Snoopy schreef:Nee ik was niet altijd al een meisje ik was altijd al een TSje, dwz een vrouwelijk gevoelig jongetje, ik heb wel toneel gespeeld maar -nooit- toneel gespeeld dat ik een jongetje was. Ik hield me ver van jongens was al als de dood voor dat vechten en wilde gedoe vroeger. Ik ging met meisjes om en andere gevoelige jongetjes. Daarom geloof ik dat dus ook niet, dat je als kind zogezegd vanuit angst "net doet alsof je een jongetje bent". Dat vind ik een broodje aap verhaal.
Dit zou ik ook over mezelf kunnen zeggen, want zo zag mijn kindertijd en puberteit er ook uit. Met dit verschil dat ik jongens en mannen ook op het seksuele vlak uit de weg bleef, ook al waren er wel die belangstelling voor mij (als jongen) hadden. Van de doorsnee hetero vrouw moest (en moet) ik trouwens ook niks hebben. En zij niet van mij, vergissingen daargelaten. Als ik nu leuke aandacht van een lesbische vrouw krijg, dan heb ik eindeljk het gevoel dat ik thuis ben.
Dat maakte het voor mij ingewikkeld om mezelf als trans te beleven: net zoals jij nu denkt dat de meeste transen van stoere bouwvakker naar klusvrouw gaan, dacht ik dat transen allemaal een soort Kelly's waren, die in de seksindustrie terecht kwamen. Daar schrok ik net zo hard van als jij van Ome Joop. En een gevoelige man zijn die alleen met vrouwen en andere gevoelige mannen omgaat, dat kan op zich best. Alleen niet als dat niet is wat je echt bent, want dan ga je je uiteindelijk toch heel erg rot voelen.
Ik schrok trouwens ook van Ome Joop, toen ik die voor het eerst in levende lijve tegenkwam. Maar zoiets hoeft niet te lang te duren, toch? Je hoeft niet iedereen te begrijpen voordat je ze kunt accepteren zoals ze zijn. Op een gegeven moment, als je wat zelfstandiger wordt in je identiteit als vrouw, dan maakt het ook niet zoveel meer uit wat anderen doen.
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
! 't Is gewoon zoals het is, net als met die hetero huisvaders. .
