toch te onzeker mischien

[andrea88]

hoi ik ben nu er van bewust dat ik travestiet ben .na jaren verstoppertje gespeeld te hebben
ik wil er nu wat meer werk van maken .dat wil zeggen dat ik ook naar buiten wil thuis als iedereen weg is ook niet alles .
na vele keren op de side gekeken te hebben had ik besloten dat het zo niet meer kon. ik begon schoenen te kopen bh s voor mijn vrouw zo genaamd .dit ging goed niemand keek er van op dus een stap verder dacht ik.
ik had gebeld voor een afspraak bij mary voor een pruik .zonder pruik word het niks als ik naar buiten wil.
3 nachten niet geslapen maar goed erg goed geslaagd make up alles
heerlijk.naar iemand toe waar ik zorgeloos met een bh aan naar binnen kan stappen na de pruik en make up de auto in. het was maar een klein stukje lopen na veel welles en niettus toch naar buiten gegaan
en dat ging goed .maar na een uur in de auto drufde ik nergens te stoppen om mijn nieuwe ik te laten zien .
hier zit mischien toch wat schaamte hoe is de eeste keer ben jullie bevallen?
ik ben toch wel bang voor de buitenwereld
of moet je hier gewoon door heen ?
en slijt dit?


gr andrea

[Irene]

Die eerste stap is voor iedereen erg moeilijk hoor, je moet er gewoon doorheen, in stapjes die jezelf goed vindt. Of het slijt, jazeker, het wordt steeds gemakkelijker naarmate je jezelf hebt durven overwinnen.


succes,

Irene

[Gast]

niet voor jezelf schamen hoor...niet schamen voor iets wat je bent...misschien komt de schaamte wel omdat je het nog niet helemaal van jezelf hebt geaccepteerd. Want verder is er niets om je voor te schamen... laat ze maar lullen....

groetjes
Natashya

[Frederique_]

Ja, kleine stapjes is het beste. Zelf ben ik om 3:00 's nachts voor het eerst naar buiten geweest, daarna om 1:00, gevolgd door 11:00. Pas nog later durfde ik overdag, maar ik kreeg telkens weer een hartverzakking als ik een buurman zag. 't Hoort er allemaal bij, naarmate je het vaker doet (en het goed gaat) zul je merken dat het normaler wordt en dat je sterker in je schoenen komt te staan.

Veel succes (en plezier!) gewenst,

Frederique

[Linda1978]

En volg je gevoel...
Ik bemerk zelf dat mijn behoefte me ook buitenshuis te presenteren als Linda soms een periode kleiner is, maar daarna des te heviger terug komt. Dit zal te maken hebben met mijn eigen acceptatieproces; hoe zie ik mijzelf, hoe wil ik mijzelf zien, hoe/ wat voel ik mij?

Mijn eerste keer vond ik zo spannend dat ik van vermoeidheid weinig heb bewust heb meegekregen. Ik was 's nachts onderweg terug naar huis en zat al als Linda in de auto. Ik merkte zelfs dat mijn rijstijl onbewust veranderde (!) Ik reed veel beheerster en rustiger. Op een drukke parkeerplaats langs de A2 heb ik daarna rondgewandeld. Het was geen parkeerplaats waar vage dingen gebeuren, al voelde ik me wel een beetje onveilig, wat ik als man nooit gevoeld heb.

Later ben ik wel een aantal keer als Linda naar mijn broer/zus (ook TG) geweest, dat voelde al comfortabeler. De volgende stap is om compleet en femme overdag de straat op te gaan (maar niet tijdens carnaval)...

Geniet en blijf bij jezelf!

groetjes, Linda

[Bea-Smit.]

Hoi Andrea,

wel als je problemen hebt om de eerste keer als vrouw buiten je eigen omgeving naar buiten te gaan kun je eens naar een T&T gaan. Daar kun je als man naar binnen en als het goed is wordt je door een gastvrouw opgevangen Je kunt je dar omkleden en ook eventueel hulp krijgen bij het opmaken. Misschien een opstapje naar het gewoon als vrouw gekleed te gaan shoppen. Ik heb dat ook op die manier gedaan en dat is mij erg goed bevallen. Groetjes Bea.

[mireille]

En volg je gevoel...
Ik bemerk zelf dat mijn behoefte me ook buitenshuis te presenteren als Linda soms een periode kleiner is, maar daarna des te heviger terug komt. Dit zal te maken hebben met mijn eigen acceptatieproces; hoe zie ik mijzelf, hoe wil ik mijzelf zien, hoe/ wat voel ik mij?

Ken dat wel een beetje hoor, maar ik probeer er regelmaat in te houden met zo eens in de 2 weken. Ook als ik eigenlijk niet zo'n zin heb

Uiteindelijk merk ik dan toch dat het weer even nodig was

Mijn eerste keer vond ik zo spannend dat ik van vermoeidheid weinig heb bewust heb meegekregen. Ik was 's nachts onderweg terug naar huis en zat al als Linda in de auto. Ik merkte zelfs dat mijn rijstijl onbewust veranderde (!) Ik reed veel beheerster en rustiger. Op een drukke parkeerplaats langs de A2 heb ik daarna rondgewandeld. Het was geen parkeerplaats waar vage dingen gebeuren, al voelde ik me wel een beetje onveilig, wat ik als man nooit gevoeld heb.

Voor mij zijn er eigenlijk een heleboel eerste keren ? Zoals die ene 1ste keer dat ik even kort naar buiten glipte in mams kleding (echt superstom!) en die 1ste keer dat als ik 's avonds/'s nachts terug kwam van videokijken bij vrienden nog een ommetje maakte met wat kleding die ik uit de zak van max had gebietst, of die ene 1ste keer dat ik in m'n eigen spulletjes (en ook voor het eerst een haarwerk, foeileluq carnavals ding eigenlijk) een stukje auto ging rijden (hoe zou dat wezen, zo met hakken! eigenlijk geen bal aan), of die 1ste keer dat ik wat normaler eruit zag, met een normaal haarwerk en toen ook de auto uit durfde te komen bij een doe het zelf benzinepomp.

Zo schoof ik steeds meer op van 's nachts naar laat in de avond naar uiteindelijk overdag met als kopstuk de 1ste keer op koopzondag door rotterdam nadat ik voor de eerste keer naar een T&T was geweest. Ja ik was best wel euforisch

Later ben ik wel een aantal keer als Linda naar mijn broer/zus (ook TG) geweest, dat voelde al comfortabeler. De volgende stap is om compleet en femme overdag de straat op te gaan (maar niet tijdens carnaval)...

Geniet en blijf bij jezelf!

groetjes, Linda

Wow, je broer/zus ook bij de "club" ? das apart ? wist je dat al lang of sinds kort ?

[Deedee]

Wow, je broer/zus ook bij de "club" ? das apart ? wist je dat al lang of sinds kort

Ik heb zelfs 2 zwagers (broers) die lid zijn van de club, en het niet van elkaar weten, maar het wel tegen mij hebben verteld.

Groetjes, Deedee

[Irene]

zo'n serie eerste keren komt me ook wel bekend voor

Irene

[Linda1978]

Ken dat wel een beetje hoor, maar ik probeer er regelmaat in te houden met zo eens in de 2 weken. Ook als ik eigenlijk niet zo'n zin heb

Uiteindelijk merk ik dan toch dat het weer even nodig was

Hoezo? Om op deze wijze de drempel laag te houden? Ik kan me voorstellen dat het dan steeds gemakkelijker wordt. Zoek zelf stiekum een goed excuus

Voor mij zijn er eigenlijk een heleboel eerste keren ? Zoals die ene 1ste keer dat ik even kort naar buiten glipte in mams kleding (echt superstom!) en die 1ste keer dat als ik 's avonds/'s nachts terug kwam van videokijken bij vrienden nog een ommetje maakte met wat kleding die ik uit de zak van max had gebietst, of die ene 1ste keer dat ik in m'n eigen spulletjes (en ook voor het eerst een haarwerk, foeileluq carnavals ding eigenlijk) een stukje auto ging rijden (hoe zou dat wezen, zo met hakken! eigenlijk geen bal aan), of die 1ste keer dat ik wat normaler eruit zag, met een normaal haarwerk en toen ook de auto uit durfde te komen bij een doe het zelf benzinepomp.

Zo schoof ik steeds meer op van 's nachts naar laat in de avond naar uiteindelijk overdag met als kopstuk de 1ste keer op koopzondag door rotterdam nadat ik voor de eerste keer naar een T&T was geweest. Ja ik was best wel euforisch

Haha, ik heb mij achteraf wel een afgevraagd waar ik het lef vandaan haalde sommige dingen te doen. Zo kocht ik op mijn 17e lingerie bij C&A, iets waar ik nu veel meer moeite mee heb. De behoefte was blijkbaar toen zo groot, en de mogelijkheden, als thuiswonende, te beperkt dat ik het toch durfde. Dat pruikendrama is heel herkenbaar. Ik laat mijn haar nu groeien, al kost dat wel even tijd. Super dat je overdag door de stad hebt gelopen! Om die reden al zou ik wel in een grotere stad willen wonen.

Wow, je broer/zus ook bij de "club" ? das apart ? wist je dat al lang of sinds kort ?

Achteraf, wist ik het eigenlijk al heel lang. Maar ik heb ook nooit echt doorgedacht. Ook omdat ik het van mijzelf niet realiseerde, of wilde realiseren. Pas tijdens het herstelproces na mijn burn-out durfde ik dit onder ogen zien. Mijn moeder voelde het van ons beiden, en vindt het helemaal prima. Ze geeft ons zelfs cosmetica etc. Maar mijn ouders hebben mij nog niet als Linda gezien. Als ik daar over nadenk dan "voel" ik ineens de behoefte niet meer zo Al heb ik wel het gevoel dat dit een kwestie van tijd is.

[mireille]

Uiteindelijk merk ik dan toch dat het weer even nodig was

Hoezo? Om op deze wijze de drempel laag te houden? Ik kan me voorstellen dat het dan steeds gemakkelijker wordt. Zoek zelf stiekum een goed excuus

Nou vind ik best wel een goed excuus, beetje regelmaat. Ook duidelijk voor jezelf in plaats van het moment aangrijpen omdat je niet weet wanneer het anders kan ? Althans als ik een poosje niet kan omfloepsen word ik een beetje chagrijnig. Dat voorkom ik er ook mee dan

Haha, ik heb mij achteraf wel een afgevraagd waar ik het lef vandaan haalde sommige dingen te doen. Zo kocht ik op mijn 17e lingerie bij C&A, iets waar ik nu veel meer moeite mee heb. De behoefte was blijkbaar toen zo groot, en de mogelijkheden, als thuiswonende, te beperkt dat ik het toch durfde. Dat pruikendrama is heel herkenbaar. Ik laat mijn haar nu groeien, al kost dat wel even tijd. Super dat je overdag door de stad hebt gelopen! Om die reden al zou ik wel in een grotere stad willen wonen.

Ja toch een soort druk dan he. Maar goh, toch dat het nu meer moeite kost ? Als ik niet meer een poos over straat ben geweest is het ook wel weer even wennen. En shoppen doe ik en-femme, kan ik tenminste voor mijn eigen gevoel veel rustiger rondkijken en dingen voor de spiegel houden om te kijken of het staat of passen. Ook bij de hunkemöller is het geen probleem (is het allemaal gelukt mevrouw ?)

Een grote stad maakt het wat anoniemer, maar misschien ook weer niet ? Zo kwam ik een paar weken later terug bij een filiaal van de Steps waar ze zo vriendelijk waren om als ik het bonnetje van toen nog had om het op m'n klantenkaart te zetten

Wow, je broer/zus ook bij de "club" ? das apart ? wist je dat al lang of sinds kort ?

Achteraf, wist ik het eigenlijk al heel lang. Maar ik heb ook nooit echt doorgedacht. Ook omdat ik het van mijzelf niet realiseerde, of wilde realiseren. Pas tijdens het herstelproces na mijn burn-out durfde ik dit onder ogen zien. Mijn moeder voelde het van ons beiden, en vindt het helemaal prima. Ze geeft ons zelfs cosmetica etc. Maar mijn ouders hebben mij nog niet als Linda gezien. Als ik daar over nadenk dan "voel" ik ineens de behoefte niet meer zo Al heb ik wel het gevoel dat dit een kwestie van tijd is.

tja misschien wat schroom... of hoeft het gewoon niet in de buurt met familie erbij. Hoe dan ook, erg lief ook dat ze jullie cosmetica geeft

[Gast]

Wow, je broer/zus ook bij de "club" ? das apart ? wist je dat al lang of sinds kort

Ik heb zelfs 2 zwagers (broers) die lid zijn van de club, en het niet van elkaar weten, maar het wel tegen mij hebben verteld.

Groetjes, Deedee

Twee zwagers die ook nog broers zijn en ook TV? Echt? Hoe zit dat dan?

[ik ben hier niet meer]

Twee zwagers die ook nog broers zijn en ook TV? Echt? Hoe zit dat dan?

Ongemakkelijk ?

[AM_ber_79]

Zou t dan toch erfelijk zijn?

[Deedee]

Volgens mijn psychologe zit het in de genen van mijn familie, maar goed mijn zwagers zijn natuurlijk niet van onze kant