verteld aan mijn ouders

[Irena]

hallo iedereen,

zoals beloofd zou ik jullie op de hoogte houden, nou vorige week vrijdag was het dan zover. Stoute pumps aangetrokken en naar mijn ouders gegaan en heb hun verteld over hun zoon die liever een dochter was geweest. Deze keer had ik dat gedichtje niet bij me ( zoals toen ik mijn oudste zus het had verteld ) maar ben ik rustig beginnen vertellen dat ik misschien iets gevonden had dat me zou helpen met mijn gezondheid, ik heb namelijk al jaren last van mijn maag. Ze hebben me ooit gevraagd wat er scheelde, stress van het werk ??? of problemen met je huwelijk??? of wat scheelt er . Mijn antwoord was enkele jaren geleden " ik weet het ook niet ". Maar ik denk dat het T* zijn aan de basis ervan lag, jaren lang vechten tegen jezelf, je niet goed voelen in je vel.....
Ze begrepen me, op het eerste gezicht hadden ze er geen moeite mee, veel vragen hebben ze niet kunnen stellen, want nadat mijn traantjes een beetje opgedroogd waren , ben ik beginnen te vertellen, ik had me wel redelijk goed voorbereid. Misschien al 10tallen keren had ik het in mijn gedachten al verteld aan hun. Maar tussen door zei mijn vader; " je gaat hier toch niet als vrouw binnenkomen, of toch ook niet zo de straat op ".
Ik heb hun gewoon gezegd hoever ik sta, en hoever ik wil gaan, heb ook gezegd dat ik niet weet wat ik over 5 jaar voel..... Ook hoeven ze me niet te zien als een nieuwe dochter, ik blijf hun zoon als zij dat willen, en hoeven me ook niet met mijn meisjesnaam te noemen( al zou ik dat wel fijn vinden) Dat vonden ze beiden goed.
Voornaamst vind ik dat ze het nu uit mijn mond gehoord hebben, en niet ooit eens van een ander familielid, of een vreemde. Dat mijn moeder begrijpend zou reageren wist ik wel, maar van mijn vader had ik het niet verwacht, ik vind het ook heel normaal dat ze zich zorgen maken wat de buren en andere familie leden ervan gaan denken.
Ik ga dit allemaal eens laten bezinken bij hun, als ze er na een tijdje niet zelf over beginnen zal ik hun vragen hoe ze er dan tegenover staan, misschien als ze willen ook foto's laten zien van me, of ze misschien eens thuis uitnodigen als ik enfemme ben .
Dat wou ik hier ff kwijt, ik voel me er goed mee, ben wel weer emotioneel als ik er aan denk, er is een zware last van mijn schouders gevallen...
Nu zal het niet lang meer duren en dan vertel ik het mijn kinderen....
Alweer een stapje verder

groetjes van

Irena

[Kathleen]

Hoi Irena,

Ik heb het hele verhaal natuurlijk al uit eerste hand gehoord. Toch nog even vertellen dat ik blij ben dat alles zo goed voor je uitpakt. En inderdaad, nu je kids nog. Neem maar rustig je tijd!

Female groetjes,

Wish I could go that far!!!!

[Lisa met een S]

Irena,

Ik vind het heel knap van je, dat je het hebt verteld, en ontzettend fijn voor je, dat je ouders zo hebben gereageerd.

Lisa

[Paula]

Hi Irena, goed van je dat je jezelf zo ver gekregen hebt om deze stap te maken. Het is ook goed dat je je zo voorbereid hebt. Je vertelde dat je je traantjes moest drogen. Waren je ouders ook zo emotioneel? En wisten ze achteraf gezien al iets van jouw gevoelens? Hadden ze al vermoedens? Hebben ze zich daar over uitgelaten?
Ik kan me de reactie van je vader goed voorstellen. Dit is een eerste reactie en het zal hem koud op zijn dak gevallen zijn. Ook zullen ze zich misschien zorgen over hun kleinkinderen maken. Want, wat als jij helemaal omgaat ....? Die vraag zullen ze beslist zichzelf stellen.

Je ouders zullen allebei een verwerkingsproces ingaan. Hier zullen ontkenning, onmacht en hopelijk uiteindelijk acceptatie deel van uit gaan maken. Een fase die jij (hopelijk) al achter de rug hebt.

Ik wens je heel veel succes met het vertellen aan je kinderen.


Liefs, Paula.

[XXX]

Hoi Irena,

Vind het echt goed van je, dat je het verteld hebt. Er zal zeker naast je traantje ook weer wat meer gemoedsrust komen/zijn. Ook ik merk dat het veel erger is om me zorgen te moeten maken over wie ik het vertel en hoe zal diegene er op reageren, i.p.v. het vertellen en gewoon weten waar je aan toe bent. Dit ook door een gesprek van mij bij humanitas.
Ik probeerde gisteren al iets te schrijven, maar wist niet goed hoe te verwoorden.....

liefs,

Savannah

[Irena]

hallo,

bedankt voor jullie reactie Kathleen, Lisa, Paula en Savannah...
Jij had enkele vraagjes Paula ? nou, mijn moeder was ook emotioneel , mijn vader niet, hij was wel heel luisterend en begrijpend toen, en ze hadden totaal geen vermoeden zegden ze ,en toen ik vertelde over sommige "voorvalletjes" van vroeger , toen mijn moeder in mijn kast achter mijn schoolboeken kleren vond van mijn zussen, scheen ze het zich niet meer te herinneren, maar normaal weet ze alles nog heel goed van vroeger, misschien dat ze het nooit tegen mijn vader vertelde en daarom nu ook zweeg, ik weet het niet, maakt verder ook niet uit.....
IK ben gisteren avond wel nog langs geweest bij hun, en ben er weer over begonnen, en heb gevraagd of het al een beetje doorgedrongen was bij hun en of ze van de emotie waren bekomen. Wel vroeg mijn moeder hoe zeker ik was of ik ooit voor de "ombouw " (sorry , maar zo noemde ze het )zou kiezen of niet . Ze vertelde dat ze liever had dat ik haar zoon bleef. Heb toen gezegd dat alleen kon vertellen wat ik op dit moment voelde, en dat ik nu een beetje mijn evenwicht had gevonden, maar dat ik niet wist wat het binnen enkele jaren zou worden. Mijn vader vroeg wel of er geen "pilletjes " voor bestonden , ik schiet me daar in een lach, maar hij meende het serieus, ik heb wel gezegd dat ik ook met de huisarts ga praten en mijn situatie ga voorleggen. Ik vind hun reactie heel normaal, we zullen het er nog dikwijls over hebben, ook vond ik dat ik geen verschil merkte in conversatie in vergelijking met vroegere gesprekken over "gewone" dingen. In mijn ogen kunnen ze er goed mee leven dat hun zoon zo is, alleen met het verder naar de buitenwereld brengen hebben ze de grootste moeite, en zeker zijn ze bezorgd voor hun kleinkinderen, maar ik ook , anders zou ik het niet zo subtiel aanpakken.

groetjes van
Irena

[Cynthia]

Hoi Irena.

Wat je schrijft is heel herkenbaar.
Ik heb ooit es eenvoorval beschreven, dat mijn moeder zich niet kon herinneren van ca 30 jaar geleden.
Ik was net van de middelbare school af (17 jaar), ma ging boodschappen doen en ik snel helemaal omkleden en beetje make-up op.
Zat ik beneden, kwam ze terug; was ze iets vergeten!!!!
Zou het niet tegen vader zeggen ivm hartproblemen.
Onlangs claimde ze dat niet meer te weten. Maar zoiets vergeet je je hele leven niet volgens mij. Is meer struisvogelpolitiek.
Dus je staat ook hierin echt niet alleen.

[Selena Maria]

Ha die Irena,erg knap waarop je er mee om gaat vind ik.Klasse en ik wens je veel sterkte.Selena

[Irena]

thanx, Selena en Cynthia

groetjes , Irena

[Jessie]

Hoi, Irena

Ongelooflijk knap van je dat je dit allemaal verteld hebt aan je ouders ik weet zekers dat dit allemaal goed gaat komen.
Gun je ouders de tijd om hier aan te wennen voor hun is dit ook nieuw.

nogmaals hier word je alleen maar sterker van en zekers als je straks ouders hebt die helemaal achter je staan.

[Irena]

hey Jessie,
jij ook bedankt hoor,
het doet toch goed telkens positieve reacties te horen

groetjes ,
en sterkte aan iedereen ,
want we hebben het nodig,

Irena

[Veronique]

Een beetje een late reactie Irena maar had enkele andere katjes te geselen, alvast proficiat voor de doorzetting en de outing naar je ouders toe ..... zekers geen makkelijke opgave maar lees dat het al bij al nog meeviel dus ..... gaat de wereld voor jezelf weer ietsje verder open.

Liefs Véronique

[Irena]

jij ook bedankt hoor Veronique,

groetjes , Irena

[Isabelle Raulin dAymeries]

Hoi Irena,

Hoe gaat het nu? Is je vader al toe aan berusting, of acceptatie?

Nog even over het verder aan anderen vertellen: voor je ouders is het ook een soort coming out, met twijfels die vergelijkbaar zijn met wat jij voelde vóór je het hun vertelde. Het helpt enorm als je ze de tijd geeft, en ondertussen werkt aan iets waar ze trots op kunnen zijn. Er goed uit zien, optreden, je maatschappelijke verantwoordelijkheden als vader, echtgenoot serieus blijven nemen, en ook je werk. Het helpt allemaal.

Succes!

Isabelle

[Irena]

Is je vader al toe aan berusting, of acceptatie?


Isabelle

ik weet het nog niet, ik heb mijn ouders nog maar één keer kunnen aanspreken over mijn T* zijn, nadat ik het verteld had, en ze hadden geen bijkomende vragen. In principe reageren ze als voorheen, ze gaan met me om gelijk ze altijd hebben gedaan, het is misschien maar schijn, maar daar kom ik wel achter.Zoals je ook zei: ze de tijd geven en ondertussen mijn verantwoordelijkheden zeker opnemen .

Vervolg van het hele verhaal:
gisteren avond heb ik het mijn kinderen verteld, meisje van 10 jaar en een zoon van 9 jaar. En voor hun is het geen probleem,ik de hele uitleg gedaan, denk wel zo'n klein half uurtje, maar op een keer was het niet zo boeiend meer voor hun want ze vroegen of ze terug mochten computeren en tv kijken. Ofwel was ik heel duidelijk van in den beginne, ik was wel weer goed voorbereid. Iets heel grappigs: " nu weet ik waarom ik 's avonds soms hakkeschoenen hoor onder in huis, want ons mama heeft die niet" : zei mijn dochterke, dat was wel lachen. Ook mijn vrouw heeft me goed geholpen, zij heeft me enkele keren aangevuld ( ik was wel zenuwachtig hoor ). Voorlopig ga ik wel nog niet enfemme rondlopen waar ze bij zijn, ook heb ik gezegd dat ik hun papa blijf, en zeker niet moeten denken dat ze er een tweede mama bij krijgen. Ook bij hun moet het de tijd krijgen om door te dringen denk ik . Maar ik sta weer een stapje verder,


groetjes van

Irena