Tra* ?

[Lieke]

Hoi...

voor degene die mijn vorige (en enige) topic nog herrineren, sorry als ik een beetje bot was, ik hoop niet dat het weer op zo'n discussie uitloopt...
Ik zal mezelf wel weer even kort voorstellen. Ik ben *iemand* die zich zo nu en dan wel om kleed, opmaakt enzo... Ik ben 15, en ja ik weet dat dat erg jong is om zeker over zoiets te zijn, maar daarom ben ik hier... Het is als uitprobeersel begonnen. Ik was benieuwd hoe het was om je op te maken. Ik dacht dat ik het nooit meer zou doen, maar na een tijdje deed ik het weer. Het lijkt wel heftiger te worden, op het moment denk ik er best veel over Als ik leuke schoenen zie, denk ik van daar wil ik ook wel op lopen. Ik stel me soms voor hoe het is om een vrouw te zijn... Ik praat al een tijdje met een forumlid van hier, en gister kwamen we in een heftig gesprek. Omdat het zo lastig is... Volgens haar kon ik best wel eens transgender zijn... Ik dacht dat ik _hooguit_ travestiet was... Maar ik heb me ook nooit zo er in verdiept... Het is allemaal lastig. Heel lastig. En nu kan je natuurlijk zeggen, ja je bent pas 15, maar juist daarom is het ook lastig. Ik lees ook vaak dat er rond deze leeftijd (of jonger) al van die gevoelens zijn.
Wat denken jullie over wat ik zeg? Hebben jullie advies? Ik vind het echt lastig... Ik snap het soms geeneens meer

[capt haok]

Lieke, je vind het lastig, is dit gevoel gekomen door de heftige gesprek met de forumlid?
Laat je niet opdrijven om iets te weten wat misschien nog niet zo belangrijk is.
Als het voor jou voor vandaag even genoeg is om te weten dat je travestiet bent dan is het goed.
Laat de tijd ontspruiten wie je bent, en wie weet ben je een travestiet.
Het is ook maar een woord, waar het omgaat is dat je er een weg in kunt vinden.
En dan maakt het niet uit of je 15 of 51 bent.....

Anouk
x

[Joy]

hi

het is ook lastig

het enige wat ik je van mijn eigen optiek kan meegeven is:"

probeer de 3 deling travestiet-transgender-transseksueel niet al te letterlijk te nemen

het zijn geen vastomlijnde kaders waaraan je perse moet voldoen wil je in een van die 3 kaders passen

deze 3 categorieen geven slechts een grove houvast om erachter te komen waar je je ongeveer begeeft mbt je gevoelsleven

het lijkt me dan ook verstandig om je te richten op je eigen gevoelens, en ook de tijd te nemen om uit te pluizen hoe het nu met je zit, praat er iig over met anderen, in je eentje alles uitzoeken is de kans groot dat je in cirkeltjes gaat denken, en door de bomen het bos niet meer ziet

Joy

[Lieke]

okej, in hokjes plaatsen heeft idd niet echt veel zin...
Maar ik vraag eigenlijk naar jullie mening over mijn verhaal in het algemeen: ik ben pas 15,, over hoe ik er mee ben begonnen (ik bedoel, is het niet gewoon nieuwschierigheid ofzo..), herkennen jullie wat in mijn verhaal, enz enz...

[Mara]

Lieke, ik heb ook je vorige topic gelezen, en ik moet je zeggen, dat we ook, zoals je al uit vele verhalen hier al las, wel allemaal stevig beloven dat we onze gevoelens al van kinds af aan hebben, alleen dat er niemand echt eraan wat deed, behalve dan stiekum omkleden, dingen uitproberen, maar bijna niemand pratte erover! Ik geef je een advies op je zoektocht, en dat is praten en dat misschien met bekwame mensen! Nu zal je denken, wie is er bekwaam, waar kan ik mijn ei kwijt? Nou ik hoor, je hebt al iemand die ook op dit forum bezig is, en daar geef ik je het volgende advies, praat niet alleen met die ene, zoek je ook mensen die misschien niet zo in deze materie thuishoren, wat ik wil zeggen is, kijk naar verschillende meningen en maak daarvan en uit je eigen gevoelens, jou mening!

Ik ben iemand die al heel vroeg, ik bedoel zolang ik denken kan, weet dat er iets niet klopt bij mij, ik lees ook dat je nu 15 bent, het is immers ook de tijd, waar je door je puberteit op zoektocht gaat, bvb gaan op deze leeftijd jongens homosexuele dinge uitproberen, zonder later homo te zijn, ik zeg je dit om je te laten zien, dat je, en dat zal je vaker horen, zeker nog niet stabiel bent in dat wat je later blijkt te zijn! Daarom, beslis nu nog niet, maar ga lekker op zoektocht, luister na mensen, en laat je niet door algemene meningen afleiden, zoals mensen zeggen, moet je niet doen , is goor of weet ik wat, combineer serieuse meningen en je gevoel, en je zult op kort of lang achter komen, hoe het nu bij jou zit! Ik hoop, ik heb je nu niet helemaal in de war geleid, veel succes met je zoektocht!

Liefs Mara

[Josette]

Welkom terug, Lieke. Goed dat je weer bij ons bent. Ik herken wat je schrijft wat die schoenen betreft. Weet je lieverd, als je ze echt wil dragen en je hebt geld over, ga dan naar de damesafdeling van een schoenenzaak, passen, afrekenen en dragen maar. 1e keer schaamte. Hoe vaker je ze draagt, des te meer zelfvertrouwen krijg je en ook meer rust.

En over je T*-gevoelens: geef er maar aan toe. Ook dit brengt meer rust. Je kunt het toch niet afleren, het komt toch steeds boven. Breng het daarom zodanig een plek in je leven dat je er plezier van gaat beleven.

Dat is wat ik wilde zeggen tegen je. nogmaals, welkom terug op travestie.org

[leontine]

Lieke, maar natuurlijk is het vreemd en beangstigend. Waarom denk je dat je hier zoveel verhalen leest van 40ers etc. die zodra ze een vriendinnetje kregen het wegdrukten. De enige manier om erachter te komen of je werkelijk T* bent is door er mee te experimenteren. Als ik het zeggen mag, ik zou ze niet de kost willen geven die nog steeds dit soort gevoelens hebben juist omdat ze er vroeger nooit iets mee gedaan hebben en daar knap gefrustreerd van zijn geworden. Maar laat je zoals een van mijn voorgangers ook al aangaf dus ook niet door 1 persoon, hoe goed die het ook bedoelt, in een hoekje drukken. De enige die uiteindelijk erachter kan komen hoe T jij bent, ben je toch echt zelf. En daarbij kan praten (of schrijven al vind ik dat toch wat minder persoonlijk) heel goed helpen.

En Lieke, neem gerust dan ook de moeite om je eens in wat andere godsdiensten en levenswijzen te verdiepen, want er zijn erbij die ervan uitgaan dat we alleen evenwicht bij onszelf kunnen vinden als we evenwicht weten te vinden in ons mannelijk en vrouwelijk zijn. (alleen is dat vrouwelijk zijn bij mij vroeger wat erg in het verdomhoekje geraakt, maar goed dat is mijn probleem en niet het jouwe) Volgens die levensovertuiging zou het voor mij helemaal niet uit moeten maken in welke kleren ik loop en in welk lichaam ik zit, evenwichtig en dus ook vrouwelijk zou ik me ook moeten kunnen voelen in mijn huidige lichaam en kleding. Alleen ben ik nog niet zover.

[Anne D]

Hey Lieke,

ik heb even door je vorige topic heengeken, en dat was inderdaad geen vrolijke discussie, maar ik kom net van mijn werk en had het na de 1e pagina wel gehad.

Echter om te reageren op de vraag zoals je die hier stelt:
Ik zou zeggen neem de tijd.
Je hebt genoeg tijd, en verwerk zoveel mogelijk van wat er in je omgaat.
Hiermee bedoel ik: stop het niet weg, ontken het niet, en als je er met mensen die je vertrouwd over kan praten: Beter!

Ik kende dat soort gevoelens ook op mijn 15e, en was toen voornamelijk bezig met het wegstoppen daarvan, hopen dat het vanzelf zou verdwijnen, en wat al dies meer zijt.
Dat gebeurde niet, maar het heeft heel lang geduurd voor ik bij mezelf kon plaatsen wat ik er mee kan en moet. Ik ben nu bijna 30 (olalala) en heb nu de ruimte de onafhankleijkheid en stabiliteit ermee te doen wat ík wil.
Dat heeft een hoop tijd gekost, en ik kan me voorstellen dat het voor jou ook een hoop tijd kan kosten om uit te vinden in wat voor 'hokje' je bevindt.

Als direkt advies zou ik zeggen: ga lekker door met je uitten, maak je op, kleed je om etc. Als je het gevoel hebt dat het meer is dan omkleden alleen: Praat bijvoorbeeld eens met Humanitas, ik wet niet in welke plaats je woont, maar op je 15e is het wellicht mogelijk om eens een dagje amsterdam te doen, en daar langs te gaan (Humanitas kan je op het web vinden). Die mensen daar kan je vertrouwen, ze weten een hoop over dit onderwerp, en schrikken er zeker niet van!

Vaar echter niet op de mening die één persoon over je heeft, het is geen diagnose, en het belangrijkst is dat jij weet wat je wil, en achter je overtuiging kan staan. En dat kan soms een hele tijd duren.

Poeh, nu ben ik moe want het is 3.22 's ochtends dus ik ga maar eens slapen,
en ik hoop dat je hier wat aan hebt,

groetjes, Anne

[Lisa met een S]

Lieke,
Ik vrees dat ik weinig toe kunt voegen aan de goede raad dat hierboven staat, maar ik kan het toch niet laten om mijn woordje te doen.

Je bent volop mee bezig om uit te zoeken WIE je bent. Dat is normaal voor jouw leeftijd. Vaak wordt dat gedaan door je af te zetten tegen de dingen die je wordt opgedragen, door de maatschappij, door je leeftijdgenoten, door je ouders. Ook zie je, dat je je aansluit bij een groep en neem de kledingkeuzes, muziek, taal en gewoontes aan van de groep: de gabbers, de alto's, de goths, enz. Experimenteren hoort ook bij. Je probeert een identiteit aan en kijkt of het past. Maar uiteindelijk kom je tot de conclusie dat geen enkel identiteit die je jezelf aanmeet past, en je kiest uit alles wat je hebt uitgeprobeerd, de elementen eruit die JOU zijn.

Ik weet ook niet of wat ik mij voel past in de hokje van travestiet, transgender of transseksueel van een ander. Iemand anders hoort jouw verhaal en beschrijft dat als transgender. Als dat benoeming je lekker zit, dan hou je het aan, maar als je jezelf liever travestiet noemt, dan is dat wat je bent. Want het is JOU identiteit, en niet die van een ander. JIJ mag bepalen WIE en WAT je bent, laat anderen je niet in een of ander van hun hokjes plaatsen.

Het belangrijkste is dat je weet, dat jij niet de enige bent, die de gevoelens heeft gehad die je beschrijft. Besef ook, dat als je hier vraagt "hebben jullie dat ook", dan krijg je inderdaad een bevestigend antwoord van ons. Maar er zal heus wel mensen zijn die in een experimenteerfase ook zulke gevoelens hebben gehad, om ze later overheen te groeien. Inderdaad, kan je ze proberen te onderdrukken, en kan dat lukken, maar op latere leeftijd terugkomen. Maar het kan net zo goed anders lopen. Dus neem de tijd, probeer hier en daar wat uit, en je zult zien dat je een weg zou vinden waar je je er goed bij voelt.

Lisa

[Martiene]

Lieke,

Ben het veel van de voorgaande schrijfsels eens.
Je leeftijd is van geen belang, ik denk juist op die leeftijd begin je jezelf te ontdekken. Er zijn T- meiden die al eerder weten dat ze in een verkeerd lichaam zitten. (wil natuurlijk niet zeggen dat dit ook voor jou zo is)

Probeer gewoon te genieten van wat je bent en wie je bent. Probeer uit te vissen hoever het gaat en hoe diep het zit.
Veel van ons meiden hebben het jaren weggestopt en geloof me het werkt niet.
Veel zijn erdoor gefrustreerd of op een andere mannier niet goed in hun vel gekomen, totdat je gewoon weer de pumps aanhebt je mooi opmaakt en goed gekleed bent.

Een prettige afwijking waar je mee moet leren leven denk ik.

Liefs,
Martiene

[Frederique_]

Het is allemaal lastig. Heel lastig. En nu kan je natuurlijk zeggen, ja je bent pas 15, maar juist daarom is het ook lastig. Ik lees ook vaak dat er rond deze leeftijd (of jonger) al van die gevoelens zijn.
Wat denken jullie over wat ik zeg? Hebben jullie advies? Ik vind het echt lastig... Ik snap het soms geeneens meer

Lieke,

Ik ben blij dat je de deur niet achter je hebt dichtgeknald de vorige keer. Ik was daar wel even bang voor toen ik je een tijdlang niet meer zag schrijven.

Mijn advies is: koop het boek "Travestie in Nederland en Vlaanderen" van Paul Vennix. Dit geeft (naast dit forum ) een goed overzicht van wat er op het gebied van travestie/transseksualiteit en alles wat er tussen zit mogelijk is. Als je het leest onderzoek dan of je dit bij jezelf herkent. Ik vond een deel heel herkenbaar, een deel niet herkenbaar en bij een deel dacht ik "ik durf dat nu nog niet, maar misschien later wel". Een deel herkende ik toen ook niet en nu (ruim een half jaar later) wel. Het boek hielp mij in ieder geval om alles goed op een rijtje te zetten. Zelf val ik ook ergens tussen travestie en transgenderisme. (Wil je meer over transgenderisme weten dan kan ik ook de website http://www.transgender.be aanraden).

Mijn tweede advies is: accepteer jezelf zoals je bent. Geef jezelf de ruimte: je mag jezelf zijn, met al je gevoelens, ook als een ander dat vreemd of verkeerd vindt. Neem de tijd om je gevoel te onderzoeken en kijk of je gevoelens in de loop van de tijd veranderen. Gevoelens kun je trouwens ook niet snappen: ik merk bij mezelf dat als ik mijzelf regelmatig als vrouw kleed dat ik dan ook vaker afwas. Kleed ik mezelf een tijdlang niet om, dan stapelt ook de afwas zich op. Daar kan ik met mijn verstand geen logische verklaring voor vinden, toch is het zo. Schijnbaar regelt mijn vrouwelijk(er) gevoel hier iets dat ik niet kan bevatten.

Mijn derde en belangrijkste advies: geniet ervan. Als je het prettig vind om (ergens in alle beslotenheid) in dameskleren rond te wandelen doe dat dan. Heb je er geen zin in doe het dan niet (forceer jezelf niet). Als je de tijd neemt om jezelf te ontdekken dan zul je merken dat je steviger in je schoenen (pumps? ) komt te staan.

En tenslotte: hoe minder vrienden/bekenden/ouders (oftewel: niet T*'s) je op de hoogte stelt hoe makkelijker het is om zelf te onderzoeken wat er met je aan de hand is.

Groetjes,

Annegreet

[Frederique_]

okej, in hokjes plaatsen heeft idd niet echt veel zin...
Maar ik vraag eigenlijk naar jullie mening over mijn verhaal in het algemeen: ik ben pas 15,, over hoe ik er mee ben begonnen (ik bedoel, is het niet gewoon nieuwschierigheid ofzo..), herkennen jullie wat in mijn verhaal, enz enz...

Lieke,

Jij bent veel eerder begonnen dan ik: ik accepteer het sinds februari (en ben nu 34 jaar). In de jaren hiervoor voelde ik het wel maar heb ik het weggedrukt. Je leest veel over mensen die bij vinden van een vriendinnetje het T*-gebeuren afzworen en later ontdekten dat het toch sterker was dan ze eerder dachten. Je leest ook verhalen over drank- en drugsmisbruik dat in de pubertijd van T*'s meer voorkomt dan daarbuiten.

Bij mij ging het omgekeerd: ik heb nooit in alcohol of drugs durven te vluchten (veel te bang dat ik mijzelf niet in de hand zou houden, in die tijd nooit bij nagedacht dat dit op mijn T*-gevoelens zou kunnen slaan). Toen ik op 32-jarige leeftijd (eindelijk) een afspraak met een vriendinnetje had ben ik in paniek geraakt en ben ik aan het eind van de avond bij dat vriendinnetje letterlijk weggevlucht. Ik accepteerde toen niet actief dat ik een vrouwelijk(er) kant in mijzelf had, dat was erg verwarrend en pijnlijk, zowel voor mijzelf als voor dat vriendinnetje: ik raakte in paniek en pas dagen later kwam ik erachter hoe dat kwam. En dat wou ik dan weer niet weten, dus weer snel weggedrukt...

...pas sinds februari van dit jaar snap ik echt wat er toen gebeurde. Pas toen durfde ik de gedachte aan travestie te onderzoeken. Toen ging het ook ineens heel snel.

Zoals je leest: geen pasklare antwoorden. Ieder leven is anders. Ik ben er van overtuigd dat mijn leven meer gevoel, geluk en inhoud gekregen heeft sinds ik mijzelf meer aanvaard zoals ik ben. Ik wens jou hetzelfde toe!

Groetjes,

Annegreet

[Lieke]

bedankt voor de goede reacties Hier heb ik veel meer aan dan aan het vorige topic. Ik denk inderdaad dat ik het gewoon zelf moet ontdekken, uitproberen en beoordelen. Dat ga ik dan ook maar doen Ik zal eens kijken of ik dat boek kan vinden. In ieder geval heel erg bedankt voor alle leuke, goede en behulpzame reacties! Ik moet nu gaan

Doegies, Lieke