voor T* van wie de partner op de hoogte is ..

[klazien-sark]

ik zet de link hier ook nog maar eens, want het is eigenlijk een onderwerp dat hier meer thuishoort:
http://www.continuum.nl/index.php?artik ... nrej00.htm

een oud interview, één van de twee is helaas inmiddels overleden

[Elsa]

Het is fijn dat jullie zo open hierover je ervaring / mening geven .Voor beide is het natuurlijk een hele stap elkaar te accepteren en te blijven respecteren .In de begin periode hebben wij niet zoveel gepraat en dan is de kans groot dat je ahw. beide op een eiland komt tezitten met je eigen gevoelens en verdriet .Het fijne van deze tijd is dat je op zoveel manieren informatie kunt krijgen wat zeker bijdraagt ( voor mij dan ) om mijn partner als mens tezien met wat extra's . groetjes Elsa

[Elsa]

Lisa..je vraagt hoe het bij mij ( ons ) is gegaan het accepteren en leren omgaan met travestie . In de begin fase toen ik het net ondekt had was ik zeer begaan met mijn partner .Vond het belangrijk dat er een kamertje op zolder vrij kwam waar hij 'zij' kon zijn .Eigelijk teveel begrip naar de partner toe waardoor ik zelf pas later door kreeg wat het met mij deed .Ik voelde mij verraden , bedrogen ontkend en eenzaam .Intussen was er een hele wereld op zolder waar ik buiten stond, pas veel later zijn wij aan praten toegekomen .Natuurlijk heeft het ook temaken hoe je zelf in elkaar zit .De volgorde bij ons was fout en daardoor is er veel onnodig verdriet geweest aan beide zijde .Juist het bespreekbaar maken en je gevoelens uiten maken dat je begrip kunt krijgen voor elkaar .
Wanneer de èèn dan blij is dat het stiekeme er af is en vol enthousiasme er voor gaat is het goed mogelijk dat je elkaar zo voorbij loopt . groetjes Elsa

[Franscien]

Sinds vorige week heb ik voor mezelf de beslissing genomen om me niet langer te verschuilen in m'n gevoelens. Het vermoeden dat m'n vrouw wel het e.e.a gemerkt moet hebben is juist gebleken.

Gisteravond kwam dan (eindelijk) het zware woord er uit en m'n vrouw had het erg moeilijk mee. Ze kan beslist niet begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren en vraagt zich ook (terecht) af waar dit zal eindigen. Ook ik weet niet wat er zal gaan gebeuren.

M'n vrouw heeft heel duidelijk aangegeven dat zij zich met mijn 'probleem' niet kan verenigen en heeft heel duidelijk gesteld dat ik moet stoppen met deze 'vertoning'. Van enige bewegingsruimte is ( op dit moment) dus nauwelijks sprake.
Ik heb haar verteld dat mijn gevoelen om als vrouw gekleed te gaan niet permanent zijn en dat er periodes zijn dat ik hier geen behoefte aan heb.
Verder heb ik aangegeven dat ik heel goed begrijp hoe zij zich op dit moment moet voelen over mijn coming-out en dat ik graag onze relatie in stand wil houden, zeker ook omwille van onze kinderen.
Hoe dit verder zal gaan weet ik niet. M'n eerste gevoel zegt me dat dit een hele lange en misschien wel een uitzichtloze weg kan gaan worden.

Ik heb de afgelopen dagen al veel berichten op dit forum gelezen en zie dat ook andere paren hier grote problemen hebben ondervonden en dat er ook mogeijkheden zijn voor oplossingen.

Liefs Franscien

[Lisa met een S]

Franscien,

Is inderdaad zeer herkenbaar. Zo was de eerste reaktie van mijn vrouw. Het heeft ook een aantal jaren geduurd (en tot bijna een scheiding) totdat wij samen hier overheen kwamen. Geef haar wat tijd, maar de kans is groot dat ze probeert het totaal te negeren en weigert erover te praten. Dan vreet zoiets; dus -- na een poosje rust -- blijf aandringen op het bespreekbaar maken van jouw gevoelens. Ze begrijpt het niet, en zit met allerlei rare ideeen over wat het is. En is bang om daarover te praten, omdat ze bang is voor de antwoorden die ze dan zou krijgen op haar vragen. Ook zit ze nu met een heleboel twijfels over haarzelf: hoe heeft ze dit niet kunnen merken? Wat zegt het over haar, dat ze op zo een iemand verliefd is? Dus wel geduld hebben. Laat het even rusten. Maar zorg dat jullie wel blijven praten met elkaar.


Sterkte,
Lisa

[Elsa]

Franscien begrijp dat jouw vrouw het moeilijk heeft op dit moment. Wat Lisa al schrijft, als 'partner van' kun je je erg onzeker voelen wanneer je weet dat je man uiting wil geven aan zijn vrouwelijke gevoelens. Dit sterke verlangen is ook moeilijk te plaatsen en doet ons vrouwen twijfelen.,zijn wij wel vrouwelijk genoeg, is er wat mis met mij?? Hoop dat je ruimte krijgt om af en toe haar te bevestigen in wie en wat zij voor jou betekent. elsa

[Sportyjanny]

Hallo, laat ik beginnen om me even voor te stellen, ik ben sportyjanny, en sinds twee maanden de partner van Dagmar.
We zijn twee maanden in relatie en weet het sinds vorige week.
Ik was vol ongeloof toen hij na het eten een serie foto's op tafel legde, dacht eerst nog dat hij zat te geinen ( jaja we zijn twee humorvolle mensen die elkaar vaak plagen), maar ik zag herkenning in de foto's en toen kwam het verdriet..wat deed het me een pijn.
Er waren zoveel vragen waarop ik geen antwoord had, hoe moesten we verder en wou ik wel verder met hem. Ik lag met mijn gevoel overhoop.
Nu ben ik een week verder waarin heel veel is gebeurd, er zijn momenten geweest dat ik het niet meer zag zitten, we hebben veel gepraat en hij liet me zien dat hij er voor me was en dat mijn gevoelens telden en hij wou me alle tijd geven die ik nodig had.
Afgelopen vrijdag heb ik hem( Dagmar) via de cam gezien en het weekend heb ik hem twee eyeliners en een lippenstift gegeven.
Dit om te laten zien , ondanks dat ik het nog moeilijk vind , dat ik van hem hou zoals hij is. Ik weet dat ik er nog niet ben, maar heb er wel vertrouwen in.

Groetjes Janny

[leontine]

Sportyjanny, je draagt je naam met ere. Ik vind het heel erg knap van je dat je er op deze manier mee om kunt en probeert te gaan. Ik vind het ook knap van je dat je zo kort nadien al hier van je durft te laten horen. Ik hoop dat je hulp en steun kunt vinden bij de andere partners.

Laat je niet meeslepen, maar blijf bij je eigen gevoel en luister naar jezelf en dan heb ik er alle vertrouwen in dat jullie er wel uitkomen (althans voor dit punt ).

[Franscien]

Hoi Janny,

Ik moet toegeven dat ondanks de voor jouw moeilijke situatie het voor mijn gevoel "goed" hebt aangepakt. Je hebt hem in ieder geval laten weten dat je hem in deze situatie accepteert.

In veel gevallen is dit niet altijd het geval en komt een relatie onder druk te staan. Ik hoop voor jullie dat dit niet zal gebeuren.

Franscien

[Franscien]

Franscien,

Dus wel geduld hebben. Laat het even rusten. Maar zorg dat jullie wel blijven praten met elkaar.


Sterkte,
Lisa

Ik begrijp best dat dit voor m'n vrouw een hele klap is om met mijn gevoelens geconfronteerd te worden. Ook na een aantal (goede) gesprekken blijft het een probleem. Ze wil (kan) er niet goed over praten. Omdat ik dit ook niet wil forceren en haar de tijd wil geven om aan het idee te wennen blijft het allemaal erg moeilijk.

Franscien

[Lisa met een S]

Ik begrijp best dat dit voor m'n vrouw een hele klap is om met mijn gevoelens geconfronteerd te worden. Ook na een aantal (goede) gesprekken blijft het een probleem. Ze wil (kan) er niet goed over praten. Omdat ik dit ook niet wil forceren en haar de tijd wil geven om aan het idee te wennen blijft het allemaal erg moeilijk.

Franscien,

Toen jij je voorstelde in het forum, schreef je:

Hallo, Ik noem me zelf Franscien en ben eigenlijk al jaren travestiet. Het is nu pas dat ik daar zelf voor uit durf te komen. Al op jonge leeftijd heb ik eens een jurkje van m'n nichtje aan gehad.

Jij zelf had jaren nodig om jezelf te accepteren. Gun haar wat meer dan een paar weekjes. Als je dat doet, is je kans voor succes beter.

Lisa

[Elsa]

Dag Sportyjanny, kan me goed voorstellen dat je geschrokken bent toen je partner zijn verhaal vertelde. Toch fijn dat hij het verteld heeft en je hem niet onverwachts als 'haar' overvallen hebt. Vind het knap van je dat jezelfs make up gekocht hebt voor hem. Er is een site speciaal voor partners waar je in een gesloten groep je ervaringen kunt delen, zal het adres hierbij geven..
http://groups.yahoo.com/group/voorpartnersvantgirls/ Ben benieuwd hoe het verder gaat met jullie, groetjes Elsa

[Franscien]

Jij zelf had jaren nodig om jezelf te accepteren. Gun haar wat meer dan een paar weekjes. Als je dat doet, is je kans voor succes beter.

Lisa

Helemaal waar! het is dan ook niet bedoeling om de dingen te overhaasten, maar soms krijg ik het gevoel dat m'n vrouw denkt 'niet bespreken, dan gaat het wel over' Deze struisvogel politiek leid tot niets, maar het geforceerd bespreekbaar maken van m'n gevoelens zal alleen maar meer tegenstand opwekken.
Dit betekent voor mij dat het inderdaad meer tijd nodig heeft en dat ik het voorzichtig moet brengen.

[Elsa]

Franscien ik kan de houding van je partner wel begrijpen. Ook al heb je goede gesprekken gehad, het is best moeilijk om dit te begrijpen. Denk dat het inderdaad tijd nodig heeft, misschien een idee om samen ergens te gaan eten. Even weg uit je eigen omgeving lukt praten makkelijker. Het is toch iets waar je niet makkelijk met vriendinnen ofzo over praat. Na het onverwachte weten ( in mijn situatie) heb ik na de eerste schrik mezelf een jaar gegeven om het allemaal aan te zien en erover te denken. En nog heb ik na al die jaren wel momenten dat ik af en toe er moeite mee heb. Hoop dat je hier iets aan hebt, groeten Elsa

[Lisa met een S]

Helemaal waar! het is dan ook niet bedoeling om de dingen te overhaasten, maar soms krijg ik het gevoel dat m'n vrouw denkt 'niet bespreken, dan gaat het wel over' Deze struisvogel politiek leid tot niets, maar het geforceerd bespreekbaar maken van m'n gevoelens zal alleen maar meer tegenstand opwekken.
Dit betekent voor mij dat het inderdaad meer tijd nodig heeft en dat ik het voorzichtig moet brengen.

Franscien,

Zo deed mijn vrouw ook een aantal jaren. Ze wilde er echt niets van weten. Al kwam er een travestiet op de televisie, dan klikte zij het snel weg. Het was onbespreekbaar, en elke poging die ik daartoe deed werd afgewimpeld. Met als resultaat dat wij op het randje van een scheiding stonden, en moesten wel met elkaar praten over hoe het zo ver was gekomen. Had ik het over moeten doen, dan had ik haar wel de tijd gegund, maar had ik duidelijker laten merken, dat het niet zou overgaan, en dat de status quo niet eeuwig aanvaardbaar was. Ze hoefde het van mij niet te accepteren, zoals ze het nu doet, maar ik zou wel erop dringen dat ze op zijn minst het zou begrijpen. Om het relatie op den duur in stand te houden, denk ik dat je minimaal wel moet kunnen spreken van gedogen.

Lisa