Hallo iedereen,
Ik hoor te term wel eens, eerst een tijdje als vrouw leven, voordat men verder wil met een behandeling.
Maar wat betekend dat?
Betekend dat je super vrouwelijk eruit moet zien, hakjes, make-up, rokjes enz.?
Of kan ik gewoon mijn dames spijkerbroek aanhouden, met leuke laarsjes met lage hakken, of sneakers, een leuk truitje?
Het gaat toch om wat je voelt?
Waar zou de grens liggen bij de VU bv, om als vrouw bevestigd te zijn....
Zomaar een paar vraagjes.
Willy
Als vrouw leven
Moderator: Moderators
Eigenlijk best een goede vraag.
Het houdt in ieder geval in, coming-out naar gezin, familie, vrienden, collega's en 24/7/365 leven in de rol van het gewenste geslacht.
Dus als vrouw gaan leven, en niet in de beschermde omgeving die je wellicht voor jezelf gecreëerd hebt, maar ook als vrouw op je werk verschijnen, bij familiebezoek, als je gaat winkelen of boodschappen gaat doen, in het uitgaansleven, etc. etc.
Gekleed als vrouw, meestal met een andere (roep)naam en ergens heb ik zelfs gelezen "kiezen voor het andere toilet" LOL (doe ik nu al, want zwijnen zijn het
).
Maar ik denk niet dat er ook maar iemand is, die gaat controleren of je dit allemaal ook echt doet.
Het belangrijkste voor jezelf is natuurlijk de coming-out, laat iedereen het maar weten. Lijkt mij een bevrijding, eindelijk verlost van die verschrikkelijke omgeving waar je altijd rekening mee hebt gehouden of hebt moeten houden.
Verder kan ik mij voorstellen dat bepaalde mensen je na jouw coming-out wel "accepteren" ( i.p.v. "gedogen"), maar je toch vragen in bepaalde situaties weer in je "oude rol" te verschijnen.
Het houdt in ieder geval in, coming-out naar gezin, familie, vrienden, collega's en 24/7/365 leven in de rol van het gewenste geslacht.
Dus als vrouw gaan leven, en niet in de beschermde omgeving die je wellicht voor jezelf gecreëerd hebt, maar ook als vrouw op je werk verschijnen, bij familiebezoek, als je gaat winkelen of boodschappen gaat doen, in het uitgaansleven, etc. etc.
Gekleed als vrouw, meestal met een andere (roep)naam en ergens heb ik zelfs gelezen "kiezen voor het andere toilet" LOL (doe ik nu al, want zwijnen zijn het
).Maar ik denk niet dat er ook maar iemand is, die gaat controleren of je dit allemaal ook echt doet.
Het belangrijkste voor jezelf is natuurlijk de coming-out, laat iedereen het maar weten. Lijkt mij een bevrijding, eindelijk verlost van die verschrikkelijke omgeving waar je altijd rekening mee hebt gehouden of hebt moeten houden.
Verder kan ik mij voorstellen dat bepaalde mensen je na jouw coming-out wel "accepteren" ( i.p.v. "gedogen"), maar je toch vragen in bepaalde situaties weer in je "oude rol" te verschijnen.
Wat de normen zijn van het VUMC dat weet ik niet, blijf daar verre van. volg een alternatieve route die mij beter bevalt.
RLE is vooral een kwestie van doen, hoe eng het ook soms is. Ik gins direct naar 100 procent. Niet eenvoudig, maar ik zei A dus ook B.
Coming out viel mij mee, slechts een negatieve reactie, verder aleen positief.
Medische begeleiding kun je ook zelf goed regelen buiten het VUMC om, en dan bedoel ik niet door allerlei troep via het internet te bestellen.
Succes
RLE is vooral een kwestie van doen, hoe eng het ook soms is. Ik gins direct naar 100 procent. Niet eenvoudig, maar ik zei A dus ook B.
Coming out viel mij mee, slechts een negatieve reactie, verder aleen positief.
Medische begeleiding kun je ook zelf goed regelen buiten het VUMC om, en dan bedoel ik niet door allerlei troep via het internet te bestellen.
Succes
Hallo PTR,PTR schreef:Wat de normen zijn van het VUMC dat weet ik niet, blijf daar verre van. volg een alternatieve route die mij beter bevalt.
RLE is vooral een kwestie van doen, hoe eng het ook soms is. Ik gins direct naar 100 procent. Niet eenvoudig, maar ik zei A dus ook B.
Coming out viel mij mee, slechts een negatieve reactie, verder aleen positief.
Medische begeleiding kun je ook zelf goed regelen buiten het VUMC om, en dan bedoel ik niet door allerlei troep via het internet te bestellen.
Succes
Ik loop mezelf al 37 jaar voor de gek te houden, en niet alleen mezelf.
Heb een relatie van 22 jaar, waarvan bijna 9 jaar getrouwd.
Dat er heel wat te wachten staat, is mij wel duidelijk, maar een weg terug zal onmogelijk zijn.
Ik heb hoop, dat veel goed gaat, maar er zullen ook emotionele momenten zijn.
Momenteel heb ik hulp van GGZ Centraal, al is het alleen maar praten.
Het voordeel hiervan is dat ook mijn vrouw, op een rustige manier, onderbouwend te horen heeft gekregen dat mijn gevoel, iets is wat je niet kan veranderen.
Ze is op de hoogte van mijn aanmelding bij VU, en heeft ook het boekje doorgelezen die ik heb ontvangen.
Haar antwoord: zo ben jij toch niet?
Mijn antwoord: dat is wat ik voel, maar waar ik sta op een schaal van 1 tot 100.... hoop ik doormiddel van VU aan haar te kunnen vertellen, dat het wel richting 80% > gaat....
Zij is open en direct, dat is soms moeilijk, maar ook duidelijk.
Iets wat door VU zal uitwijzen, zal voor haar en klein beetje makkelijker te begrijpen zijn.
Tot nu toe gaat alles goed, misschien wel omdat ze zelf geen rokjes, make-up type is.... en wat dichter bij mijn gevoel staat.
Ze heeft meer moeite mee om straks naast me te lopen, dan hoe ik zelf zal zijn.
Stap je voor stapje zal voor mij, en vooral voor mijn vrouw het juiste pad zijn.
Gr, Willy
Hoi Willy
Stapje voor stapje is ook de enige juiste weg. Zp heb ik het ook gedaan maar op een bepaald moment kwam toch alles in een stroomversnelling. Mijn vrouw, inclusief de meeste mensen die ik ken hebben er geen enkele moeite mee om naast mij over straat te lopen. Wel zeiden sommigen dat het even wennen was, maar dat is op zich wel begrijpelijk.
Gr. PTR
Stapje voor stapje is ook de enige juiste weg. Zp heb ik het ook gedaan maar op een bepaald moment kwam toch alles in een stroomversnelling. Mijn vrouw, inclusief de meeste mensen die ik ken hebben er geen enkele moeite mee om naast mij over straat te lopen. Wel zeiden sommigen dat het even wennen was, maar dat is op zich wel begrijpelijk.
Gr. PTR
Hallo PTR,PTR schreef:Hoi Willy
Stapje voor stapje is ook de enige juiste weg. Zp heb ik het ook gedaan maar op een bepaald moment kwam toch alles in een stroomversnelling. Mijn vrouw, inclusief de meeste mensen die ik ken hebben er geen enkele moeite mee om naast mij over straat te lopen. Wel zeiden sommigen dat het even wennen was, maar dat is op zich wel begrijpelijk.
Gr. PTR
Dank je wel voor je reactie.
Op dit moment wil ik soms te snel... en confronteer me vrouw soms met bv een nieuwe dames slim jeans aan te trekken... in de hoop dat het commentaar meevalt...
Zij vond het me niet staan, maar ikzelf vond het wel en heb de broek gewoon aangehouden, zelfs buitenhuis...
Maar voor mijn gevoel is dat niet het juiste middel, omdat ik voel dat er dan meer afstand van genomen wordt door mijn vrouw.
Het is soms zo moeilijk om met deze situatie om te gaan.
Praten, ja ik weet het... maar na 37 jaar verborgen gehouden, is een simpel gesprek soms een hele berg.
Gr, Willy
Hoi Willy,
Dat van verborgenhouden ken ik wel het is mij ruim 48 jaar gelukt. Tot dat mijn vrouw zij: En nu is hert genoeg, ga hulp zoeken. Met een veranderende situatie omgaan is echt niet gemakkelijk niet voor jou maar ook niet voor je vrouw. Mijn advies: neem de tijd, overhaast vooral niets en praat ....
Groetjes
PTR
Dat van verborgenhouden ken ik wel het is mij ruim 48 jaar gelukt. Tot dat mijn vrouw zij: En nu is hert genoeg, ga hulp zoeken. Met een veranderende situatie omgaan is echt niet gemakkelijk niet voor jou maar ook niet voor je vrouw. Mijn advies: neem de tijd, overhaast vooral niets en praat ....
Groetjes
PTR
-
KirstenHershe
- ForumFan
- Berichten: 373
- Lid geworden op: do nov 20, 2003 17:45
- Locatie: in your dreams baby...
- Contacteer:
Re: Als vrouw leven
Precies!Willy schreef:Het gaat toch om wat je voelt?
Waar zou de grens liggen bij de VU bv, om als vrouw bevestigd te zijn....
Willy
Toen ik mijn allereerste gesprek had bij m'n psych droeg ik helemaal geen vrouwelijke outfit.
Gewoon jezelf zijn en jezelf vrouw voelen maar daarvoor hoef je geen nylons, torenhoge hakken en mini-rokjes te dragen.
Vrouw zijn is meer dan als slet gekleed lopen hoor; het is hoe je denkt, praat, schrijft, handelt, beweegt, danst, fietst, etc.
Liefs, Kirsten
Um zu wissen, wohin man will, muss man wissen woher man kommt
Zin een fotoshoot? Contacteer me via email of PB!
SeventiesPhotography
Zin een fotoshoot? Contacteer me via email of PB!
SeventiesPhotography
Re: Als vrouw leven
Dank je,KirstenHershe schreef:Precies!Willy schreef:Het gaat toch om wat je voelt?
Waar zou de grens liggen bij de VU bv, om als vrouw bevestigd te zijn....
Willy
Toen ik mijn allereerste gesprek had bij m'n psych droeg ik helemaal geen vrouwelijke outfit.
Gewoon jezelf zijn en jezelf vrouw voelen maar daarvoor hoef je geen nylons, torenhoge hakken en mini-rokjes te dragen.
Vrouw zijn is meer dan als slet gekleed lopen hoor; het is hoe je denkt, praat, schrijft, handelt, beweegt, danst, fietst, etc.
Liefs, Kirsten
Nadat ik heb kunnen vertellen, dat als ik de spiegel kijk, mezelf niet ziet staan... mijn kast deurtje op een kier heb kunnen zetten - is mijn gedrag ook langzaam aan het veranderen, maar dat gaat vanzelf.
Nu je het zegt, stap ik anders in de auto, vind mijn klerenkast een puinhoop, tijd nemen na het opstaan, enz.
Maar er komen ook gevoelens los die je altijd heb onderdrukt, zoals even op de fiets boodschappen doen... op een herenfiets?... wil jij daar even een spijker in de muur slaan, jij als man kan dat beter?... je portemonnee niet meer in je kontzak willen hebben.... kijk jij even op de herenafdeling of er iets leuks bij zit?....
Dan komen soms gevoelens los, waar je soms erg verdrietig van kan worden.
Gr, Willy
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Twee antwoorden:
1) *** de VU. Met andere woorden: JIJ bepaalt de snelheid, niet de VU. Dat mag je die psycholoog ook 100x zeggen. Zij denken, ten onrechte, dat zij de regie over ons proces hebben.
2) De VU is gewend aan mensen die langzaam-aan gaan. De VU stimuleert dat ook. Als je je nu aanmeldt, dan heb je nog maanden de tijd voor zij vanuit hun "diagnostiek" toestemming ("groen licht") geven voor hormoongebruik. Je bent, vanuit de VU gezien, verplicht om binnen drie maanden na de start van de hormonen te beginnen met 100% als vrouw te leven.
Groetjes,
Frederique
1) *** de VU. Met andere woorden: JIJ bepaalt de snelheid, niet de VU. Dat mag je die psycholoog ook 100x zeggen. Zij denken, ten onrechte, dat zij de regie over ons proces hebben.
2) De VU is gewend aan mensen die langzaam-aan gaan. De VU stimuleert dat ook. Als je je nu aanmeldt, dan heb je nog maanden de tijd voor zij vanuit hun "diagnostiek" toestemming ("groen licht") geven voor hormoongebruik. Je bent, vanuit de VU gezien, verplicht om binnen drie maanden na de start van de hormonen te beginnen met 100% als vrouw te leven.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Kim Le Clerque
- ff weer wat posten
- Berichten: 63
- Lid geworden op: vr sep 16, 2011 19:15
- Locatie: Noord Nederland
- Contacteer:
Re: Als vrouw leven
Hoi,
Ik vind het ook een erg goede vraag. Ik heb er zelf ook een tijdje mee geworsteld, toen ik ervoor stond om het dan toch echt maar te gaan doen. Een jaar ervoor vroeg een gendertherapeut me eens hoe ik mezelf als vrouw zag, en eerlijk gezegd wist ik het niet. Terugkijkend wist ik dan ook absoluut niet dat ik nu het soort spijkerbroeken zou dragen die ik nu doe, (bootcutleg), en daarboven een shirt/T-shirt. een lekkere wollen trui, of vest. Terwijl ik vroeger altijd allerlei jurken en rokjes droeg, maar dat was sans publique, veilig bij mezelf op bezoek. Ik zou nu echt (nog) geen jurk durven dragen. Maar dat geeft helemaal niets ! Dit staat me toch beter.
Ik ben in 1x omgegaan, nu zo'n 2 maanden geleden, het is heel snel gegaan, en ook spontaan, ik bedoel, 's ochtends eerst kleding gekocht bij mijn lievelingswinkel, de Bristol, vervolgens naar de kapper/schoonheidsspecialiste, en toen was ik er. Nu kijkend naar foto's van toen zie ik allerlei dingen die ik sindsdien heb bijgeleerd, vooral mn kapsel, maar mijn hele uitstraling zegt "vrouw", en dus wordt ik zo behandeld. Nou en een tijdje later heb ik eens een armbandje gekocht, en gaatjes laten schieten, nog eens naar de kapper, daar geleerd hoe mn haar te stylen. Ik ga niet op de fiets voorlopig, ik heb nog geen dames.
Maar wat ik maar zeggen wil is, misschien weet je het pas als je het doet. Wat me altijd bang gemaakt heeft ervoor is de gedachte dat ik "vrouw moest spelen", en ik ben een lousy actrice.
succes, en groetjes,
Ik vind het ook een erg goede vraag. Ik heb er zelf ook een tijdje mee geworsteld, toen ik ervoor stond om het dan toch echt maar te gaan doen. Een jaar ervoor vroeg een gendertherapeut me eens hoe ik mezelf als vrouw zag, en eerlijk gezegd wist ik het niet. Terugkijkend wist ik dan ook absoluut niet dat ik nu het soort spijkerbroeken zou dragen die ik nu doe, (bootcutleg), en daarboven een shirt/T-shirt. een lekkere wollen trui, of vest. Terwijl ik vroeger altijd allerlei jurken en rokjes droeg, maar dat was sans publique, veilig bij mezelf op bezoek. Ik zou nu echt (nog) geen jurk durven dragen. Maar dat geeft helemaal niets ! Dit staat me toch beter.
Ik ben in 1x omgegaan, nu zo'n 2 maanden geleden, het is heel snel gegaan, en ook spontaan, ik bedoel, 's ochtends eerst kleding gekocht bij mijn lievelingswinkel, de Bristol, vervolgens naar de kapper/schoonheidsspecialiste, en toen was ik er. Nu kijkend naar foto's van toen zie ik allerlei dingen die ik sindsdien heb bijgeleerd, vooral mn kapsel, maar mijn hele uitstraling zegt "vrouw", en dus wordt ik zo behandeld. Nou en een tijdje later heb ik eens een armbandje gekocht, en gaatjes laten schieten, nog eens naar de kapper, daar geleerd hoe mn haar te stylen. Ik ga niet op de fiets voorlopig, ik heb nog geen dames.
Maar wat ik maar zeggen wil is, misschien weet je het pas als je het doet. Wat me altijd bang gemaakt heeft ervoor is de gedachte dat ik "vrouw moest spelen", en ik ben een lousy actrice.
succes, en groetjes,