Vriendjes als heteroseksuele transvrouw zijnde

[ElissaW]

Soms zou ik de hoop echt willen opgeven dat ik mijn hartendief ooit nog ga vinden.
Het lijkt wel alsof het feit dat ik trans ben plots afbreuk doet aan mijn waarde als vrouw voor veel mannen. Dat vind ik erg.
Ik ben namelijk nog steeds diezelfde meid die hij even daarvoor nog leuk vond. Diezelfde grappige, vrolijke, creatieve, diepzinnige meid waar hij voor viel. Wat er vroeger op mijn paspoort stond zou niets moeten uitmaken.
Bovendien word ik spoedig geopereerd. Als ik non-op was en hij vind het standaard gereedschap dat met een transmeisje bijgeleverd wordt maar niks, dan snap ik het. Maar spoedig heb ik een vagina. Wat maken mijn chromosomen en mijn vroegere paspoortgegevens dan nog uit?
Als hij kindjes wil kunnen we nog steeds zijn zaad en de eicel van een draagmoeder combineren.
Mijn XY chromosoom gaat niet zichtbaar zijn voor iedereen op straat.
Bovendien vond hij me leuk en had hij niks door totdat ik het uit eigen beweging vertelde. Aan een gebrek aan vrouwelijkheid zal het dus ook niet liggen.

Op sommige gebieden zijn mannen toch echt niet te snappen.
Die kortzichtigheid waar je als transvrouw tegenop moet boksen.

In elk geval ben ik liever alleen en eerlijk over wie ik ben, dan met partner en braaf het cisje moeten spelen.

De juiste man accepteert me wel hoe ik ben.