Over anonimiteit

[Monique-M]

Over anonimiteit;
en vooroordelen, misverstanden, discriminatie en triggers


Er zijn nog wel een paar dingen waarvan ik denk dat het goed is om ze te publiceren. Misschien dat anderen daar iets aan kunnen hebben. Misschien dat ik daar zelf ook iets aan kan hebben. Ik heb er in elk geval alle vertrouwen in dat het via dit forum uiteindelijk terecht komt bij mensen die hier iets mee kunnen. Ik kan me voorstellen, omdat ik hier anoniem kan blijven, dat alles wat ik schrijf in twijfel getrokken word. Toch ben ik er ook van overtuigd dat de dingen die ik schrijf iets 'aanraken' wat niet zomaar genegeert kan worden.

Toen ik begon met de hormonenkuur kon je het nog goed aan me zien. Na een half jaar was dat over. Toch heb ik in die tijd heel veel moeten leren, veel emoties moeten verwerken. Ik vond het heel erg belangrijk om mijn verhaal steeds weer te vertellen omdat ik vreselijk onzeker was. Pas toen ik de operatie heb ondergaan ben ik meer en meer gaan kiezen voor anonimiteit. De belangrijkste reden was omdat ik moe was van al die gesprekken. Mensen kunnen hele rare dingen van je gaan denken en hele rare, indringende vragen gaan stellen. Ik wilde mezelf de rust gunnen die ik verdiend had.

Het is niet zo dat ik er zelf heel erg van overtuigd was dat mensen het niet aan me zien konden. Het is meer dat ik dat van mijn omgeving kreeg dan dat ik het geloofde: mensen zien het niet en daarom ga ik zelf geloven dat het niet te zien is. Dat is geen vorm van eigendunk of kapsones.

Het is gewoon moeilijk om het mensen te vertellen. Er zijn ongelooflijk veel vooroordelen en ik word bestormd met de meest intieme vragen. Dat terwijl het een onderwerp is dat voor mij heel erg persoonlijk is. Ik kan daar nu eenmaal niet licht over denken of praten. Mannen die het weten en mij niet goed kennen denken dat ze mij makkelijk kunnen scoren. Omdat ik in hun ogen een f*ckable, maar ook minderwaarwaardig schepsel ben (ik weet niet wat er in hun omgaat, maar ik denk dat het zoiets is), accepteren ze geen nee. Te vaak zie ik regelrechte woede in hun opborrellen. “Eindelijk een keer een meisje die niet moeilijk doet," zeggen ze dan. Als ik dan wel moeilijk doe dan vinden ze dat ik maar op moet houden met mijn toneelspelletje. Ik vind dat walgelijk. Ik vind het walgelijk als ik ervan verdacht wordt te denken zoals mannen over sex denken. Lesbiennes doen dat ook. Soms zijn er werkelijk vrouwen die geen nee kunnen accepteren. Nou ja, vrouwen zijn gelukkig wat minder eng meestal. Gelukkig zijn er ook maar weinig vrouwen die dat doen. Meestal als vrouwen het weten en mij niet kennen, dan denken ze ook dat ik over seks denk zoals mannen, maar dat schrikt dan juist af. Ook dat vind ik heel erg. Ik ben lesbisch, dus ik vind het belangrijk dat lesbiennes mij juist inschatten. Maar ik krijg evengoed last van dezelfde walging. Het idee dat ik zo zou denken vind ik walgelijk. Ik weet dat veel lotgenootjes heel ver mee kunnen gaan als het gaat om de vrouwelijke beleving van seks te begrijpen, maar iedereen die ik gekend heb haakt inderdaad op een bepaald punt toch ergens af. Volgens mij is het dus niet echt geen vooroordeel. Nou ja, voor mij wel. Ik weet gewoon dat mijn seks beleving vrouwelijk is en dat ik nergens afhaak. Het hoort bij vrouwen om anders over seks te denken en ik vind het zelf dan ook essentieel dat als ik met een vrouw vrij, dat we elkaar kunnen begrijpen en aanvoelen. Om die reden afgewezen worden vind ik dan ook heel erg. En als ik niet afgewezen word dan moet ik mij gaan afvragen wat daar dan weer achter zit.

Als ik het vertel krijg ik heel veel persoonlijke vragen, maar ik word ook ter discussie gesteld. Mijn vrouwelijkehid wordt openlijk ter discussie gesteld. Dat gebeurt mij niet als ik niks vertel. Tegen een vrouw die haar borst heeft laten verwijderen zeg je niet: “Nu ben jij geen vrouw meer," iedereen voelt aan dat dat heel vernederend is. Maar als het om mij gaat dan mag alles maar gezegd worden: “Jij denkt toch anders over seks; je zal toch wel een heleboel dingen hebben die niet vrouwelijk zijn, dat kan niet anders; ik meende al zoiets gezien te hebben enz enz." Ook merk je gewoon dat mensen gewoon zoeken naar dingen. Dan kun je wel gaan beweren dat je al die misverstanden maar moet begrijpen, maar ik merk dat ik dan iedere keer weer over mijn eigen grenzen heenga.

In mijn woonplaats zijn er mensen geweest die het via via al lang wisten, maar voor mij volstrekt vreemd waren. Die komen dan naar mij toe en vragen mij (heel netjes) of ik het ben en zeggen dat het toch wel een beetje te zien is. Met name in het begin geloofde ik dat gewoon. Pas later kwam ik erachter dat ik even zo vaak voor de gek werd gehouden. Daar kom je achter als je gaat verhuizen naar een plaats waar niemand je kent. Als dat soort incidenten ineens niet gebeuren op een plek waar niemand het weet, dan zijn dat soort opmerkingen in je oude plaats ineens heel erg verdacht. Ik kreeg dat soort opmerkingen vooral van vrouwen. Vrouwen zijn ook afgunstig en als je er leuk uitziet ben je een rivaal. Niet iedere vrouw kan daar evengoed mee omgaan. Ik ben nu wat zelfverzekerder en ik heb het meteen door als iemand jaloers is, dus zo'n vrouw heeft echt een probleem als ze zoiets doet. Tip: het gemeenste wat je kunt doen is heel lief en aardig blijven en zo'n vrouw een.... complimentje geven. Als je dat doet dan ben je een gigantische bitch, echt waar. Een rivale geef je namelijk geen compliment (die wil je een rotgevoel bezorgen), iemand die ver beneden je is wel. Tadaa! Wanneer het om mijn uiterlijk gaat blaak ik niet van het zelfvertrouwen. Als ik in de spiegel kijk heb ik heus wel een beetje het gevoel dat het te zien is. Dat gaat misschien ook niet helemaal weg. Maar ik weet wel wat ik krijg van mijn omgeving. Ik krijg, waar ik ook ga, altijd bevestiging. Als ik zeg dat het niet te zien is dan is het puur daarop gebasseerd.

Ik maak mee dat als mensen het nog maar net weten, dat ik ze zie zoeken. Ze kijken naar me en doen een poging om iets te kunnen vinden. Ik zie gewoon dat ze niks vinden en dan zeggen ze met een stomverbaasd gezicht: “Ik meende al zoiets." Oke, mensen zijn soms werkelijk compleet van slag, wat je in zo'n situatie uitbrabbelt daar kun je ze misschien niet helemaal verantwoordelijk voor houden, maar dat neemt niet weg dat ik het een rotopmerking vind. Het klopt gewoon niet. Het geeft gewoon weer eens aan dat je openlijk ter discussie gesteld mag worden.

Toch ben ik in de ogen van anderen in staat om hun hele beeld over ons totaal om te werpen. “Jij bent echt zo'n meisje; Ik kan me jou niet voorstellen als een jongen; je bent toch anders dan die mensen op tv, bij jou is het echt." Voor hun doen is hun hele beeld van ons over de kop gegaan, maar toch merk ik nog de vele vooroordelen. Vooroordelen op zich zijn het ergste niet, maar het bezorgt me zo vaak een trigger moment.

Ik krijg ineens het gevoel dat het heel erg nodig is om even tussendoor te zeggen dat ik geen moeite heb met lotgenoten waar het duidelijk aan te zien en te horen is. Ik veroordeel dat op mijn beurt niet. Ik denk dat het stukje erkenning, waar iedereen recht op heeft nog veel moeilijker is als je nog uitgesproken mannelijke trekken houdt en als je pas op latere leeftijd met hormonen begint. Ook voor je ontwikkeling zal dat hele grote nadelige gevolgen hebben. Ik kan me daar niet helemaal bij inleven. Dat wil ik ook niet. Maar ik geloof het wel. Ik heb ze gekend en geloofd. Het belangrijkste is dat je geestelijk sterk blijft. Dat is het enige wat je min of meer in de hand hebt. Als je dat kunt is het heel moeilijk iets te doen waar de hele groep zich voor schamen moet. Toch kom ik hier straks nog een beetje op terug

De persoonlijke vragen die ik krijg vind ik denk ik nog het ergste. Als ik zeg wat ik heb meegemaakt begint bijna iedereen over de lichamelijke voor/na situatie en noemen dingen dan ook nog eens bij hun naam.

Als mensen van niets weten ben ik een gewoon een vrouw. Er is niets aan de hand. Alleen het leggen van intieme contacten gaat dan moeizaam. Ik wil namelijk niet graag goeie vriendinnen die het eigenlijk veroordelen. Ik wil ook weten wat ik aan iemand heb. Ik merk dat ik het maken van vrienden lang uitstel. Ik ben nogal gereserveerd. Totdat het hoge woord eruit is dan. Als ze het accepteert en ik heb het hele verhaal verteld dan kunnen we hele intieme vrienden worden. De meeste contacten zijn toch oppervlakkige contacten. In het dagelijkse leven hou ik het dan ook liever voor me.

Er zijn in elk geval een heleboel, naar mijn eigen mening goeie redenen, om het moeilijk te vinden het mensen te vertellen: van ongewenste intimiteiten, discriminatie tot trigger momenten. Hoe je daar precies mee om moet gaan weet ik eigenlijk niet. Het is meer dat ik daar zelf nog steeds serieuze problemen mee heb. Ik heb nu bijvoorbeeld hele intieme gesprekken gehad met een collega. Die gesprekken zijn gewoon heel spontaan ontstaan, maar ze weet van niets. Als ik haar weer tegenkom gaan we heel snel weer verder met onze intieme gesprekken. Dat gaat als vanzelf. Elke keer neem ik me voor om het te vertellen, maar ik kan het niet. Dat vind ik werkelijk heel vervelend. Normaal ga ik van oppervlakkig contact, naar vertellen, naar intiem. Nu moet ik van intiem, naar vertellen, naar het grote onbekende. Jeetje, daar sta je dan. Ik heb dat wel vaker meegemaakt en eigenlijk heb ik dan maar weer de boot afgehouden. Dat wil ik eigenlijk ook niet meer. Nee, de oplossing weet ik zelf eigenlijk niet. De stoute schoenen aantrekken en aanmodderen is vaak een goeie methode.

Ik snap dat sommigen hier maar weinig van (willen) geloven. Ik snap ook dat een heleboel zullen denken: “Ik zou willen dat ik dat soort problemen had." Toch wil ik mijn probleem niet van tafel laten vegen als onbelangrijk. Het is wel degelijk heel erg. Dat de meesten het moeilijker en zwaarder hebben betekent niet dat dit allemaal maar onzin is.

Sommige dingen raken mij dieper dan andere. Als mensen me observeren en ze zoeken, vinden niets en brabbelen dan maar dat het toch wel een beetje te zien is... daar raak ik niet door van de kaart. Ik vind het niet leuk, het laat zien hoe de vooroordelen nog leven.

Ik maak ook mee dat mensen tegen me zeggen dat ik niet zo ben als kelly van de tv en dat ik niet zo ben als die omgebouwde bouwvakkers. Heel veel mensen willen me eigenlijk aansporen om te geloven dat ik toch weer iets anders ben. Anders in de zin van beter. Volgens mij is het de manier voor hun om het te kunnen plaatsen. Ik krijg dan last van een loyaliteitsconflict zoals dat dan heet. Enerzijds wil ik mijn geloof in lotgenoten niet opgeven, anderzijds heb ik zelf vaak het gevoel dat er een kloof is. Sommigen hebben hele mannelijke trekken en het spijt me, maar daar heb ik soms best moeite mee. Het is meer een buikgevoel. Als ik iemand meemaak die een vrouw wil zijn en dan gaat zuigen bijvoorbeeld. Mannen doen dat. Die denken dat vrouwen ervoor zijn om emotioneel helemaal kaal te plukken zodat zij zichzelf weer goed kunnen voelen. Merk ik dat bij een lotgenoot dan heb ik daar moeite mee. Een vriendin voelt zich rot, komt bij me op bezoek, gaat weg en voelt zich beter. Maar ik blijf met een rotgevoel achter die ik daarvoor niet had. Als ik merk dat een lotgenoot op een mannelijke manier over seks denkt dan vind ik dat ook heel raar. Dat sommigen heel sterk zijn kun je niks aan doen, heb ik minder moeite mee. Toch geeft het mij geen aantrekkelijk zelfbeeld als ik ineens sterk wordt ingeschat, of dat iemand denkt dat ik haar op mijn borst heb. Soms denk ik dat het wel fijn zal zijn als ik gewoon zou zeggen dat ik toch iets anders ben. Meestal zeg ik dat het heel veel verschil maakt op welke leeftijd je erachter komt en met de hormonen begint en of je al seksuele ervaringen had. Ik weet gewoon niet altijd wat ik zeggen moet. Ik wil mezelf ook beschermen. Als ik zeg: “Ik ben net als die en die," dan betekent dat wel dat ik er zelf heel veel bij inschiet. Toch ben ik er wel van overtuigd dat we in essentie hetzelfde zijn. Dat we van binnen allemaal vrouwen zijn, mooi of lelijk, het spoor kwijt of geestelijk sterk. Ik heb altijd geloofd dat als mensen niet kunnen geloven dat als het van binnen niet waar is, dat ze het uberhaupt niet geloven. Maar de binnenkant van mensen blijft verborgen. Iedereen gelooft dat we een binnenkant hebben, maar we zien het zo zelden. Mensen zien de buitenkant: ben je mooi, hoe gedraag je je, je houding, je stem, je stemgebruik, de manier waarop je reageert, kleding, spontaniteit... kortom allemaal buitenkant.

Nogmaals, ik weet dat dit gelezen zal worden. Ook door de mensen waarvan ik wil dat zij het lezen. Ik heb nog een aantal dingen die ik op wil schrijven, maar dat doe ik in nieuwe aparte topic. Ik hou me graag afzijdig en ik heb geen contacten meer met lotgenoten. Dat doe ik uit zelfbescherming. Toch ga ik de antwoorden wel lezen. Ik vind dat als je dit opschrijft dat je dan ook bereid moet zijn om de reacties te beantwoorden. Ik zal daarbij wel over mijn eigen grenzen waken. Ga er alsjeblieft ook niet vanuit dat ik snel reageer. Ik ben niet actief hier.

Het spijt me als ik door mijn openlijkheid dingen zeg die aanstoot geven. Iedereen heeft weer een iets ander verhaal. Mijn verhaal is oprecht. Ik voel en zie de dingen zoals ik ze heb opgeschreven en weer ben ik ervan overtuigd dat er lotgenoten zijn die hier iets mee kunnen.

[marinth]

Ik vind dit wel een interessant en eerlijk verhaal en herken wel veel van wat je schrijft. Dit zijn ook dingen die je eigenlijk alleen kunt begrijpen als je zelf ook TS bent. Ik heb ook gemerkt dat hierover heel weinig wordt gesproken, en vind het daarom leuk dat je het onder de aandacht hebt gebracht.

Vanwege al die verwarring rond m'n identiteit op het moment dat mensen het weten (en dus ook wanneer ze het niet weten), heb ik als copingsmechanisme naar buiten toe een transseksuele identiteit aangenomen. Ik ga er dus vanuit dat mensen het zien (ookal zien ze het niet), en ga er dus ook vanuit dat ik niets verberg (ookal zouden mensen dat kunnen denken). Ik lijk verder ook niet op de meeste van mijn lotgenootjes, zowel van binnen als van buiten niet, maar ik ga er gewoon vanuit dat mensen ook wel begrijpen dat niet elke TS hetzelfde is.
Ik begrijp dat die aanname's die mensen maken pijnlijk kunnen zijn maar als je er rekening mee houdt lukt het je misschien wel op een komische manier daarop te reageren zodat je die mensen aan het denken zet. Vooroordelen bevestigen kan dan soms ook een uitkomst zijn. Ook kun je jezelf eraan blijven herinneren dat je niets hoeft aan te trekken van de mening van mensen die er zelf niets van (kunnen) begrijpen, of dat nu vrouwen, mannen, of transen zijn.

Bedankt voor het interessante en eerlijke stukje.
groetjes
Anastasia

[Monique-M]

Ik vind dit wel een interessant en eerlijk verhaal en herken wel veel van wat je schrijft. Dit zijn ook dingen die je eigenlijk alleen kunt begrijpen als je zelf ook TS bent. Ik heb ook gemerkt dat hierover heel weinig wordt gesproken, en vind het daarom leuk dat je het onder de aandacht hebt gebracht.

Dank je Anastasia

Vanwege al die verwarring rond m'n identiteit op het moment dat mensen het weten (en dus ook wanneer ze het niet weten), heb ik als copingsmechanisme naar buiten toe een transseksuele identiteit aangenomen. Ik ga er dus vanuit dat mensen het zien (ookal zien ze het niet), en ga er dus ook vanuit dat ik niets verberg (ookal zouden mensen dat kunnen denken).

Ik kan me voorstellen dat je dat als copingsmechanisme gebruikt, maar het betekent ook dat je eigenlijk ook niet weet of mensen het kunnen zien. Na verloop van tijd kom je wel te weten wat je 'krijgt'. Als je op die manier leert dat mensen het niet zien wat zou je dan doen met je copingsmechanisme?

Ik lijk verder ook niet op de meeste van mijn lotgenootjes, zowel van binnen als van buiten niet, maar ik ga er gewoon vanuit dat mensen ook wel begrijpen dat niet elke TS hetzelfde is.

Daar ben ik ook lang vanuit gegaan, maar ik persoonlijk vind dat vies tegenvallen. Ik denk dat onkunde en negatieve media de mensen heel wat zand in de ogen strooit en mensen zullen jou, mij en anderen hier altijd vergelijken met iets wat ze kennen.

Ik begrijp dat die aanname's die mensen maken pijnlijk kunnen zijn maar als je er rekening mee houdt lukt het je misschien wel op een komische manier daarop te reageren zodat je die mensen aan het denken zet. Vooroordelen bevestigen kan dan soms ook een uitkomst zijn. Ook kun je jezelf eraan blijven herinneren dat je niets hoeft aan te trekken van de mening van mensen die er zelf niets van (kunnen) begrijpen, of dat nu vrouwen, mannen, of transen zijn.

Mijn reactie is erg afhankelijk van mijn bui, maar als ik iets niet leuk vind dan word ik bits op een manier dat anderen die persoon gaan uitlachen of ik doe het met humor, maar af en toe word ik ook gewoon boos.
Een goed punt, gewoon er niets van aan trekken, maar aan de andere kant herinner ik mezelf er ook aan dat ik een vrouw ben met gevoelens. Als ik die negeer dan ben ik evengoed nergens. Dan kom ik er toch weer op uit dat het erom gaat een balans te vinden.

[marinth]

Ik kan me voorstellen dat je dat als copingsmechanisme gebruikt, maar het betekent ook dat je eigenlijk ook niet weet of mensen het kunnen zien. Na verloop van tijd kom je wel te weten wat je 'krijgt'. Als je op die manier leert dat mensen het niet zien wat zou je dan doen met je copingsmechanisme?

Als mensen het niet zien hoef ik er ook niet over te beginnen. Het ligt ook aan de band die je hebt met een persoon en hoe vaak en op wat voor manier je met iemand te maken hebt wat de doorslag geeft of ik het wel of niet vertel. Ik verberg het in elk geval niet, als ik dat al kan (maar dat laat zich erg raden). Ik vermoed dat mensen het niet altijd zien bij oppervlakkig contact maar het wel in de gaten krijgen als ze me iets beter leren kennen, denk ik! Als ze er dan achter komen doe ik bijvoorbeeld gewoon net alsof het voor mij zoiets vanzelfsprekends is dat ik het vergeten ben onder de aandacht te brengen en er eigenlijk doorgaans vanuit ga dat iedereen het wel door heeft en geef het ruimhartig en nonchalant toe: ik doe ook een beetje alsof het de normaalste zaak van de wereld is en alsof ik er heel nuchter onder ben (ookal ben ik vaker emotioneel). Beetje acteren af en toe En het ligt natuurlijk altijd aan de situatie en de persoon.

Daar ben ik ook lang vanuit gegaan, maar ik persoonlijk vind dat vies tegenvallen. Ik denk dat onkunde en negatieve media de mensen heel wat zand in de ogen strooit en mensen zullen jou, mij en anderen hier altijd vergelijken met iets wat ze kennen.

Ja dat is wel waar, maar dan vooral als ze niet persoonlijk met je te maken hebben gehad, bijv via internet, zonder persoonlijk contact rollen daar vaak de vervelendste verwachtingen en vooroordelen uit. Mijn ervaring bij persoonlijk contact is positiever: mensen zijn dan eerder geneigd om op MIJ te reageren dan op het beeld wat ze van transseksualiteit in het algemeen hebben.

Een goed punt, gewoon er niets van aan trekken, maar aan de andere kant herinner ik mezelf er ook aan dat ik een vrouw ben met gevoelens. Als ik die negeer dan ben ik evengoed nergens. Dan kom ik er toch weer op uit dat het erom gaat een balans te vinden.

Ja, "trek je er niets van aan" is zo'n klassieker, maar toch werkt dat natuurlijk niet altijd. Sommige opmerkingen kunnen onverwachts echt door je ziel snijden, en dan is het hervinden van een innerlijke balans heel belangrijk inderdaad. Ik hoor daar trouwens best veel lotgenootjes over praten, het vinden van een innerlijke balans. Dat komt denk ik omdat onze identiteitsvorming en ontwikkeling niet normaal verlopen is, dus moeten we af en toe daar heel bewust zelf aan sleutelen om de boel weer werkend te krijgen.

Groeten
Anastasia

[Anja Kok]

Mensen oordelen en veroordelen nu eenmaal, als je weet dat het in feite een grensvlaggetje is van hun werkelijkheid en in eigenlijk helemaal niets zegt over jou kan je er rustiger onder worden. Sommige worden aggressief en dwingend, maar het is alleen maar hun eigen angst voor het onbekende, Ze kunnen het leven aan binnen hun conventies, daarbuiten is hij plat. Jouw vrouw zijn is van jou en jij bepaald dat en niemand anders, jij bent zoals jij je voelt, passabeler dan dat kun je nooit worden. De rest is hun verwarring, ondanks de stroom van onbegrip en roddel en achterklap, ben jij die vrouw van binnen en nu ook van buiten.Geniet dat,geloof in jezelf en laat alle angst van anderen langs je afglijden, want het is hun levensangst en niet de jouwe.