Als we nu eerst vragen "hoe voed je een kind op". dat lijkt mij constructief.
Er van uitgaand dat in eerste instantie de kind of een man of vrouw is, dient die daar steun in te krijgen. De eerste jaren kunnen gerust "unisex" zijn, maar daarna zal het kind moeten overleven, leren overleven in de maatschappij die dan om zich heen heerst. Aanpassen aan de omgeving. Daar heb je steun van je ouders bij nodig. Daar heb je een identiteit nodig om je staande te kunnen houden.
Het komt er dan erg op aan om en het kind levens wijsheid mee te geven ( opvoeding ) en tegelijkertijd als een dr. anders specialist alle signalen van het kind op te vangen en het kind zich zo veel mogelijk zichzelf laten zijn, en dan wel zonder invloed van de omgeving / buitenaf. Want een vergelijking met andere succesvolle overlevers, van de zelfde sekse is nodig om ook te kunnen overleven.
Dus vol op mee kunnen draaien en concurreren in de maatschappij en toch jezelf zijn, dat is een ware kunst.
Welke ouders bezitten die inzicht, kunnen dat doen? Ze begrijpen hunzelf vaak al niet, sommigen zitten zelfs in het verkeerde lijf, ja het komt voor,
Komen zelf nog vanuit hun eigen jeugd met één been om op te staan en moeten dan ook nog zelf een kind steunen en begeleiden.
En als een kind aangeeft dat Het even zal bepalen hoe en wat, ja zo werkt het niet. Ook niet als een kind "zegt" Ik wil snoep, en geen ander eetbaars, zeg je als ouder ook niet ja dat is wat jij wil, dan is het goed.
Dus wat voor signalen zal een ouder voor op moeten letten dat aangeven dat het kind op de een of ander manier belemmerd, gehinderd wordt door de opvoeding tot dan toe?
Opvoeding is niets anders dan overleving kennis bij brengen totdat de ander instaat is om zich in de huidige maatschappij staande te houden. En uiteraard geleerd heeft om op een gezonde manier voor zichzelf te kunnen denken.
Het dwangmatig opleggen van bepaalde manieren van leven, "jongens moeten vechten... hard zijn, auto's rijden, whatever, en idem voor meisjes is fout. Al zal je door de maatschappij om je heen wel een eind daar in mee moeten. Aanbieden, niet dwingen. Dat je als ouder het kind van alles aan kan reiken en dan open observeren of dat wel het juiste is voor het kind is dan eigenlijk het belangrijkste stap, maar daar zal het dan haperen, welke ouders kunnen dat? Om maar niet te spreken van de moordend strijd die ieder moet leveren met de andere mensen die je tegenkomt, en met wie je je plaats in de pikorde moet delen. Overleven.
Als je niet in een samenleving leeft, alleen de ouders en een kind, geen moderne attributen, leven in de oerwoud als het ware, ja dan kan de kind zich ontwikkelen zoals het werkelijk is. Echter er zijn zo veel invloeden van buiten af waar je rekening mee zult moeten houden, niet onderuit kan, maar tegelijkertijd ook weer niet moet laten bepalen wie jij bent, dat het werkelijk de vraag is of wat het voornoemde gezin probeert werkelijk in het belang van het kind is. Uiteindelijk is het opvoeden van kinderen een experiment, door haar / zijn ouders want dat is voor allen een eerste keer, en je kunt pas na afloop er iets zinnigs van zeggen. Van het resultaat dan, niet in hoe verre de verrichtingen van de ouders daar tot die resultaat hebben geleid, meer zo van "door ons heeft het kind de mogelijkheid gehad de zo kwetsbare jeugd jaren door te komen, te overleven."
Het is altijd en en en. Als de maatschappij waar het kind in opgroeit daar geschikt voor is, is het geslachtloos opvoeden misschien eindelijk het ei van Columbus. Tijd zal het leren.
Drie kinderen groot gebracht, je doet het nooit goed, gewoon je best doen.
Man, man wat is het fijn een vrouw te zijn.....
-->