Hoe is het bij jullie begonnen?

[Anne-Nienke]

Hoi,

Ik vraag me wel is af, hoe is het bij jullie allemaal begonnen? Ik kan van mijn vroege jeugd eigenlijk niet zoveel herinneren, ik weet dus niet goed wanneer ik de eerste gedachten heb gehad. Ik weet dat ik dag in dag uit op de fiets naar school niets anders heb gedacht dan dat ik een meisje wilde zijn. Mijn eerste echter herinnering daarvan is dan ook zo rond groep 6 a 7 van de lagere school.

Rond die tijd heb ik ook voor het eerst wat spullen gepakt uit de kleren kast van mijn moeder (je moet toch wat). Ik ben toen een keertje gekapt, en na alles tot in het oneindige te ontkennen heb ik het jaren weg gestopt. In het begin van mijn studenten tijd ben ik een aantal keer naar Mariposa geweest, in de hoop tot een soort doorbraak te komen. Die doorbraak is er toen niet gekomen. Ik heb wel een hoop kleren besteld op internet, en dat doe ik nog met enige regelmaat. Maar veel verder dan hier op mijn flatje kom ik eigenlijk niet. Hoe hebben jullie deze stap gemaakt?

GRoetjes,
A

[Irene]

Herkenbaar verhaal Anne-Nienke,

Ik ben op een gegeven moment gewoon naar buiten gegaan, dat was eng, maar ik ben er ook sterker door geworden, de eerste stappen waren het moeilijkst, maar als je eenmaal merkt dat het reuze meevalt, dan wordt het steeds makkelijker. De ultieme stap heb ik ook nog niet genomen.

Irene

[Anne-Nienke]

Hoi Irene,

Wat is voor jou de ultime stap?

Wat ik graag zou willen is dat ik ergens een plek heb waar het leuk toeven is. Ik ben wel is op T&T avonden geweest, maar ik voel me daar op een of andere manier niet zo gemakkelijk.

Ik heb van naturen ook erg veel twijfel en onzekerheid, dat maakt het er niet makkelijker op. Ik heb er weinig behoefte aan om hier in mijn woon omgeving die eerste stap te maken, dat wil ik graag ergens anders doen. Jij bent thuis gewoon een keer zo de deur uitgelopen?

[Irene]

De ultieme stap is voor mij 24/7 als vrouw gaan leven. T&T avonden heb ik wel een beetje gehad, al jaren niet meer geweest en ik voel me ook niet aangetrokken om het nog eens te doen, al heeft het me in het begin wel geholpen.
Er zijn tegenwoordig ook transgenderbijeenkomsten in openbare gelegenheden, misschien iets voor je?

Irene

[Zita]

Dag Anne-Nienke

Bij mij is het niet veel anders gegaan.
eerst een panty van mijn moeder aan sjorren en een slipje van mijn zus.
veel later kocht ik mijn eigen spulletjes.
en kwam ook nooit verder dan het huis.
momenteel ben ik daar zo verschrikkelijk klaar mee.
dus ik ben wat later in de avond naar buiten gegaan.
niet opzichtig gekleed gewoon een rokje tot de knie panty en laarzen jack met bontkraagje
zo zet ik mijn eerste schreden buiten en geen reactie gehad van andere mensen op straat (was ook wel donker)
nu ben ik zo ver dat ik voor het eerst naar een T&T ga.
ik hoop daar een warm nest te vinden om het zo maar te zeggen en gezelligheid.
hoe het zich verder gaat ontwikkelen weet ik niet , maar dat is misschien ook wel het leuke eraan momenteel.

Liefs,

Zita

[Anne-Nienke]

Hoi Zita,

Je gaat binnenkort een eerste keer naar een T & T avond toe?

Wat mij zo stoort is dat ik al jaren en jaren die kronkel in mijn hoofd heb zitten dat ik graag anders was geweest. Ik kan het vrouwlijke ook maar moeilijk accepteren of integreren in mijn leven.

Zo nu en dan probeer ik een doorbraak te forceren. Aankomende donderdag ga ik bijvoorbeeld weer een make-up cursus doen. Dan ben ik er maar weer even uit.

Ik zie het niet zo zitten om hier de deur uit te lopen enfemme.

[Zita]

Dag Anne-Nienke

Ja op 17 Nov is er een T&T in nieuwengein daar wil ik graag naar toe dan.
accepteren vind ik wel mee vallen , maar integreren is wat lastiger.
als je het niet zo ziet zitten om enfemme thuis de deur uit te lopen
kan je dat ook elders doen ,heb ik ook wel gedaan.
ik moet ook maar een keer naar een make up cursus ik bak er nog niet veel van.

Liefs,

Zita

[Anne-Nienke]

Hoi,

Ah, ik zit ook al weer een tijdje te twijfelen om is te gaan. Alleen als de avond er is blijf ik toch vaak thuis....lekker veilig. Dat is ook precies mijn probleem, ik ben een enorme huis mus.

Groetjes,

[Zita]

Hi,

ach ik heb ook lood in mijn schoenen om te gaan.
maar geef mijzelf wel een schop onder mijn kont ,anders komt het er misschien niet van.
ik doe het gewoon ook al sta ik te trillen op mijn hakken hihi .
misschien is met iemand gaan een optie voor je om over de drempel te komen.

Liefs,

Zita

[Anne-Nienke]

@ Irene,

Ik voel me ook niet zo lekker op de T&T avonden, ik kan niet goed uitleggen wat dat is. Ik zit er wel is aan te denken om naar een andere T gelegenheid te gaan, al heb ik daar de ballen gewoon niet voor. Ik wil mijn graag dat ik me comfortabel ga voelen in als vrouw buiten de veiligheid van mijn flatje....

24/7 als vrouw leven, dat lijkt op dit moment meer een fantasie dan een werkelijkheid. Ik weet ook niet zeker of ik dat zou willen. Heb je die wens altijd gehad?

Liefs,
A

[Irene]

Ik heb me er jarenlang prima bij gevoeld met af een toe een dagje, dat is geleidelijk veranderd. Een paar jaar geleden ben ik begonnen om mijn herenkleding langzaam te vervangen door damesexemplaren, daar zit ik nu nog midden in. Ik profileer me nog wel eens als vrouw als ik de stad in ga bijvoorbeeld, of als ik een afspraak heb met iemand, daar voel ik me beter dan in de besloten omgeving van een T&T avond.

Irene

[EvaLvanE]

Lieve mensen,
Kom nou gewoon eens naar een open gelegenheid als Transgendercafé Nijmegen of T-Amersfoort.
Je bent daar gewoon van harte welkom als je als vrouw binnen wandelt, maar als je daar nog niet aan toe bent kom je gezellig in je gewone kloffie. Je gaat aan de bar hangen, drinkt een colaatje (thee of bier mag ook) en kijkt op je gemakje de kat uit de boom. Als je voldoende moed hebt verzameld vraag je een van ons waar we mee bezig zijn, of zo. Of een andere vraag die je op dat moment op de tong ligt.
Je bent welkom

[EvaLvanE]

Aan mijn vorige bijdrage wil ik nog iets toevoegen.
Ik heb niets tegen de traditionele (besloten) T&T-avonden. Daar moeten we zuinig op zijn.
De open avonden hebben misschien wel als belangrijkste aspect het 'anoniem kunnen zijn'.
Je wandelt een café binnen en bestelt een drankje. Je ziet dat er T-mensen zijn; maar hoor je daar bij? Je blijft anoniem.
Volgende maand een nieuwe poging?

[miliemilie]

Heel interessant, zo een open avond. Ik wou dat dit in Belgie ook bestond

[denise_leasen]

Er is niets, maar dan ook niets waar je ten gronde kan van meespreken als je het zelf niet persoonlijk hebt ervaren.

Ik ben verre van een waaghals, maar wat je zelf doet, daar weet je meteen van of het iets voor je is, of dat het overroepen is.

Ik heb me nooit verborgen als vrouw gekleed.

Als 8 jarige werd ik zonder te vragen gewoon 1,2,3 als een meisje omgeturnd door een grote zus van een vriendje en ondanks ik verschrikkelijk verlegen was heb ik dit zonder te morren laten gebeuren.
Nadien door mijn moeder, nog later door mij tante en uiteindelijk op mijn 16de heb ik mezelf volledig als een meisje gekleed en ben meteen een blokje om gaan wandelen.

Mijn echtgenote heeft me ook vrij snel in vol ornaat gezien, we zijn ondertussen meer dan 30 jaar getrouwd, nog steeds zeer gelukkig samen en dat haar ventje regelmatig als vrouwtje gekleed de straat op trekt, dat schept totaal geen problemen.

Ze moet er na al die jaren nog steeds even om lachen als ze me weer eens in een nieuwe outfit ziet, het blijft haar ook verbazen dat je als man zo sterk vrouwelijk kan transformeren.

Ik ben nog nooit naar een T&T avond geweest, gewoon gaan shoppen en een tasje koffie drinken als vrouw gekleed. Ik heb het honderden keren gedaan en geniet er nog steeds van.

Het is gewoon vreemd dat ik nog nooit de stap gezet heb om naar een dergelijke avond te gaan.