Hopa! uit de kast

[Mandy CD]

Ik durf niet op straat in mijn girly kleding te lopen, 4 uur s'nachts een keer wel gedaan. Ik was een minute of 20 in de hal naast de voordeur gestaan,,, aan het beslissen,,,durf ik het ? durf ik het niet ? durf ik het ? durf ik het niet ?

Oke ja,,,hier ga ik,,,voor deur open , buiten gestaan, voor deur dicht.....Achter mij hoorde ik,,,"Hallo" Ja de buurman, wie anders ? Wat ik steeds heel graag wil weten, is,,,wat deed de klootzak zo laat op straat ? Heeft hij geen bed ?

[Frederique_]

Ik herken het: mijn 1e keer was om 3:00 's nachts en dat ging goed. Een paar dagen later was 't 's avonds nog erg warm. Ik was niet in huis te houden, dus rond 23:30 nog een ommetje gemaakt. Ook ik kwam toen een buurman tegen... Gelukkig was het te donker zodat hij mijn rode hoofd niet kon zien

Groetjes,

Frederique

[kim dietrich]

Estherv schrijft:

Ik ben er zo klaar mee,loop toch gewoon zoals je bent de straat op,stelletje angsthazen.

Voor mij is dat geen probleem. Ik krijg alleen maar veel leuke reacties op straat en in de kroeg. Maar ik ben laatst ook met iemand op stap geweest waarbij dat dus duidelijk niet zo was. Wat mij betreft, moet dat allemaal kunnen. Maar je krijgt dus veel onthutste blikken, opmerkingen, schelden en je bent soms minder welkom in restaurants.

Ik kreeg later van bekenden die ons gezien hadden, ook nog opmerkingen over mijn 'vriendin'. De strekking was: is dat nu echt nodig om er zo bij te lopen. Je kunt toch even wat moeite nemen om jezelf toonbaar maken voordat je de straat opgaat, een winkel binnenstapt of naar een restaurant gaat? Zorg dat je gewassen bent, zorg dat je kleren heel zijn. Doe even je best om er toonbaar uit te zien. Zorg even dat het plaatje een beetje acceptabel is.

Ik vond het contrast tussen ons beiden wel interessant. Ik als mooie 'poes' met haar als een soort outcast. Ik heb voorzichtig geprobeerd het gesprek op haar uiterlijk te brengen. Haar uitleg was simpel. In die outfit voelde zij zich fijn. Zelf vindt ze dat ze er fantastisch uitziet. Ze ziet zichzelf als prachtig. Dat andere mensen dat niet zo zien, komt gewoon doordat die mensen niet tegen die combinatie van vrouwelijk en mannelijk kunnen die nu eenmaal in haar aanwezig is, denkt ze.

Volgens mij is dat volstrekte onzin, want ik ben vrij duidelijk man, maar ook heel vrouwelijk en dat geeft nooit problemen.

Haar idee van 'mooi' is totaal anders dan wat gewone mensen onder 'mooi' verstaan. Van mij mag dat, maar het resultaat van dat uiterlijk is dat niemand contact met haar wil en dat ze op straat voortdurend in gevaar verkeert. Ergens weet ze dat ook wel en dat is dan weer de reden om zich nooit op straat te wagen.

Met andere t's heb ik precies hetzelfde gezien. T's die er goed uitzien stappen zo met me een bruine kroeg binnen. T's die er niet goed uitzien, hebben daar geen zin in.

Het eerste punt is dus dat veel t's er gewoon niet goed, maar vreemd uitzien. Dat heeft niets te maken met mannelijk/vrouwelijk, maar met hun kastverleden en daardoor afwijkende smaak.

Maar ook als je er perfect uitziet, levert het feit dat je als man in vrouwenkleren over straat gaat, zodra dat bekend wordt, problemen op. Dat heeft dus niets te maken met je uiterlijk als vrouw, maar met het feit dat je gezien wordt als een normafwijkend. En alleen daarom al kun je beter in de kast blijven zitten.

[joandelynn]

Dat heeft dus niets te maken met je uiterlijk als vrouw, maar met het feit dat je gezien wordt als een normafwijkend. En alleen daarom al kun je beter in de kast blijven zitten.

Nou, ik ben anders blij dat ik er uit ben hoor, heb nergens last van

groeten,
Joandelynn

[Dorothy]

Ik heb in eerste instantie niet willen reageren, want ik vond de oorspronkelijke posting van Esther nogal 'trollerig'.

Het argument: als we maar met z'n allen de straat op gaan, dan worden we vanzelf wel geaccepteerd, gaat m.i. niet helemaal op. Het gros van de mensen maakt het niet uit of je als man in vrouwenkleren loopt of ziet het niet eens, is mijn ervaring. En die asociale typen, waar je last mee zou kunnen krijgen, verander je toch niet door massaal de straat op te gaan.

Ik heb eerst ook zo'n vijftien jaar in de kast gezeten. Had ook geen behoefte om er uit te komen. Het verlangen is pas later gekomen, nadat ik, o.a. dankzij dit forum, het schuld- en schaamtegevoel had overwonnen.
Daarna heeft het nog een poosje geduurd om het angstgevoel voor repercussies van asociale lieden in de buurt tot aanvaardbare proporties terug te dringen.
Ook praktisch gezien, heeft het nog wat tijd gekost, want ik wilde mij pas vertonen als ik ook enigszins overtuigend overkwam als vrouw; dus vooral veel oefenen met make-up

Ik kan dus wel begrijpen waarom er zoveel van ons in de kast blijven zitten. Het is veel eenvoudiger.

Maar voor mijzelf ben ik blij dat ik er uit ben.
Tot nu toe heb ik ook weinig problemen op straat gehad. En in winkels, restaurants of musea e.d.. al helemaal niet.

[estherv]

jammer ,maar ach

[Mandy CD]

Ik ben een keer s'avonds uit op mijn fiets geweest in een korte broek en een glans panty, ik dacht dat het rustig op straat was toen,,niemand ziet me toch dacht ik...Maar het was carnaval en dat wist ik toen niet, was te druk om te fietsen in de stad, 30 miljoen mensen in de beurt en ik had geen langer broek bij me. Ik liep de sensi smile cafe binnen en de bar man zegt ,,,,"uuur ik heb een zonnebril nodig, je benen glansen echt veel"

Vrouwen boven de 50 reageerden het best vond ik, "je heb lekker warme benen zeker ?" horde ik een paar keer geroepen,,

In de club ook de vrouwen reageren echt goed op crossdressers, ik probeer echt netjes maar sexy kleding te dragen, altijd een mooie jurk met een mooie glans panty en hakken, passende schoudertas enz. Ik heb een kaal achterhoofd, geen make up, maar de vrouwen vinden dat vaak tof dat ik zo durf aan de bar te zitten, mannen komen ook heel vaak zeggen,,,"netjes wat je durf te doen zeg" !

[Irene]

Ik heb eigenlijk ook nooit ergens last van, het heeft denk ik ook te maken met hoe je je presenteert, zowel qua kledingkeuze (passend bij oa je leeftijd), maar vooral hoe zeker je jezelf voordoet (voelt is niet helemaal op zijn plaats )
De meeste mensen zien het niet eens en diegene die het wel zien zullen het in de meeste gevallen negeren, zolang je je normaal opstelt. Wellicht dat ze zich rotlachen als je eenmaal uit zicht bent, dat kan ik niet controleren.
Zodra je echter angstvallig om je heen gaat kijken om te controleren of je opvalt, dan kan je er vergif op innemen, dat je ook opvalt.

Ik heb ook een tijdje het adagium van Ester aangehouden, dat als iedereen gewoon naar buiten zou gaan, het veel gemakkelijker zou worden. Ik geloof inmiddels echter dat iedereen zijn of haar eigen drempels moet slechten.

En Mandy, we zijn allemaal ooit een keer begonnen met naar buiten gaan hoor

Irene

[kim dietrich]

Maar voor mijzelf ben ik blij dat ik er uit ben.
Tot nu toe heb ik ook weinig problemen op straat gehad. En in winkels, restaurants of musea e.d.. al helemaal niet.

Heel veel t's associeren problemen met de straat. Begrijpelijk omdat ze daar heel duidelijk zijn en soms moeilijk over het hoofd gezien kunnen worden.

Maar de echt grote problemen krijg je meestal als je gezin, familie, kennissen, dorp, werk ermee geconfronteerd worden dat je t bent. Dus een vrouw die het voor gezien houdt, kinderen die moeilijk gaan doen, kennissen die het laten afweten, problemen op het werk of zelfs kwijt raken van de baan.

In het begin leef je vaak op een roze wolk: je ziet geen problemen en je wilt ze ook niet zien. Dus je moet eerst een jaar of 10 verder zijn, na je coming out.

Maar zelfs na die tijd zien mensen uit een minderheidsgroep volgens sociaal-psychologen vaak nog geen problemen/discriminatie en kunnen en willen ze die ook niet zien, omdat de controle-groep ontbreekt. Ze zijn aan die sociale reacties gewend geraakt en zien het dus niet meer als bijzonder.

Maar uit het laatste onderzoek van Vennix b.v. zie je dat t's na de transitie belangrijk minder gelukkig zijn en zich gestrest voelen. Voor en tijdens de transitie is dat niet zo. Verder weten we via de VU dat na een jaar of 10 de sterfte omhoog schiet: t's die hun coming out gehad hebben, krijgen een hartaanval, een beroerte of stappen eruit.

Dat zijn dus allemaal redenen om te denken dat t-zijn een behoorlijke sociale stress oplevert zodra het t-zijn echt bekend is in de omgeving.

En hoewel t's die uit de kast zijn het woord 'discriminatie' vaak niet in de mond willen/kunnen nemen, zijn vrijwel alle t's het erover eens, dat meer sociale 'acceptatie' een mooi ding zou zijn.

[kim dietrich]

Maar voor mijzelf ben ik blij dat ik er uit ben.
Tot nu toe heb ik ook weinig problemen op straat gehad. En in winkels, restaurants of musea e.d.. al helemaal niet.

Heel veel t's associeren problemen met de straat. Begrijpelijk omdat ze daar heel duidelijk zijn en soms moeilijk over het hoofd gezien kunnen worden.

Maar de echt grote problemen krijg je meestal als je gezin, familie, kennissen, dorp, werk ermee geconfronteerd worden dat je t bent. Dus een vrouw die het voor gezien houdt, kinderen die moeilijk gaan doen, kennissen die het laten afweten, problemen op het werk of zelfs kwijt raken van de baan.

In het begin leef je vaak op een roze wolk: je ziet geen problemen en je wilt ze ook niet zien. Dus je moet eerst een jaar of 10 verder zijn, na je coming out.

Zelfs na die tijd zien mensen uit een minderheidsgroep volgens sociaal-psychologen vaak nog geen problemen/discriminatie en kunnen en willen ze die ook niet zien, omdat de controle-groep ontbreekt. Ze zijn aan die sociale reacties gewend geraakt en zien het dus niet meer als bijzonder.

Uit het laatste onderzoek van Vennix b.v. zie je dat t's na de transitie belangrijk minder gelukkig zijn en zich gestrest voelen. Voor en tijdens de transitie is dat niet zo. Verder weten we via de VU dat na een jaar of 10 de sterfte omhoog schiet: t's die hun coming out gehad hebben, krijgen een hartaanval, een beroerte of stappen eruit.

Dat zijn dus allemaal redenen om te denken dat t-zijn een behoorlijke sociale stress oplevert zodra het t-zijn echt bekend is in de omgeving.

Hoewel t's die uit de kast zijn het woord 'discriminatie' vaak niet in de mond willen/kunnen nemen, zijn vrijwel alle t's het erover eens, dat meer sociale 'acceptatie' een mooi ding zou zijn.

[kim dietrich]

Maar voor mijzelf ben ik blij dat ik er uit ben.
Tot nu toe heb ik ook weinig problemen op straat gehad. En in winkels, restaurants of musea e.d.. al helemaal niet.

Heel veel t's associeren problemen met de straat. Begrijpelijk omdat ze daar heel duidelijk zijn en soms moeilijk over het hoofd gezien kunnen worden.

Maar de echt grote problemen krijg je meestal als je gezin, familie, kennissen, dorp, werk ermee geconfronteerd worden dat je t bent. Dus een vrouw die het voor gezien houdt, kinderen die moeilijk gaan doen, kennissen die het laten afweten, problemen op het werk of zelfs kwijt raken van de baan.

In het begin leef je vaak op een roze wolk: je ziet geen problemen en je wilt ze ook niet zien. Dus je moet eerst een jaar of 10 verder zijn, na je coming out.

Zelfs na die tijd zien mensen uit een minderheidsgroep volgens sociaal-psychologen vaak nog geen problemen/discriminatie en kunnen en willen ze die ook niet zien, omdat de controle-groep ontbreekt. Ze zijn aan die sociale reacties gewend geraakt en zien het dus niet meer als bijzonder.

Uit het laatste onderzoek van Vennix b.v. zie je dat t's na de transitie belangrijk minder gelukkig zijn en zich gestrest voelen. Voor en tijdens de transitie is dat niet zo. Verder weten we via de VU dat na een jaar of 10 de sterfte omhoog schiet: t's die hun coming out gehad hebben, krijgen een hartaanval, een beroerte of stappen eruit.

Dat zijn dus allemaal redenen om te denken dat t-zijn een behoorlijke sociale stress oplevert zodra het t-zijn echt bekend is in de omgeving.

Hoewel t's die uit de kast zijn het woord 'discriminatie' vaak niet in de mond willen/kunnen nemen, zijn vrijwel alle t's het erover eens, dat meer sociale 'acceptatie' een mooi ding zou zijn.

[Dorothy]

Maar de echt grote problemen krijg je meestal als je gezin, familie, kennissen, dorp, werk ermee geconfronteerd worden dat je t bent. Dus een vrouw die het voor gezien houdt, kinderen die moeilijk gaan doen, kennissen die het laten afweten, problemen op het werk of zelfs kwijt raken van de baan.

Daar heb je wel gelijk in.

Gelukkig heb ik daar niet zo veel last van, want geen vrouw en kinderen, met de VUT, dus ook geen werk. Familie heb ik het nooit rechtstreeks verteld, maar waarschijnlijk zijn ze via de roddel in mijn vorige woonplaats wel op de hoogte.
Het enige, dat bij mij stress zou kunnen veroorzaken is eventuele pesterijen van buurtbewoners en dorpelingen. Maar tot nu toe heb ik daar ook geen last van.

Door mij regelmatig in het openbaar te vertonen, hoop ik een kleine bijdrage te leveren aan de sociale acceptatie.

[joandelynn]

Maar de echt grote problemen krijg je meestal als je gezin, familie, kennissen, dorp, werk ermee geconfronteerd worden dat je t bent. Dus een vrouw die het voor gezien houdt, kinderen die moeilijk gaan doen, kennissen die het laten afweten, problemen op het werk of zelfs kwijt raken van de baan.

Ehr, nee hoor, geen problemen in mijn buurt, mijn geboortedorp, mijn kennissenkring, mijn werkomgeving, mijn familie. Ok, een partner heb ik niet, maar ik hoor ook regelmatig verhalen van gezinnen die gewoon bij elkaar blijven na een transitie.

Ik snap best wel dat ik het getroffen heb en dat niet iedereen zulke positieve ervaringen heeft. Maar ik stoor me een beetje aan de angst-zaaierij van sommige mensen. Toen ik net begon met mijn transitie was ik ook doodsbang dat ik alles zou verliezen, en ik kreeg zelfs suïcidale gedachten omdat ik dacht dat een normaal leven buiten mijn bereik lag. En dat kwam voor een groot deel door de negatieve verhalen die je op forums als deze leest. Maar weet je, geen enkele van die angsten is uitgekomen! En mijn leven is nu beter dan ooit tevoren.

Ik zie ook nu nog diverse mensen op de forums rondhangen die in de kast blijven zitten of niet verder durven te gaan in hun transitie omdat ze bang zijn. En dat terwijl die angst misschien helemaal niet terecht is. Maar ondertussen tikken wel de dagen weg waarin ze zichzelf hadden kunnen zijn.

Voor degenen die Engels spreken: Fear Mongering in the Community.

groeten,
Joandelynn

[Anitamichelle]

Ikzelf ben nu hier thuis voor mijn vrouw sinds april 2010 uit de kast, geheel perongeluk, maar toch ook door mij zelf aangestuurd.
In het eerste halfjaar hier een soort gewapende vrede gehad, maar nu gaat het behoorlijk goed en kleed ik mij soms ook om waar zij bij is en ga ik ook sinds kort na T avonden toe.
In mn kast heb ik dan , buiten mn manlijke kleding, ook veel vrouwelijke kleding en mn was gaat vrolijk mee met de overige wassen.
Enige die het buiten mn vrouw om weet is haar beste vriendin, die ik het ZELF mocht( meer moest ) vertellen.
Ter info, we hebben geen kinderen en mn overige familie weet van niets (nog).
Ik ga nu zelf ook wel als vrouw naar buiten toe, maar beperk dat toch enigszins hier in mn directe omgeving. Elders heb ik daar geen probleem meer mee.
Zoals een ander hier op het forum heeft staan: kleine stapjes.

[Nicole1973]

Ik vind dat ieder dat voor zich moet weten waar hij/zij zich lekker in voelt om er mee naar buiten te treden of niet, ik denk ook dat in veel gevallen qua werk het weleens niet gunstig kan zijn waardoor iemand niet zichzelf kan zijn.

wat ik wel vind is dat de meesten het goed verstoppen want ik ken er niet 1 in mijn buurt.
Ik met mijn uiterlijk ben er nog nooit over aangesproken of ik een tv ben of zoiets, de enige wie laatst iets zat te vissen is mijn schoonheidsspecialiste.

Ik vraag mijzelf ook af, wie is er eerlijk als iemand het 1:1 aan je vraagt en hoef je er eerlijk over te zijn, het is toch jou leven.

groetjes Dreamer