Come out

[Dewestvlaming]

Hoi hoi iedereen
Nu ja ik ben de laatste maanden erg bezig met travestie maar ik vind het alleen spijtig dat alles geheim moet blijven. ik heb afgelopen week uitgekomen er voor bij mijn beste vriend die had daar totaal geen probleem mee integendeel maar ik wil niets liever doen dan mijn kast open te doen en daar een paar rokjes en kleedjes enz... In te hebben van mezelf. spijtig genoeg woon ik nog thuis en kan ik niets kopen voor mezelf. dan vraag ik mijzelf af of ik er voor uit zou komen bij mijn moeder de ene kant van mij wil dit de andere kant niet. dus ik vraag om hulp hoe ging dat dan bij jullie en wat moet ik doen?

[Kiara]

hoi hoi, ja ik ken het probleem
ik zelf heb ook nog niets tegen mijn familie gezegd
Mijn familie weet ondertussen wel dat ik met een man samenwoon, maar voor de rest nog niks.
het blijft een keuze of je het gaat vertellen, of dat je het voor jezelf houd tot je op jezelf woont.

je kunt het verzwijgen voor iedereen en hopen dat je je mentale gesteldheid op orde houd, of je kunt het vertellen aan bijv. je moeder.
Als je dit doet, stel ik wel voor dat je erg correct bent, en precies zegt wat je bedoeld, zodat de mensen aan wie je het vertelt niet het verkeerde idee krijgen.

Ik LARP, dus ik kom nog weg met rokken en jurk-achtige kleding, al kijken ze me wel raar aan.
alsnog, blijft het je eigen keus, en ik snap dat je er weinig aan hebt, maar hier is mijn duit in het zakje

[veronique02]

Hoi ,
Het is nu zo'n drie weken dat ik tegen m'n echtgenote heb verteld. Ze heeft het geaccepteerd maar toch heeft ze het er soms moeilijk mee
het ene moment kan ik er over praten en het andere niet ,Vandaag was ze weer behoorlijk kattig aan het doen
Heeft iemand daar ervaring mee ,want ik begin er zo stilaan spijt te hebben dat ik er voor uitkwam.

Veronique

[Irene]

Jarenlange ervaring Veronique, spijt dat ik het heb verteld heb ik echter niet, voor mij wordt het langzaam tijd mijn kinderen erin te delen, ik vind het moeilijk,

Irene

[Elsa]

Veronique...jouw partner kan altijd terecht op de partner site. Met haar vragen of wat dan ook.

groet Elsa.

[veronique02]

Hoi ,
Mn echtgenote heeft het deels aanvaard maar heeft het er soms moeilijk mee . De ene dag kan ze er om lachen
en de andere dan weer niet (wat ik wel kan begrijpen) dit moet helaas niet gemakkelijk zijn om te verwerken .
Ze wist al jaren dat ik mooie dames kledij leuk vindt, als we gaan shoppen zei ik steeds moest ik vrouw geweest zijn zou ik wel weten
wat te dragen en er werd al eens gek gedaan door lingerie aan te trekken, en eens met haar hakken door het huis te lopen
mijn gezicht shminken enz ..
Maar ik durfde nooit te zeggen dat ik er als vrouw gekleed wou uitzien en mee naar buiten komen .
Ik heb via honderden omwegen geprobeerd het haar duidelijk te maken bijna een jaar lang
dit lukte niet echt ,want ze bleef het als grap zien (wat voor mij niet zo is).
Op een namiddag had ze mijn haar gebrucht en mij geshminkt toen vroeg ik mag ik eens iets tonen
dus ik trok een coltrui aan met mn zwarte pantalon ik had ook haar daim grijze laarzen eronderaan
een halsketting dus volledig .
Ik zo naar beneden ! Mn echtgenote begon te lachen ,aah mijn schoonmoeder staat voor mij .
toen had ik het haar maar meteen verteld dat ik er zo meer wou uitzien als Veronique.Ik weet niet of dit een goede manier was maar
we zijn nu een paar weken verder en denk dat het beter is om het een beetje te laten bekoelen .

Liefs Veronique

[Lisa met een S]

Jarenlange ervaring Veronique, spijt dat ik het heb verteld heb ik echter niet, voor mij wordt het langzaam tijd mijn kinderen erin te delen, ik vind het moeilijk,

Irene

Mijn vrouw wist het al jaren, maar wilde het niet accepteren. Uiteindelijk wel, en hebben wij samen de kinderen ingelicht. Was wel moeilijk om het juiste moment te kiezen, maar ze hebben het heel goed begrepen. Het heeft wel mijn relatie met ze versterkt. Sinterklaaskado's, bijvoorbeeld, werd een stuk makkelijker voor ze (een paar oorbellen, bijvoorbeeld), en er werd ook veel grapjes gemaakt. Het mooiste, vond ik zelf, was wanneer mijn dochter vroeg of ze mijn tasje kon lenen toen ze naar haar prom gingen. Overigens heeft een van mijn dochters wel hier in het forum over haar gevoelens geschreven een paar jaar geleden.

[Elsa]

Dat heb ik vast gemist Lisa, lijkt mij de moeite waard te lezen wat je dochter schreef.

[Sandy]

Ik heb het al heel snel verteld. Maar het was voor mij wel wat makkelijker omdat ik maar weinig vrienden heb. Maar ik heb alleen maar positieve reacties gekregen, ook van mijn moeder. Het was alsof niemand er raar van opkeek.
Toch was er wel een drempel om het aan mijn moeder te vertellen (mijn vader is er niet meer). Maar ik dacht 'het is mijn moeder! Ze hoort mij te steunen in alles dat mij gelukkig maakt. Ze kan mij echt niet laten vallen'. Van de week heb ik zelfs een jurk van haar gekregen

[veronique02]

Hoi ,
De acceptatie van de echtgenote maakt soms rare sprongen ,het ene moment is ze ermee akoord en het andere dan weer niet .
Zaterdagmiddag tijdens het shoppen had ik een mooie jurk gezien en wou deze passen duidelijk tegen haar zin (dreigend onweer).
Een paar winkels verder stapten we de kruidvat binnen en had ik een pantyboxershortje uit de rekken gehaald haar gezicht sprak boekdelen (helemaal onweer).
Verder s'avonds had ze een hele tijd niet tegen mij gesproken (beeld zonder klank dus) plots voor de tv waren we in een discussie verzeild ,
ik ben niet lesbisch en waarom moet dat dat omkleden enz enz..ik voelde mij er echt niet goed door, had ook bijna geen oog dicht gedaan die nacht
waarbij ook veel water naar de zee vloeide .
ik had de raad gekregen van iemand hier aanwezig om ze wat tijd te geven en rustig te laten wennen (bedankt alvast),ik heb die raad gevolgd en haar gerust gelaten.
Maar plots gisteren namiddag zomaar ineens bestelde ze een rokje voor mij. ze vroeg me mee naar de badkamer begon me dan te maquilleren en de nagels
te lakken ik zei natuurlijk niet neen , de onweersbui leek terug over gelukkig maar .

Liefs Veronique

[Anja Kok]

Hoi Veronique,

Voor mij is het heel herkenbaar wat je beschrijft. Ik heb jaren zo met haar geworsteld, het ene moment hulp en steun en dan weer woede en dingen als ik wil geen vrouw, ik ben niet lesbisch. Aan de ene kant is er haar liefde voor jou en jouw belangen en aan de andere kant zijn er haar eigen verwachtingen en verlangens en dat kan behoorlijk botsen in een emotioneel persoon. Ik ben nu vijf en twintig jaar verder en heb een hoop woede en ook liefde over me heen gekregen. Ze heeft lang gedacht dat ze me kon genezen met haar liefde en dat het een kwestie van tijd was en het zou vanzelf wel overgaan, dat soort dingen zei ze niet, dat kwam er pas veel later uit. Toen ze eindelijk na jaren doorkreeg dat het niet over ging wat ze ook deed, toegeven en er in meegaan of precies andersom niks meer tolereren, en zelfs was toegenomen, toen pas begon het gevecht om de echte acceptatie. En pas nu daagt er soms iets van begrip en erkent ze dat de woede
haar eigen frustratie en angst is. Dus maak je borst maar nat, je zult het echt moeten hebben van je liefde voor haar en veel begrip opbrengen voor haar omgevallen verwachtingen naar jou toe, dit door jouw behoefte je vrouwelijkheid praktisch ook te uiten.
Wees desondanks je eerlijke open zelf, want dat is het enige wat werkt in dit proces en blijft staan.
Liefs en kracht voor jullie alle twee.

Anja

[veronique02]

Bedankt Anja

Zoals je beschrijft de kracht van de liefde voor haar zal mezelf moeten komen
het bij mezelf zoeken en niet daarbuiten (raad gekregen van een vriendin hier)

liefs Veronique

gelukkig nieuwjaar gewenst aan iedereen hier