Sommigen wisten het gelijk al... En zeker de jongere generaties komen al op jonge leeftijd tot de ontdekking wie of wat ze zijn...
Maar voor velen, zo niet de meeste wat ouderen onder ons, is het een "glijdend" proces geweest... Je ervaart dat je behoefte hebt je anders te kleden... Doet dat of denkt dat met succes weg te kunnen dringen...
Je gaat een huwelijk aan... vindt een baan en dan komt (eens) dat moment dat je je realiseert dat je helemaal niet zozeer kickt op de kleding en de make-up.... maar dat je je als vrouw gewoon beter in je vel voelt zitten...
Hoe beleven jullie dat??? Hoe gaan jullie daarmee om??? Hebben jullie ook het idee (of misschien zelfs de angst..) dat je eigenlijk voorbestemd bent TS te zijn en daar geleidelijk maar onontkoombaar naar toe gezogen wordt???
Liefs,
Ilona
Schuiven op de genderschaal....
Moderator: Moderators
-
natalie tg
- daar ben ik weer
- Berichten: 22
- Lid geworden op: wo jun 20, 2001 2:00
- Locatie: noordwijk
- Contacteer:
hoi ilona.
ik al ook maar inspringen op deze tread want mijn naam heet niet voor niets natalie tg.
hoewel deze toevoeging gebruikte ik voor de duidelijkheid omdat er nog meer natalie,s zijn.
ik ben op oudere leeftijd begonnen ,hoewel er altijd wel iets vrouwelijks in mij zat.
in een volgende posting ga ik er wel iets meer op in.
natalie
ik al ook maar inspringen op deze tread want mijn naam heet niet voor niets natalie tg.
hoewel deze toevoeging gebruikte ik voor de duidelijkheid omdat er nog meer natalie,s zijn.
ik ben op oudere leeftijd begonnen ,hoewel er altijd wel iets vrouwelijks in mij zat.
in een volgende posting ga ik er wel iets meer op in.
natalie
een fles kan halfleeg zijn maar ook half vol
Hoi Ilona,
Bij mij is het schuiven op de transgender schaal ook een bekend verschijnsel. Ik beschouw mijn travestie van destijds als een fase in het bewustwordingsproces.
Aanvankelijk was het voor mij al heel moeilijk aan mezelf toe te geven dat ik travestiet was, laat staan dat ik zou toegeven dat het nog veel verder ging.
Die weerstand in mezelf heeft er toe geleid dat ik mezelf slechts heel langzaam, stapje voor stapje, toestond de teugels te laten vieren. Al zoekend naar de juiste plek in het T-spectrum kwam ik zo uiteindelijk uit bij transseksualiteit.
Dat bewustwordingsproces is bij mij pas goed begonnen toen ik een afspraak had gemaakt met iemand in Amsterdam om me te helpen bij het opmaken en omkleden. Dat is nog maar anderhalf jaar geleden..... Daarvoor deed ik alles binnenskamers.
Liefs,
Jolanda(M)
Bij mij is het schuiven op de transgender schaal ook een bekend verschijnsel. Ik beschouw mijn travestie van destijds als een fase in het bewustwordingsproces.
Aanvankelijk was het voor mij al heel moeilijk aan mezelf toe te geven dat ik travestiet was, laat staan dat ik zou toegeven dat het nog veel verder ging.
Die weerstand in mezelf heeft er toe geleid dat ik mezelf slechts heel langzaam, stapje voor stapje, toestond de teugels te laten vieren. Al zoekend naar de juiste plek in het T-spectrum kwam ik zo uiteindelijk uit bij transseksualiteit.
Dat bewustwordingsproces is bij mij pas goed begonnen toen ik een afspraak had gemaakt met iemand in Amsterdam om me te helpen bij het opmaken en omkleden. Dat is nog maar anderhalf jaar geleden..... Daarvoor deed ik alles binnenskamers.
Liefs,
Jolanda(M)
Ja Ilona wie zal het zeggen he of je naar de TS kant word gezogen geen idee?
Geld trouwens ook voor mij maar op dit moment beschouw ik mijzelf als TG omdat ik (nog) steeds niet die keuze kan maken om mij volledig te transformeren het houd mij namelijk nog steeds vast dat ik nog steeds geniet bij het vrijen met mijn vrouw ik ben bang om dat juiste gevoel kwijt te raken als ik mij van geslacht laat veranderen.Ik heb mij mischien daar nog niet in verdiept mischien dat er TSen zijn die dat eens kunnen toelichten die al van geslacht zijn verandert krijgen hun nog steeds wel een orgasme hebben die nog wel een juiste gevoel bij het vrijen?Ik bedoel het is mischien wel een stukje gevoels leven wat je mischien kwijt raakt is dat ook daad werkelijk zo?
Maar aan de andere kant zou ik intens graag borsten willen hebben wat niet in de maatschappij word geaccepteerd.
Met die gedachte dat dan mijn penis (ik noem het maar bij naam) waarschijnlijk niet meer zal gaan werken ,indat geval zou ik dan ook naar TS kant overslaan.Maar voorlopig heb ik nog heel wat over na te denken en dat is best moeilijk maar ik praat veel met mijn vrouw en die staat volledig achter mij en dat is een heel erg goed gevoel ze steunt mij in alles en wil ook graag met mij mee blijven groeien.
Geld trouwens ook voor mij maar op dit moment beschouw ik mijzelf als TG omdat ik (nog) steeds niet die keuze kan maken om mij volledig te transformeren het houd mij namelijk nog steeds vast dat ik nog steeds geniet bij het vrijen met mijn vrouw ik ben bang om dat juiste gevoel kwijt te raken als ik mij van geslacht laat veranderen.Ik heb mij mischien daar nog niet in verdiept mischien dat er TSen zijn die dat eens kunnen toelichten die al van geslacht zijn verandert krijgen hun nog steeds wel een orgasme hebben die nog wel een juiste gevoel bij het vrijen?Ik bedoel het is mischien wel een stukje gevoels leven wat je mischien kwijt raakt is dat ook daad werkelijk zo?
Maar aan de andere kant zou ik intens graag borsten willen hebben wat niet in de maatschappij word geaccepteerd.
Met die gedachte dat dan mijn penis (ik noem het maar bij naam) waarschijnlijk niet meer zal gaan werken ,indat geval zou ik dan ook naar TS kant overslaan.Maar voorlopig heb ik nog heel wat over na te denken en dat is best moeilijk maar ik praat veel met mijn vrouw en die staat volledig achter mij en dat is een heel erg goed gevoel ze steunt mij in alles en wil ook graag met mij mee blijven groeien.
-
natalie tg
- daar ben ik weer
- Berichten: 22
- Lid geworden op: wo jun 20, 2001 2:00
- Locatie: noordwijk
- Contacteer:
hoi meiden
waar sta ik op de schaal?
ik denk dat ik mij in het midden bevind.
als man voel ik mij ook man met mijn specifieke mannenkleren en geurtjes.
ik overweeg zeker geen mediche ingreep hoe klein dan ook,en dingen als baard epilatie laat ik ook liever aan mij voorbij gaan.
echter als vrouw probeer ik ook het vrouwelijke zoveel mogelijk te benaderen.
d.w.z. door middel van siliconen borsten ,een en femme bril en verder zoveel mogelijk als vrouw gekleed.
mijn gevoel is dan ook anders,rustiger bewuster en meer geestelijke diepgang.
dus je kunt duidelijk stellen dat ik midden op de wip sta.
het is ook wel eens anders geweest,toe had ik een identiteits crisis,wist gewoon niet meer of ik man of vrouw was,gelukkig die periode is voorbij
dat is mijn genderverhaal.
liefs
natalie
waar sta ik op de schaal?
ik denk dat ik mij in het midden bevind.
als man voel ik mij ook man met mijn specifieke mannenkleren en geurtjes.
ik overweeg zeker geen mediche ingreep hoe klein dan ook,en dingen als baard epilatie laat ik ook liever aan mij voorbij gaan.
echter als vrouw probeer ik ook het vrouwelijke zoveel mogelijk te benaderen.
d.w.z. door middel van siliconen borsten ,een en femme bril en verder zoveel mogelijk als vrouw gekleed.
mijn gevoel is dan ook anders,rustiger bewuster en meer geestelijke diepgang.
dus je kunt duidelijk stellen dat ik midden op de wip sta.
het is ook wel eens anders geweest,toe had ik een identiteits crisis,wist gewoon niet meer of ik man of vrouw was,gelukkig die periode is voorbij
dat is mijn genderverhaal.
liefs
natalie
een fles kan halfleeg zijn maar ook half vol
-
besilvia
- daar ben ik weer
- Berichten: 15
- Lid geworden op: wo nov 07, 2001 1:00
- Locatie: Belgie
- Contacteer:
hoi ilona,
Ik voel het niet aan als een schuiven op de genderschaal, het is eerder een stapsgewijs ontdekken van jezelf. Het is als een dialoog waarbij op een gegeven moment intens informatie wordt uitgewisseld, en dan even afstand wordt genomen om de informatie te verwerken. Telkens ik opnieuw in dialoog ga met mezelf wordt ik een stuk rijker. Maw het gaat veeleer met sprongen. De vraag is dan waar ik sta op de schaal. Als kleine uk was het eenvoudig: "niet juist". Als puber was het veeleer een erotisch spel op de grens van het aanvaardbare. Sinds kort durf ik zeggen (of te pretentie te hebben) dat ik een aantal grondstromingen heb ontdek en dat het eigenlijk onlosmakelijk met mezelf verbonden is. In zoverre zelfs dat het over een en dezelfde identiteit gaat. (goeie grutjes ik heb de identiteitscrisis overleeft). In mijn beleving is de essentie zelfs niet meer het perfecte emuleren van de vrouwelijke sexe (ik geef wel toe dat mij opsluiten in mijn badkamer gedurende een paar uur om er perfect uit te zien valt onder de categorie "pure verwennerij" en dat ik de mening ben toegdaan: hoe meer hoe liever), het is het uiten van mezelf zoals ik me op dat moment voel. De hoge hakken zijn geen must, een gemakkelijk muiltje is even prettig (zolang het maar past bij de rest van de outfit en de uitstraling, ttz: geen behaarde benen met nylons of ongeschoren gezicht met lipstick).
De essentie van het uiten zit hem in het leven van elke dag, dingen die zeer natuurlijk zijn. Ik heb mij steeds beziggehouden met de zorg-functie binnen het gezin (de typische vrouwetaken) en heb steeds een broertje dood gehad aan alle fameuze mannedingen: doe-het-zelven, auto's repareren, voetbal kijken,... zijn niet aan mij besteed (ondanks vele pogingen om het onder de knie te krijgen).
Nu goed, het is niet al rozegeur en maneschijn, vrouwlief is er ook en hoewel zijn steengoed is in de doe-het-zelf kant van de wereld en mijn huishoudelijke kwaliteiten ten zeerste apprecieert, ziet ze me liever niet met een leuk rokje door het huis dansen. De reden is klassiek: 1 en 1 zijn slechts 2 geworden voor mij toen we reeds getrouwd waren. En vanuit die situatie (trouwen met een "vent" en ontdekken dat hij transgender is) werken naar een volledige aanvaarding van de eigenlijk "ik" is een kwestie van enorm veel geduld en begrip (vooral van mijn kant uit, van haar kan ik dat niet vragen).
Angst om verder te evolueren in de richting van TS heb ik niet (nu toch niet). Ik voel mij niet onmiddelijk een vrouw die gevangen is in een mannenlichaam. Ik ben zeer bewust van de vrouw in mij en ik weet dat deze een zeer belangrijke plaats inneemt in mijn zijn, maar ik voel mij niet ongelukkig in het lichaam dat mij geschonken is. Ik denk dat als ik voorbestemd zou zijn om vrouw te zijn dat zich reeds veel eerder, veel sterker had gemanifesteerd (kinderjaren, puberteit). Ik ben wel steeds die "andere jongen" geweest die zich doorgaans beter thuisvoelde bij de meisjes die kende dan bij mijn schoolvriendjes. Ik ging overigens liever spelen bij mijn nichtje dan bij klasgenootjes. Maar ik heb nooit gevonden dat ik eigenlijk een 100% meisje was.
Dus denk ik niet dat ik ooit stappen zou ondernemen om fysiek voledig om te schakelen. Wel zou ik in overweging durven nemen om iet-of-wat te nemen zodat de testosteron-schade beperkt blijft en de vrouwelijke lijnen iets meer uit de verf kunnen komen. De vraag is natuurlijk de mate waarin dit zou helpen, ik ben (voor een belg) groot en mijn kinder-zwemcariere heeft me een stel schouders gegeven om u tegen te zeggen
Enfin, dit alles om te zeggen dat ik mij, zoals destiny__ het schreef, midden op de wip bevind en mij best aardig in balans voel (Zen en de kunst van het vrouw-zijn - als dat geen leuke titel is voor je boek ilona
)
liefs,
Sil.
(aka Silvia)
Ik voel het niet aan als een schuiven op de genderschaal, het is eerder een stapsgewijs ontdekken van jezelf. Het is als een dialoog waarbij op een gegeven moment intens informatie wordt uitgewisseld, en dan even afstand wordt genomen om de informatie te verwerken. Telkens ik opnieuw in dialoog ga met mezelf wordt ik een stuk rijker. Maw het gaat veeleer met sprongen. De vraag is dan waar ik sta op de schaal. Als kleine uk was het eenvoudig: "niet juist". Als puber was het veeleer een erotisch spel op de grens van het aanvaardbare. Sinds kort durf ik zeggen (of te pretentie te hebben) dat ik een aantal grondstromingen heb ontdek en dat het eigenlijk onlosmakelijk met mezelf verbonden is. In zoverre zelfs dat het over een en dezelfde identiteit gaat. (goeie grutjes ik heb de identiteitscrisis overleeft). In mijn beleving is de essentie zelfs niet meer het perfecte emuleren van de vrouwelijke sexe (ik geef wel toe dat mij opsluiten in mijn badkamer gedurende een paar uur om er perfect uit te zien valt onder de categorie "pure verwennerij" en dat ik de mening ben toegdaan: hoe meer hoe liever), het is het uiten van mezelf zoals ik me op dat moment voel. De hoge hakken zijn geen must, een gemakkelijk muiltje is even prettig (zolang het maar past bij de rest van de outfit en de uitstraling, ttz: geen behaarde benen met nylons of ongeschoren gezicht met lipstick).
De essentie van het uiten zit hem in het leven van elke dag, dingen die zeer natuurlijk zijn. Ik heb mij steeds beziggehouden met de zorg-functie binnen het gezin (de typische vrouwetaken) en heb steeds een broertje dood gehad aan alle fameuze mannedingen: doe-het-zelven, auto's repareren, voetbal kijken,... zijn niet aan mij besteed (ondanks vele pogingen om het onder de knie te krijgen).
Nu goed, het is niet al rozegeur en maneschijn, vrouwlief is er ook en hoewel zijn steengoed is in de doe-het-zelf kant van de wereld en mijn huishoudelijke kwaliteiten ten zeerste apprecieert, ziet ze me liever niet met een leuk rokje door het huis dansen. De reden is klassiek: 1 en 1 zijn slechts 2 geworden voor mij toen we reeds getrouwd waren. En vanuit die situatie (trouwen met een "vent" en ontdekken dat hij transgender is) werken naar een volledige aanvaarding van de eigenlijk "ik" is een kwestie van enorm veel geduld en begrip (vooral van mijn kant uit, van haar kan ik dat niet vragen).
Angst om verder te evolueren in de richting van TS heb ik niet (nu toch niet). Ik voel mij niet onmiddelijk een vrouw die gevangen is in een mannenlichaam. Ik ben zeer bewust van de vrouw in mij en ik weet dat deze een zeer belangrijke plaats inneemt in mijn zijn, maar ik voel mij niet ongelukkig in het lichaam dat mij geschonken is. Ik denk dat als ik voorbestemd zou zijn om vrouw te zijn dat zich reeds veel eerder, veel sterker had gemanifesteerd (kinderjaren, puberteit). Ik ben wel steeds die "andere jongen" geweest die zich doorgaans beter thuisvoelde bij de meisjes die kende dan bij mijn schoolvriendjes. Ik ging overigens liever spelen bij mijn nichtje dan bij klasgenootjes. Maar ik heb nooit gevonden dat ik eigenlijk een 100% meisje was.
Dus denk ik niet dat ik ooit stappen zou ondernemen om fysiek voledig om te schakelen. Wel zou ik in overweging durven nemen om iet-of-wat te nemen zodat de testosteron-schade beperkt blijft en de vrouwelijke lijnen iets meer uit de verf kunnen komen. De vraag is natuurlijk de mate waarin dit zou helpen, ik ben (voor een belg) groot en mijn kinder-zwemcariere heeft me een stel schouders gegeven om u tegen te zeggen
Enfin, dit alles om te zeggen dat ik mij, zoals destiny__ het schreef, midden op de wip bevind en mij best aardig in balans voel (Zen en de kunst van het vrouw-zijn - als dat geen leuke titel is voor je boek ilona
)liefs,
Sil.
(aka Silvia)
Hoi Sylvia...
Voor wat betreft de titel van het boek... echt een hele goed suggestie...)) Thnxx...
Maar ik verschuif wel... al denk ik dat je hartstikke gelijk hebt als je schrijft dat het meer een proces van bewustwording is dan van een werkelijk schuiven... Maar dat doet er niet echt toe, toch???
Of het nou een kwestie is van "ontdekken waar je staat" of een kwestie van "ontdekken wat je bent".... 't maakt niet werkelijk uit... De conclusie dat je toch eigenlijk toch gewoon min of meer TS bent (hiermee druk ik m'n twijfels uit ) is nooit "leuk", want je weet dat je aan het begin van een proces staat dat bepaald niet zonder problemen is.
Maar goed... als het moet om je geluk te kunnen hervinden en in harmonie met jezelf te raken??? Dan moet het maar....
Laat helder zijn... ik wens het m'n ergste vijand niet toe... en toch.... het verlangen in mezelf groeit en groeit en groeit...
Liefs,
Ilona
Voor wat betreft de titel van het boek... echt een hele goed suggestie...
)) Thnxx...Maar ik verschuif wel... al denk ik dat je hartstikke gelijk hebt als je schrijft dat het meer een proces van bewustwording is dan van een werkelijk schuiven... Maar dat doet er niet echt toe, toch???
Of het nou een kwestie is van "ontdekken waar je staat" of een kwestie van "ontdekken wat je bent".... 't maakt niet werkelijk uit... De conclusie dat je toch eigenlijk toch gewoon min of meer TS bent (hiermee druk ik m'n twijfels uit
) is nooit "leuk", want je weet dat je aan het begin van een proces staat dat bepaald niet zonder problemen is.Maar goed... als het moet om je geluk te kunnen hervinden en in harmonie met jezelf te raken??? Dan moet het maar....
Laat helder zijn... ik wens het m'n ergste vijand niet toe... en toch.... het verlangen in mezelf groeit en groeit en groeit...
Liefs,
Ilona
Everybody 's free... to feel good 
-
besilvia
- daar ben ik weer
- Berichten: 15
- Lid geworden op: wo nov 07, 2001 1:00
- Locatie: Belgie
- Contacteer:
Liefste Ilona,
Ik denk dat ik durf zeggen je situatie een beetje te begrijpen. En ik begrijp dat het niet eenvoudig is om uit te maken waar het precies allemaal heen moet. Het is zo'n beetje als een "yellow brick road" tegen te komen en niet weten of Oz eigenlijk wel bestaat, en als het al zou bestaan of dat wel je doel is. Vooral niet omdat de weg terug eigenlijk niet bestaat.
Ik denk dat je (en ik ken je nauwelijks, ttz enkel via je postings op het forum hier), voor dat je aan zo'n avontuur begint, veel zal moeten praten met diegenen die je zijn voor gegaan (en vooral met diegenen die het al bij al niet zo'n suc6 vonden. Ik vermoed dat die wel moeten bestaan).
Rond harmonie en geluk kan ik je maar een ding zeggen (en dan nog niet meer dan een nuance op je 1ste regel). IMHO: je kan het leven maar vooruit leven als je je verleden zeer goed begrijpt en beseft dat de eenvoudigste handelingen (keuzes...) van vandaag je opties in de toekomst bepalen.
En omdat het toch al laat aan het worden is, voeg ik er nog een stukje proza aan toe. Zomaar een reflectie om het heden iets beter te helpen plaatsen (werkt werkt soms voor mij)
"The oftener seen, the more I lust,
The more I lust, the more I smart,
The more I smart, the more I trust,
The more I trust, the heavier heart;
The heavy hearty breeds mine unrest,
Thy absence, therefore, like I best."
Liefs,
Silvia
Ik denk dat ik durf zeggen je situatie een beetje te begrijpen. En ik begrijp dat het niet eenvoudig is om uit te maken waar het precies allemaal heen moet. Het is zo'n beetje als een "yellow brick road" tegen te komen en niet weten of Oz eigenlijk wel bestaat, en als het al zou bestaan of dat wel je doel is. Vooral niet omdat de weg terug eigenlijk niet bestaat.
Ik denk dat je (en ik ken je nauwelijks, ttz enkel via je postings op het forum hier), voor dat je aan zo'n avontuur begint, veel zal moeten praten met diegenen die je zijn voor gegaan (en vooral met diegenen die het al bij al niet zo'n suc6 vonden. Ik vermoed dat die wel moeten bestaan).
Rond harmonie en geluk kan ik je maar een ding zeggen (en dan nog niet meer dan een nuance op je 1ste regel). IMHO: je kan het leven maar vooruit leven als je je verleden zeer goed begrijpt en beseft dat de eenvoudigste handelingen (keuzes...) van vandaag je opties in de toekomst bepalen.
En omdat het toch al laat aan het worden is, voeg ik er nog een stukje proza aan toe. Zomaar een reflectie om het heden iets beter te helpen plaatsen (werkt werkt soms voor mij)
"The oftener seen, the more I lust,
The more I lust, the more I smart,
The more I smart, the more I trust,
The more I trust, the heavier heart;
The heavy hearty breeds mine unrest,
Thy absence, therefore, like I best."
Liefs,
Silvia
Lieve Sylvia,
Hartstikke bedankt voor je lieve posting... en dan ga ik er maar vanuit dat je met de laatste zin van je proza verwijst naar gedachten.... en niet naar mij...
Maar je hebt gewoon gelijk... Voor mezelf ben ik gestart aan een traject... Een traject overigens dat inderdaad begint met de nodige gesprekken met een psycholoog, dames die een stuk verder zijn en "spijtoptanten"... al zijn die laatste wat minder gemakkelijk te vinden... 'k Zie ze tenminste zelden of nooit reageren.... en een aparte site heb ik ook nog niet gevonden...
Je hebt ook gelijk dat je slechts vooruit kunt als je het verleden begrijpt... nou... daarover ga ik maar niet in detail... maar ik ben inmiddels een jaar of twee met mezelf bezig geweest... gedeeltelijk arbeidsongeschikt... enne... dat bedoel ik absoluut niet verwaand of zo.... maar ik denk m'n verleden nu beter te begrijpen dan ooit tevoren... 't Enige wat ik echt nog niet begrijp, is waarom ik het allemaal zolang voor mezelf heb kunnen ontkennen...
Maar goed... da's wat mij betreft ook niet iets om op dit forum te exploreren...
Waar het om gaat is dit... ik besef dat ik in elk geval op de huidige manier niet verder wil. Ik realiseer me dat het hele transitieproces ook niet zonder problemen is, en dat je er ook daarna nog niet echt bent... Je blijft tegen mensen aanlopen die het allemaal niet willen of kunnen begrijpen...
Maar ik wil in elk geval weer een stuk(je) verder... enne... ook ik weet niet waar op het continuum ik uiteindelijk goed genoeg zal voelen...
Ik weet dat er kosten en baten zijn... en dat die van tevoren moeilijk precies zijn af te wegen.
Maar ik heb nou eenmaal heel sterk het gevoel, dat als ik er niet op z'n minst mee begin... het over vijf jaar gewoon niet meer hoeft... omdat ze dan Iloontje met stoffer en blik in een urn kunnen stoppen...
Zo ligt het dus gewoon... dus wat valt er eigenlijk te verliezen?
Maar je bedoelt het goed en dat waardeer ik hartstikke. En ik ga ook niet over 1-nachts-ijs... laat staan dat ik er een huisje op bouw... Maar tenzij jij een pil hebt die me in 1 klap van al die gevoelens afhelpt... (zou ik me nog afvragen of ik die wel wilde nemen hoor... )... wat is het alternatief???
Liefs,
Ilona
Hartstikke bedankt voor je lieve posting... en dan ga ik er maar vanuit dat je met de laatste zin van je proza verwijst naar gedachten.... en niet naar mij...
Maar je hebt gewoon gelijk... Voor mezelf ben ik gestart aan een traject... Een traject overigens dat inderdaad begint met de nodige gesprekken met een psycholoog, dames die een stuk verder zijn en "spijtoptanten"... al zijn die laatste wat minder gemakkelijk te vinden... 'k Zie ze tenminste zelden of nooit reageren.... en een aparte site heb ik ook nog niet gevonden...
Je hebt ook gelijk dat je slechts vooruit kunt als je het verleden begrijpt... nou... daarover ga ik maar niet in detail... maar ik ben inmiddels een jaar of twee met mezelf bezig geweest... gedeeltelijk arbeidsongeschikt... enne... dat bedoel ik absoluut niet verwaand of zo.... maar ik denk m'n verleden nu beter te begrijpen dan ooit tevoren... 't Enige wat ik echt nog niet begrijp, is waarom ik het allemaal zolang voor mezelf heb kunnen ontkennen...
Maar goed... da's wat mij betreft ook niet iets om op dit forum te exploreren...
Waar het om gaat is dit... ik besef dat ik in elk geval op de huidige manier niet verder wil. Ik realiseer me dat het hele transitieproces ook niet zonder problemen is, en dat je er ook daarna nog niet echt bent... Je blijft tegen mensen aanlopen die het allemaal niet willen of kunnen begrijpen...
Maar ik wil in elk geval weer een stuk(je) verder... enne... ook ik weet niet waar op het continuum ik uiteindelijk goed genoeg zal voelen...
Ik weet dat er kosten en baten zijn... en dat die van tevoren moeilijk precies zijn af te wegen.
Maar ik heb nou eenmaal heel sterk het gevoel, dat als ik er niet op z'n minst mee begin... het over vijf jaar gewoon niet meer hoeft... omdat ze dan Iloontje met stoffer en blik in een urn kunnen stoppen...
Zo ligt het dus gewoon... dus wat valt er eigenlijk te verliezen?
Maar je bedoelt het goed en dat waardeer ik hartstikke. En ik ga ook niet over 1-nachts-ijs... laat staan dat ik er een huisje op bouw... Maar tenzij jij een pil hebt die me in 1 klap van al die gevoelens afhelpt... (zou ik me nog afvragen of ik die wel wilde nemen hoor...
)... wat is het alternatief???Liefs,
Ilona
-
Lisette
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 102
- Lid geworden op: zo jun 24, 2001 2:00
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Hoi Destiny
Wilde ff wat zeggen over gevoel na srs.
Ik kan nog niet uit eigen ervaring spreken
natuurlijk, maar ik kan wel afgaan op de ervaringen van de dames die mij al voorgegaan zijn, en de transitie voltooid hebben. En allen zonder uitzondering (spreek dan toch over zeker 10-15 dames ) hebben na de operatie gevoel, en kunnen dus ook wel degenlijk tot een orgasme komen.
En verreweg de meeste zeggen ook dat het geheel anders is intenser niet gecentraliseerd maar meer over het hele lichaam verspreid.
Ik kan dit natuurlijk nog niet bevestigen maar het stemt mij wel positief.
Groetjes Lisette
Wilde ff wat zeggen over gevoel na srs.
Ik kan nog niet uit eigen ervaring spreken
natuurlijk, maar ik kan wel afgaan op de ervaringen van de dames die mij al voorgegaan zijn, en de transitie voltooid hebben. En allen zonder uitzondering (spreek dan toch over zeker 10-15 dames ) hebben na de operatie gevoel, en kunnen dus ook wel degenlijk tot een orgasme komen.
En verreweg de meeste zeggen ook dat het geheel anders is intenser niet gecentraliseerd maar meer over het hele lichaam verspreid.
Ik kan dit natuurlijk nog niet bevestigen maar het stemt mij wel positief.
Groetjes Lisette
-
sabine
Als ik het bovenstaande allemaal lees denk ik bij mijzelf er is nog niet veel veranderd.
Ik bedoel 45 jaar geleden wist ik absoluut niet wat ik aan het doen was als ik vrouwen kleding aantrok gaf mij alleen een goed gevoel.dat ik eigenlijk nadat er wat meer openheid en meer informatie te lezen was overwat ik voelde was het voor mij te laat,en zeg nu niet van het is nooit te laat,maar ik durf wel te zeggen nu dat als ik nu 30 jaar jonger zou zijn mijn leven totaal zou omgooien en volledig als vrouw zou leven.Heb denk ik nu een redelijke balans gevonden in mijn leven waar mijn vrouw deelgenoot van ze probeerd mij te helpen waar zij kanen waar ook grenzen zijn bepaald.
Voor mij is transgender zijn,voelen in je hartdat je vrouw bent en zal blijven wat er ook gebeurd.
Je hart spreekt.
je hoofd maalt.
Maar je vrouw zijn blijft.
Al is het in het verkeerde lichaam.
Sabine.
Ik bedoel 45 jaar geleden wist ik absoluut niet wat ik aan het doen was als ik vrouwen kleding aantrok gaf mij alleen een goed gevoel.dat ik eigenlijk nadat er wat meer openheid en meer informatie te lezen was overwat ik voelde was het voor mij te laat,en zeg nu niet van het is nooit te laat,maar ik durf wel te zeggen nu dat als ik nu 30 jaar jonger zou zijn mijn leven totaal zou omgooien en volledig als vrouw zou leven.Heb denk ik nu een redelijke balans gevonden in mijn leven waar mijn vrouw deelgenoot van ze probeerd mij te helpen waar zij kanen waar ook grenzen zijn bepaald.
Voor mij is transgender zijn,voelen in je hartdat je vrouw bent en zal blijven wat er ook gebeurd.
Je hart spreekt.
je hoofd maalt.
Maar je vrouw zijn blijft.
Al is het in het verkeerde lichaam.
Sabine.
Lieve Sabine...
Ik weet niet hoe oud je bent en ik weet ook niet wat er medisch gezien nog wel en niet mogelijk is... dat kun jijzelf beter beoordelen dan ik... En daarnaast kan het zo zijn dat een volledige transitie je gewoon teveel kruim kost... relationeel, financieel, of anderszins...
Maar ik ben het niet met je eens als je schrijft dat er weinig veranderd is... Vroegtijdige "diagnose" van TS en een daarop afgestemd behandelplan worden steeds populairder... Ik zie meiden volledig transigeren op 18 of 20 jaar... en dan hebben ze dankzij de hormoonbehandelingen (en de testosteron-onderdrukkende behandelingen) heus een prima start..
Die kampen niet met brede schouders, smalle heupen, grote voeten en een ontharingsprobleem waar je "U" tegen zegt...
Ook ik heb inmiddels een leeftijd waarop ik mag schrijven... als ik dertig jaar jonger was... ging ik er helemaal voor... Maar ja... da's dus een utopie, net zoals we ook nooit eileiders en een baarmoeder zullen krijgen... zwanger kunnen raken...
We zullen het moeten doen met wat wel mogelijk en haalbaar is... gezondheidstechnisch, relationeel sociaal-maatschappelijk en financieel...
Maar als ik je beschrijving lees van TG... trouw zijn aan de vrouw in jezelf en weten dat die dus gewoon nooit meer weggaat.... dan denk ik... yep... heb ik ook... alleen... ik ga toch echt ff kijken hoever ik nog kom)
En daarmee zeg ik dus niet dat ik jouw keuze niet respecteer... kun je alleen voor jezelf besluiten... Maar zo zie je hoe je op basis van eenzelfde definitie/beschrijving toch tot een andere conclusie kan komen.
Maar wat je ook kiest... ik wens je sterkte...
Liefs,
Ilona
Ik weet niet hoe oud je bent en ik weet ook niet wat er medisch gezien nog wel en niet mogelijk is... dat kun jijzelf beter beoordelen dan ik... En daarnaast kan het zo zijn dat een volledige transitie je gewoon teveel kruim kost... relationeel, financieel, of anderszins...
Maar ik ben het niet met je eens als je schrijft dat er weinig veranderd is... Vroegtijdige "diagnose" van TS en een daarop afgestemd behandelplan worden steeds populairder... Ik zie meiden volledig transigeren op 18 of 20 jaar... en dan hebben ze dankzij de hormoonbehandelingen (en de testosteron-onderdrukkende behandelingen) heus een prima start..
Die kampen niet met brede schouders, smalle heupen, grote voeten en een ontharingsprobleem waar je "U" tegen zegt...
Ook ik heb inmiddels een leeftijd waarop ik mag schrijven... als ik dertig jaar jonger was... ging ik er helemaal voor... Maar ja... da's dus een utopie, net zoals we ook nooit eileiders en een baarmoeder zullen krijgen... zwanger kunnen raken...
We zullen het moeten doen met wat wel mogelijk en haalbaar is... gezondheidstechnisch, relationeel sociaal-maatschappelijk en financieel...
Maar als ik je beschrijving lees van TG... trouw zijn aan de vrouw in jezelf en weten dat die dus gewoon nooit meer weggaat.... dan denk ik... yep... heb ik ook... alleen... ik ga toch echt ff kijken hoever ik nog kom
)En daarmee zeg ik dus niet dat ik jouw keuze niet respecteer... kun je alleen voor jezelf besluiten... Maar zo zie je hoe je op basis van eenzelfde definitie/beschrijving toch tot een andere conclusie kan komen.
Maar wat je ook kiest... ik wens je sterkte...
Liefs,
Ilona
Everybody 's free... to feel good
-
natalie tg
- daar ben ik weer
- Berichten: 22
- Lid geworden op: wo jun 20, 2001 2:00
- Locatie: noordwijk
- Contacteer:
hoy lieverds
de curve van ilona,s t* graviek schiet omhoog naar ts*.
het is een bekend fenomeen,beginnen met travestie en eindigen met ts*.
het is niet dat ik betuttelend wil overkomen ,maar ik zie om mij heen
veel depressief gevoel en zelfs enkele zelfmoordneigingen.
daarom maak ik mij zorgen .
zelf heb ik een vriendschap met een ts*,maar weer hoor ik hetzelfde verhaal,
opnames,mislukte zelfmoordpogingen enz.
begrijp mij goed er zal ongetwijfeld ook geluk en vreugde zijn in deze ,en ik wil ook de ts* van deze site niet ontmoedigen of tegen het zere been schoppen,maar ik vind dat je dit goed moet overwegen alvoren zo een stap te zetten.
nu is het voor mij makkelijk praten , ik heb zelf geen aspiraties om die richting op te gaan
en ben met mijn man zijn niet echt ongelukkig,sterker nog door de t*wereld ga ik ook mijn man zijn meer
waarderen.
dit wilde ik even kwijt en verder wens ik ieder sterkte met zijn stap
liefs
natalie
de curve van ilona,s t* graviek schiet omhoog naar ts*.
het is een bekend fenomeen,beginnen met travestie en eindigen met ts*.
het is niet dat ik betuttelend wil overkomen ,maar ik zie om mij heen
veel depressief gevoel en zelfs enkele zelfmoordneigingen.
daarom maak ik mij zorgen .
zelf heb ik een vriendschap met een ts*,maar weer hoor ik hetzelfde verhaal,
opnames,mislukte zelfmoordpogingen enz.
begrijp mij goed er zal ongetwijfeld ook geluk en vreugde zijn in deze ,en ik wil ook de ts* van deze site niet ontmoedigen of tegen het zere been schoppen,maar ik vind dat je dit goed moet overwegen alvoren zo een stap te zetten.
nu is het voor mij makkelijk praten , ik heb zelf geen aspiraties om die richting op te gaan
en ben met mijn man zijn niet echt ongelukkig,sterker nog door de t*wereld ga ik ook mijn man zijn meer
waarderen.
dit wilde ik even kwijt en verder wens ik ieder sterkte met zijn stap
liefs
natalie
een fles kan halfleeg zijn maar ook half vol