Een man die graag een vrouw wil zijn is niet gek

[joandelynn]

EEN MAN DIE GRAAG EEN VROUW WIL ZIJN IS NIET GEK

Maar daar denkt de WHO anders over

> Transgenders lijden officieel aan een psychische stoornis.
> Het is hoog tijd om transseksuele gevoelens te depathologiseren.

Door Judith Verkerke

In de jaren dertig van de vorige eeuw was de algemene opvatting onder
homoseksuelen en psychologen dat homo's 'in het verkeerde lichaam zaten'.
Ze werden 'seksueel geïnverteerden' genoemd en overwogen soms zelfs een
geslachtsaanpassing. Tot in de jaren zeventig werden holebi's doorgaans
niet geaccepteerd door familie, vrienden of werkkring. Maar in de loop
van jaren is door actievoeren en lobbyen de acceptatie gegroeid en nu
draaien holebi's mee als ieder ander. Er worden zelfs ideeën over
creativiteit en economische vooruitgang aan hen opgehangen: je vindt
ze vaak in creatieve beroepen als kok, kapper en tv-host.

Transgenders (transseksuelen, travestieten en mensen die zich vrouw noch
man voelen) kampen daarentegen nog altijd met onbegrip uit de samenleving
en gebrek aan acceptatie door de omgeving. Ze worden gediscrimineerd,
lopen het risico op straat uitgescholden en aangevallen te worden en hebben
een kleinere kans op werk of promotie.

De positie van transgenders is vergelijkbaar met die van homoseksuelen in
het verleden. Ook op het gebied van de medicalisering. Homoseksualiteit was
tot 1973 officieel een psychische stoornis volgens het handboek van de
American Psychiatric Association (APA), de Diagnostic Statistic Manual of
Mental Disorders (DSM). Dit handboek wordt wereldwijd gebruikt als leidraad
voor het vaststellen van psychische stoornissen. Voor het zover was dat
homoseksualiteit uit de DSM werd geschrapt is er een hevige strijd gevoerd.
Je kan dus concluderen dat de DSM eigenlijk sociale normen weerspiegelt.
Bij de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) duurde het nog een stuk langer
voor het zover was; pas in 1990 heeft de WHO homoseksualiteit geschrapt
als geestesziekte.

Genderdysforie, de officiële medische term voor transgendergevoelens, staat
nog wel altijd in de DSM, en de WHO volgt deze classificatie als vanzelf-
sprekend. Maar tegenwoordig hebben niet alleen psychiaters, maar ook trans-
genders zelf een mening over wat genderdysforie is. En hoewel vaak wordt
gezegd dat er nog veel onbekend is over genderdysforie, een ding weten we
zeker: het is geen psychische stoornis. We zijn niet gek. Transgenders
hebben wel vaak psychische problemen, maar die hangen meestal samen met
het gebrek aan acceptatie of het uitblijven van een medische behandeling.
Sommige transgenders plegen zelfmoord: niet omdat ze psychisch gestoord
zijn, maar uit wanhoop, omdat ze zich niet staande kunnen houden in een
wereld die hen onterecht psychisch gestoord verklaart.

De komende jaren worden de DSM en de officiële ziektecatalogus van de WHO,
de ICD, herzien. De nieuwe edities worden in 2012 verwacht. Transgender-
organisaties in zo'n veertig landen lobbyen nu om genderdysforie uit
beide catalogi geschrapt te krijgen als psychische stoornis. Het is hoog
tijd om genderdysforie niet langer te zien als een psychische stoornis
maar als gendervariatie: een in elke maatschappij voorkomende identiteits-
variant, zoals homoseksualiteit er ook een is.

Daarnaast zou genderdysforie in de ziektecatalogus van de WHO moeten
worden omschreven als een gewone medische aandoening. Sommige transgenders
zijn namelijk aangewezen op een medische behandeling. Zo kan een trans-
seksueel een hormoonbehandeling ondergaan en eventueel een geslachts-
aanpassende operatie waarin de geslachtsorganen zo goed mogelijk naar
die van het gewenste geslacht worden veranderd.

De Nederlandse regering zou er de komende tijd bij de APA en de WHO op
moeten aandringen dat deze aanpassingen in de aankomende catalogi gemaakt
worden.

Judith Verkerke is beleidsmedewerker van Transgender Netwerk Nederland.


Campagne tegen de DSM

* In 2007 is een wereldwijde campagne gestart om transgendergevoelens te
depathologiseren. Zoals Judith Verkerke in het artikel hiernaast schrijft
worden deze gevoelens in het gezaghebbende handboek voor psychische aan-
doeningen DSM als geestesziekte beschreven.

* Jaarlijks wordt er op 17 oktober wereldwijd gedemonstreerd om die
aanduiding geschrapt te krijgen. Aan de laatste oproep werd in meer dan
vijfendertig steden gehoor gegeven.

* Transgender is een overkoepelende term voor mensen die zich niet
helemaal man of vrouw voelen, travestieten die parttime als vrouw
leven en transseksuelen die middels een medische ingreep van geslacht
willen veranderen.


Bron: NRC Next, Maandag 26 oktober 2009

[ik ben hier niet meer]

Mevreer Verkerke had zich ook druk kunnen maken over ander zaken, nl dat genderdysforie wel lijdt tot psychische schade bij een grote groep mensen, en wel omdat zij jaren in een andere genderrol hebben moeten leven dan dat bij hun hoord. Ik denk dat eerder de definitie zoals die nu is moet verdwijnen dan het noemen. Genderdysfoor zijn betekent niet dat je een psychische ziekte hebt, maar wel dat dit er door kan leiden, en wel 1 die nu wereldwijd behoorlijk onderschat wordt, en in Nederland zeker. Na de operatie moeten al je problemen opeens over zijn... Velen doen alsof het zo is, genoeg lukt het ook om zonder verdere hulp te leven, maar of dat is omdat ze geen van allen hulp nodig hebben ?
Ook hoorde ik vorige week van mijn psychologe dat DSM V waarschijnlijk maar een kort leven beschoren is, en er een ander kwalificatie systeem waarschijnlijk gaat komen. Een probleem van DSM is nu ook dat vele aandoeningen vrijwel dezelfde symptomen hebben, en er echt niet alles in staat.

[Janiek_]

Mevreer Verkerke had zich ook druk kunnen maken over ander zaken, nl dat genderdysforie wel lijdt tot psychische schade bij een grote groep mensen, en wel omdat zij jaren in een andere genderrol hebben moeten leven dan dat bij hun hoord.

Anna, het staat er helemaal in, hoor!

En hoewel vaak wordt gezegd dat er nog veel onbekend is over genderdysforie, een ding weten we zeker: het is geen psychische stoornis. We zijn niet gek. Transgenders hebben wel vaak psychische problemen, maar die hangen meestal samen met het gebrek aan acceptatie of het uitblijven van een medische behandeling.

[ik ben hier niet meer]

Ja, het staat er in, maar niet met alle correcte problemen die er zijn. Juist het feit dat je soms lang in een verkeerd lichaam geleefd hebt levert meer schade op dan men nu vaak erkend.
Het gebrek aan acceptatie of uitblijven van medische behandeling zijn maar een deel van de psychische problemen en juist van iemand als Judith (die ik in het verleden persoonlijk goed gekend heb) had ik een wat genuanceerdere tekst verwacht. Het is puur mijn teleurstelling daarover die ik kenbaar maak, het stuk zelf is voor de rest goed.

Alleen de verklaring van transgenders onderaan klopt volgens mij niet, zoals transgenders genoemd wordt in de tekst, wordt daar volgens mij ook transseksuelen mee bedoeld, zij die zich wel helemaal man of vrouw noemen. Er is zoveel spraakverwarring tegenwoordig over welke term wat wanneer betekend, ik kan het niet meer volgen.......

[snoopy]

Ja, het staat er in, maar niet met alle correcte problemen die er zijn. Juist het feit dat je soms lang in een verkeerd lichaam geleefd hebt levert meer schade op dan men nu vaak erkend.
Het gebrek aan acceptatie of uitblijven van medische behandeling zijn maar een deel van de psychische problemen.

Hier ben ik het helemaal mee eens ja. Het is ook net alsof er - ook vanuit de eigen doelgroep en behandelaars - ervanuit gegaan word dat je -niet- als een jongen of meisje in de geest geboren bent. Dat dit een enorm obstakel is om te overwinnen, de psychische schade die je oploopt door vanaf je geboorte niet jezelf te kunnen zijn, wordt onvoldoende erkent. Misschien komt dit ook omdat er veel transseksuelen zijn die een leven lang nauwelijks problemen kennen met hun gender en pas op latere leeftijd in transitie gaan. Ik vind de diversiteit aan problematiek binnen de eigen groep zo groot dat er niet eens een lijn te trekken valt. Dat hoeft ook niet, maar het is wel jammer dat er daarom veel misverstanden ontstaan over wat transseksualiteit voor sommigen van ons inhoud en welke problemen er bij komen kijken.

[Janiek_]

Ik denk dat het ook zo is dat je, als je om emancipatoire redenen het stigma van psychisch gestoord zijn van transgenders als groep weg wilt hebben, beter even kunt wachten met breed uit te meten wat voor sores sommigen van ons met zich meedragen.

@Anna: Volgens mij worden transseksuelen wel duidelijk genoemd.

[ik ben hier niet meer]

Janiek, je hebt gelijk, maar om alles maar zo correct mogelijk te proberen te omschrijven heb ik het idee (als post-op zelfs) dat je meer verwarring dan duidelijkheid creëert door hoe het een en ander er letterlijk staat.

Wat betreft de sores niet noemen, ik zou dat richting grote publiek inderdaad niet doen, maar richting professionals is het keihard nodig. Ik ben nu 10 jaar bezig in de ggz, en als ik ergens echt iets mee opschiet is er wel een regel waarom ik er niet mee door mag gaan. Als binnen DSM V de psychische gevolgen van de aangeboren afwijking genderdysforie zou komen te staan sla je 2 vliegen in 1 klap. Je erkent OOK in DSM dat genderdysforie aan sich geen psychische aandoening is, en je zorgt er voor dat de professionals eindelijk eens een goede behandelingsmethodiek gaan ontwikkelen voor de problemen die er wel zijn.
Want ik geloof niet dat genderdysforie betekent dat je psychisch problemen hebt, maar de kans dat je specifiek soort problemen hebt is wel groter, hetzelfde als bij bv incest. Het maakt veel kapot in je leven, en de een kan dat verbergen, een ander kan daar mee omgaan, en een andere groep heeft hard specifieke hulp nodig.

[Janiek_]

Wat betreft de sores niet noemen, ik zou dat richting grote publiek inderdaad niet doen, maar richting professionals is het keihard nodig.

Daar ging dit artikel over, het grote publiek bekend maken met een emancipatoir belangrijk actiepunt.

Je vergelijking met incest is treffend: ik denk dat een specifieke vermelding van de specifieke psychische problemen van transgenders je die kant op brengt. En de tijd heeft geleerd dat incestslachtoffers lang niet altijd gebaat zijn gebleken met wat die specifieke hulp inhield.

Diagnostiek op het vlak van psychisch leed heeft vaak als resultaat dat mensen sterk bevestigd raken in hun rol als slachtoffer of patiënt. Dat is soms comfortabel, maar zelden in hun voordeel.

[ik ben hier niet meer]

Diagnostiek op het vlak van psychisch leed heeft vaak als resultaat dat mensen sterk bevestigd raken in hun rol als slachtoffer of patiënt. Dat is soms comfortabel, maar zelden in hun voordeel.

Ik ken ook wel transseksuelen die zichzelf slachtoffer voelen van van alles en nog wat, ook van hun ts zijn. Daar heb je geen diagnostiek voor nodig. En ik durf rustig te stellen dat als diagnostiek dat doet, er geen goed behandelprogramma bij die diagnostiek is. (misschien weet Luc Gijs volgende week donderdag me meer te vertellen over nabehandeling)

[Janiek_]

Diagnostiek op het vlak van psychisch leed heeft vaak als resultaat dat mensen sterk bevestigd raken in hun rol als slachtoffer of patiënt. Dat is soms comfortabel, maar zelden in hun voordeel.

Ik ken ook wel transseksuelen die zichzelf slachtoffer voelen van van alles en nog wat, ook van hun ts zijn. Daar heb je geen diagnostiek voor nodig. En ik durf rustig te stellen dat als diagnostiek dat doet, er geen goed behandelprogramma bij die diagnostiek is. (misschien weet Luc Gijs volgende week donderdag me meer te vertellen over nabehandeling)

Grappig, je ziet het weer in de sfeer van de gezondheidszorg !

Waar bewegingen als TNN onder andere voor staan, is openingen te maken naar andere welzijnsbevorderende processen, als "empowerment" en het bevorderen van een positief zelfbeeld en een gevoel van competentie etc. Op dat vlak kunnen transen veel voor elkaar betekenen, en misschien scheelt dat het een en ander aan "behandeling".

Als je identiteitsbeleving lichamelijke aanpassingen vereist, dan moeten die er zijn. En endocrinologisch gezien blijf je daarna je leven lang "patiënt". Onontkoombaar. Maar wat misschien wel ontkoombaar is, is het eindeloos "onder behandeling" zijn.

Niet erg eigentijds, dat geef ik graag toe. Vroeger had je drukke kinderen, tegenwoordig hebben die ADHD. Vroeger had je eenzelvige mensen of mensen met een "apart karakter", nu zit je dan op het autistisch spectrum.

Ik heb pas een boek gelezen, van Lisa Appignanesi, over hoe psychiatrische diagnoses veranderen in de loop der tijden. Daaruit blijkt in ieder geval dat pathologiseren van je karakter of gedrag je meestal niet veel verder helpt. Het houdt je van de straat, dat wel.

[ik ben hier niet meer]

Waar bewegingen als TNN onder andere voor staan, is openingen te maken naar andere welzijnsbevorderende processen, als "empowerment" en het bevorderen van een positief zelfbeeld en een gevoel van competentie etc. Op dat vlak kunnen transen veel voor elkaar betekenen, en misschien scheelt dat het een en ander aan "behandeling".

Ik heb tot nog TNN vooral bezig gezien op het vlak van transgenders, en weinig naar transseksuelen specifiek toe, terwijl dat waarschijnlijk toch de grootste groep is. TNN kan heel goed belangenbehartiging doen, waarom zorgen ze dan bv niet dat advies CvZ om epilatie in te vergoeden in het basispakket komt ? Ik persoonlijk heb nog te weinig vertrouwen in TNN als de belangenbehartigers voor transseksuelen, daarvoor is de samenstelling veel te divers, en zal elke tak aandacht willen hebben voor hun deel. Eerst zien, dan geloven dat er ook daden en niet alleen woorden komen.

[snoopy]

Want ik geloof niet dat genderdysforie betekent dat je psychisch problemen hebt, maar de kans dat je specifiek soort problemen hebt is wel groter, hetzelfde als bij bv incest. Het maakt veel kapot in je leven, en de een kan dat verbergen, een ander kan daar mee omgaan, en een andere groep heeft hard specifieke hulp nodig.

idd oa... en de term borderline valt ook regelmatig en zo is er wel meer te bedenken. Het meeste is gewoon een logisch gevolg van genderdysforie.

[snoopy]

Waar bewegingen als TNN onder andere voor staan, is openingen te maken naar andere welzijnsbevorderende processen, als "empowerment" en het bevorderen van een positief zelfbeeld en een gevoel van competentie etc. Op dat vlak kunnen transen veel voor elkaar betekenen, en misschien scheelt dat het een en ander aan "behandeling".
.

Ik vind dit wat tegenstrijdig, hoe kan empowerment van transseksualiteit als een aparte identiteit tot een positief zelfbeeld leiden? Hoe kom je dan ooit uit de patientenhoek? Is dat niet juist het probleem, dat het wordt gezien als lifestyle en er dus te weinig gekeken wordt naar de normale ontwikkeling van een jongen of meisje in die situatie en dat daar dus een passende behandeling/ondersteuning bij hoort, die realistisch is?

[Janiek_]

Ik vind dit wat tegenstrijdig, hoe kan empowerment van transseksualiteit als een aparte identiteit tot een positief zelfbeeld leiden? Hoe kom je dan ooit uit de patientenhoek? Is dat niet juist het probleem, dat het wordt gezien als lifestyle en er dus te weinig gekeken wordt naar de normale ontwikkeling van een jongen of meisje in die situatie en dat daar dus een passende behandeling/ondersteuning bij hoort, die realistisch is?

Ik deel je terughoudendheid om die empowerment vanuit een aparte identiteit als transseksueel te gaan bewerkstelligen. Daar krijg je geen trans in mee.

Daar gaat het ook niet om. Wat ik bedoel is dat je het patiënt zijn idealiter kunt beperken tot de medische behandelingen van je lijf. Wat je verder aan ongemakken meesleept, is weliswaar gerelateerd aan je transzijn, maar verder verschillen die problemen doorgaans niet zoveel van die van ander mensen, die traumatische ervaringen hebben gehad of alcoholistische ouders, ik noem maar wat.

En verder, ook al is het niet je identiteit, transseksueel, het is wel een belangrijk deel van wie je bent. Daarom is het wel realistisch om daar rekening mee te houden. Je moet er wel iets mee, met dat je niet op je 30ste nog eens de ontwikkeling van een meisje van 13 door kunt gaan maken. En het is dus ook belangrijk om daar woorden voor te vinden. Maar ik denk dat contact met andere transen of gewoon met mensen die over een beetje inlevingsvermogen beschikken, daar meerbij kan helpen dan "behandelingen" vanuit de professionaliteit.

[snoopy]

Dat denk ik ook wel, zou ook eigenlijk wel goed zijn als er een soort patiëntenvereniging oid was, of dat transen zich zouden organiseren om de zorg beter te maken. Maar daar heeft verder bijna niemand interesse voor. De actievoerders zijn vaak de transgenders en die kunnen weer niet voor de belangen van transseksuelen opkomen.

Het zou indd wel goed zijn als we niet meer als gekken zouden worden gezien, maar de conscequentie daarvan is ook dat het een werkelijk probleem wordt waar passende hulp bij hoort en niet dat natte vingerwerk zoals nu nog te vaak gebeurd.

epilatie en bvg zouden weer terug moeten komen in het pakket? Simpelweg omdat de meeste transjes onvoldoende borstvorming ontwikkelen, en omdat het hebben van een mannenlichaam en een mannenborst (een situatie waar velen van ons zich helaas toch in verkeren), niet vergelijkbaar is met de situatie van een normale vrouw. Bovendien is het voor een trans veel moeilijker zichzelf als vrouw te zien dan een biovrouw, omdat een trans de jarenlange bevestiging mist. Het ontbreken van een bvg kan dan echt voor psychisch leed zorgen wat niet in verhouding staat met de argumenten die worden gegeven niet tot vergoeding over te gaan. Daarnaast zijn we ook nog eens een hele kleine groep die weerbaarheid mist.

De psychologische hulpverlening zou veel passender en beter moeten worden en meer ondersteunend ipv enkel als middel om een genderteam zogezegd te beschermen tegen een eventuele ondergang wanneer het verkeerde diagnoses stelt. Hoewel dat ook een kulargument is, het zal wel gebrek aan geld zijn.

Iets wat ik ook nooit begrepen heb... maandelijkse gesprekken voor groen licht... na groen licht om de 3 maanden. Terwijl sommigen dan juist toch ondersteuning zouden kunnen gebruiken, al was het al om per maand te kijken hoe de hormonen bij iemand doorwerken. Ik snap de logica van het hele GT trouwens niet hoor.