Mara schreef:Ben je niet altijd anders dan de anderen.....anderen zijn ook altijd anders dan jij.....en dat geldt natuurlijk voor iedereen he....nie alleen voor transwatdanook....
wat verstandig...
"Ga er maar vanuit dat alleen SOMMIGE transen IRL de waarheid KUNNEN spreken..."
"ik ben een lesbo geboren in de verkeerde seksuele voorkeur"
snoopy.......en de rest is gek
In mijn geval is het zo dat ik nu ook in mijn vrije tijd : voornamelijk in de weekenden en in de vakanties geheel als vrouw uit ga. Dan ga ik bijvoorbeeld naar het cafe hier in de buurt. en dat bv op Zaterdagavond.
Verder ga ik als vrouw regelmatig winkelen, wandelen of naar de bios in Uden of omgeving. en ga ik regelmatig toeren met de auto.
Voor mij is er niet te leven met een halve oplossing.
In elk geval ben ik bezig met een eigen soort real life test, alleen zonder echte hormonen. Nou alleen nog wachten op behandeling, ik ben benieuwd..
komende november weer een gesprek...misschien meer?
wie het weet mag het zeggen.........
Ik ben niet van plan mij neer te leggen met een halve oplossing.
groetjes Denise
Ik ben wie ik ben.
Beter laat dan nooit
mezelf laten zien.
zoals ik ben
en niet wie ik was.
Wat mij betreft ben ik niet bezig met een hele of halve oplossing. Ik ben al blij dat ik mijzelf èn mijn gevoelens en behoeften meer en meer accepteer. Tot op dit moment ervaar ik geen probleem met mijn mannelijke kant, maar heb ik de sterke intrinsieke behoefte mijn vrouwelijke kant te beleven. Wel ervaar ik het als een beperking dat ik mij niet vrij voel mijn vrouwelijke kant te beleven op de momenten dat ik dat wil, terwijl ik hier alleen de ruimte voor ervaar als het kan. Hierdoor worden de momenten dat 'het kan' heel belangrijk, zodat ik als het kan bijna altijd Linda ben. Hierdoor ben ik bang dat deze behoefte verwordt tot een drang, een compensatie, een must om me prettig te voelen. Door hierover te praten met mijn naasten, voel ik de beperking minder, maar voor hoe lang?
Het gevolg is wel dat ik minder rust en ruimte vind om inzicht en begrip voor mijn eigen gevoelens en behoeften te vinden. Op deze momenten mis ik dan ook de input, steun en begrip van een partner; snif, snif.
Als is het voordeel van min single-status wel dat ik eerst mijzelf kan leren accepteren voordat ik dit van een ander verwacht of hoop te krijgen.
Wellicht off=topick, maar het moest er even uit. (vallende blaadjes?)