mannelijk en vrouwelijk en dat de uitkomst van die som alleen maar kan betekenen dat niemand voor 100% kan voldoen aan de verwachtingen man of vrouw omdat beide in iedereen verenigd zijn maar dat de balans wel over het algemeen door zal slaan naar overwegend man of vrouw, dan kan de wereld er uiteindelijk alleen maar toleranter op worden.

Die optelsom, dat is je echte ik. Bij mij is de uitkomst daarvan overwegend vrouw, daarom heb ik het man zijn afgezworen. Dat neemt niet weg dat ik me niet meer mannelijk zou mogen gedragen, want daarmee zou ik mezelf tekort doen. Het betekent ook niet dat mijn gender ter discussie staat. Mijn gender is dat van een transvrouw. Daar heb ik keihard voor gestreden en als je daar aan gaat tornen dan ga je neer.

Trava's zouden daar ook voor moeten strijden, maar wel met inachtneming van het feit dat zolang je het man zijn niet afzweert, je nooit overwegend vrouw zult kunnen zijn. Of zoals Lisa zegt, soms man, soms vrouw, altijd travestiet. Dan is travestiet je echte ik, niet de vrouwelijke presentatie waarmee je dat uit. En dan moet je partner je om jou recht te doen, je de ruimte geven om aan die vrouw invulling te geven. Daar tegenover staat dat jij die man ruimte moet geven voor je partner. Op die manier verrijk je het leven van alle betrokkenen en zadel je niemand met een last op.

Vertellen dus, niet verstoppen. Ook aan je kinderen, maar wel op 1 voorwaarde, zorg ervoor dat de vrouw in je er een beetje presentabel uitziet, anders doe je haar onrecht aan.

[Richelle_]

Mijn partner en ik zijn jaren geleden overeengekomen dat mijn parttime vrouw-zijn een geheim van ons beiden moet blijven. Ik had daar enerzijds moeite mee, anderzijds kon ik daar wel mee leven, mede gezien de ruimte die mijn vrouw mij daarmee gaf. Uiteindelijk is een huwelijk (en iedere andere samenlevingsvorm gebaseerd op 'afspraken' én het nakomen van die afspraken). De komst van kinderen heeft één en ander wel gecompliceerd. Die zijn nu inmiddels 6 en 12 jaar en hen op de hoogte brengen betekent dat je hen of moet vragen dit geheim voor zich te houden (en dat kun je in alle redelijkheid toch niet van je kinderen vragen) of dat je je niet langer verstopt en daarmee aan iedereen in je naaste omgeving bekend maakt dat je af en toe graag als vrouw door het leven gaat. En dat betekent in mijn geval een flagrante schending van de afspraak met mijn vrouw. En ik weet dat zij daar zeer grote moeite mee zou hebben. Ik ken de uitspraak: verbeter de wereld en begin bij jezelf, maar in dit geval zou ik teveel schade aanbrengen in mijn gezin, inclusief een huwelijkscrisis en dat is op dit moment een te hoge prijs. Natuurlijk wil ik wel graag weten hoe partners van travestieten tegen deze problematie (wel of niet de kinderen inlichten) aankijken. Wellicht dat ik mijn eigen partner op andere gedachten kan brengen door haar reacties van andere biologische vrouwen te laten lezen.

[Elsa]

Het mooiste zou inderdaad zijn wanneer de kinderen het van begin af aan zouden weten, niets geen geheimen! Maar dan ga je er wel vanuit dat de partner ook vanaf het begin op de hoogte is. In mijn geval kwam ik er zeer onverwachts achter en dan is het wel even anders. Ik wist niets van dit bestaan af en moest eerst zelf ahw. door een moeras heen. Laat staan de kinderen ermee belasten die toen in de puber leeftijd waren. Dan kom je als partner in een situatie waarin je 2 kampen wilt beschermen. Ik had graag openheid willen geven aan de kinderen, maar daar moet je dan wel allebei achter staan. Er speelt natuurlijk meer mee, een belangrijke baan die je niet wilt verliezen doordat kinderen loslippig worden naar buiten toe. Ook het wonen in een dorp waar men je kent. Uiteindelijk weten ze het nu wel de jongste zoon (21jaar) gaat er heel natuurlijk mee om maar wil zijn vader liever niet ' zo' zien. Maar een huis met geheimen is niet goed, dat merken de kids ook en in je relatie is dit moeilijk. Als partner zit je dan ook gevangen en wanneer je bij je vriendinnen bent zit je hart ahw. op slot. Het mooiste is of zou zijn, openheid, als ik het over kon doen zou ik daarvoor gaan. groetjes Elsa

[leontine]

Ik heb het er gisteravond nog met mijn vrouw over gehad (mede naar aanleiding van sommige reacties van Violet), maar die is en blijft er mordicus tegen. Ik heb haar o.a. uitgelegd dat ik dan vervolgens echt niet alle dagen de hele dag als vrouw rond zou lopen (een van haar grote angsten) omdat ik heus wel door heb dat mijn zoon het daar heel moeilijk mee zou hebben richting zijn vrienden (ons huis lijkt regelmatig nog het meest op een dag-/nachtopvang voor zich vervelende tieners).

Een ander punt waar ik op wil reageren, als je met je partner afspreekt dat je het niet tegen je kinderen zult vertellen, vind ik dat je het gewoon niet kunt maken om het toch te doen. Al helemaal niet stiekum. Mocht ik bij mijn partner merken dat die iets stiekum tegen de kinderen heeft verteld waarvan wij hadden afgesproken het niet te vertellen, dan zou er sprake zijn van een dermate vertrouwensbreuk dat we maar beter uit elkaar kunnen gaan. En waarom zou het vertellen betekenen dat dan direct de hele buurt, familie en vriendenkring het weet? Dit nog afgezien van de vraag of dat erg is, maar kennelijk ben jij en/of je vrouw er nog niet aan toe om uit de kast te komen.

[Elsa]

Je kunt wel een heleboel willen qua openheid maar in de praktijk werkt dat vaak anders. Als 'partner van' ben je gevallen voor je man, die je later onverwachts aantreft gekleed als vrouw. Dan ben je er nog helemaal niet klaar voor om überhaupt met je kind(eren) hierover te praten want voor hen wil je toch het vaderbeeld intact houden. Zelf ben je je man-beeld even helemaal kwijt en hebt twijfels aan jezelf als vrouw. In zo'n proces moet je er echt niet aan denken om je kinderen in te lichten. Misschien is dit mogelijk als je voor je trouwen weet dat je partner aan travestie doet en je dit al besproken hebt.
elsa

[Lisa met een S]

Ik ben van mening dat het je plicht is om je kinderen vrij op te voeden en hen te vertellen over alle mogelijke vormen van afwijken van het gemiddelde, helemaal als je zelf afwijkt.

Kijk, Violet, dit is net de soort taal waar ik met jou soms zoveel problemen heb. Een stellige uitspraak over iets waar je helemaal geen verstand van hebt -- de dynamiek in een langdurige relatie tussen een man, vrouw en kinderen.

Vertellen dus, niet verstoppen. Ook aan je kinderen, maar wel op 1 voorwaarde, zorg ervoor dat de vrouw in je er een beetje presentabel uitziet, anders doe je haar onrecht aan.

Over heel veel dingen vind ik jouw advies waardevol. Over deze onderwerp niet. In het partner forum is er uitgebreid, lang en breed, en meerdere malen het onderwerp besproken; de voor- en nadelen, je morele plicht om de waarheid te vertellen en je ouderlijke plicht om je kinderen te beschermen; je plicht om het met overeenstemming met je partner te doen. Alles is meerdere malen besproken, en jij, die geen weet heeft van wat het is om de verantwoordelijkheid voor een kind te dragen, of een relatie te proberen in stand te houden tesamen met travestie of transseksuele gevoelens, schrijft hier weer zo een stellige mening.

Ik kan mij voorstellen hoe jij en alle andere transen zou reageren als ik, als travestiet, zo een lange posting zou wijden aan hoe ik vind dat jullie om moeten gaan met jullie transseksualiteit.

Violet, je bent een zeer slimme vrouw. Maar je zou soms met iets meer bescheidenheid je moeten profileren.

Lisa

[petra_]

Kijk, Violet, dit is net de soort taal waar ik met jou soms zoveel problemen heb. Een stellige uitspraak over iets waar je helemaal geen verstand van hebt -- de dynamiek in een langdurige relatie tussen een man, vrouw en kinderen.

Wtf? Mijn ouders hebben op het randje van scheiden gestaan omdat ze ruzie kregen vanwege mijn onhandelbare gedrag in de puberteit. Onhandelbaar gedrag dat veroorzaakt werd door een geheim wat ik met me mee sjouwde en waarover ik niet durfde te vertellen omdat mijn vader zijn weerstand tegen mensen die anders waren niet onder stoelen of banken stak. Ik weet niet hoe het voelt vanuit de ogen van de vader, maar dondersgoed hoe het voelt als genderdysfoor kind en dat geeft me recht van spreken.

Over heel veel dingen vind ik jouw advies waardevol. Over deze onderwerp niet. In het partner forum is er uitgebreid, lang en breed, en meerdere malen het onderwerp besproken; de voor- en nadelen, je morele plicht om de waarheid te vertellen en je ouderlijke plicht om je kinderen te beschermen; je plicht om het met overeenstemming met je partner te doen. Alles is meerdere malen besproken, en jij, die geen weet heeft van wat het is om de verantwoordelijkheid voor een kind te dragen, of een relatie te proberen in stand te houden tesamen met travestie of transseksuele gevoelens, schrijft hier weer zo een stellige mening.

Dit forum telt een magere 2.5 pagina's aan postjes die ik vantevoren heb doorgebladerd. De strekking van de postings van mensen die het verteld hadden is in het algemeen: doen. Het argument dat vertellen in het beste belang van het kind is, ben ik niet tegen gekomen. Ik heb geen kinderen, ben onvruchtbaar zelfs, toch hoop ik ooit kinderen te mogen helpen opvoeden en die kinderen ga ik dus vertellen over mijn transigheid. Kinderen hebben namelijk het recht om alles te leren over het leven wat de ouders/opvoeders hen kunnen bijbrengen. Als je denkt dat ik nog nooit geprobeerd heb een relatie in stand te houden terwijl ik worstelde met transseksuele gevoelens, heb je het mis. Die gevoelens heb ik namelijk al mijn hele leven en ik heb meerdere mislukte relaties achter de rug. Net nadat ik uit de kast was gekomen ging het weer aan met de vrouw waarmee ik bijna 3 jaar heb samengewoond, zij probeerde vast te houden aan de man die ik was, ik probeerde me staande te houden als vrouw in de maatschappij. Mijn transitie deed haar pijn omdat ze de man voor wie ze gevallen was voor haar ogen vernietigd zag worden. Dus weer heb ik recht van spreken.

Ik kan mij voorstellen hoe jij en alle andere transen zou reageren als ik, als travestiet, zo een lange posting zou wijden aan hoe ik vind dat jullie om moeten gaan met jullie transseksualiteit.

Ga je gang. Misschien kom je wel met inzichten waar ik nog nooit bij stil gestaan heb, net zoals Leontine in mijn postings reden zag om nog een keer te overleggen met haar vrouw.

Violet, je bent een zeer slimme vrouw. Maar je zou soms met iets meer bescheidenheid je moeten profileren.

Hou ik een keer een pleidooi over de emancipatie van trava's, weer niet goed. Mijn excuses dat ik een dood forum heb geprobeerd leven in te blazen. Aangezien dat ik ook serieuse reakties heb gekregen, lijkt het er op dat ik niet de enige ben die hier wel een paar woordjes over wil typen. Daar ga ik dus weer op reageren, of je dat nou leuk vind of niet.

[Chantal C.]

Ik ben van mening dat het je plicht is om je kinderen vrij op te voeden en hen te vertellen over alle mogelijke vormen van afwijken van het gemiddelde, helemaal als je zelf afwijkt.

Kijk, Violet, dit is net de soort taal waar ik met jou soms zoveel problemen heb. Een stellige uitspraak over iets waar je helemaal geen verstand van hebt -- de dynamiek in een langdurige relatie tussen een man, vrouw en kinderen.

Violet wil hier een discussie starten over vertellen of verstoppen. Niet over haar taalgebruik. Je reactie slaat als een tang op een varken geloof ik.

[petra_]

Het mooiste zou inderdaad zijn wanneer de kinderen het van begin af aan zouden weten, niets geen geheimen! Maar dan ga je er wel vanuit dat de partner ook vanaf het begin op de hoogte is. In mijn geval kwam ik er zeer onverwachts achter en dan is het wel even anders. Ik wist niets van dit bestaan af en moest eerst zelf ahw. door een moeras heen.

Dat het schrikken was kan ik me voorstellen en dat het problematisch was ook. Toch hebben jullie het wel gered en heb jij je hele partner leren kennen. Volgens mij betekent dat dat jullie relatie er hechter door is geworden (correct me if I'm wrong). Was je ook met Denise getrouwd als je het vantevoren had geweten? Heb je het gevoel dat Denise betrapt wilde worden?

Laat staan de kinderen ermee belasten die toen in de puber leeftijd waren. Dan kom je als partner in een situatie waarin je 2 kampen wilt beschermen. Ik had graag openheid willen geven aan de kinderen, maar daar moet je dan wel allebei achter staan. Er speelt natuurlijk meer mee, een belangrijke baan die je niet wilt verliezen doordat kinderen loslippig worden naar buiten toe. Ook het wonen in een dorp waar men je kent. Uiteindelijk weten ze het nu wel de jongste zoon (21jaar) gaat er heel natuurlijk mee om maar wil zijn vader liever niet ' zo' zien.

Dat is zijn keuze. Hij wil waarschijnlijk het beeld van zijn vader als man intact houden. Ik zou er trouwens niet raar van opkijken als blijkt dat ie hier ooit eens door de profielen heeft gebladerd...

Maar een huis met geheimen is niet goed, dat merken de kids ook en in je relatie is dit moeilijk. Als partner zit je dan ook gevangen en wanneer je bij je vriendinnen bent zit je hart ahw. op slot. Het mooiste is of zou zijn, openheid, als ik het over kon doen zou ik daarvoor gaan.

Door in ieder geval openheid binnen het gezin te betrachten, leg je een eerste steentje voor openheid in het algemeen. Een huis met geheimen is funest, het dwingt je om altijd maar op je tenen te lopen. Toegegeven, er kwamen heel wat problemen om de hoek kijken toen ik met transigheid wereldkundig maakte, maar geen van die problemen woog zo zwaar als de last die van mijn schouders gevallen was. Ik had echt iets van heb ik hier nu zo moeilijk over zitten doen?

[petra_]

Ik heb het er gisteravond nog met mijn vrouw over gehad (mede naar aanleiding van sommige reacties van Violet), maar die is en blijft er mordicus tegen. Ik heb haar o.a. uitgelegd dat ik dan vervolgens echt niet alle dagen de hele dag als vrouw rond zou lopen (een van haar grote angsten) omdat ik heus wel door heb dat mijn zoon het daar heel moeilijk mee zou hebben richting zijn vrienden (ons huis lijkt regelmatig nog het meest op een dag-/nachtopvang voor zich vervelende tieners).

Jammer.

Een ander punt waar ik op wil reageren, als je met je partner afspreekt dat je het niet tegen je kinderen zult vertellen, vind ik dat je het gewoon niet kunt maken om het toch te doen. Al helemaal niet stiekum.

Mee eens. Beide partners moeten het willen vertellen en de stem van de niet T is doorslaggevend.

Mocht ik bij mijn partner merken dat die iets stiekum tegen de kinderen heeft verteld waarvan wij hadden afgesproken het niet te vertellen, dan zou er sprake zijn van een dermate vertrouwensbreuk dat we maar beter uit elkaar kunnen gaan. En waarom zou het vertellen betekenen dat dan direct de hele buurt, familie en vriendenkring het weet?

Dat hoeft het niet noodzakelijk te betekenen, maar de kans daarop wordt natuurlijk wel groter. Maar dat risico loop je ook als je en femme een stap buiten de deur zet. Of als je met je hoofd op deze site staat. Eerder gaf je aan te zullen gaan scheiden. De gedeelde voogdij zal je meer ruimte geven om Leontine te zijn omdat je zoon neem ik aan zo nu en dan ook bij z'n moeder zal verblijven. Denk je dat de behoefte tot vertellen daarvan sterker zal worden en houden de gemaakte afspraken dan nog stand?

[petra_]

De komst van kinderen heeft één en ander wel gecompliceerd. Die zijn nu inmiddels 6 en 12 jaar en hen op de hoogte brengen betekent dat je hen of moet vragen dit geheim voor zich te houden (en dat kun je in alle redelijkheid toch niet van je kinderen vragen)

Waarom niet? Je kunt het wel van ze vragen, je kunt alleen niet kwaad worden als ze onbedoelt toch uit de school klappen. Het is mi te prefereren boven verstoppen omdat dat tot een chagerijnige vader kan leiden als blijkt dat de kids thuisblijven terwijl jij een avondje en femme gepland had omdat ze uit logeren zouden gaan oid. Dat zorgt voor spanningen en kinderen zijn daar heel gevoelig voor. Die zullen zich afvragen of het aan hen ligt. Ze kunnen hun aanwezigheid zelfs als ongewenst gaan ervaren. Openheid tegenover je kinderen brengt trouwens niet alle ruimte om Richelle te zijn met zich mee, dat is afhankelijk van of ze je zo willen zien of niet. Ik heb in mijn jeugd mijn aanwezigheid vaak als ongewenst ervaren, omdat als ik er niet zou zijn, mijn ouders ook geen ruzie hadden om mij.

Wellicht dat ik mijn eigen partner op andere gedachten kan brengen door haar reacties van andere biologische vrouwen te laten lezen.

Wie weet, het geeft deze draad in ieder geval bestaansrecht.

[Lisa met een S]

Violet wil hier een discussie starten over vertellen of verstoppen. Niet over haar taalgebruik. Je reactie slaat als een tang op een varken geloof ik.

Lees 'ns verder, Chantal. Daar ging het niet over.

Lisa

[Chantal C.]

Violet wil hier een discussie starten over vertellen of verstoppen. Niet over haar taalgebruik. Je reactie slaat als een tang op een varken geloof ik.

Lees 'ns verder, Chantal. Daar ging het niet over.

Waarom begin je je reactie dan met:

Kijk, Violet, dit is net de soort taal waar ik met jou soms zoveel problemen heb. Een stellige uitspraak over iets waar je helemaal geen verstand van hebt -- de dynamiek in een langdurige relatie tussen een man, vrouw en kinderen.

Komt op mij totaal onlogisch over.

Overigens ben ik het met Violet eens dat je kinderen vrij moet opvoeden. Meningen/denkbeelden van volwassenen zijn ingeprent door de ouders. Een kind wat altijd van de vader te horen krijgt hoe vies homo's wel niet zijn, zal dat later als het volwassen is ook in de maatschappij uitten.

[Elsa]

Openheid is het allermooiste wat er is, ben ik helemaal met je eens Violet. Je vraagt of ik, als ik het van te voren geweten had ook gekozen had voor Denise. Ik denk van wel, het was dan een keuze waar ik een stem in gehad zou hebben. En vanuit die start was het w.s ook vanzelfsprekend geweest de kinderen erin te betrekken. De eerste jaren van getrouwd zijn merkte ik dat er erg veel spanningen waren bij D2 en wist werkelijk niet wat er speelde. Voor hem waren er gelegenheden tot omkleden wanneer ik naar mijn nachtdiensten ging en de kinderen nog aardig vroeg op bed gingen. Denk zeker dat de spanningen hun invloed hebben gehad op de kinderen. Een paar jaar terug heb ik het verteld en eigenlijk was D2 daar boos om, maar ik voelde dat ik klem kwam te zitten. Toch heeft het vertellen geleid tot een betere relatie en is er veel meer rust gekomen. Het is aan de kids of zij vragen willen stellen hierover. Een van onze zonen kleed zich ook af en toe om en daar is nooit over gesproken, gelukkig is er laatst een gesprek tussen vader en zoon geweest en dat heeft toch te maken gehad dat er openheid is gekomen. Ik vind praten hierover met buitenstaanders moeilijk, je praat toch makkelijker over een erge ziekte b.v dan over travestie. Elsa

[leontine]

Dat hoeft het niet noodzakelijk te betekenen, maar de kans daarop wordt natuurlijk wel groter. Maar dat risico loop je ook als je en femme een stap buiten de deur zet. Of als je met je hoofd op deze site staat. Eerder gaf je aan te zullen gaan scheiden. De gedeelde voogdij zal je meer ruimte geven om Leontine te zijn omdat je zoon neem ik aan zo nu en dan ook bij z'n moeder zal verblijven. Denk je dat de behoefte tot vertellen daarvan sterker zal worden en houden de gemaakte afspraken dan nog stand?

Leontine is bij lange na niet de enige reden dat ze weggaat. Het eerste half jaar zal hij dan ook niet bij haar gaan logeren omdat zij eerst een paar zaken voor zichzelf moet zien op te lossen, verwerken en op een rij te krijgen. Dus wat dat betreft zal er voorlopig weinig veranderen.

Een ander punt is of de behoefte tot vertellen sterker zal worden. Mijn vrouw heeft daar ook al op gezinsspeeld dat zodra we uit elkaar zijn dat ik het dan wel direct zou vertellen, omdat mij dat beter uitkomt.
Dit impliceert ten eerste dus dat zij ervan uitgaat dat deze afspraak komt te vervallen op het moment dat de relatie eindigt, iets waar ik me wel ik kan vinden.
Dan wordt ik vanaf dat moment teruggeworpen op mijn eigen oordeel. En dat oordeel is dat ik niet direct na zo iets ingrijpends wat het scheiden van de ouders voor een kind toch is, hem ook nog hiermee wil opzadelen, laat staan confronteren door zo door het huis te gaan lopen waar hij bij is. Voor mezelf heb ik momenteel het beeld van eerst even afwachten en min of meer de benadering kiezen die we ook bij zijn sexuele voorlichting gehanteerd hebben, confronteer hem niet met zaken waar hij op dat moment niet mee bezig is, maar geef wel eerlijk antwoord op vragen die loskomen. (natuurlijk heb ik wel die keer dat we een weekeinde zonder hem wegwaren en er vervolgens achter kwamen dat er het hele weekeinde een meisje was geweest meneer erop geattendeerd dat wij beslist nog niet toe waren aan het grootouderschap en dat hij gewoon condooms kon pakken wanneer hij die nodig had) En ik zal toch mijn kleren moeten blijven wassen en ook al doe ik dat discreet, toch zal het hem vast wel opvallen dat er zo af en toe toch ook wel vrouwenkleren gewassen worden. Ik heb voor mezelf dan ook wel van, voor eind volgend jaar kaart ik het zelf aan mocht hij er nog niet over begonnen zijn.