Voor mezelf heb ik inmiddels duidelijk wat ik wil. Al mijn vriendinnen weten het en steunen me echt geweldig. Alleen zie ik tegen 1 ding nog erg op. Mijn ouders weten nog niet van de hoed en de rand.
Ik ben te onzeker om het onder 4 ogen te vertellen. Ik ben geneigd om ze maar een mailtje of een brief te sturen. Hoe hebben jullie dat gedaan?
Ik zie er echt ontzettend tegenop. De stap naar het VU is veel makkelijker voor me. Ik word er echt emotioneel van als ik er aan denk dat ik mijn vader en moeder moet gaan vertellen van alles.
A person is grown up not when they can take care of themselves, but when they can take care of others.
Niks, ik heb het altijd verborgen gehouden voor ze. Ik was immers toch altijd al het probleemgeval van het gezin. Het is me nu wel duidelijk waarom: ik zit niet lekker in mijn vel (lees: verkeerde lichaam).
Misschien haal ik wel allemaal dingen in mijn hoofd die er niet hoeven te zijn, maar ik loop me hier verdorie de hele tijd te janken...
A person is grown up not when they can take care of themselves, but when they can take care of others.
Ik was immers toch altijd al het probleemgeval van het gezin
Al je hiermee ongeveer je verborgen leven mee bedoeld, dan een advies: speel geen verstoppertje, ga het gesprek open en eerlijk aan, want vroeg of laat komen ze er toch achter. Het is beter dat ze het van jouw horen dan via de wandelgangen.
Ik spreek uit ervaring, mijn moeder is al jaren geleden overleden, ik heb alleen mijn vader nog. In een eerlijk gesprek met hem zei hij tegen mij, dat het hem al zo'n 25 jaar geleden was opgevallen. Ik leef voor zover ik niet werk in de ict gewoon zoals ik altijd had moeten leven, dus als vrouw. In zo'n kleine plaats in het oosten waar ik woon is het circuit zeer snel. Ik vond het niet meer als eerlijk tegen mijn vader dat hij het van mij hoorde, ipv het plaatselijke gesproken 'nieuwsblad'. (lees roddelcircuit).
Dus ga het gesprek aan. Ik hoor nog van je hoe het je is vergaan.
Sterke,
Op 1-2-2008 is de rups een prachtige (meisjes)vlinder geworden
Zo uit de toon van je berich te lezen gaat het weer een stuk beter met een tijdje terug. Alles weer een beetje op de rit?
Alleen zie ik dat je in je werk nog niet als Laura bent.
Dat was toch wel de bedoeling?
Met mijn vader heb ik altijd goed op kunnen schieten, hij was een van de eersten aan wie ik het heb verteld. Hij reageerde zoals een echter ouder het moet doen naar zijn kind. Ik ben heel gelukkig dat zo'n vader heb.
Ik het normale leven gaat alles zoals vanaf het begin super, alleen mijn broer, zus en werkgever nog niet. Mijn broer en zus moeten maar in hun eigen sopje gaarkoken. Voor mij werk heb ik contact opgenomen met de vakbond over hoe verder te handelen. Ik moet wel zeggen het gaat op dit moment wel weer. Ik verschijn nu nog gewoon in mijn oude rol, ik wil niets forceren.
Als over een half jaar alles goed is gegaan bij het Vu en groen licht heb zal ik wel over (moeten) gaan. Zolang leef ik lekker buiten mijn werk om mijn echte leven, van 9 tot 5 maar mijn "werk-rol".
Verder zie ik zoals je weet als een berg tegen het eerste gesprek met de psych op. Ik weet wel dat je zult zeggen: stelt niet veel voor. Ik ben bang om een fout woord te zeggen, waar ze je aan ophangen.
Laat nog eens wat van je horen.
Groetjes,
Op 1-2-2008 is de rups een prachtige (meisjes)vlinder geworden
Als je er zo tegenop ziet om het ze onder vier ogen te vertellen schrijf je het in een brief die je ze persoonlijk geeft. Met de vermelding dat je ze daarna even met rust laat zodat ze het kunnen verwerken. En het verzoek om je te bellen als ze er verder over willen praten. In een brief kun je je zelf veel beter uiten en als je er daarna persoonlijk met ze over praat is het makkelijker omdat je dan minder zenuwen hebt omdat de kogel toch al door de kerk is. Natuurlijk laat je ze de brief pas lezen als je weg bent. Dit is overigens slechts een tip je hoeft het natuurlijk niet zo te doen. Ik ben gewoon naar ze toe gegaan toen ik een afspraak bij de VU had voor mijn intake. Ik heb ze toen ook meteen gevraagd een naam voor me te bedenken aangezien ik vind dat je je naam van je ouders hoort te krijgen. Maar ik heb nogal geluk met mijn ruimdenkende ouders. Het kwam bij hun ook niet bepaald als een donderslag aan heldere hemel en er is geen moment geweest dat ze er tegenin zijn gegaan. Ik wens jou absoluut hetzelfde toe. Ga er vanuit dat ze misschien heftig kunnen reageren en in het ergste geval voorlopig of helemaal geen contact meer willen. Vaak blijkt dat ze na een tijd toch weer bijdraaien als ze merken dat je serieus bent. In ieder geval is eerlijkheid hierover toch het beste en beter dat ze het van jou horen dan van een ander toch? Wat de reaktie ook is. Heel veel sterkte in ieder geval.
ik zou doen wat joanna zegt (wat ik zelf ook gedaan heb) schrijf gewoon op wat je wilt vertellen. schrijf rustig 2 kantjes vol en geef ze die brief in goed vertrouwen en bereid ze enigsinds een beetje voor...... (hoe dat weet ik niet want dat is mij niet gelukt)
ChantalC, helaas kan ik je geen successtory vertellen.
Ik heb momenteel geen kontakt met mijn ouders, kunnen het niet aan.
Wil je toch even iets meegeven...bedenk goed of het wel zinnig is om het te vertellen.
Wat er uit voort komt kan nog erger zijn dan zwijgen.
En als je het kunt verzwijgen dan volkom je ws heel veel verdriet.
Mijn ouders hebben me het wel eens verweten dat ik hen het heb verteld. Had het voor je gehouden, dan hadden we er niets van geweten.
Het is wel veelzeggend hoe mijn ouders mij kenden....de menige keren dat ze me gekleed als meisje zagen, en ik aangaf dat ik eigenlijk liever een meisje wilde zijn. Maar, maar.....dit is toch over????
Bezint eer ge begind...en als je het doet, maak dan een heel goed plan...
als je het echt wilt , het aan je ouders vertellen, dan zou ik het gewoon doen, hoe maakt niet uit, Ikzelf ben het ze persoonlijk gaan vertellen, ik ben wel 4 keer bij hen thuis geweest voor het eruit was, ofwel was één van hen niet daar of wel waren ze druk bezig met iets, ofwel was ik te bang .... Maar ik dacht, of jullie het accepteren of niet, ik wil dat jullie het weten. En dat er emoties boven kwamen vind ik niet erg, vanaf nu kennen ze mijn echte ik, zoals ik al altijd wou zijn, maar altijd maar deed alsof. Enfin,,,,, het viel reuze mee, zeker de reactie van mijn vader, ik had erger verwacht, hij bleef er heel kalm bij, normaal heeft hij op alles een reactie, en weet het meestal beter, en komt meestal bazig over.
Maar ik ben vooral blij dat ze het als eerste van mij gehoord hebben, en niet van iemand anders, of ze er mee omkunnen, denk het wel, onze relatie is er niet op verslechterd, alleen zijn ze nog bang voor de reactie van anderen, ( wat gaan de buren zeggen, enne ..... ga je zo naar buiten ........)
Maar ik denk dat je er ook al van wakker hebt gelegen, ik tenminste toch, maar er viel toch een blok van me af.
groetjes Irena
ik denk veel aan de toekomst , want het is daar dat ik de rest van mijn leven zal doorbrengen
ik werk er hard aan,
maar ik wil eerst werk maken van mijn outing naar familieleden,
naar buiten komen als Irena, doe ik al, wel nog 'savonds in het donker, regelmatig T&T Eindhoven, de rest komt nog wel.
maar ik mag niet te hard gaan, anders kunnen mijn vrouw en kinderen niet volgen
groetjes Irena
ik denk veel aan de toekomst , want het is daar dat ik de rest van mijn leven zal doorbrengen
~*anouk*~ schreef:Ik heb momenteel geen kontakt met mijn ouders, kunnen het niet aan.
Wil je toch even iets meegeven...bedenk goed of het wel zinnig is om het te vertellen.
Wat er uit voort komt kan nog erger zijn dan zwijgen.
En als je het kunt verzwijgen dan volkom je ws heel veel verdriet.
Dit snap ik niet helemaal. Hoe wil je tegenover je ouders verzwijgen dat je trans bent? Er komt toch een moment dat ze iets aan je gaan zien? Of vergis ik me nu?
[/quote]
Dit snap ik niet helemaal. Hoe wil je tegenover je ouders verzwijgen dat je trans bent? Er komt toch een moment dat ze iets aan je gaan zien? Of vergis ik me nu?[/quote]
Natuurlijk kunnen ze dingen aan me zien...treffend zei mijn zusje dat ik er als een trans uit zag....
Toch vraag ik me af of het zinnig is geweest om het hen te vertellen, het optelsommetje wat ben ik er in het positieve mee op geschoten.
Eigenlijk niets, geen steun, zelfs me naar beneden halen dat ik toch niet moet denken om voor een vrouw door te kunnen gaan..
Onmoedigings, afbreektactiek ten top wat mij in mijn ziel sneed..
Goed, ze weten dat ik een trans ben...maar verder??
Het is allemaal zo dubbel, eigenlijk ben ik er niets mee op geschoten, wordt mezelfs verweten dat ik het heb verteld....maar van de andere kant was er geen andere optie...
Zou willen dat ik het niet hoefde te vertellen, maar ja dit is hetzelfde dat ik zou willen geen trans te zijn.
Ben dit nu eenmaal, no choice, en zij hebben naar mijn gevoel mij afgewezen, nu ze geen kontakt met me willen.
Zoals ze me al van mijn kindstijd hebben afgewezen.
Moeilijk moeilijk, omdat ik wel van hen houdt....helemaal mijn moeder mis ik..
Ik heb besloten om zonder hen verder tegaan...gelukkig heb ik mensen om me heen die me wel steunen..
Misschien komt er een tijd dat ik hen weer zie.....hopelijk niet in een doodskist, waar ik wel bang voor ben.
Dit is een van de offers die ik ws moet maken, zo zie ik het, om mezelf te worden.....en laat ik eerlijk zijn.....het zij zo!!
Dus Joanne....je hebt helaas gelijk...no choice!
Tijd voor andere gedachten..morgen gesprek met de arboarts...plannen maken om als mezelf te gaan werken... werken aan mijn toekomst...and dont forget the joy, ga volgende weekend met 2 vriendinnen naar een homodisco....dance and forget the worries....
Soms is dat het beste even er lekker tussenuit en je worries vergeten voor een paar uur. Maar geef de moed niet op met je ouders er kan nog een hoop gebeuren als ze zien dat alles zich aan het ontwikkelen is en je echt serieus blijkt te zijn. Ze hebben misschien tijd nodig om aan het idee te wennen en om te zien dat je er in positieve zin op vooruit gaat. Misschien draaien ze dan bij. En wat dat voor vrouw door gaan betreft ik vind dat je best gewoon voor Trotse Trans (ik zou daarom ook graag een audi TT willen hebben hehehe) mag door gaan tegenwoordig hoor. Maar dat is mijn persoonlijke insteek.
