Ouders.

[Saartje]

Die van mij sporen niet.
Een opmerking van mijn pa:

"hmjah, maar waarom moet je nou lang haar, tegenwoordig is kort haar voor vrouwen heel normaal hoor"

Wat ik leuk vind is duidelijk niet belangrijk, nooit geweest ook.

Dit was de zoveelste keer dat ik mijn hart op tafel had gelegd en er vrolijk op gedanst werd.
De dag dat ik er was kreeg ik van mijn moeder kleding, make up en oorbellen met clips (van mijn oma geweest, kan je je voorstellen hoe goed dat voelde?)

De volgende dag was mijn eerste keer compleet in vol ornaat naar buiten.
Na 15 minuten bibberend in de auto denkend "iedereen ziet het" voelde het als een bevrijding, dit was ik, mijn hemel, de rust, eindelijk!

Vol trots belde ik later op de dag mijn moeder en kreeg te horen "we hebben het er nog eens over gehad en vinden het helemaal niks"

Dat was vorig jaar, nooit meer iets gehoord.
Gelukkig was ik er al aan gewend geraakt en doet het mij niets meer.
Dit was niet de eerste breuk zal ik maar zeggen.

Toch lijkt het me voor anderen wel prettig als je ouders je steunen.
Misschien dat mijn verhaaltje iemand helpt, wie weet.

[Claudia K]

Nou, vooruit dan maar weer, naar aanleding van alle reacties die er weer zijn geweest.
Ik kan me verdraaid goed voorstellen dat ouders het er ontzettend moeilijk mee hebben als je met je T-verhaal bij ze komt. Dat ze lange tijd nodig hebben om aan het idee te wennen, er iets van te begrijpen en het in te passen in de verwachtingen en idealen die ze zelf voor je hadden. Dat het ze misschien niet helemaal gaat lukken om dat te realiseren ook. Maar dat ze je laten vallen als een baksteen, geen enkele poging ondernemen om naar jouw kant van het verhaal te luisteren, of zich, zo onwetend als ze meestal zijn, onafhankelijk te laten informeren kan ik me niet voorstellen. Dat er van de kant van de ouders geen pogingen worden gedaan om in gesprek te blijven, ook al lopen de meningen ver uiteen, en blijven ze dat misschien wel doen vind ik in een enigszins normale ouder-kind relatie toch raar. Natuurlijk, ik kan alleen voor mezelf spreken, en in andere gezinnen zal de situatie anders zijn. Maar je kind helemaal laten vallen omdat het niet aan hun verwachtingspatroon wil voldoen dat blijf ik raar vinden, want waar blijft dan het "houden van"?
En ja, natuurlijk moet jij als "kind van" ook begrip op trachten te brengen voor waar je ouders mee geconfronteerd worden. Er niet met de botte bijl op inhakken om zo acceptatie en goedkeuring af te dwingen of te eisen. Luisteren naar wat zij te vertellen hebben. Maar mag het alsjeblieft wel van 2 kanten komen? Inderdaad, het houdt een keer op, maar een breuk is m.i. het laatste middel, en dat geldt zowel voor het kind als voor de ouders.
Claudia Zomer

[Mara]

Misschien dat mijn verhaaltje iemand helpt, wie weet.

Haha ja....mun ouders zijn al mun hele leven zo....reden waarom ik toen met 16 op mezelf ging wonen.....en als het dit jaar, als ik het weer ga proberen contact met hen te zoeken, weer mis gaat, ben ik voorgoed weg.....zoals al die andere jaren al.....

Voor Amber.....succes vandaag

groetjes

Mara

[Joyy]

Opvallend

Er wordt gepraat over je relatie met je ouders

Terwijl zowel je pa, als wel je ma, individuen zijn

Je hebt geen relatie met je ouders

Je hebt een relatie met je pa, en 1 met je ma, 2 verschillende relaties

Ik snap het wel, zij zijn al zolang bij elkaar en je ziet hen als 1

Ouders zijn gewend het voor elkaar op te nemen, elkaar te steunen

Ik denk echter dat het heel verfrissend kan werken een gesprek te voeren met hen apart

Dan kom je er achter hoe zowel je pa als je ma werkelijk over het onderwerp denken, en verwatert hun mening niet



Schept helderheid

my 2 cents

Joy

[ik ben hier niet meer]

Je hebt gelijk Joyy, het zijn 2 mensen met ieder hun eigen mening.
Maar vaak willen ze elkaar ook niet kwetsen. En dat kan in praktijk betekenen dat de 1 wel begrip heeft en de ander niet, en dat daardoor toch je ouders niet met je willen praten. Proberen met degene die er wel mee overweg contact proberen te houden, kan voor die ouder als verraad naar de ander voelen.
Ik weet dat mijn ouders niet stonden te juichen toen ik het ze vertelde, eerst mijn moeder, en later samen. Contact is tijdelijk weggeweest door andere redenen. Gelukkig heb ik ruim een jaar voor het overlijden van mijn vader weer contact met ze gezocht.
Ze zeggen ook weleens vrienden kun je kiezen, je familie niet.

[joandelynn]

Mijn ouders zijn gescheiden, dus ik moet ze sowieso als 2 aparte partijen behandelen.

Overigens heeft mijn vader wel meteen mijn moeder opgebeld nadat ik het hem verteld had om er met haar over te praten. Maar het contact tussen hen is nog redelijk ok dus dat verbaasde me ook niet zo.

[Saartje]

Opvallend
Je hebt een relatie met je pa, en 1 met je ma, 2 verschillende relaties


Ouders zijn gewend het voor elkaar op te nemen, elkaar te steunen

Ik denk echter dat het heel verfrissend kan werken een gesprek te voeren met hen apart

Dan kom je er achter hoe zowel je pa als je ma werkelijk over het onderwerp denken, en verwatert hun mening niet

Joy

Tijdens een vorig akefietje:

"Ik ben met je moeder getrouwd, niet met jou" o.i.d
m.a.w. met haar MOET ik verder, niet met jou.

Ja ja, rare jongens, mijn ouders.

@Mara

Goh.., ik ben niet de enige dus.
Niet leuk om te lezen, wel leuk om te lezen.
nah ja, je snapt het wel denk ik...
Dit was strike 4 voor mij, ik ben er klaar mee.
Ik heb genoeg mijn best gedaan.

[Joyy]

Toch denk ik dat individuele gesprekken veel kunnen opleveren

Zolang je dat niet doet blijft de relatie, jij versus de eenheid: je ouders

Je mag je ouder best eens voor het blok zetten, vragen, wat denk je nu echt, wat vind je nu werkelijk zelf van de situatie, zonder de inmenging van de mening en gedachten van die andere ouder

Makkelijk? niet nee, maar je zet hen aan tot zelf nadenken,niet verschuilen achter de ander

Dat dat spanningen gaat opleveren lijkt me duidelijk, maar wat heb je te verliezen als de relatie toch al klote is?

I rest my case

[Mara]

Goh.., ik ben niet de enige dus.
Niet leuk om te lezen, wel leuk om te lezen.
nah ja, je snapt het wel denk ik...

Ja ik snap het maar al te goed en als het na mij zal gaan, zou ik bij hun never nooit weer langsgaan.....maar ik heb besloten het voor hun te doen nadat ik zag, dat hun me op internet aan het zoeken zijn.....

Mij gaat het heel goed zonder hun

[Saartje]

Je mag je ouder best eens voor het blok zetten, vragen, wat denk je nu echt, wat vind je nu werkelijk zelf van de situatie, zonder de inmenging van de mening en gedachten van die andere ouder

Makkelijk? niet nee, maar je zet hen aan tot zelf nadenken,niet verschuilen achter de ander

Dat dat spanningen gaat opleveren lijkt me duidelijk, maar wat heb je te verliezen als de relatie toch al klote is?

I rest my case

Ik vind het lief dat je mee denkt hoor maar...
Je ziet toch zelf hier wel dat ik niet op mijn mondje gevallen ben hoop ik.

Zoals ik al eerder aangaf, dit was incident 38843776.

Als ik niet leef zoals zij, leef ik verkeerd, punt!
En dat geldt niet alleen voor dit verhaal, dat is al zolang ik me kan herinneren.

Nog een voorbeeldje dan maar.
ik had ooit eens de opmerking laten vallen dat ik ze eigenlijk nog nooit had horen zeggen dat ze van mij hielden.
De volgende keer dat ik ze zag was het "oh ja, hadden we vandaag al gezegd dat we van je houden?" keken elkaar aan en gingen "hahahaha"

Met wie van de twee ik nou ook (apart of niet) praat, ze blijven toch een eenheid.
Ik vind het ook jammer, maar het is nou eenmaal niet anders en het is niet mijn keuze.
Respect voor mijn manier van leven hebben ze nooit gehad.
Ik heb het geprobeerd, tot uit den treure.
Ik ben er klaar mee!

[Joyy]

bedoelde het ook niet persoonlijk schat

sommige relaties zijn zo verstoort, daar valt weinig eer meer aan te behalen, er komt een moment dat je zegt, nu is het genoeg, en gelijk heb je dan

[Irene]

Ik vind de voor de handliggende, maar vaak over het hoofd geziene opmerking van Joy, dat je geen relatie met je ouders kunt hebben heel verhelderend.

Ik kan natuurlijk de persoonlijke situatie van Saartje niet beoordelen, maar de voorbeelden van de uitspraken wekken bij mij niet de indruk dat alles verloren is. Uiteraard kan ik hier niet over oordelen omdat ik de achtergrond intonatie, context en dergelijke mis, maar het kan ook een vorm van onzekerheid zijn.

[AM_ber_79]

Dat ze lange tijd nodig hebben om aan het idee te wennen, er iets van te begrijpen en het in te passen in de verwachtingen en idealen die ze zelf voor je hadden. Dat het ze misschien niet helemaal gaat lukken om dat te realiseren ook.

Ik heb nog nooit gemerkt dat ze er ook maar iets meer open voor stonden. Integendeel, t lijkt wel of ze zich meer en meer ingraven en zich niks aantrekken van mij. Vandaar ook het gesprek vanavond. Nee, ik ben niet nerveus. Kijk er naar uit en zie er tegen op. Bedankt voor jullie steun! Jullie krijgen zsm bericht!

[Joyy]

ik denk dat eea het te maken heeft met een generatiekloof

ik zie buiten het onderwerp GD zoveel mensen die overhoop liggen met hun ouders

als je terugkijkt is het ook niet verwonderlijk

de tijd waarin zij opgroeiden is zoveel anders dan de tijd waarin wij - ik noem wij gemakshalve maar ff 35 plusser en minners - zijn opgegroeid, er is ontzettend veel veranderd, dat is amper bij te houden voor hen

mijn moeder denkt nog steeds dat ik en dezer dagen een vaste baan van 40 uur heb op kantoor en een vriendin waarna de kindjes komen en ik gesettelt ben, en mijn pa weet niet hoe hij met mij moet omgaan, ik heb dat inmiddels geaccepteerd, zij zijn zo, ik ben anders

ik kan het hen niet kwalijk nemen, in die tijd was dat normaal, hoeksteen van samenleving was een gezin, zij zijn met die waarden opgegroeid, en dat zit er diep in

genderdysforie is dan een onderwerp wat helemaal ver van het bed is

succes vanavond

[ik ben hier niet meer]

Oef, die grens van 35 plus en min is wel heel apart. Ik ben 48, en ik geloof toch echt dat ik ook met iemand van 35 goed kan praten, mijn vriend is zelfs 31. En wat is een generatiekloof, en op welk gebied bevindt die zich. Ik geloof dat als iemand niks van gendersyforie wil weten, die persoon dat ook niet wil weten, of die nu 18 is of 60. Natuurlijk veranderen er zaken gedurende een generatie, maar begrip is iets wat niks daarmee te maken heeft, eerder een manier van handelen, een stuk basiskennis, woordgebruik. En zijn de jaren 70, 80 en 90 nu zo ontiegelijk veel anders ? Behalve de normale verschuivingen......