Hoi Joanne,
Ik ben geen TS en voel ook niet alsof ik srs wil. Desondanks vind ik je "openbaringen" hier wel heeeeeeeeeeel erg fijn om te lezen omdat ze down-to-earth, persoonlijk en kwetsbaar zijn... vind ik gewoon heel goed van je en ik moet zeggen dat 't mij ook helpt om m'n eigen gevoelens op 'n rijtje te krijgen.
Kortom: dank je!
Groetjes,
Marjolein
Niet passabel zijn naar buiten: lef,stom, of jezelf zijn
Moderator: Moderators
-
MarjoleinJ
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 182
- Lid geworden op: di jun 26, 2001 2:00
- Locatie: Drenthe
- Contacteer:
Euhhh... graag gedaan dames! En ben blij dat deze discussie leuk is gebleven. Dit is nogal een hekel punt om over te discussieren en is in andere groepen niet altijd even makkelijk verlopen. Toch is het zo als ik me voel en ondanks dat het moeilijk is om met je hoofd boven het maaiveld uit te steken kan het ook een opluchting zijn. Voor mij in ieder geval wel.
Lieve Joanne,
voor mij in elk geval is de uiteenzetting die jij hier met Violet hebt gehad heel, heel, heel waardevol. Ik zit zogezegd in de beslissingsfase en hoewel ik van nature een erg voorzichtig mens ben, is de drang nu vaak erg sterk en betrap ik me er ook geregeld op dat ik van een transitie verwacht dat ik en passant van andere (psychische) ongemakken verlost zal zijn. Doordat jij er eerlijk en open over durft te schrijven, wordt voor mij de overweging ook steeds realistischer. Naar twee kanten trouwens: ik neem meer bedenktijd voor ik iets onomkeerbaars doe én ik heb er door jouw voorbeeld meer vertrouwen in dat ik er ook uit kom als ik wel doorga tot het einde en achteraf blijken niet alle verwachtingen uit te komen.
Veel dank, Jeanet
voor mij in elk geval is de uiteenzetting die jij hier met Violet hebt gehad heel, heel, heel waardevol. Ik zit zogezegd in de beslissingsfase en hoewel ik van nature een erg voorzichtig mens ben, is de drang nu vaak erg sterk en betrap ik me er ook geregeld op dat ik van een transitie verwacht dat ik en passant van andere (psychische) ongemakken verlost zal zijn. Doordat jij er eerlijk en open over durft te schrijven, wordt voor mij de overweging ook steeds realistischer. Naar twee kanten trouwens: ik neem meer bedenktijd voor ik iets onomkeerbaars doe én ik heb er door jouw voorbeeld meer vertrouwen in dat ik er ook uit kom als ik wel doorga tot het einde en achteraf blijken niet alle verwachtingen uit te komen.
Veel dank, Jeanet
Ben blij daaraan bijgedragen te hebben Jeanet. Mijn ervaring is dat ten tijde van je transitie het heel erg makkelijk is om je volledig daarop te storten en dan de latere consequenties uit het oog te verliezen. Ik heb mijzelf nooit wijsgemaakt dat mijn andere problemen (al of niet verbonden met) dan ineens als sneeuw voor de zon verdwenen zouden zijn. Maar toch kwamen een aantal dingen nogal koud op mijn dak vallen na mijn SRS. Énkele van die dingen zijn dus mijn zelfbeeld en de indetiteitsproblemen uit mijn jeugd. Kennelijk staan die los van het hele transitie gebeuren en moeten apart verwerkt worden. Toch heb ik ook het gevoel dat juist door die transitie ik die dingen nu aan kan pakken wat ik voor mijn transitie dus niet kon. Mijn drugs en alcoholproblemen waren vooral met die problematiek verweven en die kan ik dus nu ook aanpakken. Alles bijelkaar toch een positieve uitkomst en dus ook best stof tot nadenken voor mensen die nog moeten beginnen met of net bezig zijn. Voorbereid zijn op de dingen die komen gaan is al een stap naar de overwinning. Je leven begint pas na je SRS zelfs als je daarvoor eerst door een gat moet. En het hebben van een job of andere sociale bezigheden helpen absoluut mee aan de verwerking van dit soort zaken. Ik heb zelf drie jaar thuis gezeten tijdens mijn transitie en wellicht was ik al eerder met bepaalde zaken aan de gang gegaan als ik dat niet had gedaan.
Ok is wat kort door de bocht maar bedoel eigenlijk te zeggen dat het voor mij wel zo is. Een heleboel dingen die ik nooit voorelkaar kreeg voor mijn SRS krijg ik nu met kleine stapjes wel voorelkaar. Het doen van een opleiding, het aanpakken van mijn problemen. Het leren met sexualiteit en liefde om te gaan. Het hebben van een persoonlijkheid. Mijn eigen onzekerheid te veranderen in daadkracht en zelfvertrouwen en gewoon het genieten van het leven van alle dag. Dat zijn voor mij toch wel essentiele dingen om mijn leven waardevol te maken. Vooral de blik op de toekomst is belangrijk. Ik heb er weer zin in en dat is lang lang geleden. Voor mij is het net pas begonnen mijn leven, vandaar mijn uitdrukking.
Hi,
Men ervaart kennelijk dat het toegeven van dat het niet is zoals het eruit zag, als een soort mislukking van te hoge gestelde verwachtingen.
Lijkt me eerder dat het getuigd van beide benen op de grond, sta je steviger dan zweefgedrag en dus een positieve insteek waar je meer aan hebt dan net doen alsof.
Ook het afschrijven ervan (hier of ergens anders -prive) lijkt me positief voor jezelf, plus dat zoals de reacties hier zijn er anderen ook wat aan hebben en moet je toch op zijn minst een goed gevoel geven.
We hadden en hebben het passabel zijn in al zijn vormen, persoonlijk afhankelijk van de situatie en behoefte waarin men verkeerd en de aktie daarop.
Voorbeelden en praktijk ervaringen van anderen kunnen belangrijk zijn, of zijn belangrijk om te helpen met de eigen situatie, speciaal als het werkt dat de beentjes weer een beetje minder zweven.
groetjes, Adriana
het is inderdaad soms "not done" in bepaalde groepen om jezelf als "trans" op basis van wat je ervaren heb en wat niet voldoet aan het algemene te postieve verwachtings patroon, om dit op papier te zetten.
Joanne
Geplaatst Euhhh... graag gedaan dames! En ben blij dat deze discussie leuk is gebleven. Dit is nogal een hekel punt om over te discussieren en is in andere groepen niet altijd even makkelijk verlopen. Toch is het zo als ik me voel en ondanks dat het moeilijk is om met je hoofd boven het maaiveld uit te steken kan het ook een opluchting zijn. Voor mij in ieder geval wel.
Men ervaart kennelijk dat het toegeven van dat het niet is zoals het eruit zag, als een soort mislukking van te hoge gestelde verwachtingen.
Lijkt me eerder dat het getuigd van beide benen op de grond, sta je steviger dan zweefgedrag en dus een positieve insteek waar je meer aan hebt dan net doen alsof.
Ook het afschrijven ervan (hier of ergens anders -prive) lijkt me positief voor jezelf, plus dat zoals de reacties hier zijn er anderen ook wat aan hebben en moet je toch op zijn minst een goed gevoel geven.
We hadden en hebben het passabel zijn in al zijn vormen, persoonlijk afhankelijk van de situatie en behoefte waarin men verkeerd en de aktie daarop.
Voorbeelden en praktijk ervaringen van anderen kunnen belangrijk zijn, of zijn belangrijk om te helpen met de eigen situatie, speciaal als het werkt dat de beentjes weer een beetje minder zweven.
Leuke discussie compliment aan....?? onsGeplaatst Euhhh... graag gedaan dames! En ben blij dat deze discussie leuk is gebleven. Dit is nogal een hekel punt om over te discussieren en is in andere groepen niet altijd even makkelijk verlopen.
groetjes, Adriana
Hey Dames,
dank voor jullie openheid, al stort het me wel in een dip dat SRS geen wondermiddel is dat alles beter maakt. Dit is voor mij erg goed om te horen, om mijn keuzes helderder te krijgen. De stelling die jij, Joanne, maakt dat je nooit vrouw zal worden, maar altijd trans zal blijven is voor mij wel iets om over na te denken, net zogoed als de srs je van je gender dysforie heeft afgeholpen.
Deze openheid was voor mij iig heel erg verrijkend, en ben weer een stapje dichter bij het uitvinden wat voor mij realistisch is.
Groetjes, Anne
dank voor jullie openheid, al stort het me wel in een dip dat SRS geen wondermiddel is dat alles beter maakt. Dit is voor mij erg goed om te horen, om mijn keuzes helderder te krijgen. De stelling die jij, Joanne, maakt dat je nooit vrouw zal worden, maar altijd trans zal blijven is voor mij wel iets om over na te denken, net zogoed als de srs je van je gender dysforie heeft afgeholpen.
Deze openheid was voor mij iig heel erg verrijkend, en ben weer een stapje dichter bij het uitvinden wat voor mij realistisch is.
Groetjes, Anne
Seksualiteit en liefde is heel moeilijk als pre op inderdaad. Ik merk bijvoorbeeld dat de mensen die geen probleem hebben met je ts-teit het niet snappen dat je dan ook je geslachtsdeel niet wilt gebruiken omdat het hen juist spannend lijkt... Maar in het gewone dagelijkse leven houdt mijn pre op zijn me niet tegen. Niemand die er iets van ziet of het merkt toch?Joanne schreef:Ok is wat kort door de bocht maar bedoel eigenlijk te zeggen dat het voor mij wel zo is. Een heleboel dingen die ik nooit voorelkaar kreeg voor mijn SRS krijg ik nu met kleine stapjes wel voorelkaar. Het doen van een opleiding, het aanpakken van mijn problemen. Het leren met sexualiteit en liefde om te gaan. Het hebben van een persoonlijkheid. Mijn eigen onzekerheid te veranderen in daadkracht en zelfvertrouwen en gewoon het genieten van het leven van alle dag. Dat zijn voor mij toch wel essentiele dingen om mijn leven waardevol te maken. Vooral de blik op de toekomst is belangrijk. Ik heb er weer zin in en dat is lang lang geleden. Voor mij is het net pas begonnen mijn leven, vandaar mijn uitdrukking.
Inderdaad niemand die er iets van ziet of hoort maar toch je weet het zelf en dat zat mij in ieder geval erg dwars. Na mijn SRS was het een hele opluchting dat ik niet meer het gevoel had dat er iets verkeerds aan mijn lichaam zat. En dat straalde ik ook uit en nog steeds. Dat is wel opgemerkt in mijn omgeving dus het maakt toch een verschil. Echter dat is iets wat je vanzelf ervaart als je post-op bent.
En een beetje reclame is ook niet weg toch
Verder ben ik blij dat men uit mijn postings de dingen haalt die ik er duidelijk mee wil maken. Dus Anne, glad to be of service
En een beetje reclame is ook niet weg toch
Verder ben ik blij dat men uit mijn postings de dingen haalt die ik er duidelijk mee wil maken. Dus Anne, glad to be of service
Hoi Anouk
Nee geen natte vingerwerk en een hele goeie vraag. Die vraag is er een die iedere transsexueel zich zou moeten stellen want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn dus is het wel degelijk van belang of je met deze dingen overweg kunt. Je kunt namelijk niet meer terug. Dat is ook de reden dat er van die gesprekken gehouden worden. Om te kijken of je je realiseert waar je aan begint. Of je uberhaupt in staat bent een goeie beslissing te nemen op dit vlak etc. etc. Niet omdat het VU vind dat je examen moet doen maar om je te helpen voorkomen dat je na je SRs denkt dat je een foute beslissing hebt genomen. Hoe gaat je leven eruit zien na een SRS en wil je zo'n leven leiden of sterker nog kan je het wel aan? Klinkt misschien een beetje deprimerend voor mensen die blij zijn net de eerste stapjes gezet te hebben maar je kan er volgens mij beter wat te deprimerend overdenken dan er lyrisch overte zijn want dan val je in een groot gat. Voor mij persoonlijk kan ik zeggen dat ik blij ben met de stap die ik gezet heb en het heeft mijn leven wel degelijk verbeterd dus laat je er ook niet teveel door afschrikken hoor. Wil gewoon dat je er kritisch over nadenkt voor je je in het diepe stort. En hoe lang het geduurt heeft voor ik passabel was. Mmm voor mijn gevoel pas na mijn gezichtsoperatie maar volgens anderen om me heen al eerder. Ik ben acht maanden na mijn groen licht omgegaan (vond het veel te eng, om te gaan voor ik al een significante tijd aan de hormonen was). De starende ogen waren echter pas na die operatie weg had ik het gevoel, maar misschien was ik er wel teveel op gefocust en keken ze meer naar het feit dat ik zo onzeker was of erg lang of iets dergelijks. Toch word ik nog steeds gelezen al lijk ik toch echt op een vrouw nu en daar kon ik in het begin maar moeilijk mee overweg. Nu ik tot de conclusie ben gekomen dat het me geen reet uitmaakt of ik gelezen wordt omdat ik nu eenmaal een trans ben gaat het me een stuk makkelijker af en geniet ik duidelijk meer van mijn leven.
Nee geen natte vingerwerk en een hele goeie vraag. Die vraag is er een die iedere transsexueel zich zou moeten stellen want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn dus is het wel degelijk van belang of je met deze dingen overweg kunt. Je kunt namelijk niet meer terug. Dat is ook de reden dat er van die gesprekken gehouden worden. Om te kijken of je je realiseert waar je aan begint. Of je uberhaupt in staat bent een goeie beslissing te nemen op dit vlak etc. etc. Niet omdat het VU vind dat je examen moet doen maar om je te helpen voorkomen dat je na je SRs denkt dat je een foute beslissing hebt genomen. Hoe gaat je leven eruit zien na een SRS en wil je zo'n leven leiden of sterker nog kan je het wel aan? Klinkt misschien een beetje deprimerend voor mensen die blij zijn net de eerste stapjes gezet te hebben maar je kan er volgens mij beter wat te deprimerend overdenken dan er lyrisch overte zijn want dan val je in een groot gat. Voor mij persoonlijk kan ik zeggen dat ik blij ben met de stap die ik gezet heb en het heeft mijn leven wel degelijk verbeterd dus laat je er ook niet teveel door afschrikken hoor. Wil gewoon dat je er kritisch over nadenkt voor je je in het diepe stort. En hoe lang het geduurt heeft voor ik passabel was. Mmm voor mijn gevoel pas na mijn gezichtsoperatie maar volgens anderen om me heen al eerder. Ik ben acht maanden na mijn groen licht omgegaan (vond het veel te eng, om te gaan voor ik al een significante tijd aan de hormonen was). De starende ogen waren echter pas na die operatie weg had ik het gevoel, maar misschien was ik er wel teveel op gefocust en keken ze meer naar het feit dat ik zo onzeker was of erg lang of iets dergelijks. Toch word ik nog steeds gelezen al lijk ik toch echt op een vrouw nu en daar kon ik in het begin maar moeilijk mee overweg. Nu ik tot de conclusie ben gekomen dat het me geen reet uitmaakt of ik gelezen wordt omdat ik nu eenmaal een trans ben gaat het me een stuk makkelijker af en geniet ik duidelijk meer van mijn leven.
passabel zijn, is het hele eiereten niet dat hoe je je ook naar buiten begeeft, als jij je daar lekker bij voelt, en je hebt geen enkel probleem met reacties,het geen ene fuk uitmnaakt hoe je der bij loopt?
ik opperde eens het vergelijk met een knalgeel kanariepakje, als jij je daar ook bij/in voelt ben je dus in die vorm passabel
zelf voel ik me dus niet pretig met die verdomde baard, en zolang die niet wegewerkt is wil ik niet naar buiten, punt!
shalom
Joy
ik opperde eens het vergelijk met een knalgeel kanariepakje, als jij je daar ook bij/in voelt ben je dus in die vorm passabel
zelf voel ik me dus niet pretig met die verdomde baard, en zolang die niet wegewerkt is wil ik niet naar buiten, punt!
shalom
Joy
Ja die verdomde baard daar kan ik ook over mee praten. Kijk op mijn foto's zie je het niet goed maar ik heb ook nog een behoorlijke baard ondanks 15000 gulden epileren. (damn als ik op tijd geweten had over laseren dan was het nu vast een stuk beter) Mijn haargroei en de rooiebobbeltjes die het soms veroorzaakt na het scheren zijn soms ook weggevers en ik zal nog aardig wat geld moeten uitgeven voor dat dat verdwenen is. Snap dus absoluut wat je bedoelt Joy. Doe maar lekker op je eigen tempo.