'ik voel mij vrouw'

[Lisa met een S]

Ergens in een andere draad, heeft Violet geschreven: 'ik voel mij vrouw'. Het is een uitspraak dat wij allemaal weleens doe. Echter denk ik, dat wij allemaal een andere invulling geven aan het 'vrouw-voelen'. Wat betekent het voor jou om 'vrouw te voelen'? Hoe manifesteert je vrouwelijke gevoelens zich?

In navolging van Nathalie, wil ik jullie vragen om dit thread positief te benaderen, dwz, wanneer iemand haar voelens hier neerzet, respecteer ze; ook al zijn ze niet jouw beleving van het vrouw-zijn, zijn ze voor degene die het schrijft wel echte gevoelens. Laat iedereen in hun waarden, en laat ieder voor zich bepalen of de belevingen die hier worden beschreven overeenkomen met jouw eigen definitie van 'vrouw voelen'.

Lisa

[fenna69]

Hoi Lisa,

zal ik t bal maar openen?
de term 'ik voel me vrouw' heb ik zelf heel weinig gebruikt. En ik weet eigenlijk niet eens wat het inhoud. Ik voel me als mezelf, maar wel merk ik dagelijks dat ik me identificeer met andere vrouwen. Zou het dat zijn, het 'vrouw voelen', jezelf spiegelen aan vrouwen?
Als het 'jezelf vrouw voelen' betekent jezelf spiegelen aan andere vrouwen, gaat het voor mij om alles wat ik doe.... hmmm zou dat de reden zijn dat ik (weer) vaste klant ben bij de VU?

greetz Fenna

[Josette]

Ik gebruik die term vrijwel nooit. In de eerste plaats voel ik me een INDIVIDU, dan pas man of vrouw. En iemand die zowel mannelijke als vrouwelijke trekjes heeft. Ik vind het wel best, ook al geeft die cogliatie-test mij het stempel androgeen. So what?

[Pamela-]

Hoi hoi,

Ik voel mij zoals ik me voel. Laatste tijd moet ik ook eerlijk bekennen voel ik me meer de mannelijke kant op gaan als de vrouwelijke.

Liefs,

[Mara]

Een van de vele psychs die ik tegen ben gekomen zei uns, je hebt un heel sterke afkeer aan het feit dat je als kerel bent geboren, dus kies je voor vrouw, ik gaaf hem maar gedeeltelijk gelijk, het was de fase waar de hersenensleutelaars nog dachten dat ik mijn verleden niet goed had verwerkt en aan psychosen aan leiden was, ongeacht het feit dat ik al zo lang ik denken kan, een erder vrouwelijke gedrag toonde, het gedrag waar mijn vader zo brutaal wat probeerde tegen te doen, niet dat mijn vader zo bruut was is de oorzaak om un afkeer tegen mijn mannelijke lijf te hebben, nee hij deed dit omdat ik anders was en hij me dus tot echte kerel wou slaan, maar maak dat maar de geleerden wijs, nu geloven ze me, maar kan nu eigenlijk ook op de vraag van mijn psych, die ik nu heb, 'hoe bevalt het nu zo als vrouw', geen fatsoenlijke of voor hem bevredigene antwoord geven, ik ben het gewoon, dus Lisa, ik zal je ook geen verdere uitleg kunnen geven over het vrouwelijk voelen, kan je wel zeggen, dat ik altijd beter met meisjes/vrouwen kon opschieten en me vreemd voelde tussen de jongens/mannen, ik solidariseerde me altijd met mijn wensgeslacht en toonde dat ook altijd, vond spreuken als, nu wees maar een echte kerel altijd vreeslijk, vond het trouwens ook vreeslijk sex te moeten hebben als kerel met een vrouw ondanks dat ik wel duidelijk op vrouwen val, maar dat gepruts met die piemel stond/staat me tegen, er stond/staat er altijd iets in de weg, ook wind het mij niet op, bepaalde soort kleren te dragen, heb helemaal niet zo de stereotypische kleren, kies kleren uit praktische redenen en of het me staat of niet!

Ik hoop, hier kan iemand wat mee

Liefs Mara

[Joanne]

Kheb werkelijk geen idee wat het nu precies is om je vrouw te voelen. Door de hormies kom ik er misschien wel dichterbij dan ooit maar denk dat het me nooit helemaal duidelijk zal worden. Ben immers een man geweest en nu een ex man maar nog steeds geen vrouw mijns inziens. Kan er alleen maar naar raden hoe het moet zijn om bijvoorbeeld ongesteld te zijn, om kinderen te baren, in de overgang te raken of wat dan ook voor vrouwelijke zaken. Voel me dus maar gewoon Joanne

[Frederique_]

Lisa,

Ook ik gebruik wel eens de term "ik voel me vrouw". Als ik er wat langer over nadenk dan zou ik beter kunnen zeggen "ik heb vrouwelijke gevoelens".

Die vrouwelijke gevoelens blijken uit:
* het mijzelf mooi vinden als ik borstjes en een rokje draag
* het veel meer aandacht aan mijn gezondheid en mijn huishouding geven als ik in die kleren loop (in mannenkleren heb ik veel meer de neiging om mijzelf voorbij te lopen, als ik geen vrouwenkleren draag dan is die spiraal onmogelijk te doorbreken)
* het meer aandacht hebben voor mijn gevoelens en emoties als ik in vrouwenkleren rondloop

Als ik in mijn ogen kijk dan zie ik vrouwenogen. Dat heb ik altijd al gehad: dat leidde ertoe dat ik altijd een gruwelijke pest had om op de foto te komen en om mijn ogen in de scheerspiegel te zien (dat heb ik dan ook vanaf het allereerste begin dat ik me scheerde voorkomen door de spiegel zo te houden dat ik alleen mijn baard en niet mijn ogen zag). Sinds ik bij mijzelf erken dat ik (minimaal deels) vrouw ben bekijk ik mijn gezicht veel vaker in de spiegel en ben daar veel minder onrustig over.

Verder is dit een heel erg moeilijke vraag waar ik een keer of 2, 3 zeer intensief mee geworsteld heb (vooral als ik, vanuit mijn verstand, probeer te beredeneren waarom ik doe wat ik doe).

Groetjes,

Annegreet

[Elsa]

Wat ik het meest frappant vind is het uitgave patroon wanneer mijn partner 'vrouw' is. Dan is het (bijna ) een echte vrouw.
groetjes Elsa

[Caroline B]

Het is altijd heel moeilijk om je gevoelens juist onder woorden te brengen. Dan wel onmogelijk. Ik heb geen idee hoe een biologische vrouw zich voelt. Staat zij ooit wel eens op met het gevoel van “vandaag voel ik me zo vrouwelijk “? Voor haar is dat vanzelfsprekend.
Bij mij wisselen die gevoelens elkaar af, waardoor ik daar meer aandacht voor heb.
Als ik me vrouw voel maakt het niet uit wat voor kleren ik draag. Ook ongeschoren met broek en T-shirt voel ik me vrouw. Alleen past dat niet bij mij op dat moment. Ik haal dan ook zoveel haar als wenselijk is weg. Wat make-up op, en mijn lichaam en geest is dan weer meer in harmonie. Ook mijn gedrag verandert zich dan . Ineens weer belangstelling voor de Libelle enzo. Die periodes wisselen enorm. Het kan een week duren maar ook twee jaar. Daar kan ik geen touw aan vast knopen. Soms word ik moedeloos van dat heen en weer geslinger tussen man en vrouw. Ik wou dat ik wat standvastiger was. Het lukt me niet om de vrouw en de man in mij te verenigen. Ik heb ooit eens een montagefoto gemaakt waarbij ik als man en vrouw op de bank zat. Op de één of andere rare manier bracht dat allemaal emoties bij me los. Man en vrouw verenigd en bevriend. Mijn ideaal. Want van binnen kunnen de mannelijke en vrouwelijke kant enorm botsen. Ik kan hun beider bestaan ontkennen.

Eh ik weet niet of dit nu een positieve thread is.

Liefs, Caroline

[petra_]

Het is er ingeslopen, dat me vrouw voelen. Als kind vergeleek ik mezelf met andere kinderen en ik vond mezelf meer overeenkomsten vertonen met meisjes. Op de basisschool had ik dan ook weinig problemen, ik werd voor mijn gevoel gewoon geaccepteerd als 1 van de meiden waar ik mee omging. Op het vwo werd dat niet gepikt en om het pesten tegen te gaan, ben ik de macho gaan spelen. Dat kon best die paar uurtjes per dag. Na schooltijd was ik toch weer bij de andere meisjes uit het dorp. Dat ging heel lang goed omdat de puberteit laat intrede deed. Toen ging het mis, ik begon op een jongen te lijken en ik was pissed. Kwaad op god, die ondanks de smeekbeden om het karwei af te maken door mij een vagina te geven het tegenovergestelde deed. Kwaad op de jongens die mij als one of the guys gingen beschouwen. Ik ontspoorde, zat bijna ieder weekend op het politiebureau en zoop belachelijk veel. Alles om maar niet te kunnen of te hoeven nadenken over wat er met mijn lichaam gebeurde. Mijn plannetje slaagde aardig, mensen gingen mij mijden. Dat beviel me wel, dus ging ik me nog meer afzonderen. Alleen op mijn kamertje werd ik niet gelezen als man en kon ik me, met een beetje hulp van de kledingkasten van mijn zusjes nog wel redelijk vrouw vinden. Uit deze neerwaartse spiraal ben ik gered door een vrouw die het jongenslichaam niet het mijne vond, maar het hare. Daar kon ik prima mee leven. Alle tegenstrijdige gevoelens wist ik weg te stoppen in haar. Zij leefde mijn leven. Toen die relatie eindigde ging het weer mis. Ik ging me schamen voor mijn uiterlijk en kroop weer terug in mijn isolement. Van transigheid had ik wel eens gehoord, maar dat wilde ik niet. Dat waren mannen in bloemetjes jurken uit de Jerry Springer show. Toen ik internet kreeg, ging het balletje rollen, het kon wel, ik vond lotgenoten waar ik wel op wilde lijken. Toch durfde ik nog niet maar na een poging tot een doe het zelf srs was er geen ontkomen meer aan, ik moest. Omgaan was in het begin niet zo'n succes, scheldpartijen en dreigementen op straat. Ik werd gezien als een verklede man, daarna toen de moontjes hun werk begonnen te doen als trans en nu als vrouw. Anderen vinden mij vrouw, missie geslaagd. En doordat anderen mij vrouw begonnen te vinden, begon ik dat zelf ook meer en meer te doen weer. Het is dus van binnen begonnen maar door externe factoren bevestigd. Men vindt mij vrouw, dus voel ik mij vrouw.

[Elsa]

Violet ik ben ontroerd door jouw levensverhaal. Knap dat je het zo vertelt en dat je nu bent wie je bent, groeten elsa

[Joanne]

Volledig mee eens Elsa. En van mijn kant uit ook nog de herkenning. Zit hier dan ook een beetje met traantjes in mijn ogen. Thansk voor je verhaal Violet. Moet ook zeggen dat je er verdomd goed uit ziet op je nieuwe avatar.

[Niki]

Ik heb transeksualiteit ook nooit gezien als een oplossing voor mijn probleem.

Ik zei steeds : Je bent vrouw en je zal het nooit worden , dus transeksueel vergeet het , dan ben je nog steeds geen vrouw.
Niemand zal je zien als vrouw maar als verklede man .

Maar een paar maand geleden , viel alles plots op zijn plooi.

Dank je wel , fantastisch internet , trav.org en vnl de chat.


groetjes KAtrijn

[Mara]

Ik heb transeksualiteit ook nooit gezien als een oplossing voor mijn probleem.

Ik zei steeds : Je bent vrouw en je zal het nooit worden , dus transeksueel vergeet het , dan ben je nog steeds geen vrouw.
Niemand zal je zien als vrouw maar als verklede man .

Maar een paar maand geleden , viel alles plots op zijn plooi.

Dank je wel , fantastisch internet , trav.org en vnl de chat.


groetjes KAtrijn

Katrijn, transeksualiteit is geen oplossing voor een probleem, het is een probleem!

En als jij nu schrijft, dat een TS als verklede man gezien gaat worden, heb je het zeker over travestieten, ik iig werd tegenwordig ook al vaak als mevrouw aangesproken, en ik verkleed me niet en hoef me ook niet erg op te maken ervoor hoor, dus.......

Je haald hier een paar dingen door mekaar

Liefs Mara, die het ook daadwerkelijk is, staat tenminste op mijn pasjes en op de ID komt het over kort of lang ook te staan!

[Niki]

liefste mara

ik sta pas op het begin van een lang traject.
dinsdag had ik ook pas men intake in UZ gent.

Ik heb nog maar vier maand vrede met mezelf.

Ik zie nu TS niet als verklede man, zeker niet , maar zolang ik mezelf niet aanvaard had maakte ik mezelf dat wijs.
Het was iets dat niet kon.

Dan onderdruk je die gevoelens , en ik deed dat door mezelf dingen voor te liegen , zeg maar me dingen wijs te maken.

Nu ben ik er wel mezelf tegengekomen.
En de aanvaarding van ts - zijn , is voor mezelf al de eerste grote stap die ik ondernam.

De tweede is het outen naar men vrouw en men omgeving.

De derde is het langslopen bij het genderteam.

De vierde stap is tijd , alles de tijd geven zodanig dat ik eindelijk het geluk mag vinden, begrijp me niet verkeerd men leven is bijna perfect , enkel ben ik de enige factor in men eigen leven die het verstoord.
Ik klop niet , al de rest wel