De berichten die je op dit forum zo her en der leest over het genderteam (waar veelal het genderteam van de VU mee wordt bedoeld) zijn vaak niet veel belovend. Heel veel transseksuelen hebben op de één of andere problemen tijdens de diagnostische fase of tijdens de behandelende fase. Dat het ook anders kan heb ik de laatste weken bij het genderteam van het UMCG ervaren.
Al ruim een half jaar heb ik problemen met mijn transitie bij mijn werkgever. De problemen zijn al zo uit de hand gelopen dat ik op voorstel van het UMCG mij enige tijd heb ziek gemeld. De maatschappelijk werkster van het genderteam wil al enige tijd graag een gesprek met mijn manager. Mijn manager wil niet naar het UMCG komen en de maatschappelijk werkster mag het UMCG tijdens werktijd niet verlaten. Na maanden is er toch een oplossing gekomen. De maatschappelijk werkster heeft zich tegen de middag afgemeld bij het UMCG en is op eigen initiatief (in haar vrije tijd!) naar het bedrijf gekomen waar ik werk. Na het gesprek even kort voorbereid te hebben zijn we naar de kamer van mijn manager gegaan. Ik en de maatschappelijk werkster zaten aan de ene kant van de tafel. Mijn manager en mijn groepsleider zaten aan de andere kant van de tafel. Tijdens het gesprek heeft ze mij prima weten te verdedigen. Na het gesprek hebben we met ons tweetjes nog even na zitten te praten in de kantine. En als we dan met ons tweetjes zijn, dan zijn de gesprekken wel heel erg persoonlijk. Ze vertelde mij onder andere dat haar dochter de volgende dag jarig was. Na over koetjes en kalfjes gesproken te hebben ging ze naar huis.
Ik was haar wel heel erg dankbaar dat ze zoveel energie en inspanning steekt in mij. Het was toch een bloemetje en badankje waard. Afgelopen maandag ben ik naar het UMCG gegaan en een bos bloemen met een kaartje, waar ik mijn dankbaarheid aan haar kenbaar wilde maken, aan de balie van de polikliniek afgegeven. Ik was nog niet thuis of ik had al een mailtje van haar gekregen dat ze sprakeloos was. De identificatiebrief, die ik nog van haar tegoed zou hebben, kon ik de volgende dag afhalen bij de balie van de polikliniek.
Afgelopen dinsdag ben ik naar het UMCG geweest om de brief af te halen. De brief lag echter niet bij de balie. Het meisje achter de balie belde haar vervolgens. En daar kwam ze dan. Ze wilde mij persoonlijk bedanken voor de bos bloemen en het kaartje met de dankbare tekst. Uitspraken als: "Dat is heel erg lief van je" zijn heel normaal geworden en dat voor iemand die eigenlijk een hulpverleenster is. (We zijn geen vriendinnen maar het zou theoretisch kunnen.
) We hebben nog een kwartiertje in de wachtkamer met elkaar zitten te praten over van alles en nog wat waarna ze een afspraak had met de volgende cliënt.Ook de gynaecoloog, die mij onder medische behandeling heeft en mij de hormonen voorschrijft, is altijd heel erg persoonlijk tegen mij. Naast de zakelijke dingen is er ook altijd genoeg tijd om over de alle daagse dingen te praten en is er zelfs tijd voor een grapje. Ook betrekt hij mij volledig bij de transitie. Zo werd ik vorige week persoonlijk door hem gebeld dat de uitslag van de bloedtest goed was en dat de hormoonhuishouding op schema was.
Ik denk dat het ook wel een keertje gezegd (en gemeld) mag worden dat er positieve verhalen zijn over de specialisten van het genderteam. Zelf heb ik er een goed gevoel over. Ik word volkomen serieus genomen en de specialisten doen denk ik meer dan hun best om de transitie zo goed mogelijk te laten verlopen.
Groetjes,
Edith
hij zal vast en zeker betere dingen te doen hebben dan om zijn collega's te geven
kijk dat zijn de betere oplossingen, wat tof dat ze dat heeft willen doen.. komt puntje niet bij paaltje, dan komt paaltje bij puntje!
--> 
