Ik loop hier al een paar dagen rond te snuffelen, het voelt goed aan, en daarom toch maar iets van mijn elvensluier om hoog.
Ehhh, ik ben dus Narayani, enne ik weet eigenlijk niet wat ik ben, maar goed daar kom ik denk ik wel achter.
Is het nu transseksueel, transgenderist, of mengelmoes, in iedergeval geen vrouwelijke man omdat mijn genderbewustzijn toch op en top vrouwelijk is.
En ik ervaar in mezelf een proces, waar mijn innerlijk steeds meer wordt uit gekristaliseerd.
Dit is een bevrijding, maar op zijn tijd ook wel verwarrend.
Vastigheden donderen wel eens als een kaartenhuis in elkaar
In mijn profiel kun je dus lezen dat ik een z verpleegkundige ben, misschien een giga open deur maar ik werk dus met verstandelijkgehandicapten.
Weet je, hoe grappig, maar zulke mensen hebben veel gauwer in de gaten dat je anders bent.
Een meisje die vroeger seksueel is misbruikt wilde nooit hebben dat ze door mannelijke verpleegkundigen werd gewast. Dan ging ze volledig uit haar dak, en begon te schelden, schoppen...of kroop in elkaar.
Bij mij doet ze dit dus niet, of ik iets over sein....kan best...ze zijn hier in iedergeval super gevoelig voor.
Ik denk niet dat het aan mijn uiterlijk ligt, heb wel mijn vrouwelijke trekjes, maar dit hebben ook meer van mijn mannelijke collega's.
Nee, ze proeft iets uit mijn innerste, net zoals een patientje die haar fijn kan aanvoelen dat een collega zwanger is.
Dit is een van de aspecten, wat het werken met verstandelijkgehandicapten boeiend maakt.
Verder, over mijzelf.....ik kan geen leeftijd noemen waneer ik er achter kwam dat ik anders was. Was het naar mijn gevoel altijd al. Ben groot geworden in een hardwerkende middenklasse gezin, waar geen gebrek was. Het was best een warm nest.
Enigste gebrek was dat ik er met mijn gendergevoel geen thuis had.
En dat werd ook behoorlijk de kop in gedrukt, tjeemienee....onze zoon zou toch geen homo zijn.
Dus...ekstra een mannelijke opvoeding, poppen uit den boze hihi had ze wel stikum Praat ik nog niet over jurkjes.....Ik weer nog wel dat het altijd een verschrikking was om naar de kapper te gaan. Ik moest een kort koppie. Omdat het zoveel te weeg bracht, mocht ik na een tijd toch wel lang haar. Pffff
Hierdoor dachten sommige mensen wel eens dat ik een meisje was, he he
.Ik kan het mijn ouders niet kwalijk nemen, in die tijd was het nog niet bekend. Maar de ervaring heeft wel een grote impact op je verdere leven, en heeft zijn tol gevraagd.
Daarom is het ook fijn om verhalen van jullie te lezen, en de wetenschap je bent niet alleen.
Ik ga naar mijn elvenbedje, morgen weer vroeg op, en zie jullie wel weer.
