Samen (Be)Leven

[Vivian_van_Reijmersdal]

Als transgender beschikken we over twee persoonlijkheden, de één meer als de ander. De emotionele kant is bij mij het sterkst. Het afgelopen jaar was er dan ook één die ik niet gauw zal vergeten. Mijn comming-out was daarin de belangrijkste. Heb daar een blog over geschreven die op dat moment mijn gevoel weergaf.

Langzaam ging het deurtje open. Ik had en heb daar nog veel moeite mee. DELEN.
Wat kan, wil, moet ik gaan delen ? Ik wilde alles wel in één keer vertellen en laten zien, maar kon dat wel ? Keerde ik daardoor de positieve houding van mijn vrouw niet om ?
Heel langzaam en met afgewogen stapjes liet ik mijn wereld zien. Het begon na een week met het laten zien van een foto. Verbazing. In de daarop volgende weken nog meer foto’s. Filmpjes kwamen te voorschijn en steeds bij het laten zien voelde ik me opgelaten. Schaamte ? Wat vond ze er nu van ? Wat deed het emotioneel met haar ?
Door humor te gebruiken werd het op een hele leuke manier vorm gegeven. Ik durfde meer te delen. Samen foto’s bekijken en plotseling positieve kritiek ontvangen. Meedenken in mogelijkheden en ontwikkeling. Helpen met advies en zelf scheren van lichaamshaar. Allemaal heel bijzonder. Soms was het emotioneel een positieve rollercoaster.

Langzaam kwam de rust en de regelmaat weer terug. Mijn bezoekjes aan mijn vriendin Inka werden ook na thuiskomst direct gedeeld, foto’s bekijken en de verhalen en ervaringen delen. Samen.
Mijn vrouw werd nieuwsgierig naar Inka. Wie is zij ? Waarom is hij daar zo graag ? Wat doet het met hem ?
Zij stelde dan ook voor om eens mee te gaan. MEE ? Wilde ik dat wel ? Kon zij het wel ?
Dat dit nodig was had ik de afgelopen periode wel gemerkt. Het stukje schaamte wat ik nog had kon alleen op deze manier worden weggenomen.

Er werd een datum gepland. Emotioneel schoten allerlei gedachten door mijn hoofd. Zenuwen kwamen plotseling weer boven drijven. Lastig. We leefden allebei op onze eigen manier naar deze dag toe. We hadden het er niet vaak over, maar zo af en toe kwam het ter sprake.
Mijn gedachten stonden niet stil. Zou ze het leuk vinden ? Wat als ze het echt niks vind ? Veel vragen, erg veel vragen, maar zonder antwoord.

Eindelijk was het dan zover. Mijn vrouw zou Vivian bij Inka gaan ontmoeten. Bij aankomst was het ontvangst een warm bad. Inka was ook zenuwachtig. Het vreemde van alles was dat mijn vrouw daar nou net geen last van had en met een open gevoel de dag inging. Na een heerlijk kopje koffie de studio in. Mijn vrouw toekijkend hoe Inka langzaam en met veel vakkennis mijn veranderde in Vivian.
Het opzetten van mijn pruik vond ik het moeilijkst. Mijn mannelijke uitstraling verdween. Daar was Vivian. Mijn vrouw vond haar mooi. Ze ontpopte zich tot een ware styliste. Meehelpen en meedenken. Tijdens de weg naar de uiteindelijke Vivian was de sfeer bijzonder. Leuke gesprekken. Vertellen, voelen, delen, positieve emoties. Alle drie genoten we zichtbaar.
Samen foto’s maken, contact, diep in de ogen kijken. Het voelde goed en de spanning die ik de afgelopen dagen had opgebouwd gleed van me af. Humor en lol samen. Tijdens het foto’s maken zei mijn vrouw dat ze nog steeds mijn binnenkant voelde. Gelukkig. De buitenkant was nu totaal anders. Blij dat we dat nu konden delen. De muur in mijn eerdere blog is opgeruimd. We hebben hem opgeveegd en in de kliko bij Inka achter gelaten.
Een prachtige dag die we allebei als heel bijzonder hebben beleefd. Om dit samen met Inka te mogen doen is waardevol. Bijzonder.

Het beetje schaamte dat ik nog had richting mijn vrouw is weg. Verdwenen. Samen met z’n ‘drieën’ de toekomst in. Samen genieten. Op een leuke manier werken aan een plekje voor Vivian binnen onze relatie. 2012 gaan we met een goed gevoel in. De LIEFDE heeft het mogelijk gemaakt.

Inka BEDANKT.