Geheimhouding hoever ga jij daar in?

[Anja Kok]

Voorbeeld: Ik ken iemand die zegt vrouw te zijn, al meer dan twintig jaar getrouwd is, volwassen kinderen heeft en zeer actief is in de dubbelrol als vrouw, boodschappen doen, kennissen daarover heeft ingelicht en daar als vrouw naar toe gaat, reist in het openbaar, haar laten knippen zodat het past bij beide rollen en er een actief netwerk op na houdt, blogs, etc. Dit is al twaalf jaar zo en zijn vrouw en kinderen weten van niets. Hij?zij zit al twee jaar in de ww en zijn vrouw die fultime werkt weet alleen dat hij travestiet is die zich thuis in de kast zogezegd weleens verkleed. Hij/ zij wil niets aan haar kwijt over dat hij zich vrouw voelt en geen man en ook niet over zijn activiteiten, want dat zouden ze niet begrijpen en hij/ zij wil geen schade of schande en daarom speelt hij zijn dubbelrol als vader en echtgenoot.
Met deze leugen naar de naasten toe leeft Zij/ hij al twaalf jaar en wil dit ook niet veranderen.

Wat vinden jullie hiervan en hoever zou jij gaan, of ga jij in het geheimhouden naar anderen toe?

[Elsa]

Dit lijkt mij een onmogelijke situatie..hoe kan hij/zij zo leven? Geeft dat niet enorme stres en geruzie?
Ik vraag mij af of de partner echt niets weet. Hoe kun je uitgaan gekleed als vrouw zonder dat zij het dan merkt?
Voordat ik het wist van mijn partner vermoede ik wel dat er iets was waar ik geen grip op had,zoiets merk je toch?
Ben benieuwd naar reacties.

elsa.

[mireille]

Allereerst, ik mag er niks van vinden aan de ene kant, want het is die persoon vrij om haar transgender bestaan in te richten volgens de manier die het beste bij haar past. Er is geen "juiste" manier.
aan de andere kant, zoveel geheimhouding, smoezen moeten zowat automatisch komen dat je het niet eens meer doorhebt dat je staat te liegen. Uiteindelijk heeft het Lance Armstrong ook niet geholpen om de schijn op te houden.

[Anja Kok]

Dat is nou precies wat niet klopt. Zodra je iets zegt van de huichelarij naar zijn echtgenote toe zou je hem/ haar niet accepteren als transgender. Dan discrimineer je ineens, terwijl het niet hierin om transgender zijn gaat, maar om bedrog van de echtgenoot. Haar relatie met HEM bestaat niet als zodanig en hij/zij spiegelt dat haar wel willens en wetens voor, of niet?

[Lana]

Tja mijn eigen ervaring is dat het wel even doorbijten is in de zure appel, maar als je eenmaal alles hebt verteld aan je vrouw dit de enige juiste weg is. Ik had zelf rekening gehouden met einde relatie, maar daar wilde ze niets van weten. Verteld dat ik geen travestiet ben, maar echt iemand die zich 100% puur vrouw voelt en zodanig ook geaccepteerd wil worden als ze verder met mij wilde gaan. Ze accepteerde dit en zei eergisteren tegen mij dat ze eigenlijk nooit een lesbische relatie wilde hebben, en nu toch echt heeft. Ik vond het zo mooi om te horen omdat dit een extra bevestiging was voor mij dat ze het heel goed heeft begrepen. Dus ik ga uit ervaring voor eerlijkheid naar je vrouw toe ondanks dat je het risico hebt dat je relatie per direct wordt beeindigd ! (ze wil nog steeds oud worden met mij zoals ze het zelf zegt)

[Katya_81]

Zo zit het bij mij:

-Mijn vriendin weet over mijn trans-zijn sinds het begin van onze relatie (intussen bijna 6 jaar). Zij is voor mij ook de enige persoon van wie ik het belangrijk vind te weten hoe ze er tegenover staat, wat ze er van denkt, wat ze voelt. Zij moet immers dag in dag uit met mijn trans-zijn leven. Dat ik al in het begin van onze relatie wist (of toch aan het ontdekken was) hoe ik in elkaar steek, was een groot voordeel. Het lijkt me veel moeilijker om na 10 of 30 jaar relatie eens even een mededeling voor je partner te hebben... Bij mij was de keuze vertellen of niet snel gemaakt, maar ik snap maar al te goed de mensen die niet durven...

-Een paar vrienden, allemaal vrouwen , weten ook helemaal hoe de vork aan de steel zit. Het was voor mij een hele bevrijding een groepje mensen te hebben met wie ik honderduit kon kletsen zonder nog iets te moeten wegstoppen. Geweldig leuke avondjes op café (met veel leukere onderwerpen dan de mannen ), zotte shoppingnamiddagjes samen en mensen om "bad genderdays" mee te delen zijn een paar van de fijne gevolgen.

-De rest van mijn naaste omgeving (familie, collega's) ziet me vaak androgyn,soms eerder neigend naar het vrouwelijke, verschijnen. Zo lang daar geen vragen over worden gesteld, zeg ik daar ook niets speciaals over. Mensen die toch iets vragen, krijgen een antwoord op de vraag, maar ook niets meer. Voorbeeldje: "Jouw nagels zijn gelakt!" Ik: "Ja, vind je het een leuke kleur?" of zoiets. Onaangename vragen (maar die komen niet vaak uit mijn naaste omgeving) krijgen vaak "En dan?" als antwoord. Lieg ik tegen deze mensen? Nee, vind ik. Maar ik vertel gewoon niet alles.

-De rest van de wereldbevolking: die hebben niet echt zaken met mijn trans-zijn. Gender-issues domineren sowieso al een (te) groot stuk van mijn leven. Ik heb geen zin om er dan ook nog eens in élk menselijk contact mee bezig te zijn. Alweer makkelijk gezegd, omdat ik ergens tussen M en V heen en weer zwem. Voor iemand die volledig als het andere geslacht gaat leven (wat dat ook moge zijn), ligt dit natuurlijk anders.

[NathalieTV]

Poe Anja. Dit lijkt mij voor de persoon in kwestie een ongezonde en totaal niet leefbare situatie. Maar jah. Hoe ik deze persoon advies zal geven kan ik je ook niet vertellen, behalve dan dat de persoon moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Als er wellicht geen behoefte is om in de openbaarheid te treden hiermee (wat ik mij overigens heel slecht kan voorstellen, vooral als er sprake is van transseksualiteit) dan is geheim houden voor deze persoon wellicht de fijnste optie. Misschien is het ook wel zo dat travestie voor hem voldoende de behoefte om vrouw te zijn bevredigd en dat de persoon de noodzaak niet ziet om een heel traject van hormonen/operaties/ziekenhuizen in te gaan (of heeft deze persoon anders aan jouw verklaard?)

Zelf vond ik het geheimhouden van mijn travestie met de tijd moeilijker en moeilijker worden. Ook omdat de gevoelens steeds sterker werden en ik meer en meer de behoefte had om mij als vrouw te verkleden en te gedragen. Nu ik out ben bij zowel naaste familie en beste vrienden voelt het alsof het gewicht van de wereld van mijn schouders is gevallen. Ik zal niet meer terug willen naar de situatie dat ik alles verbergen moest.

Echter, nogmaals, dit betekent niet dat het advies aan de persoon waar jij over praat moet zijn dat hij zichzelf het beste kan outen.

[Anja Kok]

Ikzelf vertelde toen ik jong was ook wel leugens aan mijn ouders, ook omdat ik nog niet wist hoe het zat en het niet kon overzien. Dingen als dat ik mijn wenkbrauwen had geepileerd omdat ik er eentje verschroeid had. En zaken als garderobe verbranden of begraven, zoals velen. Later roerde ik het wel aan, maar nog veel te omzichtig, zodat ik verkeerd verstaan werd. Zo vertelde ik mijn moeder die al ernstig ziek was, dat ik op precies dezelfde manier als zij van mooie kleren hield. Het gevolg was dat ze bij allerlei herenmode zaken kleding voor me kocht. Ik kreeg het niet over mijn hart haar anders te vertellen voor haar dood. Mijn partner lichtte ik eerst in met dat ik opmaken bijvoorbeeld ook leuk vond, maar de travestie liet ik achterwege. Pas toen we echt samenleefden en de travestie geen travestie bleek te zijn maar nogal alles overheersend, kwam ik naar buiten met mijn transeksuele gevoelens zoals ik toen vermoedde. Ik was zeker bang haar te verliezen, maar als ik werkelijk van haar hield moest ik eerlijk zijn over wat gewoon niet meer te ontkennen was. We zijn nu al dertig bij elkaar met vallen en opstaan in alle eerlijkheid en openheid en in gezamenlijk overleg over wat wel en niet mogelijk is binnen onze verhouding met respect voor elkaars bevinden. De opmerking van Lana raakte me, dat haar partner vaak zegt dat ze geen lesbische verhouding wil, want ook mijn partner zegt dat en wil toch niet bij me weg. Ik weet eigenlijk niet of ik een lesbische verhouding heb ik zie mezelf als een mix van een leven als man en een leven als vrouw en kan dat allebei niet ontkennen. Als zij zegt dat ze geen lesbische verhouding wil heb ik het gevoel dat zij mij als geheel afwijst en alleen maar een gedeelte van me ziet. Dit wat mezelf betreft, binnen een relatie met een partner geloof ik na niet al te lange tijd altijd in eerlijkheid en openheid. anders kan je beter alleen leven.

Maar nu zit ik met een dilemma en dat is met mijn 60 jarige vriendin, waarvan ik pas sinds kort weet buiten haar transgender zijn hoe het verder zit bij haar. Als transgender mag ik haar graag, maar haar houding binnen haar relatie staat zo dwars op de mijne dat haar bedrog teveel aan mijn hart gaat. Er staat een drama tussen ons in, en ik weet eigenlijk niet wat ik daarmee aan moet. Het staat haar vrij haar leven zo in te delen maar ik wil daar niet aan ongevraagd meewerken en dat gevoel heb ik nu wel. Ik heb dit allemaal gezegd, maar ze wil alles laten zoals het is en was en tussen ons ook, maar dat is niet meer zo door haar geheimhouding.
Hoe zouden jullie dit aanpakken?

[NathalieTV]

Voor mij persoonlijk zou er maar een aanpak mogelijk zijn (betekent niet dat dat voor jou is natuurlijk!) en dat is: de vriendin altijd blijven steunen! Ook al vind je de aanpak van haar wat haar relatie aangaat niet juist. Ik ken ook mensen die weleens beslissingen nemen waar ik het niet mee eens ben. Ik ken ook mensen die raar met elkaar omgaan, op een manier waar ik het niet mee eens kan zijn. Maar het blijven mijn vrienden en als er sprake is van echte vriendschap kan je daar overheen stappen (tenminste...daar ben ik toe in staat).

Neemt niet weg dat het een lastig parket is zo. Want je wil je vriendin niet laten vallen door haar te outen als vrouw aan haar partner. Maar je kent vast de partner ook (misschien ook een vriendin?) en haar gun je het niet dat ze wordt voorgelogen. Je hebt aan je vriendin duidelijk gemaakt wat je er van vindt. Misschien moet je nogmaals zeer duidelijk maken dat je de vriendschap niet kwijt wilt, maar dat je dus niet kan doen alsof er niks aan de hand is! Dat het niet compleet bij hetzelfde zal blijven tussen jullie.

De Engelsen hebben een prachtige term: 'The elephant in the room'. Dit betekent iets van dat er duidelijk iets speelt, maar het wordt misschien niet altijd benoemd. Wat in deze situatie zou kunnen helpen (en dat het is laatste stukje advies dat ik je mee wil geven) is dat de olifant regelmatig benoemd zou worden. Misschien door vaker met je vriendin er over te spreken gaat zij er wellicht ook anders tegen aan kijken! En zaken zoals dit bespreekbaar maken houdt jullie vriendschap ook gezonder.

[Anja Kok]

Dank voor je advies Nathalie, ik denk er nog over na wat je zei. Het benoemen van The ELEPHANT in the room vond ik wel mooi gezegd.
Maar verder wil ik het onderwerp niet naar me toetrekken en geheimhouding weer wat algemener stellen.

[Auriana]

Ik kan me wel vinden in het bovenstaande verhaal van Anja. Zo gaat het ongeveer bij mij ook. Alleen weet mijn vrouw het niet. Ooit heeft zij wat kleding gevonden. Dit heb ik afgedaan als dat deze gevonden waren tijdens een groot kamp waar ik leiding gaf en dat dit nog in aanwezig was als gevonden voorwerpen. Omdat ik al tijden niets meer met dit soort kampen deed, kwamen we overeen dat het wel tijd was om het te schenken aan de kledingbak.
Het was even slikken, maar zag ook geen andere uitweg.
Sinds dien nooit meer wat gekocht, want zo'n verhaal kanik niet nogmaals ophangen. Ik mis het wel en denken al tijden hoe ik dit zou kunnen oplossen.

Vertellen is niet echt een optie. Ik houd heel erg veel van mijn vrouw en ken haar goed genoeg om te weten dat ze niet weet hoe ze hiermee om moet gaan. Waarschijnlijk zou dit ons huwelijk kapot maken, maar de fantasien zorgen wel voor een schuldgevoel, net alsof je vreemd gaat.

[Lana]

Jee wat er dus nu gebeurt is dat je jezelf dood ongelukkig aan het maken bent. Het kan en mag toch niet zo zijn dat jij iets niet mag doen binnen je relatie waardoor jij je slechter en slechter door gaat voelen ? En ten tweede ben jij haar reactie al aan het invullen ! Als jullie gewoon een goede stabiele relatie hebben inclusief het wederzijds vertrouwen en respect naar elkaar toe, gaat ze het zeker wel accepteren ! Als ze echt van je houdt wil ze zeker niet de relatie beeindigen nadat je in alle rust met haar hierover hebt gesproken ! Tuurlijk is het voor een partner even schrikken, omdat ze het meestal totaal niet verwachten. Maar dat komt wel goed. Het slechtste wat je kan doen denk ik is het totaal verzwijgen. 1) je bent niet eerlijk tegen je partner 2) je bent niet eerlijk tegenover jezelf wat nog veel erger is. Je accepteert jezelf dus niet ! Pak een moment als je alleen thuis bent. Neem het krachtige besluit dat je jezelf nooit meer gaat verstoppen, jezelf gewoon accepteren zoals je bent, nooit meer iets stiekem doen ! Neem dat besluit krachtig, zet het vast in je hoofd. Zoek een goed moment en vertel het haar gewoon. Misschien ben je wel verbaast van haar reactie ! Mijn ervaring in deze is wel erg positief geweest. Tuurlijk het kost tijd, maar komt goed. Ik doe gewoon wat ik wil doen, ik heb dat besluit genomen en deed geen stap meer terug. Dit heb ik haar ook verteld. Ik moest haar ook nog erbij vertellen dat ik biseksueel ben (wat ze nooit van mij had verwacht) ! De enige belofte die ik heb gedaan is om geen relatie tijdens ons huwelijk aan te gaan. Dat vind ik redelijk, als ik dat wil dan moet ik scheiden ! Wel was ik bereid toen ik alles vertelde dat als ze er een punt achter wilde zetten ik dit zou begrijpen en haar hoe dan ook in de toekomst (financieel) zou blijven helpen ivm ons kind, en op elk ander gebied. Haar reactie was dat ze hoe dan ook 'oud met mij wilde worden' ! Dus ok acceptatie van haar kan, dus laat mij dan ook doen wat ik wil doen precies zoals ik ben. En ik ben Lana en voel mij vrouw, en zeker geen man ! Ik denk dat eerlijkheid en oprechtheid het allerbeste werkt, hoe dan ook, en dan moet je zeker beginnen bij jezelf ! Daarna heeft ze nog een keer vanaf haar werk mij een hele mooie mail gestuurd die plots in haar opkwam. De inhoud was dat ze mij volledig accepteert en heel veel van mij houdt ! Ja toen ik die plots voor mijn neus kreeg biggelde de tranen mijn toetsenbord in ! We hebben die avond nog lang zitten praten over gevoelens ! Respect en compassie zijn mooie worden die gebruikt moeten worden !

[hester]

Ik herken mezelf in het verhaal van Auriana. Bij mij is het niet veel anders, net alsof je vreemd gaat.
Ook bij mij verdwenen er kleren in de kledingbak en heb mijn pruik in de vuilnisbak gedaan en heb vervolgens mijn mooie laarzen op MP via een ander account verkocht.
Daar mee denk je er van af te zijn, nee dus. Er zijn al vele die me dat al hebben geschreven en er voor gewaarchuwd hebben. Het komt terug en blijft aan je knagen.
Hoe ongelukkig ik me of en toe voel het aan mijn vrouw vertellen is geen optie. Ze heeft wel eens wat ontdekt en dat was een hel.
Inmiddels heb ik toch weer een paar mooie laarzen gekocht via internet bij Stravers en loop hier mee rond als ik alleen thuis ben.
Het verhaal van Lana vind ik dan ook erg dapper en zal een bevrijding en hoop zorg minder geven, daar ben ik van overtuigd.
Toch blijft het ook voor mij nog steeds het beste om het te laten zoals het nu is het is tegen beter weten in de beste optie tot nu toe.
Ik heb al elders hier op het forum de discussie opgestart met ''stoppen met travestie" het onderwerp sluit mooi hierbij aan.

[Vivian_van_Reijmersdal]

Na het lezen van onderstaande reactie wilde ik jullie mijn blog die ik in 2011 op Netlog heb geschreven niet onthouden:

De titel van mijn eerste officiële blog is op twee manieren uit te leggen. Ik ben op deze titel gekomen omdat beide mij de afgelopen jaren heel erg veel hebben bezig gehouden. Bijna een obsessie.

Laat ik beginnen met de eerste vorm van mijn dubbelleven. In figuurlijke zin ben ik echt man, daar hoef ik niet over te twijfelen. De kenmerken zijn zichtbaar en in het dagelijkse leven ook mijn grootste uitingsvorm. Emotioneel gezien lijd ik echter dagelijks een dubbelleven. In mijn gedachten en gevoel ben ik man en vrouw. Lastig. De man in mij is nodig om voor mijn gezin te zorgen, liefde te geven aan mijn vrouw en kinderen, leiding te geven aan mijn onderneming, maatschappelijk bezig zijn binnen onze stad en zo zijn er nog heel veel zaken op te noemen die de verantwoordelijkheid zijn van mijn mannelijke kant. Dat neemt niet weg dat de vrouw in mij binnen deze dingen schreeuwt om aandacht. Je gevoel wordt steeds van de ene hersenhelft naar de andere geslingerd. Dit veroorzaakt storm in je hoofd. Dat je hier soms moe van wordt hoef ik niet uit te leggen. Moet er mee om leren gaan. Tijdens de echte vrouwelijke momenten als ik Vivian zichtbaar maak valt alles, maar dan ook alles van mij af. Het vreemde is dan ook dat alle mannelijke interesses en behoeftes verdwijnen en plaats maken voor een serene vrouwelijke rust. Je wilt dit dan vast houden, maar op een gegeven moment moet Ik Vivian weer opbergen. Altijd een lastig moment. De herinnering van deze bijzondere rust blijft soms te lang hangen wat weer resulteert in het plannen en zoeken naar Vivian momenten. De balans hierin vinden is heel erg moeilijk.

Ik zou een trilogie kunnen schrijven hoe de ontwikkeling is geweest tot de persoon wie ik nu ben. Een hele leuke sociale man met een steeds sterker wordende vrouwelijke kant. Dagelijks is Vivian aanwezig in mijn gedachten en gevoel. De mannelijke kant lijd daaronder. Ik kan er niks mee. Mijzelf zo af en toe een schop onder kont geven, en Vivian naar achteren drukken. Moeilijk. Maar dit is wel de realiteit. Uiteindelijk heb ik de mannelijke kant nodig om Vivian te kunnen laten bestaan. Het leven dat ik nu leid is plezierig, mooi, interessant, oftewel ik zou het voor geen goud willen missen. Als ik mijn leven als Vivian permanent zou inrichten zullen veel zekerheden wegvallen en ik zou veel mensen pijn doen. Dit wil ik pertinent niet. Daarvoor is de mannelijke kant net iets te strek. Of is het compromis met de vrouwelijke kant ? Ook denk ik dat Vivian dood ongelukkig zou zijn. Heb ik dat er voor over ?

Het voelt als een dubbelleven in de diepste binnenkant van mijn ziel. Emotioneel is dat soms heel erg moeilijk. Gelukkig heb ik een vrouw die Vivian begrijpt en moeite doet om haar te begrijpen, en met al haar liefde probeert te steunen. Hoe moeilijk dat ook is. Tijdens mijn comming-out van een paar maanden terug kreeg ik die zelfde week een prachtig kaartje van haar:

IK ZAL JE ALTIJD.. Ik zal je altijd het beste van mijzelf geven, en nooit meer van jou vragen dan jij mij kunt geven. Ik zal je altijd accepteren zoals je bent. Ik ben van je gaan houden om je eigenschappen en de manier waarop je met het leven omgaat. Ik zal er alles aan doen om van onze relatie iets heel bijzonders te maken, waarin we elkaar kunnen steunen en troosten, genieten en plezier hebben. Ik zal altijd van je houden en op de enige manier die ik ken. Helemaal en voor Altijd.

Door dit kaartje heb ik het gevoel gekregen dat Vivian niet alleen is, en dit geeft rust. Ook heb ik gemerkt dat de persoonlijke contacten die ik met sommigen van jullie heb Vivian sterker hebben gemaakt. Ze kan haar twee kanten nu makkelijker ventileren. Eindelijk heb ik mezelf geaccepteerd. Dat geeft een enorme berg rust. Niet in mijn gevoel maar in mijn hele mannelijke ik. Ben niet alleen en heb gemerkt dat mijn worsteling door velen van jullie wordt gevoerd. Ieder op zijn eigen manier. Toch is het heel bijzonder hoe wij in elkaar zitten. Wetenschappers hebben zich door de jaren heen gebogen over onze materie, maar ze komen er gewoonweg niet uit. Bijzonder en apart. Op zeer veel vragen heeft de wetenschap een antwoord gevonden, maar de vraag die wij steeds stellen hebben ze nog niet kunnen beantwoorden. Ons lot of zijn we echt zo bijzonder ?

Automatische kom ik nu op de tweede uitleg van mijn dubbelleven. Sinds mijn ontdekking in mijn pubertijd van mijn vrouwelijke gevoelens heb ik een bubbelleven geleid. Niemand maar dan ook niemand heb ik ooit iets verteld. Schaamte en het ontbreken van zelfacceptatie. Ik heb echt alle fases doorlopen, vele fantasieën voorgesteld, gedroomd, gevoeld, geproefd, en uiteindelijke mijn weg in het vrouw voelen en zijn gevonden. Het was een lange weg met openstaande bruggen, opgebroken straten, doodlopende wegen, tot ik uiteindelijk door een aantal van jullie een ‘plattegrond’ heb gekregen.

Ik heb altijd Vivian binnen een perfectionistisch kader verborgen gehouden. Het was een sport om maar niets te laten merken. Vivian momenten werden als zakelijke bezigheden afgeschilderd thuis. Liegen en bedriegen richting mijn vrouw werden de gewoonste zaak van de wereld. Deed mij niks, Vivian stond voorop. Alles moest hier voor wijken. Zag op een gegeven moment de liefde van mijn vrouw zelfs niet meer. Kon niet meer van mijn gezin genieten.

Na een bepaalde gebeurtenis binnen Vivian haar leven kreeg ik heel veel emotionele gevoelens van schaamte richting mijn vrouw. Durfde haar niet onder ogen te komen. De muur om mij heen werd steeds dikker, steeds opnieuw stortte ik vrachtwagens beton om mij heen. Kompleet ingemetseld probeerde ik binnen mijn gezin mee te draaien. Maar met zoveel beton lukt dat gewoon niet. Geestelijke en lichamelijke klachten slopen binnen, mijn vrouw merkte dat. Heel veel keren stuurde ze aan op een gesprek, steeds durfde ik de confrontatie niet aan. Bang om alles te verliezen. Alle dingen die mij als man zo gelukkig maakten. Tot de bewuste avond. Ze heeft het uit me getrokken, met veel emotioneel geweld en bouwgereedschap heeft ze de muur in één nacht afgebroken. Vivian kwam te voorschijn. Ook mijn vrouw heeft haar verborgen gedachten gedeeld die nacht. Ze was al jaren bang dat ik homo gevoelens had, bang om niet te kunnen vechten voor onze relatie. De muur van mij was te dik waardoor ook mijn vrouw niet durfde te praten. Deze nacht is een ommekeer in onze relatie geweest. Zeventien jaar huwelijk werden in één nacht omgebouwd tot een prachtige toekomst. We zijn er nog niet, maar beiden merken dat er meer openheid is. Het gevoel is anders, beter, gelukkiger. Alles is bespreekbaar geworden en we gaan niks meer uit de weg. De spreekwoordelijke emmer staat nu in de schuur. Heb er een gat in gemaakt zodat hij niet meer over kan overstromen.

Elke dag komt het wel op één of andere manier ter sprake. Vivian is onderdeel van onze relatie geworden. Dit resulteert wel in meer Vivian behoefte, maar weet nu dat ik dit delen kan met de liefde van mijn leven.

Als laatste wil ik afsluiten met het advies voor diegene die zich in mijn verhaal erkennen met betrekking tot het tweede dubbelleven. Als je partner nog niet op de hoogte is, ga het delen. Ik heb gemerkt dat het niet de moeite waard is om het voor jezelf te houden. Vertellen ? Ik weet als geen ander hoe moeilijk dat voelt en is. Maar het heeft mij gelukkiger gemaakt, mijn relatie versterkt. Het is leuker geworden, interessanter, dieper, gevoeliger, en bovenal we zijn gelukkiger. Wacht niet, stel niet uit. Je gevoel wordt alleen maar in een neerwaartse spiraal getrokken met alle gevolgen van dien. Waar twee in liefde kunnen leven is ook plaats voor drie.

[Vivian_van_Reijmersdal]

Na het lezen van onderstaande reactie wilde ik jullie mijn blog die ik in 2011 op Netlog heb geschreven niet onthouden:

De titel van mijn eerste officiële blog is op twee manieren uit te leggen. Ik ben op deze titel gekomen omdat beide mij de afgelopen jaren heel erg veel hebben bezig gehouden. Bijna een obsessie.

Laat ik beginnen met de eerste vorm van mijn dubbelleven. In figuurlijke zin ben ik echt man, daar hoef ik niet over te twijfelen. De kenmerken zijn zichtbaar en in het dagelijkse leven ook mijn grootste uitingsvorm. Emotioneel gezien lijd ik echter dagelijks een dubbelleven. In mijn gedachten en gevoel ben ik man en vrouw. Lastig. De man in mij is nodig om voor mijn gezin te zorgen, liefde te geven aan mijn vrouw en kinderen, leiding te geven aan mijn onderneming, maatschappelijk bezig zijn binnen onze stad en zo zijn er nog heel veel zaken op te noemen die de verantwoordelijkheid zijn van mijn mannelijke kant. Dat neemt niet weg dat de vrouw in mij binnen deze dingen schreeuwt om aandacht. Je gevoel wordt steeds van de ene hersenhelft naar de andere geslingerd. Dit veroorzaakt storm in je hoofd. Dat je hier soms moe van wordt hoef ik niet uit te leggen. Moet er mee om leren gaan. Tijdens de echte vrouwelijke momenten als ik Vivian zichtbaar maak valt alles, maar dan ook alles van mij af. Het vreemde is dan ook dat alle mannelijke interesses en behoeftes verdwijnen en plaats maken voor een serene vrouwelijke rust. Je wilt dit dan vast houden, maar op een gegeven moment moet Ik Vivian weer opbergen. Altijd een lastig moment. De herinnering van deze bijzondere rust blijft soms te lang hangen wat weer resulteert in het plannen en zoeken naar Vivian momenten. De balans hierin vinden is heel erg moeilijk.

Ik zou een trilogie kunnen schrijven hoe de ontwikkeling is geweest tot de persoon wie ik nu ben. Een hele leuke sociale man met een steeds sterker wordende vrouwelijke kant. Dagelijks is Vivian aanwezig in mijn gedachten en gevoel. De mannelijke kant lijd daaronder. Ik kan er niks mee. Mijzelf zo af en toe een schop onder kont geven, en Vivian naar achteren drukken. Moeilijk. Maar dit is wel de realiteit. Uiteindelijk heb ik de mannelijke kant nodig om Vivian te kunnen laten bestaan. Het leven dat ik nu leid is plezierig, mooi, interessant, oftewel ik zou het voor geen goud willen missen. Als ik mijn leven als Vivian permanent zou inrichten zullen veel zekerheden wegvallen en ik zou veel mensen pijn doen. Dit wil ik pertinent niet. Daarvoor is de mannelijke kant net iets te strek. Of is het compromis met de vrouwelijke kant ? Ook denk ik dat Vivian dood ongelukkig zou zijn. Heb ik dat er voor over ?

Het voelt als een dubbelleven in de diepste binnenkant van mijn ziel. Emotioneel is dat soms heel erg moeilijk. Gelukkig heb ik een vrouw die Vivian begrijpt en moeite doet om haar te begrijpen, en met al haar liefde probeert te steunen. Hoe moeilijk dat ook is. Tijdens mijn comming-out van een paar maanden terug kreeg ik die zelfde week een prachtig kaartje van haar:

IK ZAL JE ALTIJD.. Ik zal je altijd het beste van mijzelf geven, en nooit meer van jou vragen dan jij mij kunt geven. Ik zal je altijd accepteren zoals je bent. Ik ben van je gaan houden om je eigenschappen en de manier waarop je met het leven omgaat. Ik zal er alles aan doen om van onze relatie iets heel bijzonders te maken, waarin we elkaar kunnen steunen en troosten, genieten en plezier hebben. Ik zal altijd van je houden en op de enige manier die ik ken. Helemaal en voor Altijd.

Door dit kaartje heb ik het gevoel gekregen dat Vivian niet alleen is, en dit geeft rust. Ook heb ik gemerkt dat de persoonlijke contacten die ik met sommigen van jullie heb Vivian sterker hebben gemaakt. Ze kan haar twee kanten nu makkelijker ventileren. Eindelijk heb ik mezelf geaccepteerd. Dat geeft een enorme berg rust. Niet in mijn gevoel maar in mijn hele mannelijke ik. Ben niet alleen en heb gemerkt dat mijn worsteling door velen van jullie wordt gevoerd. Ieder op zijn eigen manier. Toch is het heel bijzonder hoe wij in elkaar zitten. Wetenschappers hebben zich door de jaren heen gebogen over onze materie, maar ze komen er gewoonweg niet uit. Bijzonder en apart. Op zeer veel vragen heeft de wetenschap een antwoord gevonden, maar de vraag die wij steeds stellen hebben ze nog niet kunnen beantwoorden. Ons lot of zijn we echt zo bijzonder ?

Automatische kom ik nu op de tweede uitleg van mijn dubbelleven. Sinds mijn ontdekking in mijn pubertijd van mijn vrouwelijke gevoelens heb ik een bubbelleven geleid. Niemand maar dan ook niemand heb ik ooit iets verteld. Schaamte en het ontbreken van zelfacceptatie. Ik heb echt alle fases doorlopen, vele fantasieën voorgesteld, gedroomd, gevoeld, geproefd, en uiteindelijke mijn weg in het vrouw voelen en zijn gevonden. Het was een lange weg met openstaande bruggen, opgebroken straten, doodlopende wegen, tot ik uiteindelijk door een aantal van jullie een ‘plattegrond’ heb gekregen.

Ik heb altijd Vivian binnen een perfectionistisch kader verborgen gehouden. Het was een sport om maar niets te laten merken. Vivian momenten werden als zakelijke bezigheden afgeschilderd thuis. Liegen en bedriegen richting mijn vrouw werden de gewoonste zaak van de wereld. Deed mij niks, Vivian stond voorop. Alles moest hier voor wijken. Zag op een gegeven moment de liefde van mijn vrouw zelfs niet meer. Kon niet meer van mijn gezin genieten.

Na een bepaalde gebeurtenis binnen Vivian haar leven kreeg ik heel veel emotionele gevoelens van schaamte richting mijn vrouw. Durfde haar niet onder ogen te komen. De muur om mij heen werd steeds dikker, steeds opnieuw stortte ik vrachtwagens beton om mij heen. Kompleet ingemetseld probeerde ik binnen mijn gezin mee te draaien. Maar met zoveel beton lukt dat gewoon niet. Geestelijke en lichamelijke klachten slopen binnen, mijn vrouw merkte dat. Heel veel keren stuurde ze aan op een gesprek, steeds durfde ik de confrontatie niet aan. Bang om alles te verliezen. Alle dingen die mij als man zo gelukkig maakten. Tot de bewuste avond. Ze heeft het uit me getrokken, met veel emotioneel geweld en bouwgereedschap heeft ze de muur in één nacht afgebroken. Vivian kwam te voorschijn. Ook mijn vrouw heeft haar verborgen gedachten gedeeld die nacht. Ze was al jaren bang dat ik homo gevoelens had, bang om niet te kunnen vechten voor onze relatie. De muur van mij was te dik waardoor ook mijn vrouw niet durfde te praten. Deze nacht is een ommekeer in onze relatie geweest. Zeventien jaar huwelijk werden in één nacht omgebouwd tot een prachtige toekomst. We zijn er nog niet, maar beiden merken dat er meer openheid is. Het gevoel is anders, beter, gelukkiger. Alles is bespreekbaar geworden en we gaan niks meer uit de weg. De spreekwoordelijke emmer staat nu in de schuur. Heb er een gat in gemaakt zodat hij niet meer over kan overstromen.

Elke dag komt het wel op één of andere manier ter sprake. Vivian is onderdeel van onze relatie geworden. Dit resulteert wel in meer Vivian behoefte, maar weet nu dat ik dit delen kan met de liefde van mijn leven.

Als laatste wil ik afsluiten met het advies voor diegene die zich in mijn verhaal erkennen met betrekking tot het tweede dubbelleven. Als je partner nog niet op de hoogte is, ga het delen. Ik heb gemerkt dat het niet de moeite waard is om het voor jezelf te houden. Vertellen ? Ik weet als geen ander hoe moeilijk dat voelt en is. Maar het heeft mij gelukkiger gemaakt, mijn relatie versterkt. Het is leuker geworden, interessanter, dieper, gevoeliger, en bovenal we zijn gelukkiger. Wacht niet, stel niet uit. Je gevoel wordt alleen maar in een neerwaartse spiraal getrokken met alle gevolgen van dien. Waar twee in liefde kunnen leven is ook plaats voor drie.