'ik voel mij vrouw'

[Joanne]

Hehehe bitch!

[leontine]

Ik denk dat het bij mij meer is m'n vrouwelijke ik voelen dan me vrouw voelen.

Even wat achtergrond, ik ga ervan uit dat een gezonde geest in een gezond lichaam evenwicht nodig heeft, ook voor wat betreft de mannelijke en vrouwelijke eigenschappen. Dus dat je alleen volledig en in evenwicht bent als je evenwicht hebt gevonden tussen o.a. je mannelijke en vrouwelijke ik. Nu kom ik uit een sterk intellectueel milieu waar alleen de ratio telde. Alle feminine eigenschappen zoals gevoel waren alleen maar zwakheden en werden gebruikt om je verbaal onderuit te halen op elk willekeurig moment dat het de ander uitkwam. Ik kan dus absoluut niet zeggen dat ik evenwichtig ben opgegroeid.

Naar mijn gevoel is mijn omkleden voor mij momenteel eigenlijk het enige lijntje dat ik nog met mijn vrouwelijke ik, gevoel, emotie, intuïtie etc. heb. Ik hoop ooit nog eens zover te komen dat ik kan zeggen weer enigszins in evenwicht gekomen te zijn en wat het travo zijn tegen die tijd voor me betekend.

Gelukig ben ik in elk geval niet lichamelijk mishandelt zoals een aantal hier. M'n vader heeft me één keer betrapt toen ik een jaar of 6 was met een onderbroek van m'n moeder aan en dat pak ransel herinner ik me nog, maar dat was denk ik meer een uiting van zijn onmacht, verast zijn en beperking dan dat ik persé in een mannelijke rol gedwongen moest worden.

[petra_]

Hehehe bitch!

Dank je

[Frederique_]

Nu kom ik uit een sterk intellectueel milieu waar alleen de ratio telde. Alle feminine eigenschappen zoals gevoel waren alleen maar zwakheden en werden gebruikt om je verbaal onderuit te halen op elk willekeurig moment dat het de ander uitkwam. Ik kan dus absoluut niet zeggen dat ik evenwichtig ben opgegroeid.

Ik herken dit heel sterk: mijn vader is compleet ratio waar mijn moeder volledig gevoel is. En juist omdat haar gevoel zelden gecorrigeerd wordt door haar ratio (ze komt hierdoor regelmatig in de problemen, mijn vader zijn ratio vindt dan een oplossing) cijferen ze beide het gevoel volledig weg en kennen er dus totaal geen waarde aan.

Ik heb daardoor mijn eigen gevoelens (al mijn gevoelens, niet alleen mijn vrouwelijke) ook jaren onderdrukt. Totdat de bom barstte en ik er achter kwam dat dat niet de oplossing was. Pas 4 jaar nadat ik die les geleerd heb durf ik nu ook mijn vrouwelijke gevoelens de ruimte te geven die ze verdienen.

Groetjes,

Annegreet

[capt haok]

Ik vind het wel apart dat mensen bepaalde gevoelens onder mannelijk of vrouwelijk kunnen scharen.
Over gevoelens kunnen praten en uiten dat is dan vrouwelijk, en ratio zijn is mannelijk.
Terwijl dit heel cultuurgebonden is, ga eens naar het middenoosten daar vallen veel tranen bij mannen.
Is het geen kull en aangepraat gedrag.
Dat ik niet kon huilen kwam niet door het jongen zijn, maar een vader die zei dat een man niet huild.

[Lisa met een S]

Terwijl dit heel cultuurgebonden is, ga eens naar het middenoosten daar vallen veel tranen bij mannen.

Er zijn een heleboel mensen die vinden dat er in het middenoosten wel een gebrek aan ratio heerst.

Lisa

[Janiek]

Dat is een leuk gespreksonderwerp om met (geboren) vrouwen over te praten, welke gevoelens of eigenschappen je als typisch vrouwelijk ervaart. De grens tussen wat mannelijk en vrouwelijk nu eigenlijk is, wordt er heel erg arbitrair van.


Groetjes van Jeanet

[esther1]

Dat is een leuk gespreksonderwerp om met (geboren) vrouwen over te praten, welke gevoelens of eigenschappen je als typisch vrouwelijk ervaart.

Voor jou misschien, maar of (geboren) vrouwen daar op zitten te wachten vraag ik me af. Daar staan ze helemaal niet bij stil. Het "typisch vrouwelijke" dat ze ervaren wordt over het algemeen als "lastig" ervaren.

De grens tussen wat mannelijk en vrouwelijk nu eigenlijk is, wordt er heel erg arbitrair van.

Ach, hangt er vanaf in hoeverre het in je straatje past.

Esther

[leontine]

Ik vind het wel apart dat mensen bepaalde gevoelens onder mannelijk of vrouwelijk kunnen scharen.
Over gevoelens kunnen praten en uiten dat is dan vrouwelijk, en ratio zijn is mannelijk.
Terwijl dit heel cultuurgebonden is, ga eens naar het middenoosten daar vallen veel tranen bij mannen.
Is het geen kull en aangepraat gedrag.
Dat ik niet kon huilen kwam niet door het jongen zijn, maar een vader die zei dat een man niet huild.

Elfje, voor zover ik iets snap van de cultuur waar wij in leven heb je zogenaamde feminine en masculine eigenschappen. Meisjes worden opgevoed om mooi en zorgzaam te zijn, jongens om een matcho uit te hangen. Komt nog voort uit de tijd dat we een nomadevolk waren, vrouwen moesten het sociale gedeelte van het stamgebeuren invullen en mannen gingen op jacht en daarna op hun luie reet liggen. Wat dat betreft is er dus nog verhipte weinig verandert, vrouwen mogen in de meeste relaties nog steeds naast hun werk het huishouden en de kinderen doen, terwijl manlief zich met zijn vrienden vermaakt, want meneer heeft het al zo zwaar

Een aantal van ons heeft het hier wel eens over aangeleerd gedrag wat zijn nut verloren heeft en dat je met veel pijn en moeite weer mag proberen af te leren, kennelijk duurt het voor een maatschappij nog veel langer om gedrag dat vroeger een functie had maar nu alleen maar negatief werkt weer af te leren.

Nu even naar mezelf, ik vind niet dat emotie vrouwelijk is of het praten over gevoelens, we hebben ze echt allemaal, man en vrouw. Maar helaas hebben de meeste mannen daar nooit over mogen praten, wat aan de ene kant tot frustraties leidt omdat ze zich niet hebben leren uiten en bij sommige aan de andere kant tot frustraties omdat ze zich zo bekrompen en beperkt voelen. Kortom ik ben gewoon een gefrustreerd konijn.

[Lisa met een S]

De discussie gaat wel een andere kant op, dan ik had voorzien, maar is er niet minder interessant om. Nu wordt het onderwerp "nature vs nurture" aangesneden. Het lijkt mij, dat als wij hier van mening zijn, dat transen (en trava's) geboren zijn, en niet gemaakt door hun opbrenging, dat wij ook moeten rekening houden met het feit, dat bepaalde eigenschappen als mannelijk of vrouwelijk worden ervaren, uit de zelfde (biologische) redenen.

Het zorgzaamheid van een vrouw stamt logischerwijze uit het feit dat vrouwen (doorgaans) voor het kind zorgen. Als wij de theorieen van Darwin onderschrijven, dan is het logisch, dat zorgzaamheid, net zoals grotere borsten en bredere bekken, tot de eigenschappen van de oervrouw behoren, dat haar aantrekkingskracht versterken, ten tijde van de holbewoners, in het zoeken naar een seksuele partner om zich voort te planten. Net zo goed, als fysieke kracht en snelheid, voor de oervrouw, lichamelijke eigenschappen waren die een man een wenselijke partner maakten, zou het stoicijnse mogelijkheid om in stilte te kunnen jagen, en ontberingen en blessures te doorstaan ook als positief worden ervaren.

Maar wij moeten ons hier niet toe beperken. Er zijn legio voorbeelden van zorgzame mannen, die er toch niet twijfelen aan hun mannelijkheid, en stoere vrouwen die niet minder vrouw zijn. Waarom doen wij dat wel?

Lisa

[Elsa]

Dat is een leuk gespreksonderwerp om met (geboren) vrouwen over te praten, welke gevoelens of eigenschappen je als typisch vrouwelijk ervaart. De grens tussen wat mannelijk en vrouwelijk nu eigenlijk is, wordt er heel erg arbitrair van.


Groetjes van Jeanet

Vind het wel grappig hoe jullie proberen het vrouw-man zijn te ontrafelen. Waarom? Als vrouw zijnde vraag je je zoiets niet af, je bent wie je bent en ontwikkeld datgene wat je verder brengt in het leven. Het is zo dat vrouwen graag praten, emotie's uitwisselen heel direkt zijn en net zo goed hun ratio gebruiken. De typisch vrouwelijke 'dingen' zoals zwanger zijn menstruatie overgang opvliegers zijn ook een veel besproken thema's natuurlijk. Ikzelf vraag mij weleens af hoe het is om man tezijn en weet dat meer vrouwen dit een boeiend thema vinden. Het is heerlijk om vrouw te zijn ....is mijn conclusie. Weet niet of jullie hier iets aan hebben groetjes van elsa

[esther1]

Maar wij moeten ons hier niet toe beperken. Er zijn legio voorbeelden van zorgzame mannen, die er toch niet twijfelen aan hun mannelijkheid, en stoere vrouwen die niet minder vrouw zijn. Waarom doen wij dat wel?

Lisa

Wie bedoel je hier met "wij"?

[leontine]

Elsa, als ik zo de draad ik voel me man zie, dan ben ik bang dat je in deze omgeving nog wel eens heel lang zou kunnen wachten voordat je antwoord krijgt op je vraag

Voor wat mijzelf betreft, wat maakt mij nou man ????
Waarom hou ik van iemand ???? (of ik het doe weet ik nog net wel, maar het waarom)
Waarom voel ik de drang me om te kleden ???? (met de ratio kan ik wel een acceptabele reden verzinnen, maar of dat het nou echt is...)
En zo kan ik nog wel een paar vraagtekens blijven neerzetten achter vragen. Dus voor wat betreft jouw vraag, helaas geen idee.

[petra_]

De discussie gaat wel een andere kant op, dan ik had voorzien, maar is er niet minder interessant om. Nu wordt het onderwerp "nature vs nurture" aangesneden. Het lijkt mij, dat als wij hier van mening zijn, dat transen (en trava's) geboren zijn, en niet gemaakt door hun opbrenging, dat wij ook moeten rekening houden met het feit, dat bepaalde eigenschappen als mannelijk of vrouwelijk worden ervaren, uit de zelfde (biologische) redenen.

Voorkeur voor bepaalde kleding lijkt mij niet aangeboren. Of gedragingen als mannelijk of vrouwelijk gezien worden is ook vaak cultureel bepaald. Nature en nurture lopen dwars door elkaar heen en nature is aan nurture onderhevig, wat vroeger als not done voor vrouwen werd beschouwt, broeken dragen bijvoorbeeld, is nu de normaalste zaak van de wereld.

Maar wij moeten ons hier niet toe beperken. Er zijn legio voorbeelden van zorgzame mannen, die er toch niet twijfelen aan hun mannelijkheid, en stoere vrouwen die niet minder vrouw zijn. Waarom doen wij dat wel?

Omdat zij zijn. Ze twijfelen niet aan hun geslacht en al helemaal niet aan hun passabiliteit.

[Frederique_]

Omdat zij zijn. Ze twijfelen niet aan hun geslacht en al helemaal niet aan hun passabiliteit.

Mijn conclusie is dan duidelijk: wij zijn niet omdat wij niet durven te zijn: het is dus enkel een kwestie van het verloren zelfvertrouwen hervinden (of: een andere groep mensen om jezelf verzamelen) om wel te zijn zoals we willen zijn.

Groetjes,

Annegreet
... je bent zo man/vrouw als je je voelt