Is travestie een uitvlucht of zit het dieper

[hester]

Ik ben al weer heel wat jaren te vinden op deze site en heb al een paar keer mijn profiel vewijderd echter ben ik niet geheel van deze site verdwenen en geef nog regelmatig reacties op sommige onderwerpen die mij aanspreken.
Wat voor mij persoonlijk geldt is namelijk het volgende; Ik zit me regelmatig af te vragen of travestie zoals ik het beleef een uitvlucht is of zit het dieper in mijn ziel.
Als ik me erg goed voel en in een positieve flow zit dan heb ik vrijwel geen behoefte aan mijn travestie-gevoelens maar voel ik mij wat neerslachtig dan krijg ik weer de drang om me te verkleden. Het lijkt wel of dan kan vluchten in de andere ik. Ik voel me er dan goed bij maar het lost eigenlijk niets op. Een andere bijkomstigheid is ook dat ik alles heel erg stiekem moet doen. Dat heb ik elders op het forum al meerdere malen aangeven (dacht ik). Voor mij is mijn travestie beleving eigenlijk wel een last die ik niet kan loslaten, dat heb ik meerdere malen geprobeerd. Daarmee denk ik dat het onbewust dieper zit dan ik zelf weet. Helaas kan ik er met niemand over spreken want stel je voor dat iemand je daarmee belachelijk maakt. Als travestiet ben je dus heel erg kwetsbaar. Voor mij toch wel een handicap. Het kopen van kleren via internet is voor mij ook erg lastig want stel je voor dat een pakketje aankomt op het moment dat m'n partner thuis is dan heb ik een groot probleem. Ik moet me dus in allerlei rare bochten wringen om iets aan te schaffen. Niet prettig dus. Overigens heb ik wel plaatsen genoeg waar ik kleren kan verstoppen. Af en toe vraag ik mezelf wel af waar ik in hemelsnaam mee bezig ben. Ik kan niemand in deze kwestie in vertrouwen nemen en moet ik me maar (voorlopig) bij deze situatie neerleggen. Het maakt mij erg onzeker omdat ik constant op mijn hoede moet zijn. Ik hoop wel dat er een tijd komt dat alles beter in balans is. We zullen zien!

[veronique02]

Hallo Hester ,
Gemakkelijk is het allesinds niet .
Ook voor mij is na het uitbrengen van mijn vrouwelijke kant bij mijn echtgenote nog steeds niet eenvoudig .
De behoefte om vrouw te zijn is ook bij momenten ,en dit wordt elke keer feller en duurt ook langer , je verlangt er steeds meer naar ,waardoor het dwangmatig begint te worden .
Als het dan eens niet mogelijk is om vrouw te zijn( omgekleed dan want ik ben en voel me meer vrouw dan man) heb ik het heel lastig , want het plaatje klopt niet meer .
je zei "het is een beleving die ik niet kan loslaten of zit het dieper" ik ervaar ongeveer hetzelfde en het zit inderdaad dieper .
Er over praten met bepaalde mensen buitenshuis is inderdaad niet eenvoudig .een collega op het werk weet alles over mij en probeert me te begrijpen wat voor haar ook niet eenvoudig lijkt .Mijn vrouw heeft daarmee geen problemen maar ook haar behoefte aan de man waar ze mee huwde .

Hester we zijn echt op elkaar aangewezen om ons verhaal en ervaringen te delen

[hester]

Hoi Veronique,

Ik heb het een ander van je gelezen en ik zie dat je heel wat stappen verder bent dan ik en vraag ik me af of ik ooit zover zou komen.
Heel erg moedig van je om verkleed met je auto naar de keuring te gaan, dat zou ik niet gedrufd hebben.
Wat een vervelende reactie van die ene collega dat blijf je nu eenmaal houden. Daar ben ik heel erg gevoelig voor voor dit soort confrontaties. Dat belemmert mij in mijn doen en laten want stel je voor dat iemand je betrapt, dan durf ik me niet meer te vertonen. Overigens ben ik al eens betrapt door een jong voor mij onbekend stel.
Ik kon wel door de grond zakken. Als er betere tijden aanbreken dan ga ik weer eens keer naar Mariposa of een andere gelegenheid waar ik me weer eens lekker professioneel kan laten opmaken en fotograferen. Ik zou dan ook eens geheel verkleed buiten de deur willen gaan. Ik hoop dat het er een keer van komt.

Groet,

Hester

[veronique02]

Hallo Hester ,

Ja betrapt zijn heb ik meegemaakt , namelijk na de keuring vorig jaar had een andere autoverkoper mij herkend. die kwam op mijn werk mij een beetje uitlachen met alle gevolgen vandien. ik had het wel aan enkele collega's verteld maar nu weten ze het allemaal . ik ben toen ook nog eens als Veronique meegegaan naar het personeelsfeest . Ik heb toen heel positieve reacties gekregen .Iemand van diensters had het natuurlijk ook gezien. sedertdien ben ik niet meer als vrouw buitengekomen ,moet er ook tijd voor hebben wegens zorg voor de kinderen .

Veronique

[shpeler69]

Hallo iedereen
Ik ben een jongen van 16 jaar en ik maak een werk over travestie, daarom heb ik eens een vraagje: Voelt travestie aan als een tweede persoonlijkheid?
Het is misschien een rare vraag, maar ik hoop dat jullie mij kunnen helpen
alvast bedankt!!

[Anja Kok]

Travestie is geen schizofrenie. Travestie kan veel meer motieven hebben die anders zijn dan een primair seksueel motief zoals bijvoorbeeld zelfbevrediging. Het kan om maar iets te noemen ook meer gaan om gevoelens van troost en warme geborgenheid en derhalve een uitlaatklep zijn, wanneer je teveel onder druk hebt gestaan speelt de behoefte dan op. Beide voorbeelden hebben te maken met erotiek, alleen is de eerste meer seksueel gericht en het tweede meer sensueel. Weer een ander motief is het ontsnappen aan de voor jou gangbare verwachting en jezelf onttrekken aan dat kader geeft je meer ruimte en kracht, gender-bending. En zo zijn er nog talloze nuances en combinaties denkbaar, die allemaal nog vallen onder travestie zoals dragqueens als Conchita Wúrst. Maar travestieten zijn geen vrouwen, hoewel ze wel tot op zekere hoogte genderdysfoor zijn.
Als iemand qua gevoel zich een vrouw voelt kun je eigenlijk niet meer spreken van travestie, ook zonder operatie. De ene vrouw voldoet nu eenmaal meer aan het algemene schoonheidsideaal dan de andere, maar is daarom niet minder vrouw toch? T

[veronique02]

Voelt travestie aan als een tweede persoonlijkheid?

Toch niet voor mij , bvb sommige acteurs spelen verschillende rollen maar steeds herken je dezelfde handelingen en gedragingen ze blijven dezelfde persoon
zo is dat ook voor mij, als ik mij in mannelijke kledij vertoon blijf ik wie ik ben . Eenmaal met de juiste kledij aan
voel je dat het altijd zo zou moeten zijn .Ik spreek hier nu louter voor mezelf mischien dat iemand anders daar een heel ander visie op na heeft.

Groetjes Veronique

[EvaLvanE]

De volgende tekst van Hester treft me:
"Als ik me erg goed voel en in een positieve flow zit dan heb ik vrijwel geen behoefte aan mijn travestie-gevoelens maar voel ik mij wat neerslachtig dan krijg ik weer de drang om me te verkleden."

Ik ben geen psych, maar meen wel iets te herkennen. Erg veel T-mensen hebben een periode waarin ze deze gevoelens willen onderdrukken. Vaak moeten onderdrukken zelfs, door gezinsomstandigheden bijvoorbeeld. Als je goed in je vel zit heb je meer kracht voor dat onderdrukken dan wanneer je je moreel wat minder sterk voelt.
In elke man zit een vrouw. Bij sommigen voor 1 procent, bij anderen voor een hoog percentage. Hoe hoger de aanwezigheid, hoe groter de drang van die vrouw in je om eruit te komen.
Het vervelende is dat het verdedigingssysteem dat je ervan weerhoudt om de stap naar (meer) vrouw zijn te ondernemen in de loop van de jaren afneemt. Vroeg of laat die vrouw zich niet meer tegenhouden. Dat kan (!) desastreuze gevolgen hebben voor je sociale leven. Hoeft niet.

Als je door kunt gaan als deeltijdvrouw (zo nu en dan in travestie); prima. Geef - wanneer dat kan - toe aan die vrouw in jou. Besef dat de geheimhouding naar je naaste omgeving rampzalig kan uitpakken. Zoek mogelijkheden om je partner (indien van toepassing) als eerste hulpverlener in te schakelen.
Er zijn veel mensen die die vrouw in zich kunnen blijven verstoppen. Ik denk dat er evenveel zijn bij wie die vrouw zich op een bepaald moment niet meer laat wegduwen.
Bij mij duurde het meer dan een halve eeuw en liep het goed af.

[veronique02]

Eva ,
Dat klopt helemaal

[hester]

Hoi allemaal,
Nog even een aanvulling op het door mij geopend onderwerp.
Ik kom er steeds meer achter dat de travestiegevoelens nooit zullen verdwijnen.
Voor mezelf vind ik het niet erg, ik vind het alleen lastig voor mijn omgeving. Daar kan ik echt niet terecht met mijn gevoelens. Iedere keer heb ik weer spijt als ik mijn kleren heb verkocht of weggegooid.
Ik realiseer me echt wel dat ik daarmee mijn gevoelens niet verwijder, het is meer de angst dat iemand mijn partner in het bijzonder mijn kleren ontdekt. Dat is voor mij iedere keer weer de reden om alles weg te doen. Op dit moment ben ik weer flink aan het kopen. Ik kijk nu al weer uit wanneer ik weer kan genieten!

[pantyboy]

bij mij is het beslist geen uitvlugt maar zit het heel veel dieper
hoe ouder ik wordt hoe meer ik begin terug te denken aan vroeger
altijd al vond ik het leuk om dingen leuk te vinden die vrouwen en meisjes ook leuk vonden
als ik de kans kreeg keek ik hoe mijn moeder haar grote dikke huidkleurige pantys aan deed
en als ze niet thuis was dan pakte ik uit haar kast pantys die ik aan deed
pantys, alle soorten dames ondergoed , damesschoenen, het heeft me altijd al aan getrokken
en tegenwoordig heb ik alleen nog maar damesondergoed , ik draag bijna dagelijks zichtbaar pantys
meestal draag ik een bh , en als het werk het toelaat draag ik ook vrijwel altijd damesschoenen

[hester]

We zijn al weer een tijd verder en ik merk dat travestie voor mij een last is. Het verlangen om mezelf lekker te verkleden en op hakken te lopen blijft maar ik kan er helemaal geen uiting aangeven en voel me met het feit dat alleen als ik er aan denk al schuldig. Vandaag zag ik een charmante leuk geklede vrouw lopen en ik dacht wat bof jij maar dat je je zo mooi supervrouwelijk kunt kleden.

[Frank(a)]

@ Hester,

voor mezelf kan ik enkel zeggen dat ik mijn travestie ook een hele tijd gezien heb als een soort verslaving. maar langzaam aan besefte ik dat het meer is dan dat, dat ik ook als ik me goed voel dameskleding wil dragen. Ik ben er ook al erg jong mee begonnen, en het is altijd stukje van mijn leven gebleven. dus voor mij zit het echt wel dieper. Mijn situatie is nu zo dat ik mij regelmatig onbezorgd als vrouw kan kleden, met uitzondering als mijn ouders op bezoek komen of mijn zoontje bij mij is. verder heb ik ondertussen, ook al de stap gezet om buiten te komen in vrouwenkleding. Gelukkig heb ik hier de steun van mijn psycholoog en mijn beste vriend.

Die laatste weet het nog maar recentelijk, maar staat er best positief tegenover.

vind het jammer dat je het met je partner niet kan delen. Zeker omdat je zegt dat je je spullen ook weer regelmatig wegdoet.

maar weet dat je niet alleen bent.

Frank(a)

[hester]

Het verhaal begint weer van voor af aan. Zo heb ik laatst weer een paar mooie zwarte leren laarzen gekocht via mp en ben op zoek een naar leuke, het liefst leren kokerrok.Op de een of andere manier heb ik iets met (zwart) leer. Eerst probeer ik een kilo of 20 af te vallen zodat de kleren beter passen en staan. Ik ben al aardig wat kwijt maar heb nog even te gaan... Een win-winsituatie omdat het beter is voor mijn gezondheid (mijn omgeving prijst mij voor mijn doorzetting!) maar de andere reden is dat ik me dan leuker kan kleden (vind ik) maar daar mag niemand iets van te weten komen... Ik hoop een keer iemand te ontmoeten waar ik met mijn verhaal terecht kan. Voorlopig blijft het hele geheim bij mij.

[Rejt]

Ik zie het zelf wel een beetje als een uitvlucht vluchten voor de realiteit en dat is dat ik een JONGEN van 16 ben en dus geen meisje al heb ik t gevoel dat ik dat veel liever was geweest t liefste ga ik het leven daar met nepnagels prachtig vind ik die dingen en hakkenschoenen en etc. Maar mijn vader zegt steeds dat haar hele ernstige gevolgen aan kunnen zitten dat ik iedereen kwijt kan raken en t kan dat mijn schoonouders me dan niet meer accepteren maar t voelt steeds zwaarder het te onderdrukken al ben ik er pas sinds kort achter t wordt steeds sterker en vrees dat het nooit meer weg gaat kan iemand mij tips geven?