Ontdekken wie ik ben.

[Leonie]

Hoi,

Ik ben eigenlijk al heel wat jaren bezig met travestie, de laatste 2 jaar heeft het toch wel heel erg stil gestaan. En nu begin ik het weer helemaal op te pakken. Er blijft iedere dag een groot deel van de dag een soort hunkering bestaan naar het vrouw zijn! Ik kan geen etalge met luxe dames kleding voorbij lopen of ik krijg helemaal een week gevoel in mijn buik. Als of er een sirene afgaat die van binnen keihard begint te roepen: was ik maar een vrouw, ik wil een vrouw zijn enz enz. Wie komt dit bekend voor?

Ik hoor heel veel transseksuelen praten over wat ze van vroeger als jongetje nog allemaal weten hoe ongelukkig ze waren en dat ze al wisten dat ze liever een meisje waren, ik heb dat soort dingen helemaal niet. Ik zat vroeger op voetbal en ik was daar best goed in. Heel fanatiek, fel en hard. Ik was niet bang voor stevig fysiek contact, al speelde ik vaak wel eerlijk. wat dat betreft zat er weinig meisjes achtigs in.

Wat ik wel goed weet over mijn vroege jaren is dat ik altijd met een soort ontzag en fasinatie naar meisjes kamer keek, het had wel een soort aantrekkingskracht. Al dat roze en die barbies, dat was toch wel iets wat me aantrok. Maar ik heb er nooit echt iets mee gedaan. Ik weet ook nog dat ik ooit de finale van het EK voetbal heb laten schieten omdat sissi op het zelfde moment op tv was! Ik schaamde me daar toch wel voor, terwijl ik het prachtig vond.

Vroeger maakte mijn moeder nogwel is wat jurkjes voor meisjes uit de buurt of voor dochters van vrienden. Ik was altijd de ***, ik moest namelijk als paspop dienen. Ik weet wel dat ik dat vreselijk vond, ik wist niet hoesnel ik weg moest komen. uit mijn geheugen zat daar een gevoel van schaamte bij. Ik denk dat ik toen al een jaar of 12 was.

Ik weet ook nog van vroeger het moment dat ik voor het eerst een meisje naakt zag, dat was toen mijn buurmeisje vol trots d'r jurkje omhoog trok (soort doktertje spelen, ik heb verder geen idee meer hou oud ik was). En ik had toen niet zoiets van wow dat moet ik ook,of zo voel ik me ook. Maar mooi dat vond ik het zeker, ook wel een beetje eng en misschien toch wel een gevoel van jaloezie.

Al met al zijn mijn herrinneringen erg vaag, maar ze hebben toch wel vaak iets te maken met het meisje willen zijn. Maar het is allemaal zo onduidelijk en ik weet eigenlijk niet wat ik er mee moet. Soms denk ik, je bent nu eenmaal een transseksueel en geef er nu maar aan toe! Soms voel ik me zo walgelijk dat ik die verlangens heb. Een jongen in dames lingerie dat ziet er gewoon niet uit. Al vind ik dat best een belangrijk onderdeel als ik me omkleed. Het geeft me een heel meisjes achtig gevoel wat ik erg prettig vind. Het is iets wat helpt om je echt een vrouwlijk gevoel te geven, maar dat werkt alleen maar als je daarbij leuke vrouwlijke outfit aantrekt.

Ik voel me ook totaal geen homo. Ik val ook meer op vrouwen dan op mannen. Als ik naar een vrouw kijk dan kan ik daar wel opgewonden van worden. Maar.... ook hier gaat weer die sirene af die zegt, was jij dat maar. Als ik me helemaal heb opgetut dan heb ik juist het idee dat ik veel meer naar mannen zou neigen. Ik lijk dan ineens te veranderen in een stom trutje, ik heb zelf het idee dat de rem er af mag en dat ik me vrij kan bewegen.

Komt iemand dit of een deel hiervan bekend voor?

groetjes,
Leonie

[fenna69]

Hallo leonie,

Een aantal aspecten herken ik wel. Vroeger wilde ik vooral een gewone jongen zijn. maar een televiesie docu van een transvrouw die ik zag toen ik 10 of 11 was bleef altijd knagen. Mijn voorkeur voor meisjes maakte het allemaal ook niet makkelijker en dat dubbelle gevoel bij het zien van een andere vrouw was heel herkenbaar (was, omdat ik inmiddels in de afrondende fase ben van geslachtsaanpassende behandeling).
Maar wat jouw route is, weet alleen jij, ik duim voor je dat je er niet te lang over doet die te vinden

groetjes, Fenna

[Leonie]

Hallo leonie,

Een aantal aspecten herken ik wel. Vroeger wilde ik vooral een gewone jongen zijn. maar een televiesie docu van een transvrouw die ik zag toen ik 10 of 11 was bleef altijd knagen. Mijn voorkeur voor meisjes maakte het allemaal ook niet makkelijker en dat dubbelle gevoel bij het zien van een andere vrouw was heel herkenbaar (was, omdat ik inmiddels in de afrondende fase ben van geslachtsaanpassende behandeling).
Maar wat jouw route is, weet alleen jij, ik duim voor je dat je er niet te lang over doet die te vinden

groetjes, Fenna

Ik doe er al lang zat over, en dat komt voornamelijk omdat ik zo onzeker ben en omdat ik een beetje een eenling ben.

Wat je zegt over docu's, ik ken dat ook. Ik weet nogwel dat dat ooit laat in de avond op tv was. Mijn moeder was dat samen met mijn vader aan het kijken. Ik weet nogwel dat ik een aantal smoesjes heb bedacht om er maar zoveel mogelijk van kon zien, wat ik moest vlak nadat het begon naar bed.

Waar ik soms zo'n hekel aan heb (het is verwarrend) is dat je je soms helemaal vrouw wilt voelen en soms maakt het eigenlijk niet zoveel uit. Wat ik dan vervelend vind is dat je je alleen echt een vrouw kunt voelen als je je helemaal opdoft en aankleed. En ik wil me ook wel is normaal een vrouw kunnen voelen, gewoon bij het wakker worden, of op zondag middag met een trainingsbroek aan of ieder willekeurig ander moment op de dag!

[mina]

Ik weet ook nog dat ik ooit de finale van het EK voetbal heb laten schieten omdat sissi op het zelfde moment op tv was!
Komt iemand dit of een deel hiervan bekend voor?

jaaaaaaaa!

[Leonie]

Ik weet ook nog dat ik ooit de finale van het EK voetbal heb laten schieten omdat sissi op het zelfde moment op tv was!
Komt iemand dit of een deel hiervan bekend voor?

jaaaaaaaa!

Ik heb laatst 1 van de geloof ik 3 delen in mijn bezit gekregen, ik ga daar een keer een leuke avond van maken. lekker optutten, lekker koken, flesje rose er bij. En daarna lekker op de bank sissi kijken! lol, hoe erg is dat!

[mina]

Na leuk toch?
Mooi verhaal btw...
Jeugdherinneringen ophalen is idd interessant, vertelt toch best wel iets over wie/wat we zijn. Veel succes met je zoektocht!

liefs,
Mina

[fenna69]

hallo Leonie,

Die onzekerheid is inderdaad een enorme dwarsligger. Vroeger ben ik vanaf de kleuterschool tot ver op de middelbare school gepest en de enorme impact die dat heeft op je leven is onvoorstelbaar .. soms zelfs nu nog, ruim 20 jaar na het ophouden van het gepest...

misschien is het een idee om het eens met een gendertherapeut te bespreken?

ik krijg uit jouw verhaal wel een beeld inmiddels, maar wil je geen gedachten in je hoofd brengen die niet de jouwe zijn. ik kan je niet vertellen wat je wel of niet bent, dat kun je alleen zelf ...
Persoonlijk ben ik op een gegeven moment gestopt met het zoeken naar een antwoord en heb een aanvang gemaakt om mijn leven zodanig in te richten dat het echt mijn eigen leven is .. gevoedt vanuit mijn gevoel over wat er wel of niet een plaats in kreeg. leef je eigen leven en het wordt vanzelf duidelijk wat er wel of niet aan de orde is ......

groetjes, Fenna

[Leonie]

hallo Leonie,

Die onzekerheid is inderdaad een enorme dwarsligger. Vroeger ben ik vanaf de kleuterschool tot ver op de middelbare school gepest en de enorme impact die dat heeft op je leven is onvoorstelbaar .. soms zelfs nu nog, ruim 20 jaar na het ophouden van het gepest...

Ik ben eigenlijk nooit gepest, ik kan daar dus niet over mee praten. Ik werd nooit gepest omdat ik niet opval. Ik heb me jarenlang onzichtbaar kunnen maken. Ik stond nooit vooraan maar ik zorgde ook altijd dat ik niet achteraan stond. Ik kon/kan heel stil zijn zonder echt op te vallen.

misschien is het een idee om het eens met een gendertherapeut te bespreken?

Ik heb dat al gedaan, en dat heeft eigenlijk niet geholpen. Ik ben te onzeker om er iets aan te doen. Ik hou niet van aandacht.

ik krijg uit jouw verhaal wel een beeld inmiddels, maar wil je geen gedachten in je hoofd brengen die niet de jouwe zijn. ik kan je niet vertellen wat je wel of niet bent, dat kun je alleen zelf ...

Dat is waar!

Persoonlijk ben ik op een gegeven moment gestopt met het zoeken naar een antwoord en heb een aanvang gemaakt om mijn leven zodanig in te richten dat het echt mijn eigen leven is .. gevoedt vanuit mijn gevoel over wat er wel of niet een plaats in kreeg. leef je eigen leven en het wordt vanzelf duidelijk wat er wel of niet aan de orde is ......

Dat is goed advies, maar ik weet niet of ik er wat mee kan. Ik moet zowiezo is goed bedenken wat ik wil met mijn leven.

[Lisa met een S]

Ik kan geen etalge met luxe dames kleding voorbij lopen of ik krijg helemaal een week gevoel in mijn buik. Als of er een sirene afgaat die van binnen keihard begint te roepen: was ik maar een vrouw, ik wil een vrouw zijn enz enz. Wie komt dit bekend voor?

Ikke.

Ik hoor heel veel transseksuelen praten over wat ze van vroeger als jongetje nog allemaal weten hoe ongelukkig ze waren en dat ze al wisten dat ze liever een meisje waren, ik heb dat soort dingen helemaal niet. Ik zat vroeger op voetbal en ik was daar best goed in. Heel fanatiek, fel en hard. Ik was niet bang voor stevig fysiek contact, al speelde ik vaak wel eerlijk. wat dat betreft zat er weinig meisjes achtigs in.

Ik vond het allemaal leuk, maar was niet zo een ster.

Wat ik wel goed weet over mijn vroege jaren is dat ik altijd met een soort ontzag en fasinatie naar meisjes kamer keek, het had wel een soort aantrekkingskracht. Al dat roze en die barbies, dat was toch wel iets wat me aantrok. Maar ik heb er nooit echt iets mee gedaan. Ik weet ook nog dat ik ooit de finale van het EK voetbal heb laten schieten omdat sissi op het zelfde moment op tv was! Ik schaamde me daar toch wel voor, terwijl ik het prachtig vond.

Het had mij ook kunnen gebeuren.

Ik voel me ook totaal geen homo. Ik val ook meer op vrouwen dan op mannen. Als ik naar een vrouw kijk dan kan ik daar wel opgewonden van worden. Maar.... ook hier gaat weer die sirene af die zegt, was jij dat maar. Als ik me helemaal heb opgetut dan heb ik juist het idee dat ik veel meer naar mannen zou neigen. Ik lijk dan ineens te veranderen in een stom trutje, ik heb zelf het idee dat de rem er af mag en dat ik me vrij kan bewegen.

Wanneer ik omgekleed bent, zou ik best wel mannelijke aandacht willen hebben, maar zou zeker geen seks met een man willen hebben.

Komt iemand dit of een deel hiervan bekend voor?

Ikke, dus.

En toch denk ik dat ik een travestiet ben, en niet een transseksueel of transgender. Het verlangen naar vrouw-zijn, is toch niet genoeg, denk ik. Er zijn zo veel dingen waarnaar je als mens kunt verlangen. Langer zijn, knapper zijn, rijker zijn, slimmer zijn. Soms moet je je neerleggen bij je eigen beperkingen. Ik denk zelfs, dat, als ik een vrouw was, dat ik gelukkiger zou zijn, dan als man. Maar bij een transitie wordt ik geen vrouw, maar een transvrouw. En zelfs als ik dacht, dat ik als transvrouw gelukkiger zou zijn, dan ik als man ben, denk ik dat het geen reden is om mijn leven (en dat van mijn dierbaarste) totaal overhoop te gooien. Dat klein beetje extra geluk dat er eventueel zou zijn, is voor mij de prijs (en ik heb het niet over geld) niet waard.

M.i., moet je een transitie pas overwegen wanneer doorgaan in je huidige leven als man (of transgender, of travestiet) ondragelijk zou zijn. Wanneer doorgaan betekent doodgaan.

Het is altijd mogelijk dat er een dag aanbreekt, dat dit voor mij wel geldt. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Mocht het toch gebeuren op m'n 75ste, dan zal ik niet terugkijken en denken 'had ik het maar eerder gedaan'. Want ik was eerder niet rijp daarvoor. Ik zou waarschijnlijk denken, jammer, weer iets dat ik nooit heb kunnen doen. Zoals op de maan lopen, of de hoogste bergen van de Himalaya's beklimmen. Maar kijk dan wat ik allemaal wel heb gedaan. Ik hoop dat ik geen spijt van hebben.

Succes en sterkte,
Lisa

[Leonie]

M.i., moet je een transitie pas overwegen wanneer doorgaan in je huidige leven als man (of transgender, of travestiet) ondragelijk zou zijn. Wanneer doorgaan betekent doodgaan.

Dat is dus het probleem, ik blijk totaal niet instaat te zijn om een fatsoenlijk leven op te bouwen als man. Ik leer redelijk makkelijk mensen kennen, maar na een tijdje ga ik afstand creeeren. En dan is echte vrienden maken moeilijk. Dus echt een groot sociaal leven heb ik niet. Doorgaan met mijn huidige leven lijkt zo zinloos!

[Frederique_]

Weet je zeker dat dit een genderprobleem is?
Of zou je als man ook gelukkiger kunnen worden als je een sociaal vaardiger man zou zijn?

Lang niet alle mannen zijn a-sociaal en kille rekenaars.
Lang niet alle vrouwen zijn kwebbelziek en sociaal voelend.

Groetjes,

Frederique

[Leonie]

Weet je zeker dat dit een genderprobleem is?
Of zou je als man ook gelukkiger kunnen worden als je een sociaal vaardiger man zou zijn?

Lang niet alle mannen zijn a-sociaal en kille rekenaars.
Lang niet alle vrouwen zijn kwebbelziek en sociaal voelend.

Groetjes,

Frederique

Ik heb geen idee! Dat maakt me alleen maar onzekerder. Ik heb me ook wel is afgevraagd of ik niet gewoon een persoonlijkheids stoornis heb. Ik weet het gewoon niet.

[Irene]

Leonie schreef:

Er blijft iedere dag een groot deel van de dag een soort hunkering bestaan naar het vrouw zijn! Ik kan geen etalge met luxe dames kleding voorbij lopen of ik krijg helemaal een week gevoel in mijn buik. Als of er een sirene afgaat die van binnen keihard begint te roepen: was ik maar een vrouw, ik wil een vrouw zijn enz enz. Wie komt dit bekend voor?

Heel erg herkenbaar hoor Leonie

Ik weet ook nog van vroeger het moment dat ik voor het eerst een meisje naakt zag, dat was toen mijn buurmeisje vol trots d'r jurkje omhoog trok (soort doktertje spelen, ik heb verder geen idee meer hou oud ik was). En ik had toen niet zoiets van wow dat moet ik ook,of zo voel ik me ook. Maar mooi dat vond ik het zeker, ook wel een beetje eng en misschien toch wel een gevoel van jaloezie.

Komt me ook wel bekend voor.

Vroeger maakte mijn moeder nogwel is wat jurkjes voor meisjes uit de buurt of voor dochters van vrienden. Ik was altijd de ***, ik moest namelijk als paspop dienen. Ik weet wel dat ik dat vreselijk vond, ik wist niet hoesnel ik weg moest komen. uit mijn geheugen zat daar een gevoel van schaamte bij. Ik denk dat ik toen al een jaar of 12 was.

Is me niet echt overkomen maar ik zou me er heel opgelaten over hebben gevoeld. (en pas achteraf er stiekem van hebben genoten)

Ik voel me ook totaal geen homo. Ik val ook meer op vrouwen dan op mannen. Als ik naar een vrouw kijk dan kan ik daar wel opgewonden van worden. Maar.... ook hier gaat weer die sirene af die zegt, was jij dat maar. Als ik me helemaal heb opgetut dan heb ik juist het idee dat ik veel meer naar mannen zou neigen. Ik lijk dan ineens te veranderen in een stom trutje, ik heb zelf het idee dat de rem er af mag en dat ik me vrij kan bewegen.

Ook dit vind ik heel herkenbaar, al is de mannen aandacht vooral gericht op het bevestigen van mijn vrouwelijkheid en minder in seksuele aantrekkingskracht.

Irene

[Leonie]

Weet je zeker dat dit een genderprobleem is?
Of zou je als man ook gelukkiger kunnen worden als je een sociaal vaardiger man zou zijn?

Lang niet alle mannen zijn a-sociaal en kille rekenaars.
Lang niet alle vrouwen zijn kwebbelziek en sociaal voelend.

Groetjes,

Frederique

Weetje, ik denk veel te veel. Ik probeer een oorzaak gevolg relatie te zoeken, en die is er misschien helemaal niet. Ik kan me niet identificeren met mannen, en mijn gevoel kan ik niet uiten. Ik ben anders, en ik kan daar niet mee omgaan. En of dat dan een gender probleem is, ik weet het niet, misschien staat het er wel helemaal los van of misschien niet.

zoals je merkt, ik heb hier maar weinig duidelijks over te zeggen.

[Lisa met een S]

Dat is dus het probleem, ik blijk totaal niet instaat te zijn om een fatsoenlijk leven op te bouwen als man. Ik leer redelijk makkelijk mensen kennen, maar na een tijdje ga ik afstand creeeren. En dan is echte vrienden maken moeilijk. Dus echt een groot sociaal leven heb ik niet. Doorgaan met mijn huidige leven lijkt zo zinloos!

Stel -- het afstand creeeren is een verdedigingstechniek dat je, bewust of onbewust, toepast, want als mensen te dichtbij zou komen, zou ze misschien achterkomen dat je travestiet bent. Is een mogelijkheid. Nou stel -- je gaat het transitieproces in, wordt uiteindelijk transvrouw, en ga in stealthmode verder. Komt datzelfde verdedigingstechniek terug, want als mensen te dichtbij komen, komen ze erachter dat je vroeger als man leefde.

Het is soms moeilijk om vrienden te vinden met wie je de dingen kunt delen, wanneer je de dingen die voor jou erg belangrijk zijn, voor hen moet wegstoppen.

Dit denk ik is iets dat je moet oplossen los van je T*-gevoelens.

Groetjes,
Lisa